Η μάχη του Σλανκάμεν – Σφαγή των Τούρκων από τον Λουδοβίκο του Μπάντεν

Η μάχη του Σλανκάμεν δόθηκε το 1691 κοντά στο ομώνυμο χωριό της Σερβίας (περιοχή Βοϊβοντίνας) μεταξύ της τουρκικής στρατιάς του μεγάλου Βεζίρη Κιοπρουλού Φαζίλ Μουσταφά πασά και μιας μικτής δύναμης Αυτοκρατορικών και Σέρβων, υπό τον περίφημο στρατηγό Λουδοβίκο του Μπάντεν, γνωστό ως “ο Λουδοβίκος των Τούρκων”. Μετά την τουρκική συντριβή στην πολιορκία της Βιέννης το 1683, η Αυτοκρατορία των Αψβούργων ανέλαβε την πρωτοβουλία των κινήσεων κατά των Τούρκων, επιτυγχάνοντας μια σειρά νικών στην Ουγγαρία.

Το 1688 η Αυτοκρατορία κυρίευε το Βελιγράδι και το 1689 τη Βοσνία. Ωστόσο η γαλλική εκ δυσμών επίθεση κατά της Αυτοκρατορίας υποχρέωσε τον Αψβούργο αυτοκράτορα να στρέψει εκεί την προσοχή του. Μοιραία οι Τούρκοι ανέκτησαν την πρωτοβουλία και κυρίευσαν πολλά εδάφη, υπό την ηγεσία του μεγάλου βεζίρη Φαζίλ της γνωστής οικογένειας των Κιοπρουλού.

Υπό την ηγεσία του οι Τούρκοι ανέκτησαν το Βελιγράδι και το μεγαλύτερη μέρος των απελευθερωμένων σερβικών εδαφών. Λόγο του κινδύνου στα ανατολικά σύνορα η Αυτοκρατορία αποφάσισε να συγκροτήσει μια νέα στρατιά κατά των Τούρκων. Τη διοίκηση αυτής ανέθεσε δε στον εκλέκτορα του κρατιδίου του Μπάντεν, τον περίφημο Λουδοβίκο Γουλιέλμο του Μπάντεν-Μπάντεν.

Αιματηρή σύγκρουση

Ο Λουδοβίκος άμα τη αναλήψει της διοικήσεως της αυτοκρατορικής στρατιάς κινήθηκε ταχύτατα προς την Σερβία φτάνοντας στην συμβολή του Δούναβη με τον Τίζα. Ο Λουδοβίκος διέθετε 50.000 άνδρες (56 τάγματα πεζικού και 116 ίλες ιππικού, 90 πυροβόλα). Ωστόσο η δύναμη αυτή μειώθηκε σημαντικά λόγω των αναγκών αποσπάσεων φρουρών, αλλά και των ασθενειών και της κοπώσεως από τις σύντονες πορείες.

Έτσι η παρατακτέα δύναμη την ημέρα της μάχης έφτανε τους 33.000 άνδρες, εκ των οποίων οι 23.000 ήταν Γερμανοί και οι λοιποί Σέρβοι. Από την άλλη πλευρά ο μεγάλος βεζίρης διέθετε 30.000 ιππείς, 70.000 πεζούς και 158 πυροβόλα. Ο Λουδοβίκος βρέθηκε ενώπιον της τριπλάσιας οθωμανικής στρατιάς στις 17 Αυγούστου. Οι Τούρκοι πάντως παρά την υπεροχή τους δεν επιτέθηκαν. Έτσι ο Λουδοβίκος αποφάσισε να υποχωρήσει σε προσφορότερες θέσεις στο Σλανκάμεν.

Ο μεγάλος βεζίρης ακολούθησε τους αυτοκρατορικούς και τελικά αποφάσισε να επιτεθεί στις 19 Αυγούστου. Το πολυάριθμο τουρκικό ιππικό εφόρμησε κατά των αυτοκρατορικών πιέζοντάς τους, αρχικά, σοβαρά. Ωστόσο η πειθαρχία πυρός και η ανώτερη εκπαίδευση των Γερμανών άρχισε να αποδίδει. Τα τάγματα πεζικού υποστηριζόμενα στενά από το ελαφρύ πυροβολικό, απέκρουσε τις τουρκικές επιθέσεις.

Σφαγή Τούρκων

Ο Λουδοβίκος υπομονετικά περίμενε να εξαντληθεί η ορμή των Τούρκων τηρώντας το ιππικό του σε εφεδρεία. Κατόπιν περίπου 8.000 χριστιανοί ιππείς εξόρμησαν κατά των τουρκικών πλευρών. Οι σπαχήδες και οι ελαφρότεροι Τούρκοι ιππείς τσακίστηκαν από την πειθαρχημένη έφοδο των Αυστριακών θωρακοφόρων και των λοιπών Γερμανών ιππέων και δραγώνων που είχαν ως εμπροσθοφυλακή Σέρβους και Κροάτες ελαφρούς ιππείς. Βλέποντας το ιππικό του τσακισμένο, ο Φαζίλ πασάς έσπευσε να το οδηγήσει προσωπικά.

Εκεί όμως βρήκε τον θάνατο με αποτέλεσμα το ηθικό των ανδρών του να καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Καθώς οι Τούρκοι έτρεχαν πανικόβλητοι να γλιτώσουν ακολούθησε μεγάλη σφαγή. Ωσάν κοπάδι πρόβατα που τρέχουν να ξεφύγουν από αγέλη λύκων, χιλιάδες Τούρκοι έπεφταν από τα σπαθιά των χριστιανών. Όταν έληξε η μάχη χιλιάδες Τούρκοι είχαν γεμίσει με τα κουφάρια τους την πεδιάδα.

Οι απώλειες της τουρκικής στρατιάς σε νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους ξεπέρασαν τους 25.000 άνδρες. Αντίστοιχα οι απώλειες των αυτοκρατορικών σε νεκρούς και τραυματίες ανήλθαν σε 8.000 άνδρες. Οι χριστιανοί υπέστησαν τις βαρύτερες απώλειες τους κατά τη φάση αντιμετώπισης της πρώτης τουρκικής εφόδου. Η μάχη του Σλανκάμεν αποτέλεσε ένα επεισόδιο στον Μεγάλο Τουρκικό Πόλεμο (1683-1699) που έληξε με την Συνθήκη του Κάρλοβιτς, με χριστιανική νίκη.