Αν και ματώνει, η Ρωσία κερδίζει στην Ουκρανία

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η αρχή ενός τέλους, ακαθόριστου ακόμα για τους πολλούς, όλους εμάς. Θα είναι ένα “τέλος εποχής”, άλλο ανάγνωσμα. Την προαναγγελία του τέλους την έχουν κάνει και οι ΗΠΑ και ο Πούτιν, ο καθένας με τον τρόπο του. Οι Αμερικάνοι λέγοντας ότι “προβλέπουν” παράταση του πολέμου για άγνωστο χρόνο, αν και ο υπουργός Εξωτερικών προέβλεψε ότι ο πόλεμος θα τελειώσει εντός του τρέχοντος έτους. Ο Μπλίνκεν το είπε μια φορά, αλλά δεν το επανέλαβε.

Κάθε νοήμων αντιλαμβάνεται ότι “ατέρμονα” πόλεμο μόνο οι Αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους μπορούν να κάνουν, στέλνοντας συνεχώς τα κατάλληλα και απαραίτητα εφόδια στον άνθρωπό τους, τον Ζελένσκι. Στόχος η εξάντληση και κατάρρευση της Ρωσίας και το τέλος του Πούτιν. Σχετικά, η ένταξη στο ΝΑΤΟ της Φινλανδίας και Σουηδίας φέρνει τους νατοϊκούς πυραύλους σε απόσταση μόλις τεσσάρων λεπτών από τη Ρωσία! Τη βίαιη αντίδρασή της, δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να την προβλέψεις.

Τέλος του ουκρανικού πολέμου είναι για τη Δύση, τις ΗΠΑ, η απόλυτη νίκη, ταυτισμένη με το “Τέλος της Ιστορίας” αλά Φουκογιάμα. Από την άλλη ο Πούτιν, αντίστροφα, μιλάει για χρήση πυρηνικών. Αν τα πυρηνικά αναλάβουν καθήκοντα διεκπεραίωσης, όλα θα τελειώσουν σύντομα. Χρήση πυρηνικών δεν σημαίνει αναγκαστικά παγκόσμιο όλεθρο, αλλά υπογραμμίζει ότι ο αγώνας είναι στο “ή ταν ή επί τας”. Το πυρηνικό αποτέλεσμα εκμηδενίζει το ερώτημα “ποιος φταίει” για τον πόλεμο.

Η “χάρτινη τίγρης”

Η Κίνα μπήκε κι αυτή στο παιχνίδι βγάζοντας γλώσσα μεγαλύτερη από το μπόι της, αν αυτό είναι δυνατόν. Η Κίνα είναι η πρώτη και η μόνη που κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ότι θα έπρεπε να παραπεμφθούν σε ειδικό δικαστήριο. Φυσικά η Κίνα δεν μπορεί να σύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ειδικό δικαστήριο.

Ωστόσο, η σαφής τοποθέτηση τώρα σημαίνει ότι η κινεζική ηγεσία διαπιστώνει αιφνίδια και ριζική αλλαγή σκηνικού, απότομη όξυνση και αποφασιστική στροφή. Το Πεκίνο θέλει να δείξει, αυθαδιάζοντας, ότι οι ΗΠΑ είναι “χάρτινη τίγρης”, όπως έλεγε ο Μάο για την ατομική βόμβα. Έχουμε, λοιπόν, διαμορφωμένα στρατόπεδα και κανείς δεν μπορεί να μείνει έξω από το παιχνίδι, ούτε η Τουρκία.

Δεν θα την ανεχθούν για πολύ ακόμα να το παίζει επιτήδειος ουδέτερος. Αυτό είναι το πλαίσιο και ο καθένας μπορεί να κάνει προβλέψεις και να εκφράσει επιθυμίες ανάλογα με τα πιστεύω του και τα συμφέροντά του, αλλά χρήσιμο θα ήταν να θυμόμαστε, εμείς εδώ, ότι, άτομα και κόμματα, είμαστε λίγα ψίχουλα στο τραπέζι και η χώρα μας είναι μισή μπουκιά!

Για να μη χάνουμε το μέτρο, κάνοντας πχ υποδείξεις στις εκάστοτε κυβερνήσεις μας τι να κάνουν απέναντι στην Τουρκία. Οι ελίτ της χώρας, πολιτική, οικονομική, πνευματική, γνωρίζουν τι πράττουν. Αλλά δεν αισθάνονται την ανάγκη να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα του κόσμου και της πατρίδας, επειδή η ύπαρξή τους και ο ρόλος τους υπερκαθορίζονται, εν πολλοίς, έξωθεν. Αυτό συμβαίνει και αλλού. Η διαφορά είναι ότι εδώ μας έχει πάρει η κατηφόρα και σταματημό δεν έχει.

Οι αντοχές ΗΠΑ και Ρωσίας

Το Ουκρανικό εξελίσσεται σε ένα πόλεμο αντοχής. Ο Πούτιν πάει αργά και σταθερά, ως φαίνεται. Η δυτική προπαγάνδα έχει αποτέλεσμα στον δυτικό κόσμο, αλλά όχι στο εσωτερικό της Ρωσίας. Άλλωστε εκεί ποτέ δεν είχε. Οι αντιφρονούντες είχαν πάντα περιορισμένη παρουσία και επιρροή. Η Ρωσία δεν έχει φυσικά ανεξάντλητα αποθέματα, αλλά για την ώρα δεν παρουσιάζει σήματα κάμψης. Οι ΗΠΑ παίρνουν σοβαρό ρίσκο επειδή δεν καταλαβαίνουν, ή δεν θέλουν να παραδεχθούν, ότι ούτε οι δικές τους αντοχές είναι απεριόριστες, αν θυμηθούμε το Βιετνάμ έως το Αφγανιστάν.

Ερωτηματικό είναι πόσο θα αντέξει η Ευρώπη, για πόσο καιρό δεν θα αντιδρά ο κόσμος στις κυρώσεις στη Ρωσία και στη συνεπαγόμενη ακρίβεια, με δεδομένο ότι η Ευρώπη (και όχι οι ΗΠΑ) σηκώνει κυρίως τα βάρη (πολιτικά και οικονομικά) του ουκρανικού πολέμου. Πολύ περισσότερο που ο πόλεμος επί του εδάφους δεν έχει καμία ορατή και λογική πιθανότητα να τελειώσει θετικά για τον Ζελένσκι, όσα όπλα και αν του στείλουν. Οι Ρώσοι, υπενθυμίζει ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών κ. Βαληνάκης, έχουν καταλάβει το 25% του ουκρανικού εδάφους, παρά το ότι, όπως υποστηρίζει η δυτική και ουκρανική προπαγάνδα, έχουν κακό οπλισμό, άπειρους, απόλεμους και χωρίς ηθικό στρατιώτες και σοβαρές απώλειες σε ανώτατους αξιωματικούς.

Αν, στο κακό σενάριο για τη Δύση, οι Ρώσοι πάρουν ότι θέλουν και κηρύξουν το τέλος του πολέμου, τότε η προπαγάνδα θα χάσει κάθε αξία. Ο Ζελένσκι πουλάει μούρη, δικαίως ή αδίκως, ως αντιστασιακός. Αλλά ποιος θα τον στηρίξει ως “απελευθερωτή” των περιοχών, που θα έχει πάρει ο Πούτιν; Όπως και με την Κριμαία οι Ρώσοι θα έχουν πετύχει αυτό που θέλουν και, αργά ή γρήγορα, όλοι θα αποδεχθούν τη νέα κατάσταση. Αλλά και να μην την αποδεχθούν, στη Μόσχα δεν θα σκάσουν από τη στενοχώρια τους. Νέος Γέλτσιν δεν θα υπάρξει και οι φιλοδυτικοί στη Ρωσία θα είναι στο έλεος του Πούτιν. Οι Δυτικοί θα έχουν προσθέσει μια ακόμα αποτυχία στο βιογραφικό τους.

Με δυο λόγια ο Πούτιν δεν κατάφερε ένα κεραυνοβόλο πλήγμα στην Ουκρανία, αλλά ούτε η Δύση πέτυχε κάποιο γρήγορο και θεαματικό τραύμα, στρατιωτικό ή πολιτικό, εναντίον του. Καλή η προπαγάνδα, αλλά και τα μικρά παιδιά ξέρουν ότι με τα λόγια μόνο ο Μπενούλης χτίζει παλάτια, στην άμμο! Όταν οι Ρώσοι μπήκαν στο Βερολίνο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η προπαγάνδα τέλειωσε. Και ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Το παρελθόν διδάσκει;