Η τελευταία επέλαση: Νίκη ιταλικού ιππικού κατά σοβιετικών δυνάμεων

Το ιππικό θεωρείτο, όχι άδικα, παρωχημένο όπλο, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο πολλές από τις εμπόλεμες χώρες ανέπτυξαν σχηματισμούς ιππικού και μάλιστα με επιτυχία. Όταν ξέσπασε ο Β’ ΠΠ ο Ιταλικός Στρατός παρέτασσε έξι συντάγματα ιππικού, μεταξύ των οποίων και αυτό το 3ο Δραγώνων στης Σαβοΐας, το οποίο αποτελούσε την συνέχεια του ομωνύμου συντάγματος του στρατού των βασιλέων του Πεδεμοντίου.

Ανά δύο, τα ιταλικά συντάγματα ιππικού εντάχθηκαν στις τρεις ταχυκίνητες μεραρχίες Celere, του ιταλικού στρατού. Κάθε σύνταγμα είχε ονομαστική δύναμη 872 ανδρών, διαθέτοντας 818 ίππους, έξι μοτοσυκλέτες, 17 οχήματα γενικής χρήσης και 39 ποδήλατα. Το Σύνταγμα της Σαβοΐας στάλθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο, ενταγμένο στο Ιταλικό Εκστρατευτικό Σώμα Ρωσίας, το καλοκαίρι του 1941. Το σύνταγμα ανήκε οργανικά στην 3η Μεραρχία Ιππικού ντ’ Αόστα. Το σύνταγμα ήταν καλά εκπαιδευμένο και οι άνδρες του είχαν υψηλό ηθικό.

Το ιππικό αποτελούσε επίλεκτο όπλο στον ιταλικό στρατό και σε αυτό κατατάσσονταν, μετά από πολύ σκληρή επιλογή, οι καλύτεροι αξιωματικοί. Κάθε χρόνο, από τους 900 υποψηφίους αξιωματικούς για το όπλο επιλέγονταν μόλις οι 30. Αυστηρή ήταν και η επιλογή υπαξιωματικών και των απλών στρατιωτών, ακόμα, που κατατάσσονταν στο όπλο, καθώς και των ίππων. Ο χρόνος εκπαίδευσης ενός στρατιώτη του ιππικού ήταν διπλάσιος ενός πεζού, καθώς ο ιππέας έπρεπε να εκπαιδευτεί και στην πεζομαχία, αλλά και στην ιππευτική, ενώ εκπαίδευση υφίστατο και ο ίππος.

Στόχος της εκπαίδευσης ήταν να εξελιχθεί ο ίππος και ο ιππέας σε ένα ενιαίο σύνολο. Κατόπιν ακολουθούσε εκπαίδευση κατά ουλαμό και κατόπιν κατά ίλη. Πέραν του υψηλού πνεύματος μονάδας γενικά οι σχέσεις ανδρών και διοίκησης ήταν σαφώς καλύτερες στις μονάδες ιππικού, σε σχέση με το ιταλικό πεζικό, λόγω του υψηλότερου επιπέδου, κοινωνικού και μορφωτικού, των αξιωματικών του όπλου.

Διοικητής του Συντάγματος της Σαβοΐας στην ΕΣΣΔ, για παράδειγμα, ήταν ο συνταγματάρχης Αλεσάντρο Μπετόνι, ο οποίος υπήρξε δύο φορές ολυμπιονίκης στην ιππασία και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και σεβαστός στους άνδρες του. Το σύνταγμα ήταν οργανωμένο σε δύο επιλαρχίες, έκαστη με δύο ίλες, και μια ίλη πολυβόλων. Κάθε ίλη διέθετε τρεις ουλαμούς. Η δύναμη της ίλης έφτανε τους 150 άνδρες. Οι άνδρες έφεραν την χαρακτηριστική γκριζοπράσινη στολή μάχης που έφεραν και τα άλλα όπλα, αλλά με μαύρα επιράμματα στα πέτα του χιτωνίου. Το μαύρο ήταν το διακριτικό χρώμα του συντάγματος, σύμφωνα με την παράδοση.

Ιππικό και εξοπλισμός

Αξιωματικοί και οπλίτες έφεραν το κλασικό ιταλικό κράνος Μ 1931, αραβίδα Mannlicher–Carcano, των 6,5mm και ίσια σπάθη, με ελαφρά κύρτωση, καθώς ήταν σύνταγμα δραγώνων. Στο κράνος, στο εμπρόσθιο τμήμα, ζωγραφίζονταν ένας μαύρος ισοσκελής σταυρός, το έμβλημα της μονάδας, δηλαδή. Οι υπαξιωματικοί και οι στρατιώτες έφεραν φυσιγγιοθήκες τύπου τελαμώνα, τις οποίες αναρτούσαν από τον αριστερό ώμο, καθώς οι τυπικές φυσιγγιοθήκες εμπόδιζαν στην ίππευση. Οι αξιωματικοί έφεραν πιστόλια. Η ίλη πολυβόλων διέθετε 12 όπλα.

Οι μάχιμοι υπαξιωματικοί έφεραν υποπολυβόλα. Σε επίσημες περιστάσεις φερόταν κράνος επιχρυσωμένο, με τον σταυρό του Οίκου της Σαβοΐας, στην προμετωπίδα. Ο θυρεός του ιταλικού βασιλικού οίκου, ο λευκός σταυρός σε ερυθρό υπόβαθρο, ήταν και το έμβλημα του συντάγματος και φερόταν και ως μικρή σημαιούλα, στις σάλπιγγες.

Οι αξιωματικοί φορούσαν ψηλές, δερμάτινες μπότες. Οι υπαξιωματικοί και οι στρατιώτες φορούσαν κοντά άρβυλα με γκέτες, επί των οποίων όμως προσάρμοζαν δερμάτινες περικνημίδες. Τα διάσημα του βαθμού των αξιωματικών φερόταν στο άκρο των μανικιών και ήταν ίδια με αυτά των άλλων όπλων. Οι υπαξιωματικοί έφεραν τις “σαρδέλες” τους στο μπράτσο.

Η τελευταία επέλαση

Το σύνταγμα κέρδισε αιώνια δόξα στις 24 Αυγούστου 1942. Εκείνη την περίοδο το σύνταγμα βρισκόταν ανεπτυγμένο στην περιοχή νότια του Ντον. Ο διοικητής του εντόπισε μια μεγάλη δύναμη Σοβιετικών και αποφάσισε να επιτεθεί. Δείγμα του υψηλού ηθικού των ανδρών ήταν ότι έχοντας εντοπίσει τους Σοβιετικούς από το προηγούμενο βράδυ, ο Μπετόνι, διέταξε τους άνδρες του να σχηματίσουν ένα αμυντικό τετράγωνο, εν μέσω της ελεγχόμενης από τον εχθρό περιοχή, με σκοπό να επιτεθεί με το πρώτο φως.

Παράλληλα φορώντας τα λευκά του γάντια και το μονόκλ του μίλησε με τους άντρες του για να τους εξυψώσει το ηθικό. Κατόπιν δείπνησε με τους αξιωματικούς του, διατάσσοντας να στρωθούν τραπέζια εκστρατεία με λευκά τραπεζομάντηλα! Όταν ξημέρωσε και πάλι οι Ιταλοί, ψυχραιμότατα, πήραν το πρωινό τους και ετοιμάστηκαν να επιτεθούν. To σύνταγμα επιτέθηκε πράγματι εναντίον του σοβιετικού 812ου Σιβηριανού Συντάγματος Πεζικού, κοντά στο χωριό Ιζμπουζένσκι.

Παρά το γεγονός ότι οι Σοβιετικοί ήταν σχεδόν τετραπλάσιοι των Ιταλών και διέθεταν πλήθος πολυβόλων και βαρέων όπλων, συντρίφτηκαν από την συνδυασμένη επέλαση των Ιταλών, με τον Μπετόνι να εξαπολύει πρώτα τη 2η Ίλη, κατά του αριστερού πλευρού τους, την ώρα που η 4η Ίλη είχε αναπτυχθεί κατά μέτωπο και πεζομαχούσε μαζί τους.

Η επέλαση της 2ης Ίλης αιφνιδίασε και κλόνισε τους Σοβιετικούς. Τότε ρίχτηκαν στη μάχη και οι υπόλοιπες ίλες, οι οποίες, έφιππες, έτρεψαν σε φυγή τους αντιπάλους, προκαλώντας τους πολύ σοβαρές απώλειες. Συνολικά οι σοβιετικές απώλειες ανήλθαν σε 150 νεκρούς, περίπου 300 τραυματίες και 600 αιχμαλώτους. Οι Ιταλοί ιππείς κυρίευσαν επίσης τέσσερα πυροβόλα, 50 πολυβόλα και 10 όλμους. Το σύνταγμα είχε 32 νεκρούς και 52 τραυματίες.