Έγινε της μόδας το ΝΑΤΟ, αλλά χωρίς τον Τούρκο “ξενοδόχο”

Το μοδάτο, πλέον, λόγω Πούτιν, ΝΑΤΟ, επανέφερε και για την Κύπρο θέμα ένταξης. Πρόκειται για ένα μη θέμα. Δεν τίθεται ένα τέτοιο ζήτημα, λόγω και του τουρκικού βέτο. Αυτό το δεδομένο δεν εμποδίζει κάποιους στη Λευκωσία να θέτουν και να προωθούν την ένταξη της Κύπρου στη Συμμαχία. Το θέμα επανέρχεται συχνά-πυκνά ενώ κινήσεις έγιναν, όμως είναι γνωστό και με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Νίκο Αναστασιάδη.

Κινήσεις που αφορούσαν τη συμμετοχή στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη. Το 2013 επιχειρήθηκε ένα τέτοιο εγχείρημα, ενημερώνοντας παράλληλα και κράτη, που ενδεχομένως να αντιδρούσαν. Η προσπάθεια δεν προχώρησε για προφανείς λόγους. Αντιδρά η κατοχική Τουρκία. Για την ιστορία πρέπει να αναφερθεί ότι πολλές φορές το θέμα τούτο έχει εγερθεί πάντα με την ίδια κατάληξη. Όπως το 1984, όταν θέμα ταυτόχρονης ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και την τότε ΕΟΚ ήγειρε ο Σπύρος Κυπριανού στην Μάργκαρετ Θάτσερ. Σε συνάντηση στο Λονδίνο, καθοδόν προς τη Νέα Υόρκη (14.1.1984) αναφέρθηκε στο θέμα αυτό, ζητώντας τη βοήθεια της Βρετανίας.

«Μιλώντας προσωπικώς και σκεπτόμενος δυνατά», ο Σπύρος Κυπριανού αναφέρθηκε στο ζήτημα της πιθανής ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ, ως ενδεχομένως «την καλύτερη εγγύηση για μια λύση». Η απάντηση της Θάτσερ και του υπουργού Εξωτερικών της, Τζέφρι Χάου, που ήταν παρών στη συνάντηση, ήταν ότι θα ήταν δύσκολο να υπάρξει απομάκρυνση από τις ισχύουσες ρυθμίσεις αναφορικά με τις εγγυήσεις.

Στην ίδια συνάντηση, η Θάτσερ επέμεινε όπως στις εκ του σύνεγγυς της Νέας Υόρκης η ελληνική πλευρά να μη θέσει ζήτημα αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων, προκαλώντας την αντίδραση του τότε ΥΠΕΞ, Γιώργου Ιακώβου. Ένα μήνα μετά τη συνάντηση εκείνη, έκθεση του Φόρεϊν Όφις προς το πρωθυπουργικό γραφείο υπό το φως και του αδιεξόδου της Νέας Υόρκης υπεδείκνυε «ότι ούτε η ένταξη στο ΝΑΤΟ ούτε στην ΕΟΚ θα προσέφεραν από μόνες τους εγγύηση ενάντια στις διακοινοτικές διαμάχες, αλλά ούτε και θα παρείχαν εγγύηση ασφάλειας για την Κύπρο έναντι της Τουρκίας» (αποδεσμευμένα έγγραφα Φ.Ο. 29/12/2014).

Της μόδας το ΝΑΤΟ

Και επανερχόμαστε στο σήμερα: Ο νυν υπουργός Εξωτερικών είχε δηλώσει (Βήμα 10 Απριλίου), πως «εμάς ευχαρίστως θα μας ενδιέφερε. Και ιδίως μετά το Ουκρανικό και όλες αυτές τις εξελίξεις, είναι ένας επιπλέον λόγος που θα ενδιαφερόμαστε για να συμμετάσχουμε σε έναν τέτοιο αμυντικό οργανισμό για την ασφάλεια των μελών του, αν το εμπόδιο Τουρκία δεν υπήρχε».

Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είπε επί του θέματος ότι «είναι πάρα πολύ πρόωρο να συζητείται κάτι ανάλογο, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα που και να ήταν επιθυμία της Κυπριακής Κυβέρνησης, θα προσέκρουε σε διαδικαστικά θέματα και ιδιαίτερα στην άρνηση βεβαίως της Τουρκίας. Χρειάζεται ομοφωνία για να γίνει κάποιο (κράτος) μέλος του ΝΑΤΟ. Πέραν τούτου, είμαστε μια μικρή χώρα, χρειαζόμαστε προστασία βεβαίως, το θέμα είναι να υπάρχει αποτελεσματική η προστασία και οι αποφάσεις να τυγχάνουν και της έγκρισης του λαού». Ο Πρόεδρος θέτει και τις δυσκολίες λόγω της άρνησης της Τουρκίας, ενώ παραπέμπει παράλληλα και στη θέση των πολιτών έναντι της προοπτικής αυτής.

Τώρα επί της ουσίας: Η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν διασφαλίζει οτιδήποτε. Πρωτίστως δεν διασφαλίζει την ασφάλεια. Παρακολουθώντας τα ελλαδοτουρκικά επιβεβαιώνεται πόσο ασφαλής είναι μια χώρα, όταν στην τουρκική επιθετικότητα οι Βρυξέλλες λειτουργούν ποντιοπιλατικά και ενίοτε καλύπτουν τη συμπεριφορά της Άγκυρας. Η Κύπρος έχει βιώσει τη στάση του ΝΑΤΟ το 1974, σύμφωνα με την οποία αυτό που ενδιέφερε τη Συμμαχία και τους Αμερικανούς ήταν να μην προκληθεί πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Και έκτοτε όλες οι κινήσεις και ενέργειες του συγκάλυπτε τις τουρκικές δράσεις. Σε βάρος, όχι μόνο της Κύπρου αλλά και της Ελλάδος, που είναι κράτος-μέλος.

Τουρκικές απαιτήσεις

Εάν κάτι μπορεί και πρέπει να επενδύσει η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι η προσπάθεια διαμόρφωσης μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην ΕΕ, αν και τούτο φαντάζει σήμερα μακρινό. Αλλά για να μη αντιμετωπίζεται ένα θέμα με αγκυλώσεις του παρελθόντος, που καθορίζουν και τις σημερινές προσεγγίσεις, μια τέτοια στροφή όταν συζητείται πρέπει να μπαίνει σε μια στρατηγική βάση. Και να απαντηθούν και μια σειρά ζητήματα.

Τί μας προσφέρει μια τέτοια προοπτική; Επί της ουσίας και όχι για να γίνει η χώρα μόνο ορμητήριο και να αξιοποιούν τα στρατηγικά μας πλεονεκτήματα οι τρίτοι (όπως γίνεται σήμερα). Και το σημαντικό πρέπει να εξεταστεί κατά πόσο εάν κτυπήσει την πόρτα η Κυπριακή Δημοκρατία θα την ανοίξουν οι του ΝΑΤΟ. Θα μπει στη ζυγαριά με την Τουρκία. Η κατοχική δύναμη έχει λόγο και μπλοκάρει την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας, ζητώντας ανταλλάγματα. Για την Κύπρο τι θα κάνει και τι θα ζητήσει; Και κάτι άλλο: Τίθεται και γίνεται μείζον θέμα η ασφάλεια της Φινλανδίας και της Σουηδίας και κινούνται όλοι για να τις προστατεύσουν. Πότε έγινε οτιδήποτε για την ασφάλεια της Κύπρου, της Ελλάδος, οι οποίες απειλούνται από την Τουρκία; Ή δεν απειλούνται;