Ο νέος με το κόκκινο μίνι: Τα ίχνη του δεν μπορούν να χαθούν ποτέ

Αυτό το μονοπάτι εάν δεν το διαβείς δεν μπορείς να γνωρίζεις τις ανηφοριές, τις αγωνίες. Μόνο όσοι κρατούν σφικτά στην αγκαλιά τους την ελπίδα για να μην σβήσει, καθώς τότε δύσκολα θα ανάψει ξανά, το γνωρίζουν. Ο μεγάλος αγώνας για την εξεύρεση της τύχης των αγνοουμένων, είναι ο Γολγοθάς των δικών τους ανθρώπων. Αυτοί σηκώνουν τον σταυρό, αναζητώντας τα ίχνη του συζύγου, του παιδιού, του αδελφού.

Είναι, τελικά, μια προσωπική τους υπόθεση; Είναι. Υπό την έννοια ότι ο πόνος δεν μπορεί να κατανεμηθεί. Δεν μπορεί κάποιος να τον αισθανθεί εκ του μακρόθεν, εάν δεν έχει δικά του προσωπικά βιώματα. Είναι αναμέτρηση- καθημερινά- με την μνήμη. Είναι μια μάχη με τις σειρήνες της λήθης, που κάποιους ενίοτε παρασύρουν. Όχι, όμως, τους συγγενείς αγνοουμένων. Αυτοί είναι ταγμένοι εξ ολοκλήρου στον αγώνα αυτό.

Τα ίχνη για να βρεθεί ο δικός  μας άνθρωπος, όσο περνά ο χρόνος, χάνονται. Τις πρώτες ημέρες μετά την εισβολή, τα πρώτα χρόνια, τα ίχνη ήταν πιο εμφανή.  Στοιχείο με στοιχείο στήνεται ένα πάζλ, αλλά πάντα απουσιάζουν κάποια κομμάτια. Δεν συμπληρώνεται. Σε ένα από αυτά τα μονοπάτια ακολουθώντας τα ίχνη, που οδηγούν στην αλήθεια, στον αδελφό της, πορεύεται η Μαρία Καρεφυλλίδη Ιωάννου. Ο Χρίστος Καρεφυλλίδης χάθηκε στις μάχες κατά του Τούρκου εισβολέα, το καλοκαίρι του 1974. Από τις πρώτες ημέρες της εισβολής μέχρι και σήμερα η προσπάθεια αναλλοίωτη.

Με το ίδιο πάθος και επιμονή, σχεδόν μισό αιώνα, η Μαρία δεν εγκαταλείπει αυτόν τον αγώνα, εμμένει μέχρι το τέλος. Μέχρι να λάμψει η αλήθεια. Η Μαρία Ιωάννου Καρεφυλλίδη, έταξε τον εαυτό της στην μεγάλη προσπάθεια να ερευνήσει την τύχη του αγνοούμενου αδελφού της. Στο πρόσωπο της Μαρίας είναι οι συγγενείς όλων των αγνοουμένων. Η αγωνία της, οι έρευνες της, η επιμονή της, που καταγράφονται μέσα από το βιβλίο αυτό, είναι η υπόθεση του κάθε συγγενή.

Όλα τα στοιχεία, που έχει συγκεντρώσει, κούτες γεμάτες, είναι και μια ιστορία. Μια μαρτυρία, μια κουβέντα, μια πληροφορία, που έφθασε κοντά της. Όλα αρχειοθετημένα με μια απίστευτη τάξη. Ούτε μια πληροφορία δεν απουσιάζει. Είναι όλα εκεί, για να επιβεβαιώνουν πως ακολουθώντας τα ίχνη θα φθάσει στο τέλος. Στη δική της Ιθάκη. Είχα την ευκαιρία να μελετήσω το αρχείο της. Να διαβάσω τα χειρόγραφά της. Από την αρχή ήμουν σίγουρος για το αποτέλεσμα, γιατί πρόκειται για ένα συνδυασμό προσωπικών βιωμάτων και μιας ευρύτερης έρευνας για τους αγνοούμενους.

Ο αγνοούμενος Χρίστος Καρεφυλλίδης

Όλα τα στοιχεία συνηγορούν ότι ο Χρίστος, είχε συλληφθεί από τον κατοχικό στρατό σε μάντρα στο Μπογάζι, στην Κερύνεια. Το όνομα του βρισκόταν στον κατάλογο που είχε αναρτηθεί στα Γραφεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στη Λευκωσία, τον Αύγουστο του 1974. Ο κατάλογος δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της εποχής ( εφημερίδα “Αγών” ημερ. 2/8/1974).

Ο νέος με το κόκκινο μίνι, που περίμενε το καλοκαίρι να περάσει για να πάει στην Αθήνα και να αρχίσει τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο, δεν έχει βρεθεί έκτοτε. Άλλοι τον είδαν με το κόκκινο μικρό αυτοκίνητό του γεμάτο στρατιώτες να μετακινείται από το ένα μέτωπο στο άλλο. Κάποιος τον είδε, τραυματισμένο στο χέρι. Μαρτυρίες υπάρχουν και για την μάντρα στο Μπογάζι. Κάθε πληροφορία και μια ένεση ελπίδας. Κάθε διάψευση της, μια πιο βαθιά μαχαιριά στην απογοήτευση. Η Μαρία όλα αυτά τα χρόνια πολεμά για να βρεθεί ο αδελφός της. Πρώτα μαζί με την μητέρα της, Ελένη Βικτωρίδου, Αμερικανίδα υπήκοος αλλά και με το βασικό της στήριγμα, τον σύζυγο της, Ντίνο. Και μετά μόνη, αλλά το ίδιο επίμονη.

Πόσες μαρτυρίες και πόσες επιστολές. Μέχρι και στον Κίσιγκερ στάλθηκε επιστολή. Μέχρι και στο ΕΔΑΔ έχει φθάσει. Η προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τον Ιανουάριο του 1999, έδωσε στην ίδια και στην μητέρα της ελπίδες. Αλλά και εκεί υπήρξαν τρικλοποδιές. Οι μητέρες, οι συγγενείς ζουν με την ελπίδα. Είναι ο μεγαλύτερός τους σύμμαχος σε αυτή την ακανθώδη πορεία. Για αυτό και αξιοποιείται κάθε δυνατότητα που υπάρχει. Μικρή ή μεγάλη. Με ή χωρίς πολλές πιθανότητες.

Πέραν από τα ίχνη του αδελφού της, η Μαρία Καρεφυλλίδη Ιωάννου, αναζήτησε και αναδεικνύει στο βιβλίο της και τους μηχανισμούς διερεύνησης. Η ίδια περιγράφει τις επαφές της με τη ΔΕΑ και τους μηχανισμούς του κράτους. Τους… άδειους φακέλους, τις αναπάντητες επιστολές που έστειλε. Ο αγώνας ζωής της Μαρίας αναζητεί δικαίωση, όπως κάθε συγγενή αγνοουμένου. Με τίτλο “Αναζητώντας τα Ίχνη”, κυκλοφορεί το βιβλίο της Μαρίας Καρεφυλλίδου Ιωάννου από τις εκδόσεις Hippasus.

Ακολουθώντας τα ίχνη

Ο εκδοτικός οίκος αναφέρει για το βιβλίο πως ακολουθώντας τα ίχνη, η Μαρία Καρεφυλλίδου Ιωάννου αναδεικνύει τον ρόλο που έπαιξαν ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, ο ΟΗΕ, η Επιτροπή Αγνοουμένων, οι κυβερνήσεις Ελλάδος-Τουρκίας και Ηνωμένων Πολιτειών στο θέμα των αγνοουμένων από την εισβολή στην Κύπρο το 1974 έως σήμερα. Η έρευνα την οδηγεί σε σκοτεινούς μηχανισμούς εντός και εκτός Κύπρου, σε …άδειους φακέλους που θα γέμιζε στη συνέχεια η ίδια και σε αναπάντητες επιστολές που θα της έδιναν τις απαντήσεις. Οι πόρτες έκλειναν η μία πίσω από την άλλη με θόρυβο που επιδείνωνε τις πληγές.

Εφαρμόζοντας τις μεθόδους και την επιμονή της ερευνητικής δημοσιογραφίας, μίλησε με όλους όσοι είχαν έστω και μια σχετική πληροφορία. Έτσι, συνέλεξε έγγραφα, συνομιλίες, φωτογραφίες και επιστολές. Μετά από έλεγχο και πολλαπλές διασταυρώσεις πηγών, κατέληξε σε σημαντικά συμπεράσματα. Παράλληλα, οργανώνοντας με αξιοθαύμαστη τάξη τα αρχεία της, βοήθησε σημαντικά τους νομικούς συμβούλους με τους οποίους συνεργάστηκε για να διεκδικήσουν στα εθνικά και διεθνή δικαστήρια το δικαίωμα στην αλήθεια.

Διερευνώντας την τύχη των αγνοουμένων, η Μαρία Καρεφυλλίδου Ιωάννου έζησε πολλές στιγμές ελπίδας και άλλες τόσες διάψευσης και βαθιάς απογοήτευσης. Τις συναισθηματικές ανατροπές και εκπλήξεις αυτής της διαδρομής μπορεί να τις νιώσουν και οι αναγνώστες που θα διαβάσουν το βιβλίο. Το βιβλίο “Αναζητώντας τα Ίχνη” αποτελεί μία συμβολή στο Κυπριακό, καθώς δείχνει τις πληγές που παραμένουν ανοιχτές και τα ερωτήματα που απαιτούν απάντηση.