Τί πλήρωσαν Τζόνσον και Μακρόν – Το ύφος της εξουσίας

Η πτώση των ισχυρών – σε λογική πτήσης του Ίκαρου μάλιστα – πάντα ξαφνιάζει, αλλ’ εκ των υστέρων μας φαίνεται αυτονόητη, “φαινόταν στα πράγματα”. Το είδαμε κι ακόμη να συνειδητοποιήσουμε την πλήρη έκταση της ανώμαλης προσγείωσής του, στην περίπτωση του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν.

Είδαμε την προσγείωση του ανθρώπου που θα οδηγούσε την Ευρώπη στην ανάδειξή της σε νέο πόλο της παγκόσμιας ισορροπίας, που διαγίγνωσκε τον εγκεφαλικό θάνατο του ΝΑΤΟ, που αποτελούσε απόδειξη του τέλους της διχοτομίας Δεξιάς-Αριστεράς, αλλά και της υπεροχής μιας εκπαίδευσης των (Γαλλικών, μην γενικεύουμε…) ελίτ, όταν ο πολύς λαός, “les petites gens”, έχει στενοχώριες και δημιουργεί εντάσεις τύπου “Gilets Jaunes”, ακόμη περισσότερο που αναδείκνυε την μετάφραση σε κοινοβουλευτική εξουσία της εγγύτητας προς το επιχειρηματικό κατεστημένο.

Η περιένδυση μιας εμφάνισης ηγετικότητας που θα ήθελε να παραπέμπει σε Στρατηγό Ντε Γκώλ (χωρίς να βγάζει καγχασμό, δείγμα του που βρίσκεται η πολιτική συνειδητοποίηση στην δεύτερη/τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα!) και μιας εικόνας Ολύμπιου/Jupiterien ηγεμόνα, με την χρήση φιλοσοφικοπολιτικών αναφορών στα περί σύγχρονης δημοκρατίας (χωρίς, όμως, υπερβολική έμφαση στα του “Δήμου”) που εύκολα αναδείχθηκε ότι πείθουν – αυτά υπήρξαν τα στοιχεία που εγκατέστησαν τον Εμμανουέλ Μακρόν στην πρώτη γραμμή της διεθνούς προσοχής.

Ενώ, μετάφραση των ίδιων αυτών στοιχείων στην εσωτερική διακυβέρνηση, σε μια Γαλλία όπου τα αντίβαρα της εξουσίας – τα παραδοσιακά κόμματα, πρώτα-πρώτα, αλλά και τα συνδικάτα, ή οι θεσμισμένες τοπικές κοινωνίες – είχαν σαφώς αποδυναμωθεί, “παραδίδοντας” την σκυτάλη στον πολιτικό λόγο των άκρων. Αυτός θεωρήθηκε ο δρόμος προς το αύριο.

Ο Ίκαρος χάνει ύψος…

Ωσότου… ήρθε μια αβέβαιη κάλπη και ο Ίκαρος άρχισε να χάνει ύψος – ταχύτατα!
Το βλέπουμε και πάλι, τώρα, στην περισσότερο κοινοβουλευτική αποξήλωση του ακατάβλητου/indestructible Αλεξάντερ Μπορις ντε Πφάϊφφελ Τζόνσον – το ξεδίπλωμα του ονόματός του και μόνο προανήγγειλε την “αναγκαστική” διαδρομή από Ήτον σε Μπάλλιολ (Οξφόρδης), με προεδρία της Oxford Union, με κάποιο πέρασμα από δημοσιογραφία (όπου συναπάντησε τις Βρυξέλλες, ως ανταποκριτής και τις αντιπάθησε εκ των έσω…) και την σχολιογραφία έντασης.

Αρχιτέκτονας της τελικής ευθείας του Brexit ως εκφραστής της βρετανικότητας, ή τώρα πιο πρόσφατα θιασώτης της οικοδόμησης της μαχητικής “νέας Δύσης” με αφορμή την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, με τα πολλαπλά αντίστοιχα μαχητικά ταξίδια στο Κίεβο και την απόπειρα να δοθεί υπόσταση στο σχήμα των Δυο Κόσμων, Δύσης-Ανατολής/φιλελεύθερων δημοκρατιών-αυταρχικών καθεστώτων, προσέκρουσε σε ύφαλο ύφους κατά την άσκηση της εξουσίας.

Ή, μάλλον, σε προβλήματα ανάγνωσης των δικαιωμάτων που δίνει η εξουσία – ακριβώς στις φιλελεύθερες δημοκρατίες: η αντίληψη ότι για τους άρχοντες ισχύουν άλλοι κανόνες απ’ ό,τι για τους λαούς “τους”, η χαλαρότητα των πάρτι της Downing Street 10 τις ημέρες καραντίνας του Covid-19, ακόμη περισσότερο όμως η ανερυθρίαστη συγκάλυψη και εν συνεχεία η χαλαρή-χαλαρή διαχείριση των διαψεύσεων και της άρνησης της αλήθειας (της ηττημένης αυτής έννοιας του 21ου αιώνα) σε πεδία πολιτικής ηθικής – που τον οδήγησαν στο να μην πιστεύει πόσο γρήγορα και απόλυτα τον εγκατέλειψαν οι δικοί του άνθρωποι, στον μαγικό κόσμο των Tories/του Συντηρητικού Κόμματος.

Δεν θα υπαινιχθούμε με τίποτε ότι η πτώση των Ίκαρων Μακρόν και Τζόνσον μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με δικές μας καταστάσεις. Ούτε το επιχειρηματικό κατεστημένο σε εμάς διαθέτει τα αντίστοιχα μιας εμβέλειας Ροτσίλντ ή/και λειτουργίες ΕΝΑ, ούτε βέβαια διαθέτουμε το αντίστοιχο του Μπάλλιολ ή του εξαιρετισμού που φέρνει ένα Brexit. Και πάλι όμως το ύφος διεκδίκησης και άσκησης της ηγεσίας και ακόμη περισσότερο το ύφος διακυβέρνησης είναι χρήσιμο να προβληματίζουν τους εξουσιαστές στην ακρούλα αυτή, νοτιοανατολικά κάτω της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Και τους εξουσιαζόμενους, άλλωστε…