Μάτι τέσσερα χρόνια μετά – Τί απέγινε το άλογο του Τορίνο

Στις 3 Ιανουαρίου του 1889, ο Φρίντριχ Νίτσε βγαίνοντας από το σπίτι στο οποίο διέμενε τότε στο Τορίνο, αντίκρισε τον οδηγό μιας άμαξας, ο οποίος μάταια προσπαθούσε να κάνει το άλογό του να  μετακινηθεί. Ο οδηγός εξοργισμένος άρχισε να μαστιγώνει με μανία το ζώο. Μπροστά σε αυτή την αβάσταχτη βαρβαρότητα, ο Νίτσε τρέχει, αγκαλιάζει το άλογο και πέφτει κάτω με λυγμούς.

Ο θρύλος ή η αλήθεια θέλει έναν γείτονα που ήταν αυτόπτης μάρτυρας να μαζεύει τον φιλόσοφο σπίτι του, ο οποίος παρέμεινε εκεί για δύο ημέρες σε κατάσταση απόλυτου σοκ. Εκεί λέγεται ότι ξεστόμισε και τα σπαρακτικά λόγια: «Μητέρα, είμαι ανόητος». Ήταν η απαρχή μιας δεκαετίας μέσα στη σιωπή, την παράνοια και τελικά τον θάνατο. Το περιστατικό είναι μεν ευρέως γνωστό, κανείς όμως δεν γνωρίζει τί απέγινε τελικά το άλογο του Τορίνο.

Η ιστορία αυτή επιστρέφει στο νου κάθε καλοκαίρι όταν αρχίζουν οι φωτιές να κατακαίνε το σύμπαν. Τη χώρα, την ήπειρο, άλλες ηπείρους. Οι ειδικοί μιλούν για εκτεταμένα καλοκαίρια, πρωτόγνωρα υψηλές θερμοκρασίες, κλιματική κρίση, megafires. Για στρέμματα γης, χιλιάδες ζώων, ανθρώπινες απώλειες, που γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Ουδείς μιλάει για τον άνθρωπο. Ή τον Θεό.

Η πυρκαγιά στο Μάτι

Την Δευτέρα, 23 Ιουλίου του 2018, πριν από τέσσερα χρόνια, ένας εξηνταπεντάρης σε μία ορεινή περιοχή της Αττικής έβαλε φωτιά να κάψει κάποια ξερόκλαδα. Οι ταχύτητες των ανέμων ήταν ακραίες, 124 χιλιόμετρα την ώρα. Η φωτιά εξαπλώθηκε σχεδόν ακαριαία, μη σταματώντας παρά μόνο όταν έφτασε στη θάλασσα, έχοντας εγκλωβίσει εκατοντάδες πολίτες στα παραθαλάσσια σπίτια, στους στενούς δρόμους όπως προσπαθούσαν να βρουν διαφυγή, στη θάλασσα.

Εκείνη τη νύχτα κάηκαν ζωντανοί 103 άνθρωποι, το νεαρότερο θύμα ήταν έξι μηνών και το γηραιότερο ενενήντα τριών. Και όλα αυτά σε παραθαλάσσιο προάστιο της πρωτεύουσας. Εκείνος ο όλεθρος, εκείνη η καταστροφή, που υπήρξε η δεύτερη πιο φονική πυρκαγιά του εικοστού πρώτου αιώνα παγκοσμίως, φάνηκε ότι ταυτίστηκε με την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τους λόγους για τους οποίους κατέρρευσε εκλογικά το επόμενο καλοκαίρι. Ο κρατικός μηχανισμός έδειχνε να τελεί υπό απόλυτη παραλυσία.

Από τότε κάθε καλοκαίρι, κυβερνήσεις και πολίτες, γνωρίζουν ότι φτάνει μία πυρκαγιά, για να έρθουν τα πάνω κάτω. Αρκεί μία πύρινη λαίλαπα για να θρηνήσουν νέους, παιδιά, ζωντανά σε καιρό ειρήνης. Και αυτή την χρονιά στις φωτογραφίες στις ιστοσελίδες, αστυνομικοί, πυροσβέστες και εθελοντές απομακρύνουν ηλικιωμένους, απεγκλωβίζουν κατοικίδια στο παρά πέντε, δίνουν νερό και πρώτες βοήθειες σε ζώα που έχουν υποστεί εγκαύματα. Όλα τα βουνά περιμετρικά της πρωτεύουσας κάθε χρόνο παραδίδονται στη φωτιά. Μαζί με αυτά, σπίτια, περιουσίες, άνθρωποι.

Μόνο η στολή…

Οι άνθρωποι δεν συμπαθούν τις στολές. Αλλά σε αυτές τις στιγμές της ύστατης μάχης με τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της φύσης, μόνο η στολή πηγαίνει εκεί που δεν τολμάει να πάει κανείς. Μόνο η στολή πηγαίνει εκεί από όπου σπεύδουν να φύγουν οι πάντες. Η στολή θυμίζει τον τρελό. Η στολή θυμίζει την τρέλα. Γιατί μόνο η στολή και η τρέλα τα βάζουν με τη φωτιά, τον κατακλυσμό, τον σεισμό, τον εχθρό, το σίδερο και το ατσάλι. Τα βάζουν με τον άνθρωπο. Στολές μπλε (πυροσβεστών και αστυνομικών), πράσινες (του στρατού), και κόκκινες (του Ερυθρού Σταυρού) σκύβουν, αγκαλιάζουν λαβωμένα σκυλιά, τρομοκρατημένα ζωντανά, μισοκαμένες χελώνες, και κλαίνε, και ξεσπούν σε γοερούς λυγμούς, και ζητάνε συγγνώμη, και ορμούν ξανά στις φλόγες για να διασώσουν την επόμενη ζωντανή ύπαρξη.

Μία ηλικιωμένη φορώντας τη βραδινή της νυχτικιά, την τελευταία στιγμή προτού την βάλουν μέσα στο περιπολικό για να την απομακρύνουν από τις φλόγες που κοντοζύγιαζαν επικίνδυνα, γυρίζει και αγκαλιάζει τον αστυνομικό που την συνοδεύει. Κρέμεται σπαράζοντας από τους ώμους του, όπως θα γραπωνόταν κανείς απέλπιδα από την τελευταία ικμάδα ζωής. Κι ο αστυνομικός ανταποδίδει την αγκαλιά αυτή. Σας ευχαριστούμε. Μονάχα εσείς γνωρίζετε τι απέγινε το άλογο του Τορίνο.