Επανένωση σημαίνει να ισχύσει η αρχή της πλειοψηφίας

Ακούγεται κι αυτό στην Κύπρο: «Μα, θα αποφασίζει η πλειοψηφία; Και οι Τουρκοκύπριοι θα ακολουθούν;». Το πρόβλημα αυτό αφορά και την έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας, αντίληψης αλλά και μία υπέρμετρη προσπάθεια ικανοποίησης του τουρκικού εθνικισμού. Το έχουμε προ πολλού εμπεδώσει πως δεν υπάρχει ολοκληρωμένη εθνική πολιτική στο Κυπριακό. Το έχουμε εμπεδώσει πως οι εκάστοτε διαχειριστές κρύβουν την αδυναμία τους γαντζωμένοι σε συνθήματα κενού περιεχομένου.

Συνθήματα που δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις στα προφανή και στα αυτονόητα. Και εάν δεν αποφασίζει η πλειοψηφία τότε ποιος; Προφανώς η μειοψηφία, αλλά δεν διατυπώνεται τούτο ευθέως. Γιατί τότε θα γίνουν αποκαλυπτήρια. Τέτοιες απόψεις θα διαιωνίζονται όσο εξακολουθούν να κινούνται στο Κυπριακό με βάση την πεπατημένη. Όσο επιμένουν να ακολουθούν στο Κυπριακό μια προσέγγιση, η οποία στηρίζεται στην επιβεβαίωση και νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής και της κατοχής που συνεχίζεται, λύση δεν θα επιτευχθεί. Όσο εδραιώνουν και ενισχύουν τον διαχωρισμό τροφοδοτώντας τον εθνικισμό, θα αναπαράγονται αδιέξοδα.

Γι’ αυτούς που βλέπουν την πλειοψηφία και τη μειοψηφία, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την επιστήμη των μαθηματικών, την απλή αριθμητική εν πολλοίς, θα μπορούσαν να αναζητήσουν μια πιο ορθολογιστική προσέγγιση. Μια προσέγγιση, που αφορά και την ουσία της δημοκρατίας, αλλά και του Κυπριακού. Κυρίως την επόμενη ημέρα μιας συμφωνίας. Πολιτικοί, οργανωμένες ομάδες, πηγαινοέρχονται στα Κατεχόμενα, πραγματοποιούν επαφές, χωρίς μέχρι τώρα να υπάρξουν αποτελέσματα στην πράξη. Κι αυτό γιατί κινούνται σε λογικές που δεν οδηγούν στην αποκατάσταση της ενότητας της Κύπρου.

Αντί, λοιπόν, να βγάζουν φωτογραφίες και να τις αναρτούν στα κοινωνικά δίκτυα, να συγκροτούν κάθε έξι μήνες κοινές ομάδες μελέτης του Κυπριακού (ξεχνώντας τις προηγούμενες), ας κάνουν ένα αποφασιστικό βήμα: Να ενώσουν κόμματα ή να δημιουργήσουν κοινά προεδρεία, διαμορφώνοντας μια συνδεδεμένη σχέση μεταξύ των κομμάτων, θέτοντας στόχο και όραμα την απελευθέρωση. Να κάνουν, δηλαδή, αυτές τις κινήσεις από τώρα.

Υποκρισία των φωτογραφίσεων

Τολμούν να το κάνουν αυτό; Ή θα συνεχίσουν να επιλέγουν την οδό των επαφών που γίνονται κυρίως για το θεαθήναι και για να δημιουργούν εντυπώσεις; Θα συνεχίσουν την υποκρισία των φωτογραφήσεων, ενίοτε και των επιχορηγήσεων, έχοντας ως λάβαρο μια ρατσιστική, άκρως διαχωριστική λύση; Στην περίπτωση εκείνη, που οι πολιτικές δυνάμεις θα τοποθετούνται πολιτικά, ιδεολογικά και όχι με βάση την εθνική τους προέλευση και καταγωγή, η δημοκρατία και η ισονομία θα λειτουργήσει καλύτερα.

Ξεπερνιέται έτσι και η όποια στρεβλωτική προσέγγιση μπορεί να δοθεί στην «πολιτική ισότητα». Δεν θα χρειάζονται βέτο και ειδικές πλειοψηφίες. Οι δεξιοί θα τοποθετούνται με βάση την πολιτική και ιδεολογική τους προσέγγιση, το ίδιο και όσοι αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί. Αυτό, όμως, δεν θα το κάνουν, γιατί δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Δεν θα το κάνουν, επειδή ο στόχος δεν είναι η ανατροπή των κατοχικών δεδομένων, η απελευθέρωση αλλά ένα θνησιγενές μοντέλο διαιώνισης του διαχωρισμού.

Υποστηρίζουν, για παράδειγμα, τη διάνοιξη περισσότερων οδοφραγμάτων αλλά δεν εργάζονται ουσιαστικά για τη δημιουργία ρηγμάτων στο τείχος του διαχωρισμού. Αυτό που επιτυγχάνουν είναι η ομαλοποίηση με παρούσα την κατοχή. Η δική τους επανένωση περιέχει στοιχεία διαχωρισμού και διακρίσεων. Κινούνται αιχμάλωτοι στρεβλώσεων και αγκυλώσεων. Κυριαρχούνται από μια σύγχυση, που οδηγεί δια της πεπατημένης σε αλλεπάλληλα διαδικαστικά αδιέξοδα και στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων επί του εδάφους. Μια συμφωνία ή θα είναι δημοκρατική ή θα είναι θνησιγενής. Μια συμφωνία δεν μπορεί να ικανοποιεί ως προς το περιεχόμενο τον τουρκικό εθνικισμό και τις στρατηγικές επιδιώξεις του καθεστώτος Ερντογάν.