“Δηλητηριασμένο μήλο” οι υποκλοπές

Μάλλον βιαστικά και απρόσεκτα αντιδρούν οι ενδιαφερόμενοι, άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενοι, στην υπόθεση των υποκλοπών. Πριν από κάθε τι άλλο η απορία είναι όχι ποιοί κινούν το θέμα αλλά ποιοί ενδιαφέρονται για τις υποκλοπές.  Δηλαδή για να φτάσουμε αμέσως στο ζουμί, ποιοι θα ψηφίσουν αλλιώς επειδή κάποιοι παρακολουθούσαν κάποιους. Με δεδομένο ότι ούτε στο εξωτερικό ούτε στην Ελλάδα οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις είναι πρωτοφανές γεγονός.

Ήδη από τις αρχές του ΠΑΣΟΚ, το 1981,(Α. Παπανδρέου) οι πολιτικοί συντάκτες “καυγαδίζαμε” με τον Δ. Μαρούδα, κυβερνητικό εκπρόσωπο, επειδή μαθεύτηκε ότι η κυβέρνηση παρακολουθούσε τα, τότε σταθερά, τηλέφωνά μας. Και να μην ξεχάσουμε τα κατορθώματα του Θ.Τόμπρα. Είναι πάγια τακτική το “κράτος” να παρακολουθεί τους άλλους και πάγια πεποίθηση κάθε κυβέρνησης, στην Ελλάδα και παντού στον Κόσμο, να πιστεύει ότι το Κράτος “είμαστε εμείς”, οι κάτοχοι της Εξουσίας, έστω προσώρας.

Δεν ξέρω τι θα γίνει στη συνέχεια αλλά ένα το δεδομένο: Ο Μητσοτάκης αν πέσει δεν θα είναι για την πράξη της παρακολούθησης. Αλλά επειδή οι “κάποιοι” θα αποδειχθούν πιο ισχυροί (και πιο επιδέξιοι) από αυτόν. Και δεν θα νικήσει η καϋμένη η Δημοκρατία αλλά αυτοί οι διαρκώς αόρατοι “κάποιοι”. Και αυτό δεν θα είναι καλό για μας επειδή οι εν λόγω αόρατοι είναι τρισχειρότεροι από τους ορατούς. Όπου μερικοί είναι κινούμενα, δηλαδή, καραγκιόζηδες, των αόρατων.

Υποκλοπές και πολιτικές διεργασίες

Κατά τα άλλα: Σχεδόν άπαντες, όσοι ασχολούνται με το θέμα, “λησμονούν” ότι ο κ. Ανδρουλάκης έχει “καθαιρέσει” εκ των προτέρων όχι μόνο τον κ. Μητσοτάκη αλλά και τον κ. Τσίπρα ως πρωθυπουργούς σε μια μετεκλογική κυβέρνηση συνεργασίας. Λογικά, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ο ίδιος και το κόμμα του, δεν έχουν το μπόϊ και τη φαντασία για τέτοιες δουλειές. Αν τα είχαν δεν θα έμεναν καρφωμένοι στα γνωστά ποσοστά. Είναι άλλο αν υπάρχει υποστήριξη απροσδιορίστου μεγέθους και ισχύος καθώς και σχεδιασμός μεγαλεπήβολος που διαμορφώνεται δημοσίως κατά δόσεις. Ο κ. Τσίπρας φωνάζει για το “έγκλημα” ως οφείλει, αλλά κρατιέται κιόλας διαβλέποντας ότι το “δώρο” κατά Μητσοτάκη είναι δηλητηριασμένο “πακέτο για δυο”.

Ο Μητσοτάκης, λοιπόν, δεν θα πέσει (αν πέσει) λόγω υποκλοπών, νόμιμων άλλωστε, αλλά επειδή κάποιοι θέλουν να γίνουν “χαλίφης στη θέση του χαλίφη”. Ως τώρα το παλεύουν χωρίς σπουδαία αποτελέσματα, κρίνοντας από τις δημοσκοπήσεις. Γιατί θέλουν να τον ρίξουν; Ο στόχος να φύγουν και οι δυο αρχηγοί φανερώνει πρόθεση αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Να αλλάξουν “όλα” για να μείνουν ίδια αλλά με άλλους καπετάνιους-της κακιάς ώρας, λέω. Και με ορατή τη μετριότητα-ανικανότητα των διαδόχων να προκύψει αστάθεια και αναμπουμπούλα, κλίμα ευνοϊκό για κάθε χοντρό λύκο, χορτάτο αλλά διψασμένο για Εξουσία.

Και γιατί το σχέδιο πάσχει; Επειδή οι πιθανοί διάδοχοι είναι οφθαλμοφανώς μακράν χειρότεροι και οι αποδείξεις, από τον πολιτικό βίο τους, είναι πολύ πρόσφατες. Όλοι τις θυμούνται και διστάζουν να αφήσουν τα σίγουρα για να πάνε στα γνωστά που μόλις χτες αποδοκίμασαν. Ο Μητσοτάκης δεν κέρδισε τις εκλογές επειδή έπεισε για να σπάνια προσόντα του αλλά μόνο και μόνο επειδή οι αντίπαλοι είχαν γίνει αντιπαθέστατοι. Δικό του πρόβλημα να μην τους μοιάσει.