Ο Ερντογάν εργαλειοποιεί την Μικρασιατική Καταστροφή, η Αθήνα κοιτάζει…

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη (αν και διαθέτει, σε κάποιον βαθμό, το ελαφρυντικό των δυσχερειών της πανδημίας) οργάνωσε κατά τρόπο ανεπαρκή και χωρίς διπλωματικά οφέλη τους περυσινούς εορτασμούς της 200ής επετείου του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, αλλά αποδείχθηκε ακόμα χειρότερη (και άνευ δικαιολογιών) στη διεθνή επικοινωνιακή αξιοποίηση των 100 ετών από την Μικρασιατική Καταστροφή και των τότε τουρκικών θηριωδιών.

Απόλυτη σιωπή! Κι ας αξιοποιεί, στο έπακρο, το ζήτημα ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν με τη δική του εκδοχή της Ιστορίας. Και επιπλέον, το ακόμα σημαντικότερο, προς επίτευξη του σύγχρονου στόχου της Άγκυρας για μερική ή συνολική αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης ή διαστρέβλωση σημαντικών όρων της ίδιας και άλλων διεθνών συμβατικών κειμένων (π.χ. για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών). Έτσι φτάσαμε στο συγχαρητήριο μήνυμα του Αρχηγείου Χερσαίων Δυνάμεων του ΝΑΤΟ(!) προς την Τουρκία για την νίκη της επί της Ελλάδος, μήνυμα, το οποίο τελικώς αποσύρθηκε μετά το διάβημα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.

Η προβολή των πραγματικών γεγονότων, που είναι αναμφισβήτητα υπέρ της Ελλάδος από τον χρόνο ανάληψης της συμμαχικής εντολής διοίκησης, τον Μάιο του 1919 (με υλοποιημένη τη μέριμνα ισοπολιτείας χριστιανών και μουσουλμάνων), μέχρι και την Καταστροφή του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2022, δεν αφορά μόνον τους μελετητές της Ιστορίας. Πρόκειται για ζήτημα μεγάλης σημασίας και ως προς τις τρέχουσες και τις μελλοντικές διπλωματικές εξελίξεις.

Γιατί αν, ο μη γένοιτο, η Ελλάδα βρεθεί αντιμέτωπη στρατιωτικά με την Τουρκία, με μια κρίση τύπου Ιμίων ή κάτι πολύ μεγαλύτερο, θα πρέπει να έχει γίνει κάποια στοιχειώδης ενημερωτική προεργασία. Μπορεί οι ταχύτητες της σημερινής εποχής του κυβερνοχώρου και των ψηφιακών μέσων να μην επιτρέπουν μεγάλη εμβάθυνση σε δυσνόητα θέματα, αλλά και η τελευταία λεπτομέρεια μπορεί να μετρήσει στα μάτια του ξένου διπλωμάτη ή δημοσιογράφου και στη διεθνή κοινή γνώμη.

Αδράνεια του κυβερνητικού επιτελείου

Δυστυχώς, πέρα από δηλώσεις εσωτερικής –και πρόσκαιρης τηλεοπτικής– κατανάλωσης, ο πρωθυπουργός δεν έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες. Ούτε για την επίσημη προβολή του θέματος από τις πρεσβείες μας διεθνώς, ούτε για την ανεπίσημη διαφώτιση ανεξάρτητων ή φιλικά διακείμενων ξένων ομίλων μέσων ενημέρωσης και μεμονωμένων δημοσιογράφων, όπως κάνουν όλα τα σοβαρά κράτη.

Το κυβερνητικό επιτελείο αποδείχθηκε υψηλών ως εκπληκτικών ικανοτήτων κατά την πρώτη διετία της θητείας του κ. Μητσοτάκη, επιτυγχάνοντας ύμνους των ξένων Μέσων για το μεταρρυθμιστικό ως “μεσσιανικό” έργο του, αλλά αδρανεί στην επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής και την αντίδραση έναντι της εν εξελίξει τουρκικής προπαγάνδας. Όχι βέβαια ότι, εν μέσω πανευρωπαϊκής αγανάκτησης για τις υποκλοπές και τις διώξεις του Τύπου από τον σημερινό πρωθυπουργό, το επιτελείο του θα μπορούσε να επιτύχει κάτι σημαντικό, αλλά δεν προσπάθησε καν. Το θέμα μάλλον ήταν εκτός των ενδιαφερόντων του Μαξίμου τους προηγούμενους μήνες, όταν ακόμα η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό ήταν καλύτερη.

Γενικά, δεν τιμά το σημερινό πολιτικό σύστημα ότι οι τελευταίες σοβαρές προσπάθειες και εκτεταμένες καμπάνιες διαφώτισης της διεθνούς κοινής γνώμης για τη Μικρά Ασία και τη σύγχρονη επιθετικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο έγιναν… το 1982 από τον τότε υφυπουργό Εξωτερικών Γιάννη Καψή και το 1992 από τους, διαδοχικά, εκπροσώπους Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών Μανόλη Καλαμίδα και Δημήτρη Αβραμόπουλο, στην προ διαδικτύου εποχή. Έκτοτε, απολύτως τίποτα! Το Μέγαρο Μαξίμου θα έπρεπε επιτέλους να κινητοποιηθεί μετά και τη βαριά ήττα κατοχύρωσης του όρου “TurkAegean” από την Άγκυρα, αλλά, πέρα από κάποια νομικά βήματα στις ΗΠΑ (κυρίως διαδικαστικού χαρακτήρα), ούτε σε αυτό το συγγενές διπλωματικό μέτωπο έχει γίνει κάτι σημαντικό από την ελληνική πλευρά.