Στο πλευρό του ευρωιερατείου και όχι της Ρώμης ο Τσίπρας

Το 2015, μια από τις δικαιολογίες του Έλληνα πρωθυπουργού για την άτακτη υποχώρησή του και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου ήταν η έλλειψη συμμάχων στην ΕΕ. Σήμερα το άλλοθι αυτό δεν ισχύει. Η Ιταλία, μια από τις ισχυρότερες χώρες της ΕΕ αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τις Βρυξέλλες, για το θέμα του προϋπολογισμού της, δηλαδή για μια ελάχιστη παρέκκλιση από το δημοσιονομικό ζουρλομανδύα της Ευρωζώνης.

Η Ελλάδα θα μπορούσε κάλλιστα να συνταχθεί με την ιταλική κυβέρνηση, επί του συγκεκριμένου ζητήματος, προκειμένου να διεκδικήσει την έστω σχετική χαλάρωση των αιματηρών δημοσιονομικών κανόνων, που υφίσταται και η ίδια. Παρόλα αυτά, με απόλυτο κυνισμό και με εμμονική προσήλωση στο «Μερκελισμό»- σε αυτό το μείγμα γερμανικού εθνικισμού και προσωπικής λατρείας της καγκελαρίου- εις βάρος των συμφερόντων της χώρας, η ελληνική κυβέρνηση συντάσσεται με τη γερμανική και με τη γαλλική κυβέρνηση, εναντίον όχι του ακροδεξιού Σαλβίνι- άλλωστε αν τους ενοχλεί η ακροδεξιά θα τους αφορούσε και η κυβέρνηση της Αυστρίας, της Ουκρανίας έξω από την ΕΕ και πάει λέγοντας- αλλά εναντίον του ιταλικού λαού.

Αυτή η συμπεριφορά είναι ενδεικτική και χαρακτηριστική της κακοδαιμονίας της ΕΕ: εθελοτυφλία μπροστά στον ελέφαντα στο δωμάτιο- τον ασφυκτικό δημοσιονομισμό και τον καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό- εθελοδουλία στη Γερμανία και στον εθνικισμό της, παντελής έλλειψη αλληλεγγύης προς τους λαούς, πλήρης ανελαστικότητα ακόμα και στις πιο μετριοπαθείς διεκδικήσεις, αν δεν έχεις δώσει πρώτα γη και ύδωρ στη Γερμανία.

Μια τέτοια, απωθητική ΕΕ βρίσκεται σε προφανές σπιράλ θανάτου. Απέχει μεν πολύ από τη διάλυση, αλλά έχει ήδη εισέλθει σε φάση συρρίκνωσης και αποδυνάμωσης διεθνώς. Οι μεγαλομανείς ρητορείες του δημοσκοπικά καταρρέοντος Μακρόν και η μονότονη επίδειξη δύναμης προς το εσωτερικό της ΕΕ, της αποχωρούσης Μέρκελ είναι δηλωτικές της στρατηγικής αμηχανίας και της δυσθυμίας της Ένωσης.

Ο αδύναμος κρίκος

Αυτή τη στιγμή, η ΕΕ είναι ο αδύναμος κρίκος του παγκόσμιου καπιταλισμού. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά επιπλέον γιατί το ενωσιακό πείραμα ολοένα φθίνει. Όσο δε, αυτό συμβαίνει, τόσο ο οικονομικός εθνικισμός της Γερμανίας φουντώνει, τροφοδοτώντας μεταξύ άλλων και την ακροδεξιά, στη Γερμανία αλλά και πανευρωπαϊκά. Η ΕΕ πληγώθηκε μακροπρόθεσμα από τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα.

Μπορεί το μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας να έδωσε στην ΕΕ, στον αμιγώς οικονομικό τομέα, περιθώριο στυγνής επιβολής, χάρη στις υποκτακτικές ελληνικές κυβερνήσεις, ωστόσο απώλεσε πολλά ως προς την πολιτική της εικόνα και ουσία σε βάθος χρόνου. «Νικώντας» την ελληνική κυβέρνηση- αλλά όχι τον ελληνικό λαό- η ΕΕ κατήγαγε μια πύρρειο νίκη.

Με την Ιταλία όμως, τα περιθώρια είναι μικρότερα. Εδώ δεν υπάρχει «εύκολος» δρόμος οικονομικής επιβολής, γιατί η Ιταλία είναι “too big to fail” αλλά και “too big to be rescued”. Η ιταλική κυβέρνηση- αν δεν ανατραπεί μέσα από πραξικοπηματικές συμπεριφορές του ελεγχόμενου από τις Βρυξέλλες προέδρου της ιταλικής δημοκρατίας- μπορεί να απειλήσει το Ευρώ με καταστροφή, απλά και μόνο δια της απειθαρχίας της. Η ευρωπαϊκή ιστορία άλλωστε του τελευταίου αιώνα μας έχει δείξει πώς η Γερμανία είναι ειδήμων στο να κερδίζει μάχες και να χάνει πολέμους. Και για αυτό το λόγο, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να προσέξει, για να μη βρεθεί στη λάθος πλευρά της ιστορίας, προσχωρώντας σε τιμωρητικές πρακτικές και σε τελεσίγραφα, του Βερολίνου και των συμμάχων του.