Ένα “κρυφό σχολειό” στο Ριζοκάρπασο

Αναζητούνται μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και στήνονται πανηγύρια για το άνοιγμα οδοφραγμάτων στην κατοχική γραμμή. Κανείς, όμως, δεν ασχολείται με τις συνθήκες διαβίωσης των εγκλωβισμένων στις παραβιάσεις βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως είναι αυτό της εκπαίδευσης. Το κατοχικό καθεστώς έδιωξε δυο Έλληνες Κύπριους εκπαιδευτικούς από το γυμνάσιο του κατεχόμενου Ριζοκάρπασου.

Επί της ουσίας, το ψευδοκράτος επαναλαμβάνει μια πρακτική επιβολής και εκφοβισμού, μια προσέγγιση που αποσκοπεί να εκδιώξει και τους τελευταίους εγκλωβισμένους Έλληνες Κύπριους από την Καρπασία. Η πίεση που ασκεί σε καθηγητές και μαθητές, στους γονιούς εν γένει, διαμορφώνει ένα σκηνικό φυγής, εξαναγκασμού σε φυγή ή εκδίωξης.

Οι καθηγητές μεταβαίνουν από τις ελεύθερες περιοχές στα κατεχόμενα για να διδάξουν και όλοι μπαίνουν στο μικροσκόπιο του κατοχικού καθεστώτος. Είναι, συνεχώς, εν δυνάμει υποψήφιοι για να εκδιωχθούν. Δεν χρειάζεται να κάνουν ή να πουν οτιδήποτε. Το κατοχικό καθεστώς αποφασίζει και διώχνει. Δεν δίνει καμία εξήγηση για τις πράξεις του. Κατά καιρούς, το ψευδοκράτος προβάλλει εμπόδια και στη μεταφορά των βιβλίων στο κατεχόμενο σχολείο. Καθυστερούν στην παράδοση, σχίζουν «ενοχλητικές» σελίδες και, γενικά, φρενάρουν την ομαλή λειτουργία του σχολείου.

Αυτά γίνονται διαχρονικά και συνεχώς. Αυτά γίνονται και σε περιόδους διαπραγματεύσεων, όταν -όπως λένε- είμαστε «κοντά σε λύση», όπως και όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Αυτή είναι η νοοτροπία του κατοχικού καθεστώτος και της Τουρκίας. Δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα στα θέματα της παιδείας, και διερωτάται κανείς πώς θα συμπεριφέρεται το τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο μετά από μια συμφωνία. Μια συμφωνία που δεν θα καλύπτει όλα τα δικαιώματα των πολιτών, όσα, δηλαδή, αυτονόητα ισχύουν σε κανονικές χώρες.

Πράξεις και όχι διακηρύξεις

Υπενθυμίζεται πως, πέρσι, το κατοχικό καθεστώς επέβαλε δασμούς στα προϊόντα, δασμούς σε τρόφιμα και άλλα προϊόντα πρώτης ανάγκης που αποστέλλονταν στους εγκλωβισμένους. Τα μέτρο έχει αρθεί. Ο στόχος των Τούρκων είχε και, τότε, διπλό στόχο. Εάν υπέκυπτε η ελληνοκυπριακή πλευρά και πλήρωνε δασμούς, αυτό θα σήμαινε ότι αναγνωρίζει το κατοχικό καθεστώς. Εάν όχι, τότε θα εξανάγκαζε τους εγκλωβισμένους να φύγουν ή, σε περίπτωση που παρέμειναν, να υποφέρουν.

Τότε, ο Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος είχε διαφωνήσει με το μέτρο της ψευδοκυβέρνησης, δεν είχε ξεφύγει από την πεπατημένη. Είχε πει πως θεωρεί πραγματικότητα ότι, μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι που θα μπορούσε να λεχθεί ότι είναι εγκλωβισμένοι στο ψευδοκράτος. Ούτε θεωρεί λάθος την αναζήτηση σύγκλισης για να αναπτυχθεί μια νέα κατανόηση με την ελληνοκυπριακή πλευρά και του ΟΗΕ στην ερμηνεία της Συμφωνίας της Βιέννης ΙΙΙ που έγινε το 1975.

Η καλή διάθεση, η πολιτική βούληση κρίνονται από τις πράξεις και, όχι, τις διακηρύξεις και τα λόγια. Το γυμνάσιο στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο λειτουργεί όπως το «κρυφό σχολειό». Οι καθηγητές και οι μαθητές βιώνουν την καταπίεση και τις επιβολές του κατοχικού καθεστώτος. Το πιο ουσιαστικό μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης είναι να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των εγκλωβισμένων Ελλήνων Κυπρίων στην κατεχόμενη Καρπασία και το σχολείο να λειτουργεί χωρίς περιορισμούς και χωρίς τους όρους που επιβάλλει το κατοχικό καθεστώς. Τα υπόλοιπα, τα επικοινωνιακά, ποσώς συμβάλουν προς την κατεύθυνση της συμφωνίας στο Κυπριακό. Αυτό αποδείχθηκε διαχρονικά και στην πράξη.