Το φάντασμα της Ακροδεξιάς πλανάται πάνω από την Ευρώπη…

Η προέλαση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη δεν πρέπει να αιφνιδιάζει κανέναν πλέον. Είναι φαινόμενο, που εμφανίζεται σχεδόν παντού και αναπτύσσεται στις κοινωνίες και -δυστυχώς- παρουσιάζεται ως το αντίδοτο στην παρατεταμένη οικονομική κρίση. Είναι αποτέλεσμα των πολιτικών, οικονομικών επιλογών των κυβερνήσεων, που εδώ και καιρό έχουν αποστασιοποιηθεί από την κοινωνία. Είναι αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, των δράσεων που διαμορφώνονται από το ιερατείο των Βρυξελλών, οι οποίες διευρύνουν, εδραιώνουν τις ανισότητες.

Η ενίσχυση της ακροδεξιάς, η νίκη της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία, που έχει συνεργασθεί με την παραδοσιακή δεξιά, είναι μια ακόμη επιβεβαίωση στο γεγονός ότι υπάρχει ένα κενό στην πολιτική διαδικασία. Το παραδοσιακό συντηρητικό πολιτικό σύστημα είναι μέρος της οικονομικής κρίσης και ταυτισμένο με αυτή. Η αριστερά, που θα έπρεπε να δώσει την εναλλακτική λύση και την προοπτική είναι απούσα. Αυτό το σκηνικό προσφέρει πεδίο δράσης στην ακροδεξιά, η οποία αυτοπροβάλλεται “άφθαρτη”, “λαϊκή”, “κοινωνική συμμαχία”.

Παρουσιάζεται ως φορέας που θα λύσει τα προβλήματα. Πρόκειται για… οφθαλμαπάτη, ένα μεγάλο ψέμα. Είναι μέρος της κρίσης και η ακροδεξιά, που εκμεταλλεύεται την ανικανότητα των διαχειριστών και την αλαζονεία των τεχνοκρατών των Βρυξελλών, που καθορίζουν, προωθούν και εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας, αναπαυόμενοι στα παχουλά τους προνόμια.

Το σκηνικό που διαμορφώνεται από τα κατεστημένα, η εφαρμογή των πολιτικών, είναι δρόμος στρωμένος για τους νεοφασίστες. Αναπτύσσεται και βιώνεται μια κοινωνική ανασφάλεια. Ανασφάλεια, που έχει να κάνει με τον αγώνα επιβίωσης των πολιτών. Μέσα σε αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας, αναπτύσσεται η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός. Αυτά είναι κοστούμι ραμμένο για τους “σωτήρες” του νεοφασιστικού κινήματος. Όλα αυτά είναι που έχουν ράψει και το ταγιέρ της Μελόνι, η οποία από ποσοστά που κυμαίνονταν στο 4% κατάφερε να σκαρφαλώσει στην Πρωθυπουργία της Ιταλίας. Μιας χώρας, που βίωσε ακραίες πολιτικές και κοινωνικές πραγματικότητες, όπως με τον Μουσολίνι, οπαδός και “κληρονόμος” του οποίου είναι και η Μελόνι.

Αποκατάσταση του… φασισμού

Η συνταγή είναι σε όλες τις περιπτώσεις η ίδια. Η κρίση δημιουργεί ακροατήριο στους ακροδεξιούς, που βαθμηδόν μετατρέπεται σε ψηφοφοριακή μάζα. Είναι η ιστορία επαναλαμβανόμενη, αλλά δεν υπάρχουν κινήσεις αποτροπής. Όταν βρεθεί η όποια χώρα σε τέτοια εκτροπή, τότε αρχίζουν οι αναλύσεις. Ποτέ, όμως, η αυτοκριτική. Γιατί δεν φταίνε μόνο οι πολίτες, που βρέθηκαν να ψηφίζουν Μελόνι, Λεπέν και ό,τι άλλο ακροδεξιό νούμερο. Φταίνε οι πολιτικές, η σκληρή λιτότητα, η εδραίωση της κοινωνικής ανισότητας.

Είναι κατάντια για την Ευρώπη και τις χώρες της η “αποκατάσταση” του φασισμού, γιατί περί αυτού πρόκειται. Αυτός είναι ο στόχος. Δεν είναι αντισυστημικό κίνημα, καθώς επιδιώκει να καταστεί μέρος της κανονικότητας. Να έχει κοινοβουλευτική παρουσία, που θα το εδραιώσει στους θεσμούς -φευ- της Δημοκρατίας. Όταν θα εδραιωθεί, θα αποκαλυφθεί. Πρώτα, όμως, θέλει να αποκτήσει δύναμη.

Η περίπτωση της Κύπρου

Η ακροδεξιά, βρίσκεται σε ανοδική πορεία και στην Κύπρο. Το παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, το ΕΛΑΜ, έχει αναδειχθεί σε τέταρτο κόμμα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Επιχειρεί, όπως και τα αδελφά κόμματα στην Ευρώπη, να εκφράσει ένα κομμάτι της κυπριακής κοινωνίας που απορρίπτει τα παραδοσιακά κόμματα και θεωρεί πως η ριζοσπαστικοποίησή του περνά από την ακροδεξιά. Αυτό κάθε φορά του προσθέτει ψήφους, καθώς θεωρείται κόμμα διαμαρτυρίας. Αν και κάθε άλλο παρά αντισυστημικό κόμμα είναι.

Απέναντι από την ακροδεξιά, που προελαύνει στην Ευρώπη -που αξιοποιεί τον θυμό και τη δυσαρέσκεια των πολιτών- δεν αρκεί να ορθώνεται αντιφασιστική ρητορική. Οι πλειοψηφίες διαμορφώνονται μέσα από τις λύσεις, που δίνονται σε παρατεταμένες οικονομικές κρίσεις, που ταλανίζουν τις κοινωνίες. Όταν το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα δημιουργεί τις κρίσεις, τις επιλέγει ως προσέγγιση, τότε αναζητείται διέξοδος. Διέξοδος, όμως, δεν είναι η ακροδεξιά, η οποία προσπαθεί -και όπως φαίνεται το πετυχαίνει- να καλύψει το κενό, που κανονικά θα έπρεπε να το κάλυπτε η αριστερά.