Ουκρανία και NordStream – Ο Μπρεζίνσκι τώρα δικαιώνεται…

Η κατεπείγουσα προσάρτηση τεσσάρων περιφερειών της νοτιοανατολικής Ουκρανίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, μετά από αμφιλεγόμενα “δημοψηφίσματα”, αποτελούν μια πράξη, η οποία προφανώς αντίκειται στο διεθνές δίκαιο. Γι’ αυτό και δεν αναμένεται να γίνει αποδεκτή από την συντριπτική πλειονότητα της παγκόσμιας κοινότητας. Παρ’ όλα αυτά, η προσάρτηση ενός σημαντικού τμήματος της νοτιοανατολικής Ουκρανίας από τη Ρωσία δημιουργεί “τετελεσμένα”, όπως έγινε και με την περίπτωση της Κριμαίας, που δύσκολα μπορούν να ανατραπούν, χωρίς περεταίρω κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία με άγνωστες διαστάσεις.

Είναι προφανές ότι στην ήδη παρατεταμένη ρωσοουκρανική πολεμική αναμέτρηση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ουδεμία πιθανότητα διαπραγμάτευσης ή κατάπαυσης του πυρός,  ούτε υπάρχει ακόμα κάποια αξιόπιστη στρατηγική εξόδου από τον πόλεμο. Πολύ περισσότερο που δεν υφίσταται κανένα κίνημα ειρήνης ενάντια στον πόλεμο και η διεθνής διπλωματία μοιάζει ξανά σαν τον “υπνοβάτη” στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Και, κυρίως, γιατί αυτός ο άδικος κι εγκληματικός πόλεμος δεν αφορά αποκλειστικά Ουκρανούς και Ρώσους, αλλά και άλλες ισχυρές δυνάμεις που μέχρι στιγμής έχουν τεράστια οφέλη από αυτόν. Τον υποδαυλίζουν ποικιλοτρόπως, χρησιμοποιώντας ως συνήθως “αξιακά και ευγενή κριτήρια”. Αδιαφορούν για το μέχρι που μπορεί να φτάσει η αιματοχυσία σ’ έναν πόλεμο, όπου ως γνωστόν συμμετέχει και μια πυρηνική δύναμη η οποία, τουλάχιστον από τον 18ο αιώνα, συγκαταλέγεται συνεχώς στο κλαμπ των μεγάλων ευρωπαϊκών ή και παγκόσμιων δυνάμεων.

Μέσα σ΄ ένα σχεδόν πολεμόχαρο κλίμα, που αναπαράγεται και σε πολλά mainstream ΜΜΕ της Δύσης, κανείς δεν θέλει να θυμάται ηγετικά στελέχη της αμερικανικής διπλωματίας άλλων εποχών (όπως οι εκφραστές της “ρεαλιστικής σχολής” Τζωρτζ Κένναν και Χένρι Κίσσιντζερ), που θεωρούσαν «τρέλα και μέγα λάθος μια ταπείνωση της Ρωσίας σε στιγμή αδυναμίας». Ή που λοιδορούνται σήμερα προσωπικότητες, όπως η πρώην καγκελάριος Μέρκελ, που δήλωσε πρόσφατα πως δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη, χωρίς την Ρωσία.

Ο Μπρεζίνσκι τώρα δικαιώνεται…

Πολλοί πανηγυρίζουν σήμερα, συνθηματολογώντας με αυτά που βλέπουν στα πεδία των μαχών (ειδικά μετά και την επιτυχημένη αντεπίθεση των Ουκρανών στο Λιμάν). Ελπίζουν στην “τελική νίκη” του αμυνόμενου ουκρανικού στρατού που έχει την αμέριστη και άφθονη στρατιωτική υποστήριξη όλου του –υπό την αμερικανική ηγεμονία και καθοδήγηση– νατοϊκού στρατοπέδου, ανεξάρτητα από τις πολύ αρνητικές επιπτώσεις του πολέμου στις δυτικές κοινωνίες (ακρίβεια κλπ).

Και το κυριότερο, κανείς από τις πολεμόχαρες δυνάμεις δεν θέλει να θυμάται ότι ανέκαθεν κεντρικός γεωπολιτικός στόχος των ΗΠΑ ήταν η παρεμπόδιση της οποιαδήποτε προσέγγισης Γερμανίας και Ρωσίας. Κάτι που εκφράστηκε με τον πλέον παραστατικό τρόπο από τον ιδρυτή του Stratfor και διάσημο διεθνώς πολιτικό αναλυτή Τζωρτζ Φρίντμαν: «Το πρωταρχικό συμφέρον των ΗΠΑ, για το οποίο διεξάγουμε πολέμους εδώ και έναν αιώνα (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και Ψυχρός Πόλεμος) ήταν η σχέση μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Γιατί ενωμένες είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μας απειλήσει και το ενδιαφέρον μας ήταν πάντοτε να διασφαλίσουμε ότι αυτό δεν θα συμβεί».

Το ίδιο και ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Χάστινκς Ισμέι, ο οποίος θεωρούσε ότι σκοπός του ΝΑΤΟ ήταν να «κρατήσει τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω». Ένας ισχυρισμός που φαίνεται να δικαιώνεται σήμερα, καθώς η Γερμανία δέχεται λόγω του ουκρανικού πολέμου την μεγαλύτερη μεταπολεμική πίεση, με την οικονομία της να αντιμετωπίζει ενόψει χειμώνα πρωτόγνωρες δυσκολίες και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της να φτωχοποιείται.

Ενδεικτικό της κατάστασης στην σημερινή Γερμανία είναι η υποτονική της στάση απέναντι στη δολιοφθορά των αγωγών Nord Stream στη Βαλτική Θάλασσα, η οποία προφανώς στρέφεται κατά των γερμανικών συμφερόντων και της γερμανικής εθνικής κυριαρχίας. Μέχρι στιγμής βέβαια κανείς “παίχτης” του ουκρανικού πολέμου και του ενεργειακού “πόκερ” δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της δολιοφθοράς. Μόνο βαρύτατοι υπαινιγμοί εκατέρωθεν και ένας πρώην υπουργός και νυν ευρωβουλευτής της Πολωνίας, ο οποίος ευχαρίστησε δημοσίως τις ΗΠΑ για την πράξη. Επίσης, μια δήλωση Μπάιντεν στις 7 Φεβρουαρίου 2022, ότι «αν η Ρωσία εισβάλει (στην Ουκρανία), τότε δεν θα υπάρχει πλέον Nord Stream 2».

Φαίνεται, όμως, πως δικαιώνεται η στρατηγική πρόταση του “σκληροπυρηνικού” ρεαλιστή Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, να αποσπάσουν δηλαδή οι ΗΠΑ την Ουκρανία από το ευρασιατικό μπλοκ και να την ενσωματώσουν στη Δύση, θεωρώντας ότι «χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία δεν είναι πλέον ευρασιατική αυτοκρατορία. Μπορεί ακόμα να φιλοδοξεί να αποκτήσει αυτοκρατορικό καθεστώς, αλλά στη συνέχεια θα γινόταν κυρίως ασιατική αυτοκρατορία». Μια πραγματικότητα που, δυστυχώς επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά, την γνωστή ρήση του Αμερικανού προέδρου Τζόνσον, που ειπώθηκε στο “φόρτε” του πολέμου στο Βιετνάμ: «Τα πράγματα πρέπει πρώτα να γίνουν πολύ χειρότερα, προτού καλυτερεύσουν».