Ο “λύκος” Ερντογάν, η “κοκκινοσκουφίτσα” Ελλάδα και ο Κίσσινγκερ…

Η Τουρκία είναι ο μείζων εχθρός, φαντάζει σαν ο λύκος που απειλεί να καταπιεί την κοκκινοσκουφίτσα, την Ελλάδα. Την εικόνα φιλοτεχνούν και διάφοροι παρατρεχάμενοι, υποτακτικοί από την εποχή Σημίτη, σύμβουλοι για την Εθνική Ασφάλεια, ένας εσμός καθηγητών και διπλωματών, η κυρίαρχη πολιτική ελίτ, πέραν και υπεράνω κομμάτων. Ο ξένος παράγοντας καλoπίζει την εικόνα της Τουρκίας ως ευνοούμενης στο υπερατλαντικό χαρέμι. Η ευνοούμενη λικνίζεται τώρα ως η ωραία άπιστη, αλλά ο ξένος παράγων την κυνηγάει να γυρίσει στο σπίτι. Συνταγή Κίσσινγκερ…

Ο Κίσσινγκερ είχε υποδείξει στον Ανδρέα Παπανδρέου (Τουργκούτ Οζάλ στην Τουρκία) ότι μια κρίση Ελλάδας-Τουρκίας θα προκαλούσε φόβο στους λαούς και αντί για πόλεμο, θα κατέληγε σε διαπραγματεύσεις – η κρίση του Μαρτίου 1987. Η συνταγή δεν έχει αλλάξει, αλλά έπιασε μούχλα. Με φτώχεια και ακρίβεια οι δυο λαοί δεν συμπράττουν.  Η κρίση γίνεται επιχείρημα για διαπραγμάτευση προς αποφυγή του χειρότερου αλλά τα επιχειρήματα είναι έωλα.

Ο Ερντογάν θέλει –λένε– να μας επιτεθεί πριν να έρθουν όλα τα Rafale και οι φρεγάτες, πριν να ολοκληρωθούν οι εξοπλισμοί μας. Αλλά γιατί δεν μας επιτέθηκε όταν είμασταν κυριολεκτικά άοπλοι επί τουλάχιστον μια δεκαετία; Γιατί περίμενε να αλλάξει, υπέρ ημών –λέμε– η πολιτική των ΗΠΑ για να αγριέψει εναντίον μας; Ο Ερντογάν –λένε– θέλει πόλεμο για να κερδίσει τις εκλογές. Σαχλαμάρες. Φοβάται και το έχει πει δημοσίως, αλλά, δήθεν το ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ μπορεί να του στήνουν παγίδα, να τον σύρουν σε πόλεμο για να τον καταστρέψουν.

Ερώτηση: Θα μας επιτεθεί όταν εμείς “κάνουμε την πάπια” και μάλιστα με τόση επιτυχία; Θα κάνει, δηλαδή, το λάθος να φανεί επιτιθέμενος όπως ο Πούτιν; Αν το σκεφτούμε λίγο, ο Ερντογάν παίζει το παιχνίδι όχι του Πούτιν, αλλά, των Αμερικανών. Τί λένε και επιμένουν οι Αμερικάνοι; Να τα βρούμε, να μιλήσουμε με τους Τούρκους, διαπραγματεύσεις. Ε! λοιπόν καλομελέτα κι έρχονται, όχι ξαφνικά το βράδυ αλλά μέρα μεσημέρι. Ο Ερντογάν δεν θέλει, λέει, να δει τον Μητσοτάκη; Ε, και; Τα λένε ο αποκάτω Παναγιωτόπουλος με τον αποκάτω Ακάρ, σαν δυο καλοί φίλοι. Ο πολυχρονεμένος Κίσσινγκερ να είναι καλά με τις συμβουλές του.

Ούτε σταγόνα αίμα

Το πρόβλημα της Τουρκίας είναι ότι η Δύση, ιδίως η Αμερική, παίρνει αλλά δεν έχει δώσει ποτέ ούτε σταγόνα από το αίμα της. Ακόμα και στην Κύπρο, όπου ο Κίσσινγκερ σε μια στιγμή κοντόθωρης γενναιοδωρίας της χάρισε ένα κομμάτι, το δώρο ήταν κουτσουρεμένο. Η Τουρκία παραμένει δύναμη κατοχής, χωρίς αναγνωρισμένα δικαιώματα, νόμιμα διεθνώς. Στην Κύπρο η Τουρκία είναι έρμαιο έως ότου οι ΗΠΑ αποφασίσουν ότι τελειώνει η παράνομη κατοχή. Το πότε και το πως δεν είναι του παρόντος. Δεν εξαρτάται, μονομερώς, από την Ελλάδα ούτε από την Τουρκία. Είναι μια “μικρή”, αλλά όχι ασήμαντη ένδειξη ότι η Τουρκία είναι και αυτή, όπως η Ελλάδα, υπό καθεστώς εξάρτησης. Είναι τόσο ανεξάρτητη όσο π.χ. η Γερμανία και η Λιθουανία έναντι των ΗΠΑ, στο πλαίσιο του Ουκρανικού.

Την Τουρκία κυβερνούν “νενέκοι” περιωπής. Τον Μεντερές, που ξεπέρασε τα όρια, τον κρέμασαν. Η γεωγραφία, το μέγεθος, η αλαζονεία για το αυτοκρατορικό παρελθόν επιτρέπουν στην Τουρκία, μια κάποια ευχέρεια κινήσεων, όπως και επιλογή ηγετών που δεν έχουν αναγκαστικά την προέγκριση έξωθεν. Αντίθετα, η τύχη της Ελλάδας (ποιος θα κυβερνάει) καθορίστηκε λεπτομερώς τρεις φορές από ξένες δυνάμεις: Μετά το Ναυαρίνο, το 1922 και στη Γιάλτα. Δηλαδή με τη δολοφονία του Καποδίστρια (έξω η Ρωσία), με την καταστροφή της “Ελλάδας των πέντε θαλασσών” και με τον εμφύλιο πόλεμο (έξω η Σοβιετική Ένωση (Ρωσία) και ο κομμουνισμός.

Η Αμερική και η Ρωσία

Το πρόβλημα της Αμερικής δεν είναι ότι η Τουρκία άλλαξε στρατόπεδο, σεισμική γεωπολιτική ανατροπή, μόνο επιπόλαιοι την επικαλούνται. Και εκ πρώτης όψεως ευνοϊκή για την Ελλάδα. Το πρόβλημα των ΗΠΑ είναι ότι η Τουρκία θέλει μερίδιο ανεξαρτησίας, έστω σχετικής. Σε μια στιγμή που οι ΗΠΑ θεωρούν αναγκαίο τον πλήρη, απόλυτο και εύκολο έλεγχο στην Ευρώπη και σε κάθε σύμμαχό τους, όπως π.χ. η Τουρκία, επειδή “νυν υπέρ πάντων ο αγών” κατά της Ρωσίας και της Κίνας. Οι ΗΠΑ φοβούνται ότι η Τουρκία του Ερντογάν θα ζητάει όλο και πιο ακριβά ανταλλάγματα, ενώ οι διάδοχοι θα τους έρθουν πιο φτηνοί – ελπίζουν.

Ο Ερντογάν προσφέρει στον Πούτιν που εκφράζει την ευγνωμοσύνη του. Αλλά η Τουρκία χρειάζεται τον Πούτιν όσο τη χρειάζεται κι αυτός. Ταυτόχρονα η Τουρκία μόνο να φοβάται μπορεί τη Ρωσία, ως σύμμαχο και προστάτη. Ο αυταρχισμός στη Ρωσία είναι τρόπος διακυβέρνησης διαμορφωμένος από αιώνες τσαρικής εξουσίας και του διάδοχου κομμουνιστικού καθεστώτος. Αντίθετα, στις ΗΠΑ είναι απλώς ένας τρόπος άσκησης της πολιτικής εξουσίας σύμφωνος –λένε οι ίδιοι– με το υπόδειγμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας που, όμως, ήταν πρότυπο αυταρχισμού προς τους συμμάχους της. Σας φαίνεται ότι οι αντίπαλοι διαφέρουν τόσο όσο μας λένε;

Σουρεαλιστικός πίνακας: Ο οξύθυμος Ερντογάν στο βάθος. Στη σκιά του ο “διαλλακτικός” Ακάρ σε αγαπησιάρικο τετ-α-τετ με τον ομόλογό του Παναγιωτόπουλο. Στο φόντο, αντί για αγγελάκια, περιφερόμενοι γυμνοί μετανάστες στον Έβρο. Τα ΜΜΕ άδουν αυθορμήτως και ενθουσιωδώς “σήμερα γάμος γίνεται”. Ο χορός, συμμέτοχος στα δράματα, κριτής και θεατής, ψιθυρίζει “ξέρω τ’ όνομά σου, την εικόνα σου και πάλι από την αρχή, ψάχνω για διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή” (Τριπολίτης)…