Γιώργος Πρωτόπαπας: Ο αγαπημένος φίλος που δεν γνώρισα από κοντά

«Γιώργο δεν νιώθω καλά, δεν μπορώ να γράψω κάτι σήμερα»… Θυμάμαι την (προ αρκετών μηνών) συνομιλία μου στο τηλέφωνο με τον Γιώργο Πρωτόπαπα, σαν να ήταν χτες. Τότε το μυαλό μου είχε πάει στον κορονοϊό. Είχα θεωρήσει πως, έχοντας προηγουμένως ο ίδιος περάσει κορονοϊό την περίοδο των Χριστουγέννων εντελώς ελαφρά, (ήταν η περίοδος “που κολλούσαν όλοι”, όπως λέγαμε) ότι αυτό είχε πάθει και ο Γιώργος. Τα συμπτώματα που μου περιέγραφε, ακριβώς σε κορονοϊό παρέπεμπαν.

«Μην ανησυχείς, οι περισσότεροι ελαφρά το περνάνε», του είχα πει, αν και γνώριζα πολύ καλά πως ο Γιώργος δεν φοβόνταν τον κορονοϊό τόσο για τον ίδιο, αλλά κυρίως για την ηλικιωμένη μητέρα του, την οποία αγαπούσε και φρόντιζε καθημερινά. Μέχρι που έφτασαν τα νέα από το νοσοκομείο και δεν ήταν καθόλου καλά: Είχε διαγνωστεί με λευχαιμία και χρειαζόταν μακρά νοσηλεία και φυσικά εγχείρηση, συγκεκριμένα μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού.

Στην αρχή, οι γιατροί (με τους οποίους επικοινωνούσε καθημερινά ο Σταύρος Λυγερός) εμφανίζονταν αισιόδοξοι: “Είναι σε αρχικό στάδιο”, “μάλλον το προλάβαμε”, “θέλει ξεκούραση και προσοχή, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο”, ήταν οι αρχικές τους εκτιμήσεις, που μας είχαν γεμίσει όλους αισιοδοξία. Περισσότερη αισιοδοξία αποκτήσαμε από τις τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχαμε με τον Γιώργο (ο υπογράφων και ο Σταύρος Λυγερός) για να μας πει ο ίδιος για την κατάσταση της υγείας του.

Ο Γιώργος, αν και εμφανώς κουρασμένος από την νοσηλεία, είχε διάθεση και να συζητάει ακόμα και για την διεθνή επικαιρότητα, ειδικά τον πόλεμο στην Ουκρανία που είχε τότε ξεκινήσει (και ακόμα μαίνεται). Ο Γιώργος, έχοντας υπηρετήσει στο “μετερίζι” των εφημερίδων, την εποχή που αυτές μεσουρανούσαν στον χώρο της ενημέρωσης (εποχή που εμείς οι νεότεροι δεν γνωρίσαμε) είχε το “μικρόβιο” του επαγγέλματος. Ακόμα θυμάμαι να μου περιγράφει τις ώρες που δούλευε στον “Επενδυτή” πως είχε τύχει στην βάρδια του η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, μία εποχή που ο δημοσιογράφος δεν είχε τόσο εύκολα την πληροφορία με “ένα κλικ”, όπως τώρα…

Το τέλος

Ο Γιώργος, παρά την σοβαρή περιπέτεια της υγείας του, δεν ήθελε να περνά τις ώρες του καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι: Τελευταία, όποτε είχε διάθεση έγραφε πότε για την Τουρκία, πότε για τα Βαλκάνια που τόσο άριστα γνώριζε. “Η βεντάλια της ανθελληνικής προπαγάνδας του Ερντογάν” ήταν το τελευταίο του άρθρο στο SLpress.gr, του οποίου αποδείχτηκε υπερπολύτιμος συνεργάτης. Τον θυμάμαι να μου λέει «Γιώργο, αφού έχω διάθεση να γράφω, όλα θα πάνε καλά». Και συζητούσαμε πως όταν τελειώσουν όλα, θα τα λέγαμε επιτέλους και από κοντά, κάποια στιγμή. Δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω προσωπικά, καθώς η επαγγελματική συνεργασία μας ξεκίνησε λίγο πριν το πρώτο lockdown, που μας “σύστησε” την τηλεργασία…

Το πρώτο σημάδι ανησυχίας ήρθε όταν σταμάτησε, ξαφνικά, να απαντάει στο τηλέφωνο. Ο Σταύρος Λυγερός ενημερώθηκε από τους γιατρούς ότι η κρίσιμη εγχείρηση, η μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού, δεν πήγε καλά όπως αναμένονταν και παρουσίασε πολλές επιπλοκές. Δυστυχώς τα αρχικά αισιόδοξα μηνύματα των γιατρών, διαδέχτηκαν γρήγορα οι λίγες ελπίδες που πλέον του έδιναν, προκειμένου να βγει νικητής στην πιο κρίσιμη μάχη της ζωής του.

Δυστυχώς, ο Γιώργος δεν τα κατάφερε. Ήταν μόλις 51 ετών. Ήταν «ένας εξαιρετικός επιστήμονας και άνθρωπος. Πλήγμα για την ελληνική διεθνολογική κοινότητα», όπως έγραψε σε ανάρτηση του ο καθηγητής Κώστας Γρίβας. Η δημοσιογραφική ομάδα του SLpress.gr εκφράζει τα ειλικρινή συλλυπητήρια του ιστότοπου στην οικογένεια και στους οικείους του. Ο υπογράφων στέλνει το προσωπικό του “αντίο”, στον φίλο που δεν γνώρισα ποτέ από κοντά…