Υπάρχουν αιτίες που ο Τραμπ έχει εκλογικό ρεύμα

Και το όνομα του… Ρον Ντε Σάντις! Ιδού ο επανεκλεγείς Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης της Φλόριντα που μπορεί να απειλήσει την κυριαρχία του Ντόναλντ Τραμπ στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Βλέπεται, το “κόκκινο κύμα” που ανέμεναν οι Ρεπουμπλικάνοι στις ενδιάμεσες εκλογές δεν ήρθε, στον βαθμό που αυτοί περίμεναν. Πάντως, ο Τραμπ δεν είναι ο τύπος που θα καταθέσει εύκολα τα όπλα. Προειδοποίησε πως θα πει «πράγματα, που δεν θα είναι πολύ κολακευτικά για τον Σάντις», αν αυτός “τολμήσει” να δηλώσει υποψήφιος για τις προεδρικές του 2024!

Όμως, πως φτάσαμε σήμερα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να “βαράει προσοχή” (τουλάχιστον μέχρι τις ενδιάμεσες εκλογές) στον Τραμπ και να “κρέμεται από τα χείλη του”, στο αν θα ανακοινώσει την προεδρική υποψηφιότητα του, όπως ουσιαστικά προανήγγειλε για τις 15 Νοεμβρίου; Άγνωστο τί θα κάνει βέβαια μετά το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών, όπου η γκρίνια στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα… περισσεύει! Όμως, γιατί είμαστε σήμερα, τόσο έκπληκτοι με την ανθεκτικότητα του Τραμπ, όταν τον είχαμε όλοι ξεγράψει μετά την εισβολή των οπαδών του Καπιτώλιο;

Στην πραγματικότητα, εγώ προσωπικά το πρώτο σοκ το έζησα το βράδυ των προεδρικών εκλογών! Οι λόγοι είναι πολλοί που δεν ήταν σαρωτική η νίκη του Τζο Μπάιντεν, εν μέσω πανδημίας και οικονομικής ύφεσης. Παρά την πανδημία και τι δεν είχε κάνει ο Τραμπ (γιατί δεν είναι πολιτικός) πριν τις εκλογές, ώστε να τις ξανακερδίσει. Μην αναγνωρίζοντας την ήττα του και ελέγχοντας το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, αν βλέπαμε το “κόκκινο κύμα” που εκτιμούσαν αρκετές δημοσκοπήσεις, θα ήταν έτοιμος να διεκδικήσει την ρεβάνς. Ακόμα και μετά το σημερινό αποτέλεσμα, έχει ακόμα ένα μέρος της βάσης που τον υπακούει τυφλά.

Βλέπετε, το Δημοκρατικό Κόμμα έχει πάψει πια να απευθύνεται στους αγρότες, τους εργάτες, τους μαγείρους στα εστιατόρια, τους σερβιτόρους και συνήθως μιλάει για τα συμφέροντα της μεσαίας και της ανώτερης τάξης. Είναι “συνέταιρος” της Γουόλ Στριτ και της Σίλικον Βάλεϊ. Άρα το κενό στα χαμηλότερα στρώματα, το κάλυψε ο Τραμπ. Και το 2016 και το 2020 και τώρα ακριβώς αυτό επιδιώκει να κάνει, εν μέσω του πληθωρισμού και της ανόδου της τιμής της βενζίνης που “κατακαίει” τα αμερικανικά νοικοκυριά.

Το Δημοκρατικό Κόμμα περιορίστηκε να καταδικάζει τον «ημιφασισμό» του Τραμπ και των οπαδών του και επιτιθέμενο στην ρητορική του πρώην προέδρου, στην λογική ότι στην Αμερική το “hate speech” είναι (και ορθώς είναι) ανεπίτρεπτο. Δηλαδή, να μιλάμε ανάρμοστα για τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τις μειονότητες, το Black Lives Matter, αυτό που ονομάζεται πολιτική ορθότητα.

Προεδρία, με άφθονο θέαμα

Πολλοί Αμερικανοί όμως, έχουν προ πολλού φτάσει στα όρια τους με την πολιτική ορθότητα.  Eίναι πλέον οξύμωρο ότι ο Τραμπ εμφανίζεται να υποστηρίζει την “ελευθερία του λόγου” (δείτε τους πανηγυρισμούς του στην έλευση του Έλον Μασκ στο Twiter) ενώ οι Δημοκρατικοί να “κομπιάζουν”. Τουλάχιστον έτσι εκλαμβάνεται από τη μισή Αμερική. Ο Τραμπ “έδωσε” την ευκαιρία στους Αμερικανούς να είναι ο εαυτός τους. Να μιλάνε όπως θέλουν, χωρίς πριν να σκέπτονται, συντρίβοντας την πολιτική ορθότητα. Κι ας τρίζουν τα κόκκαλα του Βολταίρου!

Ως πρόεδρος είχε βγάλει από τη φυλακή, παρά τον ρατσισμό του, δύο εκατομμύρια μαύρους για μικροπταίσματα. Και επιπλέον είχε δώσει επιδόματα σε όσους βγήκαν έξω. Είχε αλλάξει πολλούς νόμους, για παράδειγμα, όταν έπιαναν έναν πλούσιο με δέκα γραμμάρια κοκαΐνης, πλήρωνε και δεν έμπαινε φυλακή. Ενώ ένας φτωχός και συνήθως μαύρος, που τον έπιαναν με ένα τσιγάρο μαριχουάνας, δεν είχε να πληρώσει και έμπαινε μέσα! Επιπλέον, κακά τα ψέματα, η προεδρία του Tραμπ παρείχε άφθονο θέαμα στους Αμερικανούς.

Ήταν αλλιώτικη σε ό,τι μέχρι τώρα είχανε συνηθίσει. Όταν έλεγε σε δημοσιογράφο του CNN «fakenews, κάτσε κάτω» όλη η Αμερική ενδόμυχα γέλαγε! Έτριβαν τα χέρια τους στα late night shows οι τηλεπαρουσιαστές, ο Στίβεν Κόλμπερτ, ο Τρέβορ Νόα και ο Τζίμι Κίμελ ασχολούμενοι με τα μαλλιά του Τραμπ, την Μελάνια και τα tweets του. Όπως ένας καλός φίλος μου στη Νέα Υόρκη είχε επισημάνει σωστά, η κάθε αυτοκρατορία προσφέρει και μεγάλα θεάματα. Επί εποχής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το μότο ήταν “άρτος και θεάματα” και επί Βυζαντινής “φαγητό, κρασί και ιππόδρομος”!

Ο παράγων οικονομία

Η δε οικονομία στα πρώτα τρία χρόνια της διακυβέρνησης του Τραμπ είχε σπάσει όλα τα ρεκόρ, με την χαμηλότερη ανεργία των τελευταίων πενήντα ετών. Η Γουόλ Στριτ τα πήγαινε περίφημα! Πολλοί Αμερικανοί, παρά τις φοροαπαλλαγές στους λίγους, είχαν δει μία μικρή βελτίωση στο βιοτικό τους επίπεδο. Χωρίς υπερβολή, είχαν δει περισσότερο φαγητό πάνω στο τραπέζι, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Σήμερα, με τον εφιάλτη του πληθωρισμού να επιστρέφει, δεν μπορούν να πουν το ίδιο…

Ο ίδιος, δε, ο Τραμπ δεν έχει διαβάσει ούτε για το πανεπιστήμιο και σαφώς δεν έχει μελετήσει τους Έλληνες και τους Κινέζους στοχαστές. Αν κάποιος του εξηγούσε τι είναι η “θουκυδίδειος παγίδα” και πως η Κίνα θα ήθελε να ρίξει την Αμερική μέσα στην παγίδα αυτή, ίσως να μην καταλάβαινε. Η γνώση της ιστορίας τού λείπει. Και όμως δεν ξεκίνησε κανέναν νέο πόλεμο! Ο πόλεμος είναι ακριβή υπόθεση και οι πατεράδες θάβουν τους γιούς σε φέρετρα σκεπασμένα με την αστερόεσσα. Δείτε τι συμβαίνει τώρα: Οι Δημοκρατικοί πασχίζουν να “μαζέψουν” τον Ζελένσκι πιέζοντας τον να μην αποκλείει διαπραγματεύσεις με την ρωσική ηγεσία (εν μέσω τρομακτικών απειλών για χρήση πυρηνικών) σε έναν πόλεμο που δεν φαίνεται να έχει τέλος.

Από την άλλη όμως, ο Τραμπ δεν έχει αναπτύξει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μέσα στην πολιτική αρένα. Για παράδειγμα, θα έπρεπε να είχε μεριμνήσει πρώτα για τους φτωχούς, ενώ “έβραζε” η πανδημία. Αν είχε δώσει λεφτά πριν τις εκλογές, την στιγμή που για περίπου πέντε μήνες διαφωνούσαν οι Δημοκρατικοί, που ήθελαν να δώσουν 600 δολάρια την εβδομάδα με τους Ρεπουμπλικάνους να δέχονται 300 δολάρια μόνο, θα είχε σίγουρα κερδίσει.

Αν ήταν πολιτικός και (ίσως ευτυχώς που δεν είναι) ίσως να συμφωνούσε στη μέση: Να έδινε 450 δολάρια. Στο τέλος, θα μπορούσε να έλεγε πως «θα το κάνω μετά τις εκλογές». Ακόμη και έτσι, όμως, πολλοί Αμερικανοί τον είχαν πιστέψει. Το ζήτημα αυτό είναι σαφώς και ηθικό, καθώς τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί που δεν εργάζονται, αναγκάζονται να δανείζονται από τις πιστωτικές κάρτες Mastercard και Visa, με πολύ υψηλά επιτόκια.

Το φαινόμενο Τραμπ

Ο Τραμπ μιλάει συνέχεια με “signature words”, όπως: «tremendous, great, amazing, hoax, winner, incredible». Η συνεχής επανάληψη των λέξεων, έκανε τους μισούς Αμερικανούς να νιώσουν οικειότητα. Ο λόγος του έχει στοιχεία υπερβολής. Δεν είναι καθόλου κουτός, είναι αμετροεπής. Είναι ανοήμονας, αλλά ικανότατος κατακτητής των ευκαιριών που ξεδιπλώνονται μπροστά του. Ταυτόχρονα, έδειξε πως δεν του αρέσει να χάνει. Δεν είναι ακριβώς η προσωπικότητά του, άσπρο ή μαύρο, υπάρχουν πολλά χρώματα! Αν δεν παρατηρήσουμε τα διάφορα χρώματα, μένουμε μακριά από το τι είναι πραγματικά ο Ντόναλντ Τραμπ.

Για να πολεμήσουμε όμως το φαινόμενο Τραμπ, ή και τον “τραμπισμό” ακόμη που είναι και το ζητούμενο, πρέπει να δούμε όλες του τις διαστάσεις. Ακόμη και αν αυτές οι διαστάσεις, δείχνουν έναν άφρων που, παρά την επικοινωνία του με δικτάτορες και την περιφρόνησή του στο περιβάλλον, μάχεται, ίσως και για τους λάθος λόγους, την “καραμέλα” της παγκοσμιοποίησης και την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού.

Όμως ο πραγματικός Τραμπ είναι “άγνωστος” στην Ελλάδα, αν όχι τόσο ο ίδιος, σίγουρα η πολιτική που ακολούθησε την τριετία 2017-2020. Γιατί το λέω αυτό; Όπως συνήθως τον παρουσιάζει η ελληνική τηλεόραση και μερικές εφημερίδες, δεν θα έπρεπε να είχε λάβει στις εκλογές πάνω από το δέκα τοις εκατό των ψήφων! Μετά, δε, την εισβολή στο Καπιτώλιο, τον είχαν εντελώς ξεγραμμένο. Τώρα, μετά το σημερινό αποτέλεσμα, άρχισε ν η συζήτηση για την “μετά-Τραμπ” εποχή στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Λέτε να γυρίσει πάλι το παιχνίδι;