Η εθελοδουλία των κομμάτων – Η διαχρονική εθνική μάστιγα

Τίθεται ένα σοβαρό πολιτικό πρόβλημα: Γιατί τα καλούμενα «δημοκρατικά» κόμματα εκχωρούν τόσον εύκολα την εθνική ανεξαρτησία στους ξένους και με ιδιαίτερο ζήλο υποδουλώνουν τον ελληνικό λαό; Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που πολλές φορές εξοντώνουν όχι μόνον τους πολιτικούς αντιπάλους αλλά ακόμη και τα στελέχη των. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Αναφέρονται ορισμένα δια τους νεωτέρους και τους απληροφόρητους.

Θα περίμενε κανείς οι «αριστεροί» να είναι πιο φειδωλοί από τους «φιλελευθέρους» στην εθελοδουλία. Όμως, μόλις συνεστήθη το ΚΚΕ ζήτησε τον διαμελισμό της Ελλάδος και την ίδρυση «Βαλκανικής Ομοσπονδίας», στην οποία οι Σλάβοι θα ήσαν πλειοψηφία (εφημερίδα Ριζοσπάστης 14.12.1926). Λίγο αργότερα, η ίδια εφημερίδα γράφει «εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, μα και την επιδιώξαμε» (12.7.1935).

Εν τούτοις, είναι βέβαιον ότι 1,5 εκατομμύριο Έλληνες «αστικοτσιφλικάδες» της Μικράς Ασίας, εάν παρέμεναν στην Τουρκία, κατά πάσαν πιθανότητα θα εσφαγιάζοντο από τον Κεμάλ, όπως οι Αρμένιοι, οι πρόσκοποι του Αϊδινίου και οι 165.000 Πόντιοι. Τον Απρίλιο του 1939, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ καλεί τους εφέδρους οπλίτες να στρέψουν τα όπλα εναντίον της ελληνικής κυβερνήσεως και τον Δεκέμβριο του 1940 να αρνηθούν να πολεμήσουν στη Βόρειο Ήπειρο, ενώ διεξήγετο εκεί ο ελληνοϊταλικός πόλεμος.

“Ιδιαίτερα -έγραφε το μανιφέστο του ΚΚΕ- οι εργάτες μεταφορών, ναυτεργάτες, σιδηροδρομικοί, αυτοκινητιστές (καλούνται) να σαμποτάρουν με κάθε τρόπο τη μεταφορά πολεμοφοδίων και οι εργάτες των πολεμικών εργοστασίων να κωλυσιεργήσουν όσο μπορούν την παραγωγή”.

Αλλά, γιατί το ΚΚΕ αντιδρούσε στην πολεμική προσπάθεια του Ελληνισμού κατά της ιταλικής εισβολής; Διότι ενωρίτερον, στις 26 Αυγούστου 1938, η ναζιστική Γερμανία είχε υπογράψει με τη Σοβιετική Ένωση το σύμφωνο Ρίμπεντροπ–Μολότωφ (σύμφωνο μη επιθέσεως) και το ΚΚΕ ετίθετο αλληλέγγυο με τα συμφέροντα της ΕΣΣΔ, εις βάρος των εθνικών. Όταν, όμως, τον Δεκέμβριο του 1941, ο Χίτλερ επετέθη κατά του Στάλιν, το ΚΚΕ άλλαξε ρότα και ετάχθη υπέρ του εθνικού αγώνος.

Κατά τη φάση της εθνικής αντιστάσεως κατά των Γερμανών, ο ηγέτης του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης έγραψε: «Κατά τη γνώμη μου, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να διανοίξουν οι Γερμανοί την οδό Ιωαννίνων-Μετσόβου-Καλαμπάκα (που ήλεγχε ο ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα) παρά να εξακολουθήσει υφιστάμενος ο ΕΔΕΣ έστω και μία εβδομάδα ακόμη»!

Να δοθεί έδαφος στη Βουλγαρία

Ο τοποτηρητής του Νίκου Ζαχαριάδη στην ηγεσία του ΚΚΕ μέχρι το 1945, ο Γιάννης Ιωαννίδης συμφώνησε με τον Δούσαν Δασκάλωφ του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού κόμματος να δοθεί εδαφική έξοδος της Βουλγαρίας στο Αιγαίο και να αυτονομηθεί η Μακεδονία (12.7.1943). Μάλιστα, ο Ανδρέας Τζήμας συμφώνησε, εκ μέρους του ΕΑΜ, την εκχώρηση των ελληνικών επαρχιών Κιλκίς, Παιονίας και Αλμωπίας, Γιαννιτσών, Εδέσσης, Αριδαίας, Φλωρίνης και Καστοριάς στο Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΣΝΟΦ). Ξέφυγε μόνο το Άγιον Όρος από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες, χάρις στην παρέμβαση του Γαβριήλ Διονυσιάτη προς τον Χίτλερ που απέτρεψε τη βουλγαρική κατοχή του Αγίου Όρους. Να και μια «εθνική παρέμβαση».

Με διακήρυξη του Νίκου Ζαχαριάδη το 1945, το ΚΚΕ εξέφρασε την πίστη του στην Κομμουνιστική Διεθνή (που καθοδηγούσε η Μόσχα) και “στις επιταγές της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης“. Αργότερα, το 1950 το ΚΚΕ διακήρυττε “κουκουέδες και επονίτες, τον στρατό που ετοιμάζουν (πρόκειται για τον ελληνικό στρατό) θα τον σμπαρλιάσουμε από τα μέσα μαζί με τους στρατούς των Λαϊκών Δημοκρατιών“.

Εν συνεχεία το 1952, ο εκ των διαδόχων του Ζαχαριάδη στην ηγεσία του ΚΚΕ, Β. Μπαρτζiώτας, εδήλωνε ότι «το κόμμα είναι απόλυτα αφοσιωμένο στον μεγάλο Στάλιν» και «υποτάσσει τα συμφέροντα του ΚΚΕ στη Σοβιετική Ένωση που είναι η μοναδική σωστή εθνική πολιτική» (της Ελλάδος).

Όταν ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Διγενής (Γεώργιος Γρίβας) ανέλαβε την 1η Απριλίου 1955 τον ένοπλο αγώνα για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού στην Κύπρον, οι μόνοι που διεφώνησαν ήσαν το ΑΚΕΛ, δηλαδή το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου. Μετά από 3,5 χρόνια αιματηρού αγώνος, απροσμένως ο «συναρχηγός» της ΕΟΚΑ, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος απεδέχθη την περιορισμένη ανεξαρτησία της Κύπρου (χωρίς την αυτοδιάθεση της πλειοψηφίας του κυπριακού λαού), εκβιασθείς υπό των Άγγλων στο Λάνγκαστερ Χάουζ του Λονδίνου, αλλά και από την τότε ελληνική κυβέρνηση.

Η δεξιά εθελοδουλία

Η εθελοδουλία δεν ήταν μονοπώλιο της «αριστεράς», αλλά ενίοτε και της «δεξιάς». Το 1947, ο Πωλ Α. Πόρτερ, επιθεωρητής της αμερικανικής βοηθείας στην Ελλάδα, έγραφε: «η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλη πολιτική εκτός από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια…με στόχο τη χρησιμοποίησή της, για τη δικαίωση των προνομίων μιας μικρής ομάδας που εδρεύει στο Κολωνάκι». Όλες οι κομματικές κυβερνήσεις, μέχρι του Ελληνικού Συναγερμού του στρατάρχου Αλεξάνδρου Παπάγου το 1952, είχαν «προοδευτική ταμπέλα», αλλά υποτάσσοντο στις εντολές του Αμερικανού πρέσβεως στην Αθήνα Πιούριφοη.

Αλλά και επί των ημερών μας, ο αλήστου μνήμης Κώστας Σημίτης, αφού ματαίωσε την εγκατάσταση των ρωσικών πυραύλων στην Κύπρο και έβαλε την Ελλάδα με απάτη στην Ευρωζώνη, παρουσίασε το 2002 στον Αμερικανό πρόεδρο Τζωρτζ Μπους το ευρώ ως δικό μας νόμισμα, ενώ ήταν ευρωπαϊκό.

Σειρά συγχρόνων Ελλήνων πρωθυπουργών (Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας) προέκριναν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα «μέσα σ’ ένα κλίμα που δεν είναι απαραίτητο να ελπίζεις προκειμένου να επιμένεις»! (Τζέιμς Γκαλμπρέιθ «Καλώς όρισες στην μαρτυρική αρένα» εκδ. Πατάκη 2016, σελ. 313).