Οι εισαγγελείς των ΜΜΕ – Η ήρα και τα στάρια της “Κιβωτού”

Έπεσα τις προάλλες πάνω σε παλιά συνάδελφο Θεολόγο που είχα να τη δω πάνω από χρόνο, μετά την μετάθεσή της στο σχολείο του άντρα της με βάση τον νόμο της συνυπηρέτησης. Μπήκαμε στο πρώτο Café που βρήκαμε μπροστά μας και κάναμε πράξη το ‘Μή λάλει πρός ἡδονήν’ του Ηράκλειτου, αφού δεν μιλούσαμε γι’ αυτά που μας ευχαριστούσαν, αλλά για όσα μας στεναχωρούσαν σε κοινωνικό επίπεδο…

«Είναι η πρώτη φορά που μπαίνω στην τάξη με τόσο βαριά καρδιά ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα», μου είπε κάποια στιγμή η Έλλη Βαστάνη λυπημένη. «Ό,τι πίστευα και δίδασκα τινάχτηκε στον αέρα και τώρα αδυνατώ να μην παραδεχτώ την διάψευση των προσδοκιών μου…».

Πήγα να την παρηγορήσω, αλλά μου ήταν αδύνατο, γιατί συμμεριζόμουν την απαισιοδοξία της για το μέλλον. Πιάστηκα από μια αποστροφή του λόγου της, για το ενδεχόμενο ενός πολέμου με την Τουρκία που κρατά σε διαρκή αγωνία τους Έλληνες, «γιατί ο τουρκικός αναθεωρητισμός είναι κίνδυνος για την ειρήνη»… Και, όλως αναπάντεχα, άκουσα τον εαυτό μου να της υπενθυμίζει τα λόγια του Φώτη Κόντογλου για την ”απομέσα ειρήνη”, που μου έλεγε άλλοτε αυτή: «Ο κακόμοιρος ο κόσμος διψά για ειρήνη. Μα χωρίς την απομέσα ειρήνη, δεν μπορεί να κάνει ειρήνη εξωτερική. Χωρίς την ψυχική ειρήνη, η πολιτική και κοινωνική ειρήνη είναι ψεύτικη…».

“Σ’ ευχαριστώ που μου το θύμισες”, είπε με μικρό αναστεναγμό η Έλλη. «Η αντάρα που νιώθουμε μέσα μας από καιρό, δείχνει ότι δεν έχουμε εξασφαλίσει την ψυχική μας ειρήνη. Απ’ την μια ακούμε τον Τούρκο να μας απειλεί με ξαφνική βραδινή επίσκεψη κι από την άλλη ζούμε σε κινούμενη άμμο στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή λόγω της παρατεταμένης και πολύπλευρης κρίσης…».

Μία κοινωνία σε τέλμα…

Βλέπω το πρόσωπό της σκοτεινιασμένο και σκοτεινιάζω κι εγώ, φέρνοντας στο νου μου μαζεμένα τα απανωτά δυσάρεστα που ζούμε. Δεν είναι ούτε ειδυλλιακή ούτε απονήρευτη η εποχή μας, πράγματι, γιατί έγιναν καθημερινότητά μας οι ιστορίες διαφθοράς, άθλιας συναλλαγής και εγκληματικότητας σε βάρος των ευάλωτων της ελληνικής κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας σε τέλμα, που έχασε κάθε εμπιστοσύνη στην αξία του καλού, γιατί εκτρέφει ανθρώπους-κτήνη με εξαγριωμένα ένστικτα, τα οποία αλλοιώνουν κάθε έννοια ανθρωπισμού χάριν της ικανοποίησης των βιολογικών τους ορμών και των ατομικών τους συμφερόντων.
Συμφερόντων που πιστοποιούν ότι διαιωνίζονται οι κοινωνικές αδικίες και η εκμετάλλευση των αδύναμων ομάδων του πληθυσμού: Η εκμετάλλευση των παιδιών, η βία απέναντι στις γυναίκες, οι ρατσιστικές συμπεριφορές και οι διακρίσεις λόγω γενετήσιου προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου.

Με τα δεδομένα αυτά, επόμενο είναι να θεωρούμε σαν τα πιο ουσιώδη προτάγματα σε κοινωνικό επίπεδο την καταπολέμηση της διαφθοράς, την αξιοκρατία, την κοινωνική αλληλεγγύη και την αποκατάσταση της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Της ακριβοδίκαιης, αμερόληπτης και ταυτόχρονα ευαίσθητης Κοινωνικής Δικαιοσύνης, όπως τη χαρακτηρίζει έκθεση εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ, μέσω της οποίας καταπολεμούνται οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες.

Γραμματείς και Φαρισαίοι…

«Το καπάκι της χύτρας της ανηθικότητας ανεβοκατέβηκε με δύναμη πολλές φορές, ώσπου φούσκωσε και ξεχείλισε αυτό που έβραζε πνίγοντάς μας όλους απ’ τις δυσωδίες της αδικίας και της διαφθοράς…», άκουσα δίπλα μου την Έλλη να μονολογεί και ανατρίχιασα φέρνοντας στο μυαλό μου εικόνες ντροπής του τρέχοντος χρόνου, οι οποίες άφησαν εμβρόντητη την ελληνική κοινωνία.

«Οι σεξουαλικές διαστροφές (παιδεραστίες, μαστροπίες, βιασμοί και εκπόρνευση ανηλίκων) και η βία κατά των αδύναμων (παιδιών και γυναικών-θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας) είναι παλιά ιστορία», της είπα με λυπημένη φωνή. «Απλά έμενε σφραγισμένη στη χύτρα και αποκαλύφθηκε τώρα, γιατί η ελληνική κοινωνία δεν άντεξε πλέον να τα κουβαλά…».
«Σ’ αυτό συντέλεσαν, φυσικά, και τα Μέσα Ενημέρωσης, που –ειδικά τα τελευταία γεγονότα της “Κιβωτού του Κόσμου” τα προβάλλουν καθ’ υπερβολή, ίσως για λόγους πολιτικού αποπροσανατολισμού. Ποιος ξέρει;» αναρωτήθηκε υπαινικτικά η Έλλη και συνέχισε το ”κατηγορώ” στον ίδιο καυστικό τόνο.

«Σε κάθε περίπτωση πέτυχαν το σκοπό τους οι καλοί και άγιοι της δημοσιογραφίας μας, που αυτοαναγορεύτηκαν αυτόκλητοι εισαγγελείς: Ταύτισαν την Εκκλησία στο πρόσωπο του ρασοφόρου ιδρυτή της Κιβωτού (προκαλώντας την παρέμβαση Ιερώνυμου) και εξίσωσαν την αποτρόπαιη ”ήρα’‘ (που πρέπει να πληρώσει βαρύ τίμημα για τα έργα και τις ημέρες της) με τα ”στάρια” της “Κιβωτού”. Γιατί υπάρχουν ”στάρια” σ’ αυτήν, Κρινιώ, να είσαι σίγουρη. Και τα στάρια περισσεύουν. Μόνο που φοβούνται να βγουν μπροστά και να μιλήσουν για τις ευεργεσίες της, βλέποντας πως έχει προσπεραστεί το ”Μηδενί δίκην δικάσῃς πρίν ἀμφοῖν μῦθον ἀκούσῃς” και έχουν στηθεί ήδη υποκριτικά λαϊκά δικαστήρια…».

«Λαϊκά δικαστήρια από Γραμματείς και Φαρισαίους της πολιτικής και δημοσιογραφικής μας ζωής», συμπλήρωσε πικρά η Έλλη, «οι οποίοι δέχονται αμάσητες τις καταγγελίες των ευάλωτων (λόγω του ιστορικού τους) ‘παιδιών’, τα οποία είναι ενήλικες ήδη. Ενήλικες απαλλαγμένοι απ’ τον ”βάναυσο” έλεγχο της Κιβωτού του Κόσμου. Ενήλικες που δεν την έχουν, πλέον, ανάγκη και επιβεβαιώνουν ελεύθερα το ”οὐδείς ἀγνωμονέστερος τοῦ εὐεργετηθέντος”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα έβαιναν καλώς στο φιλανθρωπικό ίδρυμα…».

«Ναι, υπήρχαν προβλήματα από καιρό, είναι φως φανάρι», παραδέχτηκα. «Και οι κύριοι λόγοι ήταν δύο για μένα: 1. Τα πολλά καρπούζια στη μασχάλη του πατρός Αντωνίου (οικονομικά, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, εκπαίδευσης, ιδρυματοποίησης και ψυχολογικού ελέγχου των παιδιών) μετά τον πολλαπλασιασμό των δομών ανά την Ελλάδα και 2. Οι διοικητικές αδυναμίες του και οι κάκιστες επιλογές συνεργατών του για ανάληψη διοικητικών-διευθυντικών θέσεων, όταν οι γνώσεις τους ήταν σε σπαργανώδη μορφή» (βλ. αναξιοποίητες δωρεές, ύποπτες ιδιαιτερότητες εκπροσώπων και συνεργατών του σε βάρος παιδιών \και εμφανής αδυναμία ελέγχου εσόδων-εξόδων των διευθυντικών στελεχών του).

Η υποκρισία περισσεύει

«Σωστά όλα αυτά, χωρίς άλλο», βιάστηκε να συμφωνήσει η Έλλη. «Αλλά είναι πολύ υποκριτικό να σπεύδουν τώρα στο πλευρό τους ως συνηγόροι, πέρα απ’ τα Μέσα, και οι κηδεμόνες τους. Κηδεμόνες οι οποίοι ζητούν να αποκαταστήσουν ετεροχρονισμένα την γονεϊκή απουσία χρόνων σημαδεύοντας με χοληφόρα βέλη το Ίδρυμα. Το Ίδρυμα στο οποίο είχαν εμπιστευτεί το μεγάλωμα και την ανατροφή των παιδιών τους λόγω ανυπαρξίας κοινωνικής μέριμνας και αδιαφορίας του κράτους»…

«Του κράτους που παρουσιάζεται σήμερα ως Αρχάγγελος της κάθαρσης», πρόσθεσα, «ξεχνώντας τη δική του κοινωνική ελλειμματικότητα και τις εγκληματικές επιλογές των κυβερνώντων. Όχι πως ήταν καλύτερες από εκείνες του ιδρυτή της Κιβωτού, ο οποίος — κατά πώς φαίνεται — εν τη αφελεία του και λόγω των διοικητικών αδυναμιών του (σ.σ τρεις Ιρακινοί έκαναν κουμάντο στις δομές, που ελέγχονται σήμερα για κακοποίηση και ασέλγεια), έβαλε ”λύκους ανηθικότητας” να φυλάνε το ποίμνιό του…».

«Παγίδα στην οποία έπεσε ο ίδιος ο πάτερ Αντώνιος, δυστυχώς», είπε κουνώντας το κεφάλι η Έλλη. «Το ίδιο είχαν πάθει και οι κυβερνητικοί στο πρόσφατο παρελθόν, όταν τοποθέτησαν σε καίριες δημόσιες θέσεις ‘δικούς’ τους ανθρώπους — άξιους μεν επαγγελματικά — αλλά αρνητικά πρότυπα για την κοινωνία…».

«Όλα αυτά και άλλα πολλά ξεχάστηκαν ως δια μαγείας χάρη στην μαγική μπαγκέτα των Μέσων Ενημέρωσης, που ευθυγραμμίζονται εύκολα με τα συμφέροντα των κομμάτων εξουσίας…», κάγχασα με πικρία, μη αντέχοντας τη διπλή αδικία στην περίπτωση της “Κιβωτού του Κόσμου”: Την πολιτική, δηλαδή, των ”δύο μέτρων και δύο σταθμών” των κυβερνώντων και την επιλογή αποδιοπομπαίου τράγου για να επωμιστεί και τις πολιτικές ευθύνες της αμεριμνησίας και αδυναμίας κοινωνικής προστασίας των ευάλωτων πολιτών .

«Έτσι φτάσαμε να καταγγέλλεται η πολυβραβευμένη για το έργο της Κιβωτός ως… άντρο ακολασίας», είπε κουρασμένα η Έλλη, «σπέρνοντας θλίψη όχι μόνο στους λειτουργούς–συνεργάτες της (που εργάστηκαν αόκνως γι’ αυτήν, αγάπησαν τα παιδιά και αγωνιούσαν για την εξέλιξή τους), αλλά και σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας το οποίο προσέβλεπε με ελπίδα στο όλο εγχείρημα αναγνωρίζοντας το κοινωνικό έργο του ιδρυτή της (σε ρόλο παπα-δάσκαλου, ουσιαστικά), πίσω από τον οποίο διαφαινόταν η ”χείρα βοηθείας” της Εκκλησίας, για να κρατηθεί όρθια η ελληνική κοινωνία…».

Κερδίζουν οι εχθροί της Ορθοδοξίας

«Στην εποχή μας ο δάσκαλος και ο παπάς έχαιραν μεγάλης εκτίμησης», κατέληξα μελαγχολικά σκεπτόμενη τους γονείς μου, «αλλά τώρα… αποκαθηλώθηκαν. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο, πια, για να εμπιστευτούμε και να πιστέψουμε, πέρα απ’ την πίστη μας στην πατρίδα και την Ορθοδοξία».

«Σε κάθε περίπτωση, οι μόνοι κερδισμένοι απ’ την όλη υπόθεση είναι οι εχθροί της Ορθοδοξίας, που τρίβουν τα χέρια τους γιατί πέτυχαν να την πλήξουν μέσα απ’ την καταδίκη ενός εκπροσώπου της, ο οποίος ήταν επικεφαλής φιλανθρωπικού ιδρύματος με μεγάλη απήχηση στην ελληνική κοινωνία», σχολίασε με βραχνή φωνή η Έλλη, κοιτώντας την ώρα που είχε περάσει.

Σηκώθηκα ασυναίσθητα βλέποντας πως βιαζόταν να φύγει. Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί της ξέροντας πως το αίσθημα ασφυξίας που ζώνει τις ψυχές μας αυτόν τον καιρό θα αναζωπυρώνεται σε συνέχειες, με κίνδυνο να ταυτιστεί στο υποσυνείδητο των πιστών η Εκκλησία με την ‘ήρα’ της Κιβωτού και όχι με τα ‘στάρια’ της προσφοράς της. Με εκείνο της Κιβωτού των… εγκλεισμών και των κακοποιήσεων, όπου ηχεί ακόμα ο κλαυσίγελος των παιδιών στις δομές φιλοξενίας της, συνοδευμένος με πολλά ντεσιμπέλ αγανάκτησης κατά του ‘αποδιοπομπαίου τράγου’, χάρη στη… ‘φιλική συμμετοχή’ των Μέσων Ενημέρωσης.