Αφήνουν τη “βόμβα” για τους… επόμενους

Ο αρχηγός της κατοχικής Τουρκίας είχε την… ευγενή καλοσύνη να ενημερώσει τους Αμερικανούς, τους Ρώσους και άλλους πριν επιτεθεί για μια ακόμη φορά εναντίον των Κούρδων, σε Συρία και Ιράκ. Τους επηρεάζουν οι τουρκικές ενέργειες; Γεωπολιτικά ναι, αλλά, στο παιχνίδι του πρόσκαιρου βάζουν την Τουρκία στη ζυγαριά, ενώ οι Κούρδοι θεωρούνται παράπλευρη απώλεια. Όπως παράπλευρη απώλεια θεωρείται και η Κύπρος, που διαχρονικά βρίσκεται στη μέγγενη των διαφορετικών συμφερόντων. Υπενθυμίζεται ότι το 1974 οι απεσταλμένοι του Κίσιγκερ σε Αθήνα και Άγκυρα, σε συνεννόηση πάντα με το Λονδίνο, πρόταξαν την αποτροπή ενός ελληνοτουρκικού πολέμου κι όχι να σταματήσουν την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.

Η Τουρκία είχε και έχει την ανοχή των τρίτων. Και την έχει μέχρι να επηρεασθούν τα συμφέροντά τους. Δεν αντιδρούν στις παρανομίες της, όσο θεωρούν πως δεν τους αφορά. Οι Αμερικανοί, για παράδειγμα, αντέδρασαν με την αγορά που έκανε η Άγκυρα από τους Ρώσους, του πυραυλικού συστήματος S-400. Και η αντίδραση καταγράφεται στο επίπεδο της ρητορικής, λιγότερο στον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και περισσότερο στο Πεντάγωνο. Στο πεδίο της νομοθετικής εξουσίας υπάρχουν όντως αντιδράσεις και στην πράξη εξ’ ου και το πάγωμα της πώλησης των μαχητικών F-16.

Η τουρκική αλαζονεία είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του κατευνασμού. Είναι αποτέλεσμα της στάσης που τηρούν οι τρίτοι και ισχυροί έναντι της κατοχικής Τουρκίας. Είναι, ασφαλώς και αποτέλεσμα της στάσης των πιο αδύνατων, που μπροστά στη στρατιωτική ισχύ της Άγκυρας, εκπέμπουν φοβία. Όπως είναι η Κύπρος.

Ένα ξεπερασμένο αφήγημα

Τι κάνει η Λευκωσία; Έχει ένα αφήγημα, ξεθωριασμένο, ξεπερασμένο και επιχειρεί, το είπε και ο υπουργός Εξωτερικών, να μην υπάρξει επιδείνωση της κατάστασης επί του εδάφους. Αυτός είναι ο στόχος μέχρι να φύγει αυτή η κυβέρνηση για να μη σκάσει η βόμβα στα χέρια τους. Ας εκραγεί στους επόμενους, ειδικά εάν εκλεγεί κάποιος που δεν συμπαθούν. Προσπαθούν να “διασώσουν” τη νεκρή ζώνη, να πεισθούν οι κατοχικές δυνάμεις να μην έχει έξι μέτρα ύψος το σύρμα στο γήπεδο της “Τσετίν Καγιά”, αλλά ίσως δύο ή τρία μέτρα. Δηλαδή, αυτό που θα μας μείνει στο τέλος θα είναι το σύρμα, το οποίο αρχικά η Λευκωσία δεν αποδεχόταν όπως και η κατάληψη του τμήματος εκείνου της νεκρής ζώνης.

Όπως δεν αποδεχόταν και οτιδήποτε θα παραπέμπει σε χωριστή συνεννόηση των Ηνωμένων Εθνών με το κατοχικό καθεστώς για τη λειτουργία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Τώρα; Τώρα, όπως είπε ο υπουργός των Εξωτερικών, Γιαννάκης Κασουλίδης, θα δουν πρώτα το περιεχόμενο του μνημονίου, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω συντάσσει ο κ. Κόλιν Στιούαρτ. Όταν, λοιπόν, δηλώνεται ότι θα… δουν το μνημόνιο, σημαίνει ότι δέχονται να υπάρξει ένα κείμενο. Όπως κι όταν λέγεται πως θα συζητηθούν τα διχοτομικά ΜΟΕ του Τατάρ. Αυτό που θα γίνει στο τέλος θα είναι να μείνουν στο τραπέζι όλα και μέρος αυτών θα κλειδώσει εσαεί. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί και το κόστος συσσωρεύεται.

Αυτή η πολιτική, των υποχωρήσεων εδραιώνει τα διχοτομικά δεδομένα. Βρισκόμαστε σε κρίσιμο σημείο. Η κατοχική δύναμη κάνει βήματα αναβάθμισης, αναγνώρισης του ψευδοκράτους και η Λευκωσία επιχειρεί να τα υποβαθμίσει. Χρειάζεται η διαμόρφωση πολιτικής αποτροπής σε όλα τα πεδία. Κι αυτό μπορεί να γίνει εάν το κόστος για την κατοχική δύναμη θα είναι μεγαλύτερο εάν συνεχίζει την επεκτατική πολιτική της (π.χ. τελωνειακή ένωση, αμυντικές συνεργασίες, ενεργειακές συμμαχίες).

Χρειάζεται στρατηγική (και στρατιωτική) συμμαχία με την Ελλάδα γιατί μόνο έτσι αποτρέπονται κρίσεις. Χρειάζεται επιθετική πολιτική και όχι προσαρμοστική. Περαιτέρω, χρειάζεται μια πολιτική πραγματικής συνεργασίας με τους Τουρκοκύπριους (και όχι των επαναπροσεγγιστικών συνάξεων επιβράβευσης των κατοχικών δεδομένων) μέσα από την οποία να απεξαρτηθούν από την κατοχική Τουρκία και θα κοιτάξουν σε κοινό μέλλον, σε κανονικό, δημοκρατικό κράτος.