“Κιβωτός” και Κόπρος του Αυγείου – Η Αλεξάνδρα Μαρτίνου σε ρόλο Ηρακλή…

Δύσκολοι καιροί για σωτήρες! Ακόμα και εκείνοι που επιδείκνυαν το “θεάρεστο” έργο τους, οχυρωμένοι πίσω από την ηθική ανωτερότητα που ευαγγελίζονταν, τώρα καταβαραθρώνονται από τον θρόνο των “προσώπων υπεράνω πάσης υποψίας. Τα απανωτά σοκ, η αποκάλυψη των τεράτων της διπλανής πόρτας και η γενικευμένη αίσθηση ότι το αδιανόητο μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε πιθανό, αν όχι σε πραγματικότητα, συρρικνώνει την αταλάντευτη και γενικευμένη πίστη στη δύναμη του καλού.

Από το ωσαννά παρατηρείται μία συλλογική μετακίνηση στο “και μη χειρότερα”! Σε αυτό το δυστοπικό και καχύποπτο κλίμα, η Αλεξάνδρα Μαρτίνου αποδέχθηκε την πρόσκληση-πρόκληση να αναλάβει τα ηνία της Κιβωτού του Κόσμου. «Μετά το αρχικό σοκ για τα πεπραγμένα της Κιβωτού –γιατί όλοι πέσαμε από τα σύννεφα εκτός από αυτούς που γνώριζαν εκ των έσω τί συνέβαινε– θυμάμαι να λέω στην παρέα, με την οποία βρισκόμουν: “ξέρετε ποιός μπορεί να διορθώσει αυτό το χάλι; Η Αλεξάνδρα!”».

Αυτό μας εκμυστηρεύτηκε μία φίλη της από αυτές που έχουν μοιραστεί θρανία, χαρές, απώλειες, διακοπές και τραπεζώματα. Η αυθόρμητη σκέψη της αποδείχθηκε προφητική. Πράγματι, μετά την αποπομπή του πατέρα Αντώνιου και της συζύγου του και τις καταιγιστικές εξελίξεις, η Αλεξάνδρα Μαρτίνου, ανάμεσα σε συναντήσεις και μαραθώνιες συσκέψεις της τηλεφώνησε. «Μήπως έχεις απευθείας σύνδεση με τον πρωθυπουργό και μου το έκρυβες», της είπε αστειευόμενη.

Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν ούτε η παραίνεση της φίλης της, ούτε κανενός. Για το αρμόδιο υπουργείο, αλλά και το Μέγαρο Μαξίμου, που μετά το γαϊτανάκι των αποκαλύψεων δεν αφήνει τις εξελίξεις στην τύχη τους, έπαιξε καθοριστικό ρόλο η γενικότερη αποδοχή και ο σεβασμός που η πρόεδρος του φορέα “Μαζί για το Παιδί” απολαμβάνει. «Η δουλειά της μιλάει από μόνη της. Η ένωση μη κερδοσκοπικών σωματείων ιδρύθηκε το 1996 και δεν έχει ακουστεί τίποτα αρνητικό. Βοηθάει χιλιάδες παιδιά και τις οικογένειές τους να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια, την αναπηρία και ούτω καθεξής», δήλωσε κυβερνητικός παράγοντας.

Η Αλεξάνδρα Μαρτίνου

Παρόλα αυτά, η αλλαγή σκυτάλης δεν πραγματοποιήθηκε σε πανηγυρικό κλίμα. Η απόφαση δεν πάρθηκε ελαφρά την καρδία. Η ανακούφιση δεν ήταν το συναίσθημα που επικράτησε. Εξαρχής, όλοι οι εμπλεκόμενοι έμοιαζαν να αποδέχονται την αγγλοσαξωνική ρήση “drastic times requires for drastic measures” (οι κρίσιμες στιγμές απαιτούν δραστικά μέτρα). Τόσο η Αλεξάνδρα Μαρτίνου, όσο και τα υπόλοιπα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου συμφώνησαν ότι δίνουν μία μάχη με τον χρόνο. Σε αυτή την μάχη αποφάσισαν ότι η εξωστρέφεια και η επαφή με τα Μίντια για τώρα τουλάχιστον περισσεύει. Δεν είναι τυχαίο ότι σύσσωμο το Διοικητικό Συμβούλιο, όταν επικοινωνήσαμε, μας ευχαρίστησε για το ενδιαφέρον, ξεκαθαρίζοντας, όμως, ότι «δεν είναι ώρα για δηλώσεις». Μαέστρος στην κοινή αυτή στάση δεν είναι άλλος παρά η Αλεξάνδρα Μαρτίνου.

Τα τελευταία 24ωρα δεν είναι προσβάσιμη ούτε σε νυν και πρώην συνεργάτες, ούτε σε φίλους και γνωστούς. Ολιγόλεπτα τηλεφωνήματα και γραπτά μηνύματα αρκούν, όμως, για να μαρτυρήσουν το βάρος της ευθύνης και το ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα που έχει μπροστά της. «Δεν την ρώτησα, αλλά την ξέρω αρκετά καλά για να μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν θα έχει κλείσει μάτι από τη στιγμή που ανέλαβε το τιμόνι της “Κιβωτού”», σχολιάζει φίλη της. «Αν αισθάνεται δικαιωμένη;» επαναλαμβάνει την ερώτηση μας ένας άλλος εκ των έμπιστων ανθρώπων της. Δείχνει να διστάζει. Σκέφτεται. «Δεν νομίζω ότι θα επέλεγα αυτή την λέξη. Όχι, όχι δικαιωμένη. Δεν είχε να αποδείξει κάτι. Αισθάνεται τιμή. Αισθάνεται βαθιά τιμή και αίσθημα ευθύνης. Νομίζω ότι αυτό το τελευταίο επισκιάζει τα πάντα».

Όπως και να έχει, οι σύντομες επικοινωνίες με δικούς της ανθρώπους ήταν από τις ελάχιστες χαλαρωτικές στιγμές που μεσολάβησαν από την ανάληψη των νέων καθηκόντων της μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των συνεργατών της, περνάει όλες τις ώρες της ημέρας της στην Κιβωτό. Προχώρησε με τάχιστες διαδικασίες σε διαχειριστικό έλεγχο. Σε αλλεπάλληλες συσκέψεις είχε επαφές με μια από τις μεγάλες ελεγκτικές εταιρίες της χώρας, αλλά και με ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο που εντέλει ανέλαβε το δυσχερές έργο δίχως χρέωση. «Πρέπει να ξέρουμε την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε για να το κάνουμε όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά», λέει και ξαναλέει. «Εργασιομανής;» ρωτάω μία πρώην συνεργάτη της. «Όχι. Περισσότερο θα την χαρακτήριζα ως επιμελή και οργανωτική. Ξέρεις, από αυτά τα άτομα που όταν αναλάβουν κάτι το φέρνουν είς πέρας», απαντάει.

Ο Καθηγητής

Το εργασιακό της ήθος το γνωρίζει όσο λίγοι ο Χρήστος Μπαρτζώκας, ο οποίος έχει εργαστεί με την Αλεξάνδρα Μαρτίνου πολύ στενά τα τελευταία χρόνια. Ο ομότιμος καθηγητής παιδιατρικής και πρώην πρόεδρος της ένωσης “Μαζί για το παιδί” ήταν ο προκάτοχός της. «Της παρέδωσα την σκυτάλη το 2018», θυμάται. Του εξηγώ ό,τι μπορεί να μας μιλήσει για εκείνη ανώνυμα, αν το επιθυμεί. «Όχι. Είμαι 85 ετών. Δεν έχω κανέναν λόγο να μην μιλάω με ειλικρίνεια και δημόσια για άτομα που εκτιμώ. Και πιστέψτε με έχουν δει πολλά τα μάτια μου».

Συνεχίζει περιγράφοντάς την ως «μια δυναμική γυναίκα που έχει δείξει αφοσίωση στη δουλειά της». Στέκεται στο άνοιγμα που έγινε στο “Μαζί με το Παιδί” με απόφαση της Αλεξάνδρας Μαρτίνου στα παιδιά και τις οικογένειες της ακριτικής Θράκης. Εκείνη ήταν που ενορχήστρωσε ένα πρόγραμμα δράσεων που είχε ως στόχο την ενίσχυση υποδομών υγείας και εκπαίδευσης, αλλά και στην εκπαίδευση του τοπικού πληθυσμού στους συγκεκριμένους τομείς σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και δήμους.

Τότε, η Ένωση είχε καλύψει εξ’ ολοκλήρου τις πάγιες εκπαιδευτικές ανάγκες 32 εκπαιδευτικών μονάδων των δήμων Σουφλίου, Διδυμοτείχου και Ορεστιάδας, ενισχύοντας μεταξύ άλλων παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, δημοτικές βιβλιοθήκες, καθώς  και κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών στην ευρύτερη περιοχή. Ο κ. Μπαρτζώκας θυμάται τις πολύτιμες για κάποιες οικογένειες δωροεπιταγές γνωστού σούπερ-μάρκετ.

Δεν μασάει τα λόγια του. Αναφέρεται ο ίδιος στον ελέφαντα στο δωμάτιο: το όνομά της! «Ακούστε ανήκει σε μία από τις μεγαλύτερες εφοπλιστικές οικογένειες της χώρας. Δεν κουβαλάει καμία έπαρση. Και έχω δει ανθρώπους με έπαρση. Την εκτιμώ επειδή έχει δώσει όλη της την ψυχή στο “Μαζί για το παιδί”. Είναι απλή. Είναι φιλική με όλους. Δεν την ενδιαφέρει να φανεί, αλλά είναι και αυστηρή. Όποιος δεν ανταποκρίνεται στα καθήκοντα του αντικαθίσταται με κάποιον που μπορεί».

Η πτυχή αυτή του χαρακτήρα της επανέρχεται μέσα από συζητήσεις με συνεργάτες. Περιγράφουν μία γυναίκα που δεν αστειεύεται. Είναι απαιτητική και επιζητά το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δεν έχει ιδιαίτερη ανοχή στην ημι-προσπάθεια. «Θέλει να κάνουν όλοι αυτό που τους αναλογεί», μας διηγείται άλλος συνοδοιπόρος της. «Δεν διστάζει να απομακρύνει όσους θεωρεί ακατάλληλους».

Οικογένεια Βεκρή

Η ίδια γνωρίζει, πάντως, ότι το βαρύ όνομα της οικογένειας Μαρτίνου, τείνει να την μετατρέπει στα μάτια του κοινού σε “στερεότυπο”. Η σύζυγος εφοπλιστή που ασχολείται με τον εθελοντισμό και διοργανώνει γκαλά… Οι άνθρωποι που την γνωρίζουν γελάνε. «Όποιος έχει πραγματικά γνωρίσει την Αλεξάνδρα ξέρει ότι δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την εικόνα της κοσμικής κυρίας. Η απλότητα είναι μέρος του στυλ και της ιδιοσυγκρασίας της».

Επικαλούνται μία στάση ζωής, μακριά από τις επιταγές της κοινωνικής τάξης της. Θα εμφανιστεί άβαφτη σε μία εκδήλωση και μόνο όταν αυτή σχετίζεται με την δράση της για τον εθελοντισμό και τα παιδιά, η οποία μετρά δεκαετίες. Βαριέται αφόρητα τις υπερβολές. Δεν θα ντυθεί με ρούχα υψηλής ραπτικής τελευταίας σεζόν. Δεν θα κρατήσει επώνυμες ακριβές τσάντες και δεν θα την συναντήσεις με φουσκωμένο μαλλί κομμωτηρίου. Αντιθέτως, την περιγράφουν ως μία κλασική μαμά και γιαγιά. Απολαμβάνει χρόνο με τα εγγόνια της. Θα τα κρατήσει στο σπίτι, θα τα πάει σε δραστηριότητες, θα κάνουν οικογενειακές διακοπές.

Το κεφάλαιο οικογένεια είναι καταλυτικό στην κατανόηση του χαρακτήρα της Αλεξάνδρας Μαρτίνου. Πριν ενσωματωθεί στην γνωστή εφοπλιστική δυναστεία, ήταν η Αλεξάνδρα Βεκρή. Πατέρας της ήταν ο Σωκράτης Βεκρής, ένας διαπρεπής νομικός. Τότε εκπροσωπούσε κάποιες από τις μεγαλύτερες οικογένειες και εταιρείες. Μητέρα της η Αλίκη Βεκρή, ιδιαίτερα κοινωνική και ενεργή. Αδελφός της ο επίσης δικηγόρος Τζόνι Βεκρής, ο οποίος και είχε διατελέσει πρόεδρος του Παναθηναϊκού.

Η Αλεξάνδρα γεννήθηκε σε ένα αναμφίβολα προνομιούχο περιβάλλον. Δεν της έλειψε τίποτα. Μέχρι και το Δημοτικό φοίτησε στο Αρσάκειο, ενώ στο Γυμνάσιο συνέχισε στο Κολλέγιο. Οι συμμαθήτριές της την περιγράφουν ως εξωστρεφή, δημοφιλή, πρόσχαρη και αθλητική. Λάτρευε και τότε και τώρα το σκι στο βουνό. Ήταν δεινή σκιέρ και έτσι πέρναγε τους χειμώνες της στον Παρνασσό, αλλά και στην Ελβετία. Είναι επίσης, μέχρι και σήμερα, άριστη κολυμβήτρια και άνθρωπος της φύσης.

Η πρώτη απώλεια

Η πρώτη σημαντική απώλεια της ζωής της ήρθε με τον πρόωρο χαμό του πατέρα της. Ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος που εμφύσησε στα παιδιά του παραδοσιακές αξίες. «Θυμάμαι η οικογένεια είχε έναν συγκεκριμένο ηθικό κώδικα και στενές σχέσεις με την Εκκλησία. Από εκεί προέκυψε και η τάση της προς τον εθελοντισμό, όταν δεν ξέραμε καλά-καλά τί είναι αυτό», θυμάται μία παιδική της φίλη. «Ο Σωκράτης Βεκρής συνήθιζε να λέει στα παιδιά του ότι είναι τυχερά και οφείλουν να βοηθάνε και άλλους», επιβεβαιώνει άλλος οικογενειακός φίλος.

Ο θάνατός του Σωκράτη έφερε ακόμα πιο κοντά την Αλεξάνδρα με την μητέρα της Αλίκη Βεκρή. Η ίδια έχει αναφερθεί στον ρόλο που έπαιξε η μητέρα της, ώστε να ενεργοποιηθεί βοηθώντας τους άλλους. «Θυμάμαι ως παιδί τον εαυτό μου να βοηθάω τη μητέρα μου που ήταν δραστήριο μέλος στο Σώμα Ελληνίδων Οδηγών για τα ετήσια μπαζάρ. Είναι συγκινητικό ότι σήμερα εκείνη εξακολουθεί να μας βοηθάει στα δικά μας μπαζάρ».

Πράγματι, ακόμα και σήμερα μητέρα και κόρη παραμένουν αχώριστες. Ειδικά μετά και τον θάνατο του δεύτερου άνδρα της οικογένειας, του αδελφού της Αλεξάνδρας, Τζόνι Βεκρή, δύσκολα θα συναντήσει κανείς τη μία δίχως την άλλη. Η κυρία Αλίκη δίνει το παρών σε όλες τις εκδηλώσεις, ενώ μαζί απολαμβάνουν και τις διακοπές τους. Η Αλεξάνδρα την παίρνει παντού. Είναι τρομερά δεμένες και οι φίλες της Αλεξάνδρας χαρακτηρίζουν την κυρία Αλίκη «τρομερή κινηματογραφική περσόνα».

Η γνωριμία

Εκτός από την επιρροή της οικογένειας, σημαντικό ήταν και το αποτύπωμα που άφησε σε αυτήν η Αλεξάνδρα. Σύμφωνα πάντα με την ίδια, της ενστάλαξε σημαντικές αξίες ζωής. Την αγάπη αυτή για το ιστορικό Κολλέγιο μοιράζεται και με τον μετέπειτα σύζυγό της Ανδρέα Μαρτίνο. Εξάλλου, γνωρίστηκαν όσο ήταν και οι δύο μαθητές εκεί. Ένα σχολείο που χρόνια μετά επέλεξαν και για τα παιδιά τους και τώρα τα παιδιά τους για τα δικά τους παιδιά.

Ο έρωτάς τους, πάντως, ξεκίνησε πριν καν ενηλικιωθούν και συνεχίστηκε στο πέρασμα των χρόνων. Ο Ανδρέας Μαρτίνος μοιράζεται τις ευαισθησίες της γυναίκας του. Ήταν μαζί της σε μία καθοριστική για εκείνη αφύπνιση. Μαζί, άλλωστε, είχαν γνωρίσει τους γονείς ενός παιδιού με σύνδρομο Ντάουν, μαθαίνοντας τις δοκιμασίες που αυτό και η οικογένειά του είχαν υποστεί. Το ίδρυμα, στο οποίο ζούσε θύμιζε κάτι μεταξύ φυλακής και κολαστηρίου. Αργότερα, όμως, έμεινε μετέωρο, όταν η δομή έκλεισε. Ακόμα και σήμερα μία ακόμα ανάμνηση την στοιχειώνει, όταν πάλι με τον σύζυγό της Ανδρέα επισκέφθηκαν τη Λέρο και θέλησαν να δουν το ψυχιατρείο του νησιού. Τους απαγορεύτηκε η είσοδος και αναγκάστηκαν να πηδήξουν τον τοίχο για να δουν τί συνέβαινε. Ακόμα και σήμερα οι εικόνες φρίκης και εξαθλίωσης που είδε λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη

Οι πλέον κοντινοί τους, υπερτονίζουν τα κοινά της Αλεξάνδρας με την υπέργηρη πεθερά της και αρχηγό της οικογένειας Μαρτίνου, την περίφημη Αθηνά Μαρτίνου, τη Νουνού, όπως την αποκαλούν οι δικοί τους. Δύο δυναμικές γυναίκες, απόλυτα αφοσιωμένες στην οικογένεια τους, με στοχοπροσήλωση και λατρεία στα τρία τους παιδιά. Και οι προτιμήσεις τους για τις απλές απολαύσεις της ζωής αποτελεί ένα ακόμα κοινό σημείο. Και οι δύο αγαπούν το γραφικό ταβερνάκι στο λιμανάκι της Σχοινούσας.

Ο θάνατος του αδελφού της από καρκίνο ήταν ο μοναδικός λόγος που ακυρώθηκε το πάρτι του εφοπλιστή Αδαμάντιου Πολέμη, στο οποίο είναι πάντα καλεσμένη η οικογένεια Μαρτίνου. Τότε, ήταν πράγματι μία κακή περίοδος. Μετά την απώλεια του αδελφού της, η Αλεξάνδρα αντιμετώπισε και την απαγωγή του γιού της Κίκου Μαρτίνου. Μπορεί η απαγωγή ευτυχώς να απέτυχε, αλλά η Αλεξάνδρα έχασε μία δεκαετία από τη ζωή της.

Η περιπέτεια

Ο γιός της Κίκος ακολουθούσε κάθε μέρα μια συγκεκριμένη διαδρομή. Πήγαινε δύο φορές την ημέρα από το γραφεία της ναυτιλιακής εταιρείας της οικογένειας “Μινέρβα” στη Βούλα στο Καβούρι για φαγητό. Σε αυτήν την διαδρομή τον σταμάτησαν δύο αυτοκίνητα. Το ένα του έκλεισε το δρόμο από μπροστά και το άλλο από πίσω. Ο ίδιος, που επέβαινε σε ένα AUDI QUATRO, με αστραπιαίες κινήσεις κατάφερε να εμβολίσει το πίσω όχημα και να διαφύγει. Στη συνέχεια ο εφοπλιστής ανέπτυξε ταχύτητα και έφτασε στα γραφεία της ναυτιλιακής του εταιρείας, από όπου και ενημέρωσε την αστυνομία για το συμβάν. Από τα τρία της παιδιά, η κόρη της, όμως, είναι που ακολουθεί τα βήματα της στον εθελοντισμό και στο “Μαζί για το Παιδί”, ξεκαθαρίζουν οι φίλες της.

«Τί δεν γνωρίζει ο κόσμος για την Μαρτίνου;» ρωτάω. «Την τρέλα της με την φύση και τον αθλητισμό», απαντάνε με μία φωνή δύο φίλες της. Η Αλεξάνδρα ακόμα και σήμερα περπατάει διαρκώς στο βουνό. «Είναι της περιπατητικής σχολής», λέει γελώντας η φίλη της. Θυμίζω ότι και η πεθερά της Αθηνά Μαρτίνου, όταν ήταν νεότερη, λάτρευε το ψάρεμα, χόμπι που πέρασε και στα παιδιά της. «Μα μοιάζουν σε πολλά δεν είπαμε;». «Θεατρόφιλη; Κινηματογραφόφιλη;» ρωτάω. «Προτιμά την μουσική και λατρεύει την Άλκηστη Πρωτοψάλτη», απαντάει μετά από σκέψη.

Πράγματι, με τα χρόνια, οι δυο τους γίνανε φίλες και η τραγουδίστρια επιστρατεύτηκε τον αγώνα της Μαρτίνου για το παιδί. Ένα επίσης κομβικό άτομο που βρεθηκε στον δρόμο της, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή της στον χώρο του εθελοντισμού ήταν ο επικεφαλής της “Πνοής” Ιωάννης Παπαδάτος, Διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας στο Νοσοκομείο Παίδων “Π. & Α. Κυριακού”. Ο άνθρωπος που ονειρεύτηκε τη δημιουργία ενός σωματείου κατά τα βρετανικά πρότυπα, την “Πνοή”.

Όταν η περιπέτεια με την “Κιβωτό” τελειώσει αισίως, η Αλεξάνδρα Μαρτίνου θα ξαναβρεθεί για τις χειμερινές διακοπές στο Σεν Μόριτζ, στο υπερπολυτελές χειμερινό θέρετρο, που απολαμβάνει τις διακοπές της και υποδέχεται το νέο χρόνο με την οικογένεια και με λίγους καλούς φίλους. Τα καλοκαίρια θα κάνει περατζάδα στις Σπέτσες. Εκεί που η οικογένεια διαθέτει σπίτι. Τέλος, όταν τα μέλη της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας αποζητούν απομόνωση ταξιδεύουν στην Αγγλία, προκειμένου να χαλαρώσουν σε μία τεράστιας έκτασης έπαυλη που διαθέτουν.

Αυτό που την χαλαρώνει, όμως, περισσότερο από όλα –με διαβεβαιώνουν– είναι να γευματίζει με τον σύζυγό της σε κάποιο από τα ταβερνάκια στο Καβούρι και στη Βουλιαγμένη πλάι στο κύμα. Σε περίπτωση που καταφέρει να κρατήσει την παραπαίουσα οργάνωση ζωντανή, θα έχει επιτελέσει το μεγαλύτερό της κατόρθωμα, σχολιάζω στη φίλη της. «Νομίζω ότι ακόμα και τότε για εκείνην τα παιδιά και τα εγγόνια της θα συνεχίσουν να αποτελούν το δικό της ολυμπιακό μετάλλιο», με διορθώνει. «Είναι μία παθιασμένη μαμά με τα τρία της παιδιά και ακριβώς το ίδιο είναι και με τα εγγόνια της. Θέλει να περνάει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί τους».

Και τί απαντάει στις επικρίσεις και στα κακεντρεχή σχόλια, λέω, δοκιμάζοντας να ταράξω τα νερά. «Ό,τι όλο αυτά είναι φυσικά επακόλουθα. Ό,τι ο κόσμος οφείλει να είναι πιο καχύποπτος και τον κατανοεί γι’ αυτό», απαντάει διπλωματικά η φίλη της. Η τρίτη της παρέας προσθέτει ότι «το γεγονός ότι την μπέρδεψαν ως σύζυγο του άλλοτε ισχυρού άνδρα του Ερυθρού Σταυρού Ανδρέα Μαρτίνη και όχι του Ανδρέα Μαρτίνου δεν την ενθουσίασε»…