Γιατί δεν μπορούν να ξεφορτωθούν τον “Δρα Εγώ” οι Ρεπουμπλικάνοι

Οι δημοσκόποι στην Αμερική πέφτουν και ξαναπέφτουν σε λάθη, βιβλικών διαστάσεων. Το 2016, έβγαζαν τον Ντόναλντ Τραμπ δεύτερο και καταϊδρωμένο, ενώ τελικά νίκησε. Στις προεδρικές εκλογές του 2020 έβγαζαν πως προηγείται ο Μπάιντεν με μεγάλη διαφορά και τελικά οι εκλογές εξελίχτηκαν σε ένα ντέρμπι (που φόβισε στην αρχή και όλοι παρακολουθήσαμε έκπληκτοι του τί ακολούθησε). Στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022 μιλούσαν για “κόκκινο κύμα”, το οποίο τελικά δεν είδαμε να καταφέρνουν οι Ρεπουμπλικάνοι.

Ναι, σαφώς, o 46ος πρόεδρος Τζο Μπάιντεν πήρε μία ανάσα, αλλά ο Τραμπ δεν λέει ακόμα να το βάλει κάτω και ο σκληρός πυρήνας τον οπαδών του (ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων των Ρεπουμπλικάνων) εξακολουθούν να αμφισβητoύν τις εκλογές, ακόμα και τις ενδιάμεσες και να κάνουν λόγο για νοθεία, τραυματίζοντας ακόμη περισσότερο την πληγωμένη αμερικανική δημοκρατία.

Ο Τραμπ ανακοίνωσε πως θα θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, δηλώνοντας πως δεν θα δώσει άλλα τέσσερα χρόνια στον Μπάιντεν και εμμένοντας πως τα ΜΜΕ τον πολεμούν και “παράγουν” fake news. Πάντως, τα αμερικανικά ΜΜΕ ασχολούνται εκτενώς με την άσκηση δίωξης από την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων εις βάρος του, που κατηγορεί τον Τραμπ για συνωμοσία και υποκίνηση εξέγερσης με την εισβολή των οπαδών του στο Καπιτώλιο. Και μόνο fake news δεν είναι, έστω και αν ο Τραμπ δηλώνει πως ουδόλως θα επηρεάσει την υποψηφιότητα του.

Ρεπουμπλικάνοι και δημοσκοπήσεις

Βέβαια τώρα το πολιτικό πρόβλημα δεν το έχει τόσο ο Μπάιντεν, αλλά το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα που θέλει να ξεφορτωθεί τον Τραμπ και δεν μπορεί! Βλέπετε εκατομμύρια ψηφοφόροι τους, που έχουν “ξεχαστεί” εδώ και χρόνια, είναι εδώ και χρόνια φτωχότεροι και προτιμάνε να υποστηρίζει έναν τύπο που τρώει burger, πίτσα και μιλάει όπως και οι ίδιοι! Βέβαια το ερώτημα στο αν οι δημοσκοπήσεις (που σε κάποιο βαθμό καθοδηγούν και τα ΜΜΕ) χειραγωγούν την κοινή γνώμη, παραμένει.

Αυτό δυστυχώς, είναι ένα πρόβλημα με πολύπλευρες διαστάσεις και για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και σε άλλες χώρες. Πώς συμβαίνει δηλαδή, οι δημοσκοπήσεις να δείχνουν συγκεκριμένα ποσοστά και οι κάλπες κάτι άλλο, ή και το ακριβώς αντίθετο ακόμη; Πώς μπορεί άλλωστε να δημοσιεύονται δημοσκοπήσεις, που εκ του αποτελέσματος, θα τις έκρινες τουλάχιστον ως παραπλανητικές; Μία συζήτηση που απασχολεί και την Ελλάδα…

Κάποιοι, θα φτάσουν σε σημείο που θα σκεφτούν πως μπορεί να έχει δίκιο ο Τραμπ που μιλάει για fake news (βέβαια στην περίπτωση των ενδιάμεσων, θα εύχεται να είχαν πέσει οι δημοσκοπήσεις μέσα!). Ο Τραμπ έχει αυτό που έχει αποκαλέσει ο Guardian ως «VIP syndrome». Περιφρονεί τα “checksand balances”, τους θεσμούς, το εθιμικό δίκαιο, και θαυμάζει αυταρχικούς ηγέτες. Έχει εκστομίσει αμέτρητα ψέματα, ξεπερνώντας και τον ειδικό της προπαγάνδας Γκαίμπελς. Και παρά τις ήττες του, έχει ακόμα ψηφοφόρους που “πίνουν νερό στο όνομα του”.

Ενημέρωση, όχι παραπληροφόρηση

Δεν είναι δυνατόν να να φτάνουμε στο σημείο, αντί να δίνουμε μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, μεγάλη σημασία στους πολίτες που ψήφισαν ή το ποσοστό της αποχής (που είναι μείζων θέμα γιατί πολλά εκατομμύρια Αμερικανών δεν ψηφίζουν), να ασχολούμαστε με τις δημοσκοπήσεις που και πάλι έπεσαν τόσο έξω. Μα πάλι;

Γνωστό είναι, πως όταν μιλάμε για την Αμερική, μιλάμε για διαδικασίες που σφυρηλατήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα και η καλύτερή τους σημερινή “εφαρμογή” βρίσκεται εκεί: “rule of law”, “government”, “ethics” και σημειώνω τις λέξεις επίτηδες στα αγγλικά. Έννοιες πάνω στις οποίες βασίζεται η δυτική δημοκρατία. Η κάθε ψήφος έχει δύναμη και ο πολίτης πρέπει να ενημερώνεται σωστά και όχι να παραπληροφορείται.

Πριν να είναι αργά, πρέπει να βρεθούν οι τρόποι ώστε οι δημοσκοπήσεις, που διεξάγονται από τα δημοσκοπικά ινστιτούτα και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, να μην μετατρέπονται σε ένα ακόμη όπλο στα χέρια δημαγωγών και γίνονται αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Άρα, θα μπορούσαν, να δημοσιεύονται με κάποιας μορφής ειδική σήμανση, όπως: «Οι δημοσκοπήσεις συνήθως δεν ισχύουν, μπορεί να είναι προϊόν πολιτικής φαντασίας, και μπορεί να βλάψουν σοβαρά τα εν δήμω γεγονότα».

Ρεπουμπλικάνοι και “τραμπισμός”

Για να επιστρέψουμε στον Τραμπ, γνωρίζουμε τί θα είχε συμβεί στις προεδρικές εκλογές, αν δεν υπήρχε η πανδημία: Η επανεκλογή του θα ήταν βέβαιη και σύσωμοι οι Ρεπουμπλικάνοι θα τον είχαν “θεό”! Επιπλέον ο “τραμπισμός” έχει ενσωματωθεί για τα καλά μέσα στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Είναι χαρακτηριστικό πως ο θεωρούμενος ως κυριότερος εσωκομματικός αντίπαλος του Τραμπ, ο οποίος σάρωσε στις ενδιάμεσες εκλογές στην Φλόριντα, ο κυβερνήτης Ρον Ντε Σάντις, χαρακτηρίζεται ως «Τραμπ με μυαλό»! Τον οποίο, δεν ψήφισαν μόνο Ρεπουμπλικάνοι στην Φλόριντα..

Το δε Δημοκρατικό Κόμμα, που όλες οι τάσεις του το στήριξαν ενωμένες, πρέπει να βρει τρόπους να απευθυνθεί ξανά στους φτωχούς και τους εργάτες και όχι μόνο να μετατρέπεται σε συνεταίρο της Wall Street και της Silikon Valley. Όπως το κατάφερε ο Τζον Φέτερμαν στην Πενσιλβάνια, που νίκησε παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας του, επειδή μίλησε για την καθημερινότητα του μέσου Αμερικανού. Βλέπετε, τα… φούτερ του τελικά έπιασαν τόπο και όχι τα ακριβά κουστούμια!

Πάντως, ο Τραμπ εκτός από την επίθεση του στην αμερικανική δημοκρατία, αφήνει παρακαταθήκη και την επίθεση στο ίδιο του το κόμμα, αρνούμενος να παραδώσει τα ηνία. Η ζημιά που πλέον επιφέρει και στο κόμμα του καθημερινά ο “Δόκτωρ Εγώ”, ομοτράπεζος ακόμα διαβόητων ρατσιστών και αντισημιτών celebrities, είναι μεγάλη. Πάντως, οι Δημοκρατικοί δεν πρέπει να πανηγυρίζουν, καθώς δεν αποκλείεται το 2024, ένας “κλώνος” του Τραμπ να βρεθεί μπροστά τους.