Η φθηνή ζωή των “άλλων”

Μπορούμε να διαπιστώσουμε ό,τι η στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας υπό την άμεση υποστήριξη των Δυτικών κρατών συντηρούν μία παρατεταμένη σύγκρουση. Αυτή η σύγκρουση δεν αφορά τη στρατιωτική διένεξη μόνο, αλλά εξυπηρετεί και ένα πολύπλοκο σχήμα κινήτρων για μελλοντικές οικονομικές και πολιτικές επιδιώξεις. Οι Δυτικές χώρες που στηρίζουν την Ουκρανία μέσω πολεμικού υλικού και “ανθρώπινου δυναμικού” αναγκάζουν, “τρόπο τινά”, τη Ρωσία να επανεξετάσει την αναδιαμόρφωση της δικής της στρατιωτικής αντίδρασης.

Αυτή η αναμονή για την εμφάνιση και αποκωδικοποίηση “αντιδράσεων” όσο αφορά την στρατηγική της Ρωσίας περιέχεται σε ένα ευρύτερο πρόβλεψης των ανερχόμενων κινήσεων. Περισσότερο από αυτό, αφορά στον εύστοχο εντοπισμό μακροπρόθεσμων προσδοκιών αλλά και αδυναμιών. Με απλά λόγια, οι εμπλεκόμενες χώρες δεν ενδιαφέρονται μόνο για τις στρατιωτικές αντιδράσεις της Ρωσίας, αλλά και για το ολοκληρωμένο πρόγραμμα δράσεων της που περιέχεται στο πως θα οργανώσει σχέδια για εδαφικά όρια και την καθιέρωση τους.

Μέσω της συνεργασίας και συνέργειας των συγκεκριμένων κρατών που φαίνονται να αντιστέκονται ηρωικά εναντίων της Ρωσίας η συγκεκριμένη πολιτική ενός “κοινού μετώπου” οπωσδήποτε διχάζει όλο και περισσότερο. Από την μία μεριά, έχουμε το σύνολο των χωρών που βρίσκονται απέναντι από την Ρωσία και που με το ενδεχόμενο επιτυχημένης έκβασης των στόχων τους δημιουργεί αισιοδοξία. Αυτό είναι γιατί θα ήθελαν έναν καθοριστικό και απόλυτο αποκλεισμό της Ρωσίας από τις διεθνείς σχέσεις.

Από την άλλη μεριά, αυτή η ένταση αποκαλύπτει κατάφορα τη άρρωστη ανθρώπινη φύση. Η αρμόδιοι πολιτικοί διαχειριστές θέλουν να νομοθετεί για το καλό των “άλλων” κοινωνιών, ενώ επίσης θέλουν να αγνοούν κατάφορα γυμνές αλήθειες που βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους. Το απάνθρωπο, διφορούμενο πολιτικό “έργο”, εκείνο που επιφέρει ως διακύβευμα είναι η δημιουργία αντιφατικών “αξιών” που ωθούν τις χώρες σε εμπλοκή πολέμου.

Για την διασφάλιση της “ειρήνης”…

Συγκεκριμένα, η συνεργασία των κρατών που τάσσονται υπέρ της υποστήριξης της Ουκρανίας περιέχεται στην υποτιθέμενη ανθρωπιστική υποστήριξη για την διασφάλιση της “ειρήνης”, “ασφάλειας” και την “ελευθερία” της Δημοκρατίας. Όμως, οι ίδιες αυτές χώρες διαπράττουν με τις ενέργειες των ένα εγκληματικό σφάλμα που αφορά στην ώθηση των στρατολογημένων ανθρώπων προς το θάνατο, χωρίς να υπολογίζουν την ηθική πτυχή των συγκεκριμένων επιλογών.

Οι Ουκρανοί στρατιώτες μπορεί να προμηθεύονται τα όπλα και τα εφόδια από τις διάφορες χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά γίνεται φανερό ό,τι δεν έχουν καμία ευαισθησία για την αξία της ανθρώπινης ζωής που σφαγιάζεται στις πρώτες γραμμές της μάχης. Σα να πρόκειται για μία σχέση “εργοδότη” και των “υπάλληλων” οι συγκεκριμένοι πολιτικοί έχουν την εντύπωση πως τους είναι επιτρεπτό να χρησιμοποιούν τις ανθρώπινες ζωές κατά το δοκούν. Συγκεκριμένα, επιδιώκουν την όλο και μεγαλύτερη εναντίωση των στρατιωτών και μισθοφόρων σαν να διακυβεύεται η κατοχύρωση των δικών τους δημοκρατικών φιλεμάτων.

Τα κίνητρα τους φαίνεται να εδραιώνονται στην συγκαταβατικότητα. Δηλαδή, η απώλεια όλων εκείνων των ανθρώπων στο πεδίο της μάχης, καθώς και οι φριχτοί τραυματισμοί με τους οποίους θα πρέπει πολλοί να ζήσουν μια μαρτυρική-ανυπόφορη ζωή, φαίνεται πως γι’ αυτούς αξίζει ώστε να διατηρήσουν τη δική τους ιδεολογία αντιπαράθεσης με τον Ρώσο εχθρό.
Η απουσία μεγαλύτερων αντιπροσωπευτικών στρατιωτικών δυνάμεων από τις χώρες του ΝΑΤΟ αποτελεί μια ξεκάθαρη απόδειξη πως επιθυμούν να επωμισθούν την άρση της αιματοβαμμένης σημαίας της κατ’ επίφαση ελευθερίας των, χωρίς να προβούν στις ανάλογες επεμβάσεις έτσι ώστε ο δικός τους στρατός να μπορεί να αντιμετωπίσει τον ρωσικό οπλισμό.

Από τη στιγμή που το τραγικό αντίκτυπο του πολέμου ξεδιπλώνεται μόνο στις φριχτές συνέπειες, στην απώλεια ζωών, με απερίφραστη σημασία δηλώνουν πως η Ρωσία μετά τη λήξη του πολέμου θα αφήσει πίσω της, κυρίως, μία στεγνή αναφορά για τον “αριθμό στρατιωτών” που έπεσαν χωρίς απολογία για την πραγματική ευθύνη της και τις ολέθριες συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Η απάνθρωπη διπλοπροσωπία των Δυτικών χωρών που ανακοινώνουν την διαρκή επιδίωξη τους προς υποστήριξη της Ουκρανίας καθώς μαχόμενοι στο πεδίο της μάχης, στρατιώτες, πέφτουν στο βωμό του “καθήκοντος” καταδεικνύει:

• Πόσο φθηνή είναι η ανθρώπινη ζωή όταν πρόκειται για κάποιους “άλλων”.
• Πόσο ψεύτικη είναι η “πραγματικότητα” που παρουσιάζεται από τους πολιτικούς διαχειριστές που διατείνονται ότι υπερασπίζονται αξίες και ιδανικά τα οποία στην πραγματικά δεν πιστεύουν.

Αναλώσιμοι οι Ουκρανοί στρατιώτες…

Ο αμφιλεγόμενος χαρακτήρας των στρατιωτικών συνεργασιών που οι Δυτικές χώρες έχουν αναπτύξει με την Ουκρανία αποκαλύπτει πως αρέσκονται με, το να κρύβονται πίσω από το δάκτυλο μιας επίπλαστης πραγματικότητας. Αυτός ο χαρακτήρας στρατιωτικής συνεργασίας αφορά στην επιφανειακή πολιτική απεξάρτηση της Ουκρανίας από την Ρωσία.
Κρυμμένοι κάτω από τον μανδύα της υποστήριξης για τον “αδύναμο” και στο όνομα του δικαιώματος της “ελευθερίας”, ο τακτικός πολεμικός ανεφοδιασμός του oυκρανικού στρατού αποτελεί τελικά μία άνευ σημασίας δράση ενώ την ίδια στιγμή που κάποιοι υποφέρουν τις φριχτές συνέπειες του πολέμου.

Αυτές οι συνέπειες, ούτε στην φαντασία εκείνων που παίρνουν συνήθως τις ανάλογες αποφάσεις, δεν υπολογίζονται. Καμία χώρα δε θα μπορούσε να σταθεί μπροστά στη δημοσιοποίηση των τραγικών θανάτων, εκατοντάδων στρατιωτών ανά ημέρα. Με αυτό τον τρόπο, η Ουκρανία ωθείτε όλο και περισσότερο έτσι, ώστε να συνεχίσει την σύγκρουση και να μην παραιτηθεί ποτέ από τον αγώνα που δίνει. Η υποστήριξη που της παρέχεται φαίνεται να παραμένει μόνο επιφανειακά αντάξια των προσδοκιών της.

Το τραγικό της υπόθεσης περιέχεται στο φυσικό πεδίο των τρομακτικών εκείνων συνεπειών που θα υποχρεωθεί η Ουκρανία να υπομείνει από την πρόσωπο-προς-πρόσωπο εναντίωση της με την Ρωσία. Σε αυτή την αντιμετώπιση η συμμετοχή των κρατών δεν θα περιέχει την πρακτική ευθύνη συνεπειών. Η ζωή των Ουκρανών στρατιωτών δεν έχει για πολλούς την ίδια σημασία με τη ζωή εκείνων των στρατιωτών που ανήκουν στις ίδιες χώρες που υποστηρίζουν την Ουκρανία.

Μόνο όταν το γεγονός της φρικτής σύγκρουσης ολοκληρωθεί και φτάσουμε στην τελική αποτίμηση της τραγωδίας, τότε και μόνον τότε, οι διάφορες Δυτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος των φριχτών συμφορών – κατά της Ουκρανίας – από την απερίσκεπτη απόφαση των ενδυναμώσουν στρατιωτικά την ίδια.

Τότε, πραγματικά, αυτή ονομάζεται ως η κάκιστη ενέργεια προδοσίας από έναν συνασπισμό κρατών από τον οποίο η πολιτική αντιπαράθεση αποτελεί έναν όλεθρο. Το απλό συμπέρασμα είναι πως τους ικανοποιεί να χειραγωγούν την Ουκρανία, σαν να ήταν ορφανή κοπέλα που παλεύει για την ζωή της, χωρίς όμως να δίνουν καμία σημασία στην ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής που φαίνεται να υπερασπίζονται.