Όταν η Λευκωσία τηρεί στάση δυο μέτρων και δυο σταθμών

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε την περασμένη Παρασκευή απόφαση με την οποία ζητεί από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να γνωμοδοτήσει σχετικά με τις νομικές επιπτώσεις της ισραηλινής κατοχής στα παλαιστινιακά εδάφη. Την απόφαση υιοθέτησε η Γενική Συνέλευση με 87 ψήφους υπέρ, 26 κατά και 53 αποχές.

Η απόφαση, όπως συναφώς αναφέρεται, ζητεί από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να γνωμοδοτήσει για «τις νομικές επιπτώσεις της συνεχούς παραβίασης από το Ισραήλ του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού» μέσω «της κατοχής, των εποικισμών και των προσαρτήσεων, περιλαμβανομένων των μέτρων που έχουν στόχο να τροποποιηθεί η δημογραφική σύνθεση, ο χαρακτήρας και το καθεστώς της ιερής πόλης της Ιερουσαλήμ».

Η Κυπριακή Δημοκρατία τήρησε αποχή κατά την ψηφοφορία. Στη συνέχεια ψήφισε υπέρ της συμπερίληψης κονδυλίου στον προϋπολογισμό του ΟΗΕ για το 2023 για την υλοποίηση της προσφυγής στο Δικαστήριο. Για την πρώτη ψηφοφορία, στη διάρκεια της οποίας τηρήθηκε αποχή, δυσαρεστήθηκαν για τη στάση της Κύπρου οι Παλαιστίνοι αλλά και αραβικές χώρες. Για τη δεύτερη ψηφοφορία, δυσαρεστήθηκαν οι Ισραηλινοί.

Το τι ψήφισαν οι άλλες χώρες, τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. (διχάστηκαν οι δυτικοί), είναι μια παράμετρος που πρέπει να την αξιολογεί, να την λαμβάνει υπόψη η Λευκωσία, αλλά δεν αγγίζει την Κύπρο, που είναι κράτος υπό κατοχή. Όταν, για παράδειγμα, η Κυπριακή Δημοκρατία χωρίς δεύτερη σκέψη καταδίκασε από την αρχή με όλα τα μέσα, τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η απόφασή της χαρακτηρίστηκε ως θέση αρχής.

Εξηγήθηκε πως δεν μπορούσε να τηρήσει διαφορετική στάση καθότι είναι η ίδια θύμα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής από την Τουρκία. Και η στάση αυτή είχε και έχει κόστος για την Κύπρο, αλλά αυτή ήταν η σωστή γραμμή. Για να έχει σημασία, όμως, η θέση αυτή και να μη θεωρηθεί ότι υιοθετήθηκε γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία σύρεται από τους Αμερικανούς και τις Βρυξέλλες, πρέπει να μην κάνει αυτό που πράττουν οι υπόλοιποι. Να υιοθετεί πολιτική δυο μέτρων και δυο σταθμών!

Γνώμονας η πολιτική αρχών

Για να έχει νόημα η σωστή στάση που τηρήθηκε στο Ουκρανικό, θα έπρεπε να στηρίξει και στις δυο ψηφοφορίες την Παλαιστίνη. Γιατί η Κύπρος είναι θύμα εισβολής, κατοχής, εποικισμού των περιοχών, που ελέγχονται παράνομα από την κατοχική Τουρκία. Αυτή πρέπει να είναι η αφετηρία για κάθε χειρισμό, που γίνεται στο διεθνές πεδίο. Κι όταν ακολουθείται πολιτική αρχών, θα το αντιληφθούν τούτο και κράτη με τα οποία συνεργάζεται στενά η Κύπρος. Όταν για παράδειγμα το Ισραήλ επιχειρεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την Τουρκία, η Λευκωσία δεν αντέδρασε. Γιατί να ενοχληθεί το Ισραήλ όταν η Κυπριακή Δημοκρατία τηρεί μια στάση αρχής και στηρίζει την Παλαιστίνη;

Λογικά, θα μπορεί αυτή η γνωμοδότηση για τα παλαιστινιακά κατεχόμενα εδάφη να αξιοποιηθεί και να αξιοποιηθεί και για την περίπτωση της Κύπρου. Είναι, βέβαια, αμφίβολο κατά πόσο θα το πράξει η Λευκωσία. Κι αυτό γιατί έχουμε παρακολουθήσει και την τύχη της προσφυγής του Μαυρίκιου. Υπενθυμίζεται η γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου, της 25ης Φεβρουαρίου 2019, η οποία σημειώνει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο έχει την υποχρέωση να τερματίσει τη διοίκηση του αρχιπελάγους Τσάγκος και μάλιστα το συντομότερο δυνατό, καθώς η αποαποικιοποίηση δεν διενεργήθηκε νόμιμα.

Η αποαποικιοποίηση δεν αφορά μόνο τον Μαυρίκιο, αλλά όλες τις περιπτώσεις. Ειπώθηκε τότε ότι αφορούσε και την Κύπρο, που παρουσιάσθηκε μάλιστα ως ενδιαφερόμενο μέρος. Το αποτέλεσμα; Μπήκε στο συρτάρι. Και δεν είναι το θέμα ότι ξοδεύτηκε χρήμα και δούλεψαν με κόπο ειδικοί για να είναι παρούσα η Κυπριακή Δημοκρατία και να αναδείξει θέσεις, αλλά πρωτίστως επειδή δεν αξιοποιήθηκε η απόφαση. Το γιατί πρέπει να το απαντήσει η κυβέρνηση. Συνεπώς, δεν μπορεί να τηρείται άλλη στάση στο Ουκρανικό, διαφορετική στο Παλαιστινιακό και να ζητείται στήριξη αρχών στο Κυπριακό