Το διαφυγόν κέρδος από την κηδεία του τέως βασιλιά

Μία κηδεία συνήθως δεν προσφέρεται για απολογισμούς. Η θλίψις των προσφιλών του θανόντος προσώπου αποθαρρύνει οικονομικές σκέψεις για το κόστος της εξόδου από τη ζωή ενός ανθρώπου, αν κι αυτό υπάρχει, εξ ου και το προσοδοφόρον επάγγελμα τελευταίως των Γραφείων Τελετών, υπό συνθήκας της πανδημίας και πλήρους εξαρθρώσεως του συστήματος της δημοσίας υγείας από τα μνημόνια του δρ Σόιμπλε.

Στην περίπτωση της “ιδιωτικής κηδείας” του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου, αν και δεν έγινε δημοσία δαπάνη, όπως αρκετών ασημαντοτήτων της Μεταπολιτεύσεως, δεν απεφεύχθη η διάθεσις σημαντικού αλλά αγνώστου ποσού υπό του φορολογουμένου, όπως: Δια την κινητοποίηση 1.000 και πλέον αστυνομικών, χάριν της ασφαλείας των συγκεντρωθέντων εστεμμένων και μη της Ευρώπης στην Αθήνα, για την εξόδιο τελετή ενός προσώπου που υπήρξε επί μία δεκαετία (1964-74) βασιλεύς των Ελλήνων. Επίσης, κόστισε αρκετά χρήματα στην υπουργό Πολιτισμού κα Μενδώνη το εσπευσμένο συμμάζεμα (κάπως) των βασιλικών τάφων του Ηλιοκάστρου στο Τατόι, που παρά τα μεγαλόπνοα σχέδια “αξιοποίησής” του παραμένει κρανίου τόπος.

Είχε όμως και “πολιτικό κόστος” η όλη υπόθεσις. Με την Αριστερά να κορυβαντιά εις βάρος της “ξένης” βασιλικής οικογενείας, όταν ο από 4.000 ετών θεσμός του άνακτος είναι κατ’ εξοχήν ελληνικός, από του θυσιασθέντος βασιλιά της Αθήνας Κόδρου, μέχρις του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και να εμπλουτίζει την ευρωπαϊκή ιστορία εν συγκρίσει της ρεπουμπλικανικής Αμερικής ή της σουλτανικής Τουρκίας.

Κομματικώς, επίσης, έδωσε την ευκαιρία διαφοροποίησης πολιτικών προσώπων της Δεξιάς, ως “βασιλικών ανδρών” που στην θέση του αποκρυβέντος πρωθυπουργικού ζεύγους –κατ’ άλλα εξόχως κοσμικού– θα έκαμαν τις ίδιες απρέπειες εις βάρος του αποδημήσαντος βασιλέως, ως “δημοκράτες” αν είχαν την εξουσία. Τέλος, εις μίαν εποχή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ανάγκη και της τελευταίας ψήφου στις εκλογές του προσεχούς Μαΐου, δια να αποφύγει ο τόπος  το “λαϊκό μέτωπο”, έχασε την προτίμηση αρκετών φίλων όχι τόσον της μοναρχίας όσον της χαμένης ευπρέπειας.

Η χαμένη ευκαιρία της προβολής

Όλα αυτά, όμως, είναι λεπτομέρειες μπροστά στην χαμένη ευκαιρία προβολής της Ελλάδος στο εξωτερικό, που τόσον έχει ανάγκη η πατρίς μας, για να αναγνωρισθούν διεθνώς τα παγκόσμια δίκαια του Ελληνισμού (π.χ. η εισέτι “δούλη Κύπρος”, η καταπάτηση της Αγίας Σοφίας, η κατακράτηση  των Γλυπτών του Παρθενώνος, οι καθημερινές εισβολές λαθρομεταναστών εξ Ανατολών κλπ κλπ).

Τα δικαιώματα των Ελλήνων λοιδορούνται κάθε βράδυ από τον σουλτανίσκο της Άγκυρας ότι θα πλακώσει νύκτωρ, με τους σφαγείς του στην… “Γαλάζια Πατρίδα” όπως αποκαλεί το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου. (Σημειωτέον, το αρχιπελαγικό καθεστώς του Αιγαίου θυσίασε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης το 1999, ο οποίος και εστέρησε τον τέως βασιλέα Κωνσταντίνο της ελληνικής υπηκοότητος, ενώ ο πρίγκηπας Νικόλαος τον είχε βαπτίσει στην εποχή του Μεταξά οπόταν ο πατέρας Σημίτης έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο.

Το διαφυγόν κέρδος από την χαμένη ευκαιρία των διεθνών μέσων ενημερώσεως που επικεντρώθησαν επί τριήμερον στον τεραστίας σημασίας ελληνικό πολιτισμό, υπερβαίνει κατά πολύ την θετική ζημία από τις μικρότητες της ιθαγενούς “ελίτ” που μπροστά στα παραφερνάλια της εξουσίας, λησμονεί την ελληνική ιστορία και την ανθρώπινη ευπρέπεια, απέναντι στην απώλεια ενός εγνωσμένου πατριώτη.