Πίσω στην κυβέρνηση τα αναμμένα… δάνεια από τον Άρειο Πάγο

Τελικά μπορεί στις εκλογές να μην είναι οι υποκλοπές που θα δημιουργήσουν το μεγάλο πρόβλημα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά η απόφαση του Αρείου Πάγου να επιτρέψει στους servicers να κάνουν πλειστηριασμούς, γεγονός που μαζί με τη συστηματική αύξηση των επιτοκίων δημιουργεί νέο τσουνάμι κόκκινων δανείων που αργά η γρήγορα θα εκφραστεί και στην πληρωμή φόρων. Κάπως έτσι, η σπουδή της κυβέρνησης να κάνει πάσα το πρόβλημα των πλειστηριασμών στον Άρειο Πάγο έγινε μπούμερανγκ αν κρίνει κανείς από τα πρωτοσέλιδα του Σαββατοκύριακου.

Είναι προφανές ότι το πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους που είναι της τάξεως 275 δισ. ευρώ (εκ των οποίων 113 είναι από χρεοκοπημένες επιχειρήσεις), τόσο η κυβέρνηση όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης το αντιμετωπίζουν με όρους ατόμου-οφειλέτη και όχι ως δομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, με αποτέλεσμα τα όποια μέτρα λαμβάνονται να μην δίνουν λύση, να μην είναι απελευθερωτικά.

Πρόκειται για κοντόφθαλμη και αδιέξοδη προσέγγιση διότι πέρα από την διογκούμενη κοινωνική δυσφορία, παραβλέπουν τη μακροοικονομική και την δημοσιονομική διάσταση του προβλήματος. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είχα γράψει ένα σκωπτικό άρθρο με τίτλο «Αλέξη τι θέλεις να πληρώνουμε, την τράπεζα ή την εφορία». Εκ των υστέρων προέκυψε ότι ο κόσμος προτιμά να πληρώνει τις τράπεζες για να σώσει το σπίτι του (για το οποίο συνήθως πούλησε άλλο περιουσιακό στοιχείο για να το αποκτήσει συν το δάνειο).

Η τρέχουσα συγκυρία με τους 800.000 επικείμενους πλειστηριασμούς θα έχει αναμφίβολα επίπτωση και στην πληρωμή των φόρων. Μπορεί ο κρατικός δανεισμός μέχρι το 2032 να μην επιβαρύνεται όπως τα ιδιωτικά δάνεια από την αύξηση των επιτοκίων, αλλά είναι και τα δημοσιονομικά αποτελέσματα που πρέπει να μπουν στο λογαριασμό. Γι΄ αυτό πρώτα πρέπει να διευθετηθεί το ιδιωτικό χρέος με σαφές απελευθερωτικό πρόσημο και αναπτυξιακή κατεύθυνση και μετά το δημόσιο που κι αυτό θα χρειαστεί έγκαιρη επαναδιαπραγμάτευση.

Από τις ασπιρίνες στα σαλοσπίρ

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν έφτιαξαν μια κρατική bad bank που θα ήταν μια κάποια λύση. Το κυβερνητικό σχέδιο “Ηρακλής” διαφαίνεται πως το μόνο που πέτυχε είναι να υποχρεωθεί το κράτος να εγγράψει τις 18,35 δις κρατικές εγγυήσεις υπέρ των τραπεζών στο Δημόσιο χρέος. Οι ρυθμίσεις των 120 δόσεων –για όσους κατάφεραν να γίνουν δεκτοί- πληρώνονται μόνο από το 1/3. Ο “εξωδικαστικός μηχανισμός” κάλυψε μόνο μερικές χιλιάδες οφειλέτες και όχι τους πολλούς. Οι μέχρι τώρα λύσεις αποδείχθηκαν ασπιρίνες.

Η τομεάρχης Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Έφη Αχτσιόγλου σε συνέντευξή της στο “Euro2day.gr” συνόψισε τη νέα λύση του κόμματός της στους εξής άξονες:

• Ρύθμιση του χρέους προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία που δημιουργήθηκε από την έναρξη της πανδημίας και μετά σε 120 δόσεις με κούρεμα της βασικής οφειλής.
• Μόνιμο ολιστικό πλαίσιο διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους με λειτουργία αυτοματοποιημένης πλατφόρμας, η οποία θα ρυθμίζει το σύνολο του χρέους του πολίτη και θα παράγει ρυθμίσεις δεσμευτικές για τους πιστωτές -και για τις τράπεζες και για τα funds.
• Δυνατότητα προσφυγής στο δικαστήριο από τον οφειλέτη σε περίπτωση που δεν τον καλύπτει η πρόταση ρύθμισης από την πλατφόρμα, με τον τρόπο αυτό διατηρούνται στοιχεία του νόμου Κατσέλη.
• Προστασία της πρώτης κατοικίας για τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα.

Με αφορμή την απόφαση του Αρείου Πάγου, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, αφού υπενθύμισε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, άνοιξε την πόρτα στα funds και η Νέα Δημοκρατία στη συνέχεια κατάργησε εντελώς το πλαίσιο προστασίας», δήλωσε πως καταθέτει εκ νέου τροπολογία στη Βουλή για την προστασία της κύριας κατοικίας «με επαναφορά του νόμου του ΠΑΣΟΚ του 2010 με επικαιροποιημένα κριτήρια. Διεκδικούμε την προστασία της αγροτικής γης και καταθέτουμε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους. Με βιώσιμη λύση για τους δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο, αλλά και 120 δόσεις για χρέη σε εφορία και ΕΦΚΑ, με “κούρεμα” οφειλής εφόσον τηρείται η ρύθμιση».

Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Pacta sunt servanda εφόσον Rebus sic stantibus. Με δυο λόγια ριζοσπαστική λύση τύπου σεισάχθειας δεν φαίνεται στον ορίζοντα και το ερώτημα είναι εάν μπορεί να διανοηθεί κανείς ένα από τα υπαρκτά κόμματα να εμποδίζει τους πλειστηριασμούς.