Η ενεργητική αποτροπή, οι εξοπλισμοί και το νέο αμυντικό δόγμα

Μακράς εμβέλειας πυραυλικά συστήματα, ισχυρότερος στόλος, αναβαθμισμένη αεροπορική ισχύς και ικανότητα προβολής ισχύος σε βάθος. Οπλικά συστήματα, που δεν θωρακίζουν μόνο τα ελληνικά σύνορα, αλλά είναι αξιοποιήσιμα επιχειρησιακά για συμμαχικές στρατιωτικές αποστολές. Και ασφαλώς, περιέχουν και ένα μήνυμα, για προληπτική στρατιωτική δράση, πέραν των συνόρων…

Συνεπώς, τα νέα και πανάκριβα οπλικά συστήματα, που θα ενταχθούν στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, δεν περιορίζονται μόνο στην αμυντική θωράκιση της χώρας. Αποτελούν την αναγκαία υποδομή ενός δόγματος ενεργητικής αποτροπής. Ενός δόγματος που, για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, αφήνει ανοιχτό και το ενδεχόμενο επιχειρήσεων “προληπτικού στρατιωτικού πλήγματος”. Και έτσι, μια επικίνδυνη λέξη ταμπού για δεκαετίες, μπαίνει στο ελληνικό δημόσιο διάλογο και αμυντικό λεξιλόγιο: Προληπτικό στρατιωτικό πλήγμα.

Η γεωπολιτική αστάθεια και η γεωγραφία αναδεικνύουν τη χώρα σε κόμβο, ενεργειακό, αλλά σε στρατιωτικό σταυροδρόμι. Από την Ουκρανία και τη Μαύρη Θάλασσα ως τα Βαλκάνια. Από το Αιγαίο έως την Ανατολική Μεσόγειο, τη Κύπρο και την Ερυθρά Θάλασσα. Ολόκληρη η περιφέρειά μας είναι πλέον μια ενιαία ζώνη αστάθειας, ανταγωνισμού, στρατιωτικών συγκρούσεων  και στρατηγικής αβεβαιότητας.

Και εδώ αναδύεται το μεγάλο και συστηματικά αποσιωπημένο ρίσκο της αλήθειας. Με το νέο αμυντικό δόγμα, η Ελλάδα δεν εξοπλίζεται μόνο έναντι της Τουρκίας. Ούτε μόνο για ένα θερμό επεισόδιο στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Κύπρο. Εξοπλίζεται, αντικειμενικά, και για τους στρατιωτικούς σχεδιασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στη Ρωσία.

Κι έτσι το πραγματικό ερώτημα δεν είναι τεχνικό, ούτε διπλωματικό. Είναι βαθιά πολιτικό, εθνικό, ιστορικό, υπαρξιακό:  Είμαστε έτοιμοι (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, στρατιωτική ηγεσία, Λαός) να σηκώσουμε το βάρος μιας πιθανής ευρωπαϊκής σύγκρουσης με τη Ρωσία; Είμαστε έτοιμοι για το κόστος μιας “πρώτης κίνησης”; Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ιστορική ευθύνη ενός στρατιωτικού προληπτικού πλήγματος και απέναντι σε ποιον; Οι εξοπλισμοί δίνουν δυνατότητες στις Ένοπλες Δυνάμεις. Η πολιτική όμως, θα κληθεί να δώσει απαντήσεις. 

Ανάμεσα σε Ευρώπη και Ρωσία

Η Ελλάδα αναβαθμίζει στρατηγικά τον ρόλο της. Με νέο δόγμα ενεργητικής αποτροπής και εξοπλισμούς μακρού βεληνεκούς, συμμετέχει στα ευρωπαϊκά σχέδια που αφορούν τη Ρωσία. Το γεωπολιτικό πεδίο είναι ασταθές, η ασφάλεια όχι δεδομένη και οι αποφάσεις που παίρνονται σήμερα θα καθορίσουν την εθνική ευθύνη και τις συνέπειες για το μέλλον. Η Ευρώπη λέει ότι πολεμά για “αρχές” στην Ουκρανία. Εκτιμώ ότι πολεμά για να μη διαλυθεί.

Ο εκλεκτός της ΕΕ, ο Ζελένσκι, πιάνει στις δημοσκοπήσεις μόλις 8-9%, στην περίπτωση που γίνουν εκλογές στην Ουκρανία. Στο πεδίο της μάχης, η Ρωσία προελαύνει όλο και πιο βαθιά. Η πόλη Σίβερσκ έπεσε, το Ντονμπάς ακολουθεί. Η Μόσχα κρατάει την πρωτοβουλία, ενώ ο Πούτιν πανηγυρίζει και επιδεικνύει στρατιωτική ισχύ στους Ευρωπαίους, οι οποίοι δείχνουν μπερδεμένοι.

Η αμερικανική διπλωματία απαξιώνει την ευρωπαϊκή ηγεσία και ο Ντόναλντ Τραμπ δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν εμπιστεύεται ούτε τους Ευρωπαίους, ούτε τον Ζελένσκι. Οι “σκληρές κουβέντες” που αντάλλαξε ο Τραμπ με τον Πρόεδρο της Γαλλίας, Μακρόν, τον Γερμανό Καγκελάριο, Μερτς, και τον Βρετανό πρωθυπουργό, Στάρμερ, δεν είναι φολκλόρ: Είναι επικαιροποιημένο βαθύ ρήγμα στο ευρωατλαντικό οικοδόμημα.

Το ΝΑΤΟ μπαίνει σε γκρίζα ζώνη. Η προστασία της ΕΕ δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Και η Ευρώπη τρέχει πίσω από τις εξελίξεις: Προγραμματίζει χρηματοδότηση για το 2026-2034, με ένα τρισεκατομμύριο ευρώ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τη δημιουργία ευρωστρατού που προς το παρόν υπάρχει μόνο στα χαρτιά. Σχεδιάζει την χρήση δεσμευμένων ρωσικών πόρων από τράπεζα στο Βέλγιο, με τον Μεντβέντεφ να προειδοποιεί ότι αυτό ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου της ΕΕ στη Ρωσία.

Στις Βρυξέλλες υποστηρίζουν ότι η ερχόμενη βδομάδα, θα είναι “αποφασιστική εβδομάδα”. Την ερχόμενη Πέμπτη, 18 Δεκεμβρίου, οι ηγέτες της ΕΕ θα συζητήσουν για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τα στρατιωτικά σχέδια της Καγιά Κάλας, το αμερικανικό σχέδιο ειρήνευσης και για πιθανές νέες κυρώσεις στη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, είναι εβδομάδα πανικού και σύγχυσης. Μια “διαβολοβδομάδα” για τους απελπισμένους, “πολεμοχαρείς” Ευρωπαίους ηγέτες, που εκτός των άλλων, δέχονται τα  ειρωνικά πυρά, εξίσου και από τον Τραμπ και από τον Πούτιν.

Πώς εγκρίθηκε η αλλαγή αμυντικού δόγματος;

Και η Ελλάδα; Συμμετέχει ενεργά στα ευρωπαϊκά στρατιωτικά σχέδια που, έστω θεωρητικά, στοχεύουν τη Ρωσία. Με νέο δόγμα ενεργητικής αποτροπής, με τον όρο “πρώτο πλήγμα” και με εξοπλισμούς μακρού βεληνεκούς, η Ελλάδα αναβαθμίζει τον ρόλο της ως στρατιωτική δύναμη στα σχέδια της ΕΕ. Αυτή η πορεία όμως συνεπάγεται μεγάλο εθνικό ρίσκο.

Η ασφάλεια στη γηραιά ήπειρο δεν είναι δεδομένη. Το γεωστρατηγικό ζητούμενο, ως νέα γεωπολιτική πραγματικότητα με συντελεστή διαμόρφωσης τη στρατιωτική ισχύ, παραμένει ανοιχτό. Και το τελευταίο ερώτημα: Ο πρωθυπουργός μας πιστεύει ακόμη ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”;

Καταλήγοντας, η Ελλάδα δεν εξοπλίζεται απλώς για να αμυνθεί. Με το νέο δόγμα και την εισαγωγή του όρου “πρώτο πλήγμα” στο δημόσιο διάλογο και αμυντικό λεξιλόγιο, μπαίνει σε έναν ρόλο στρατηγικής πρωτοβουλίας, που φέρνει τεράστια ευθύνη. Η χώρα σηκώνει το βάρος όχι μόνο της δικής της ασφάλειας απέναντι στην αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, αλλά και των ευρωπαϊκών στρατιωτικών σχεδιασμών απέναντι στη Ρωσία. Η επιλογή είναι καθαρή: Ενεργητική αποτροπή ή απλή άμυνα. Και η Ιστορία θα κρίνει αν η Ελλάδα ήταν έτοιμη για το κόστος μιας πρώτης κίνησης. Αλλά πριν κρίνει η Ιστορία, θα πρέπει να εγκρίνει ο ελληνικός Λαός, τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για αλλαγή του αμυντικού-αποτρεπτικού δόγματος της χώρας.