Μας συμφέρει η απόλυτη ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ;

Κατευθυντήριος άξονας της Ελληνικής εξωτερικής, αμυντικής και οικονομική πολιτικής, είναι η δογματική προσήλωση στο “ανήκομεν εις την Δύσιν” (ειδικότερα στις ΗΠΑ) και “μένουμε πάση θυσία στο Ευρώ και την Ευρωζώνη”. Αυτά είναι θέσφατα, που όχι μόνο δεν αναιρούνται, αλλά ούτε καν αμφισβητούνται από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου, τις εγχώριες οικονομικές ελίτ, τους μεγαλοκαναλάρχες επιχειρηματίες, τον ΣΕΒ, τους εφοπλιστές, τους Προέδρους των ποδοσφαιρικών ΠΑΕ, όλοι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία του εν πολλοίς διεθνοποιημένου τοκογλυφικού κεφαλαίου.

Ουσιαστικά, δεν αποτελεί επιλογή της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης, αλλά συμμαχική υποχρέωση της χώρας μας, να είναι ενάντια στη Ρωσία και υπέρ της Ουκρανίας, ενάντια στους Χούθι της Υεμένης και υπέρ της πολιτικής γενοκτονίας του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων. Μια απόλυτη ευθυγράμμιση της εξωτερικής μας πολιτικής με τις ΗΠΑ.

Είναι υποχρεωτική η συμμετοχή της χώρας μας σε στρατιωτικές εκστρατείες της Δυτικής Συμμαχίας, υπό την αιγίδα είτε των Ηνωμένων Πολιτειών, είτε του ΝΑΤΟ ή και της ΕΕ, σε νευραλγικές περιοχές, όπου διακυβεύονται στρατηγικά συμφέροντα της “συλλογικής Δύσης”.

Και ακόμη, η ελληνική κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένη, να προσαρμόσει στην εγχώρια κοινωνικο-πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, τα Δυτικής προέλευσης μοντέλα κοινωνικής και ανθρωπολογικής μηχανικής που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις, τις κοινωνικές ταξικές περιχαρακώσεις, τον άπληστό ατομοκεντρισμό και ακόμη τον αγροδιατροφικό τομέα, της πράσινης μετάβασης, του ψηφιακού κράτους, της τουριστικής υπερανάπτυξης, της ιδιωτικοποίησης κρίσιμων τομέων του κρατικού μηχανισμού, όπως η υγεία που κατά τα δυτικά πρότυπα από τομέας προσφοράς στον πολίτη, εξελίσσεται σε ανθρωποκτόνα (για τους μη έχοντες) κερδοφόρα επιχείρηση.

Μονίμως στο πλευρό των ΗΠΑ

Και φυσικά, την ανατροπή του παραδοσιακού οικογενειακού μοντέλου, ως το συνεκτικό κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας. δυτικόφερτα μοντέλα, απίσχνασης των συλλογικοτήτων, εθνικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών, άρα και αποδυνάμωσης της εθνικής συνείδησης και συνακόλουθα των εθνικών συμφερόντων. Ειδικότερα, στα ελληνοτουρκικά, με αδιαμφισβήτητη την επιρροή της αμερικανικής διπλωματίας, αναζητήσουμε απαντήσεις στο ερώτημα, “ποιους ωφελεί η αμερικανοποίηση της ελληνικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής και ποιον ζημιώνει;”.

• Ωφελεί αναμφισβήτητα τις ΗΠΑ, αφού οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις αξιοποιούν κατά το δοκούν τις στρατιωτικές βάσεις και υποδομές, κυρίως στην Ελλάδα και ευελπιστούν και στην Τουρκία, στις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στην Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή και την Αραβική Χερσόνησο.
• Η αποκλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο, με ελληνικές υποχωρήσεις, ωφελεί το ΝΑΤΟ, αφού έτσι διασφαλίζεται η συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του.
• Τα αμερικανικής κατασκευής μαχητικά αεροσκάφη F-35 είναι δαπανηρή “πολυτέλεια” για το Εθνικό σύστημα αεράμυνας, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η βασική απειλή, που είναι η Τουρκική πολεμική Αεροπορία (τα F-16 VIPER, RAFALE, MIRAGE 2000-5, PATRIOT, αποτελούν επαρκή αντιαεροπορική ασπίδα για τη χώρα μας). Ωστόσο, τα «ελληνικά» F-35 είναι απαραίτητα για τις αμερικανονατοϊκές επιχειρήσεις. Θα αγοράσουμε τα F-35, θα αναλάβουμε και το κόστος συντήρησης, αλλά θα αξιοποιούνται επιχειρησιακά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ. Να διευκρινίσουμε, άλλο πελάτης και άλλο σύμμαχος!

Η αμερικανική διπλωματία, ζητά αμοιβαίες υποχωρήσεις από Ελλάδα και Τουρκία, ώστε να αποκλιμακωθεί η ένταση στις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όμως, η αμοιβαιότητα εξελίσσεται σε μονομέρεια. Η Τουρκία δεν παραχωρεί τίποτα… Η Τουρκία διατηρεί στο ακέραιο, τις αξιώσεις της σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας. Επικαλούμαστε διαρκώς το διεθνές δίκαιο, αλλά δεν μας επιτρέπουν να το εφαρμόσουμε, ώστε να προστατέψουμε τα εθνικά μας συμφέροντα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Και ο λόγος είναι, ότι τα συμμαχικά και εθνικά συμφέροντα, δεν συμπίπτουν πάντα…

Το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κοινό ανακοινωθέν Ηνωμένων Πολιτειών-Ελλάδας

Η «αμερικανοποίηση» της ελληνικής πολιτικής, της διπλωματικής και στρατιωτικής, αποτυπώνεται και στο χαρακτηριστικό απόσπασμα από το Κοινό Ανακοινωθέν Στρατηγικού Διαλόγου Ηνωμένων Πολιτειών – Ελλάδας (09.02.2024), που συνομολόγησαν στην Ουάσιγκτον ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης και ο Αμερικάνος ομόλογός του Άντονι Μπλίνκεν:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ελλάδα ανανέωσαν τη δέσμευσή τους για την προαγωγή της σταθερότητας, της ειρήνης και της ευημερίας στην Ευρώπη και την περιοχή, ιδίως μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ, τις βίαιες ενέργειες των Χούθι που απειλούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της ναυτιλίας και της ναυσιπλοΐας στην Ερυθρά Θάλασσα και τον συνεχιζόμενο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες σημείωσαν τη συνεχιζόμενη επιτυχία της ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA), η οποία αυξάνει την ικανότητα του ΝΑΤΟ να προστατεύει τη νοτιοανατολική του πτέρυγα και παρέχει διευκολύνσεις στις αμερικανικές δυνάμεις. Σε αυτό το πλαίσιο, χαιρέτισαν τα έργα βελτίωσης των υποδομών στη Σούδα, τη Λάρισα, την Αλεξανδρούπολη και άλλες περιοχές».

Η πολεμική συμμετοχή της Ελλάδας

Άρα, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και εξοπλισμός τους (π.χ. BMP-1, PATRIOT, Φρεγάτες) και οι στρατιωτικές βάσεις ανά την ελληνική επικράτεια, αξιοποιούνται ήδη και θα εξακολουθούν να αξιοποιούνται από τις ΗΠΑ, για στρατιωτικές επιχειρήσεις σε Ουκρανία, Ευρασία, Καύκασο, Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Ερυθρά Θάλασσα.

Ήδη η φρεγάτα “ΥΔΡΑ” αναχώρησε για την Ερυθρά Θάλασσα. Συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ναυτική Δύναμη «ΑΣΠΙΔΕΣ», που θα δρα συμπληρωματικά και υπό την επιχειρησιακή διοίκηση της αμερικανικής αρμάδας. Η Ελλάδα, συμμετέχει και στους δύο πολέμους, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Και όλα αυτά, υπό τον πραγματολογικό συλλογισμό, ότι η παντοδυναμία της “συλλογικής Δύσης” στον αναδυόμενο νέο Κόσμο, ιδιαίτερα συγκρουσιακό και γεωπολιτικά ασταθή, δεν είναι δεδομένη…

Η προδήλως αφελής βεβαιότητα, ότι βρισκόμαστε στη “σωστή πλευρά της ιστορίας”, που εγκλωβίζει κάθε δημιουργική αμφιβολία, στηρίζεται σε ένα σαθρό πολιτικό-κοινωνικό υπόβαθρο. Την απάθεια, αδιαφορία ή και το κυνισμό, της πλειοψηφίας των “καναπεδάτων” Ελλήνων πολιτών, για το μέλλον του Ελληνισμού και το δικό τους, πλην βεβαίως, της εγχώριας οικονομικής ελίτ, που έχει τις δικές της ωφελιμιστικές απαντήσεις σε όλα αυτά…