Ο Δένδιας, η Ατζέντα 2030 και ο ελέφαντας στο δωμάτιο!

Οι μόνες εξαιρέσεις ήταν ο αείμνηστος Γιάννης Χαραλαμπόπουλος (25 Απριλίου 1986 – 2 Ιουλίου 1989) και ο Ευάγγελος Αποστολάκης (15 Ιανουαρίου – 8 Ιουλίου 2019). Ειδικά στην περίπτωση Χαραλαμπόπουλου, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε και την θέση του ΥΕΘΑ (1981 – 1985) και διατηρούσε σιδηρούν έλεγχο, ακόμη και επί υπουργίας Χαραλαμπόπουλου.

Οι επικριτές της “Ατζέντας 2030” την επικρίνουν είτε επιμέρους, είτε στο σύνολο της – επικαλούμενοι είτε την στρατιωτική τους ιδιότητα, είτε την πολιτική τους τοποθέτηση – χωρίς να λείπει συχνά και μία δυσαρέσκεια προς το ίδιο το πρόσωπο και το ύφος του Νίκου Δένδια. Όσον αφορά τα επιμέρους σημεία της “Ατζέντας 2030”, δεν είναι δυνατόν όλοι να συμφωνούν, ακόμη δε, αδιαμφισβήτητα, δεν μπορεί να είναι τα πάντα σωστά, ιδίως σε θέματα όπως ο πόλεμος – που δεν είναι επιστήμη, αλλά μάλλον περισσότερο μια “τέχνη”, όπως θα έλεγε ο Σουν Τζου.

Ο γράφων έχει και ο ίδιος αντιρρήσεις, οι οποίες έχουν λιγότερο σχέση με τα επιμέρους σημεία της ατζέντας, όσο με βασικές αρχές, που θεωρούνται αυτονόητες εδώ και δεκαετίες από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Ο Δένδιας βεβαίως μιλάει με την λογική ότι η προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και του εθνικού εδάφους πρέπει να διατρέχει σύσσωμη την κοινωνία, όλα τα στρώματα, τάξεις, κόμματα, κλπ, όπως βεβαίως πρέπει. Άλλο όμως το πρέπει και άλλο η πραγματικότητα, σε ό,τι έχει δυστυχώς να κάνει με τα εθνικά αντανακλαστικά του συνόλου της κοινωνίας.

Όλα για την πάρτη μου!

Η φιλοπατρία του Έλληνα θεωρείται δεδομένη. Όμως, ας αναρωτηθούμε, πως θα αντιδράσει το σύνολο της κοινωνίας στην απευκταία περίπτωση ενός πολέμου, ή μίας σύρραξης; Επί δεκαετίες δεν έχει καλλιεργηθεί το σχετικό φρόνημα, παρά και την τουρκική απειλή, για πολλούς λόγους, κυρίως φοβικούς. Εδώ και δεκαετίες, η σχετική συζήτηση απαξιωνόταν ως “φασιστική” και “χουντική”, ενώ υπήρχε πάντα και ο φόβος του πολιτικού κόστους. Μην πάμε μακριά, το ίδιο το παράδειγμα το δείχνουν οι πολιτικοί μας ταγοί, που με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουν κάνει το ελάχιστο, να υπηρετήσουν την πατρίδα – προφανώς δεν εννοούμε δίπλα από το σπίτι τους!

Αλλά και η γενικότερη αντιμετώπιση της κοινωνίας δυστυχώς δεν διαφέρει πολύ.  Ο ίδιος ο Δένδιας έχει δηλώσει ότι «έχει στηθεί μια ολόκληρη “βιομηχανία” απαλλαγών στράτευσης… Για να αποφύγουν τη στράτευση, 35.500 άτομα επικαλέστηκαν ψυχολογικά προβλήματα τα τελευταία τρία χρόνια, ενώ 38.890 είναι οι ανυπότακτοι του εξωτερικού… Μιλάμε για 20 ταξιαρχίες», ανέφερε χαρακτηριστικά. Με μία αναζήτηση στο Google θα βρούμε πολλές σελίδες με πληροφορίες για την αποφυγή στράτευσης, ενώ σχετικές υπηρεσίες παρέχουν και δικηγορικά γραφεία.

Επομένως, όποιος μπορεί και στο μέγεθος που μπορεί, αποφεύγει οποιαδήποτε υποχρέωση-συνεισφορά στο κοινωνικό σύνολο – και όχι μόνο στην άμυνα – επιδιώκοντας πάνω από όλα την “πάρτη του”. Στην πραγματικότητα ο μέσος πολίτης θεωρεί ότι δεν χρωστάει τίποτα στο κράτος, αλλά απαιτεί τα πάντα από την κρατική μηχανή! Ειδικά πριν το ξέσπασμα της κρίσης, οι λέξεις ενσυναίσθηση και φιλότιμο ήταν σχεδόν εξαφανισμένες…

“Αίμα, δάκρυα, και ιδρώτα”…

Ο Δένδιας μιλάει για φινλανδικό μοντέλο, αλλά το φινλανδικό μοντέλο απευθύνεται σε Φινλανδούς, ανθρώπους που διαισθάνονται στο σύνολο και έχουν βιώσει την απειλή που διαχρονικά αντιμετωπίζουν. Στην Ελλάδα, πολλοί δεν αναγνωρίζουν την απειλή, άλλοι την αγνοούν – άλλοι μάλιστα θεωρούν ότι πρέπει να συνδιαλλαγούμε και να παραδώσουμε τα πατρογονικά δικαιώματα μας για να αποφύγουμε οποιαδήποτε θυσία, ακόμα και όταν αναφερόμαστε σε οντότητες που ποτέ δεν δίστασαν να προβούν σε ακατανόμαστες βιαιοπραγίες εις βάρος οποιουδήποτε θεωρούσαν Έλληνα ή ακόμη και Χριστιανό…

Οπότε, το σκεπτικό του Δένδια (και του όποιου Δένδια) για τις όποιες αλλαγές, συγκρούεται με την κοινωνική πραγματικότητα, ασχέτως του αν πρέπει, ή όχι, να γίνουν πχ οχυρώσεις ή τι πρέπει να προμηθευτούμε, τι δόγμα θα έχουμε, πως θα τα εφαρμόσουμε, κτλ. Αυτός είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά κανείς επικριτής δεν αναφέρεται σε αυτό και πως μπορεί να διορθωθεί.

Η πολιτική σκοπιμότητα είναι εξάλλου το κύριο χαρακτηριστικό των περισσοτέρων παρεμβάσεων. Πάνω από όλα, μη θιχτεί ο ψηφοφόρος! Κανένας Έλληνας πολιτικός, ούτε ο κ. Δένδιας δεν θέλει να μιμηθεί τον Ουίνστον Τσόρτσιλ και να υποσχεθεί μόνο “Αίμα, δάκρυα, και ιδρώτα”. Αλλά τελικά, πρώτιστα, αυτό απαιτείται…