Οι δύο άξονες της ελληνικής στρατηγικής απέναντι στη Τουρκία

Άρα, έχουν ημερομηνία λήξης, η οποία μάλιστα δεν εξαρτάται από την Ελλάδα. Όπως έχει αναφερθεί και στο παρελθόν, μοναδική ασφαλής συνταγή είναι η άρνηση των τουρκικών αναθεωρητικών στοχεύσεων σε βάρος της Ελλάδας, επί του πεδίου. Έχει επίσης τονιστεί όμως, ότι για να βρει αποδέκτες το μήνυμα θα πρέπει η κυβέρνηση να αντιληφθεί πως οφείλει να επιβάλει κόστος στην επίδειξη καταχρηστικών τουρκικών συμπεριφορών και στην επιβολή τετελεσμένων…

Το άκομψο διπλωματικά άδειασμα της ελληνικής πλευράς με το πρόσχημα ότι δεν υπήρχε χρόνος, ενώ αργότερα διέρρευσαν φωτογραφίες της συνάντησης του Ερντογάν (την ίδια περίπου ώρα), με τον “πρωθυπουργό” της -δυτικής- Λιβύης. Ο ορισμός της μη φιλικής συμπεριφοράς. Πέραν του διπλωματικώς άκομψου. Τούτων λεχθέντων, το ενδιαφέρον της κυβέρνησης θα έπρεπε να στραφεί στις κινήσεις εκείνες που θα απαντούσαν με τον μόνο τρόπο που κατανοεί και τελικά σέβεται η Τουρκία. Εκείνον της ισχύος. Οι τομείς αυτοί είναι δύο: Ο ένας είναι διπλωματικός και ο δεύτερος στρατιωτικός…

Ο διπλωματικός έχει αναφερθεί ξανά. Καθώς στο επίκεντρο βρίσκονται τόσο το casus belli όσο και η χάραξη θαλασσίων ζωνών στη Μεσόγειο, με την Τουρκία να επιχειρεί δια του στρατιωτικού καταναγκασμού να επιβάλει ειδικό καθεστώς σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, η Ελλάδα θα πρέπει να ξεπεράσει τα φοβικά σύνδρομα δεκαετιών και να προβεί στο αυτονόητο: Να επεκτείνει άμεσα τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια στον ηπειρωτικό κορμό, καθώς επίσης και νοτίως της Κρήτης.

Υπενθυμίζεται, ότι πρόκειται για μονομερές δικαίωμα που παραχωρεί το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) στα κράτη. Η Τουρκία έχει απευθύνει απειλή πολέμου και η Ελλάδα δεν έχει επιχειρήσει να αμφισβητήσει την απειλή, με σκοπό να τη συρρικνώσει και να την εξουδετερώσει στην πράξη. Πόσο λογικό και πιθανό μας φαίνεται, ιδίως στις σημερινές συνθήκες, να κινηθεί η Τουρκία εναντίον χώρας-συμμάχου στο ΝΑΤΟ, επειδή άσκησε το ίδιο δικαίωμα με όλες τις χώρες της υφηλίου; Παράλογο είναι; Ασκήσεις θάρρους χρειάζεται το φοβικό πολιτικό προσωπικό, στην προσπάθεια να αντιληφθεί ότι δεν δικαιούται να εξαιρεί την Ελλάδα από όσα ισχύουν για όλο τον πλανήτη…

Εξοπλιστικό μήνυμα με αποδέκτη τη Τουρκία

Το δεύτερο “αντίμετρο” αφορά τη λογική που διέπει τα εξοπλιστικά προγράμματα στην Ελλάδα. Το DP τεκμηρίωσε επαρκώς ότι το πρόγραμμα SAFE της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έγινε κατανοητό στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να χάνεται μια μοναδική ευκαιρία αποφασιστικής ενίσχυσης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, χωρίς να εκτροχιαστεί η οικονομία της χώρας. Δεκαετή περίοδος χάριτος στην έναρξη αποπληρωμής δανείου διαρκείας 45 ετών, το οποίο μάλιστα θα έχει το μισό επιτόκιο σε σχέση με αυτό που δανείζεται σήμερα η χώρα, πολύ δύσκολα θα εμφανιστεί ξανά.

Το DP υπέδειξε ποιος θα ήταν ο τρόπος αξιοποίησης του SAFE για την ένταξη της 4ης φρεγάτας FDI-HN. Από τη στιγμή που η Ελλάδα επένδυσε στον συγκεκριμένο τύπο φρεγάτας, έχει ζωτικό συμφέρον στην επιτυχία, διασπορά και μακροημέρευση του προγράμματος.

Δεδομένων των προβλημάτων στον πολεμικό Στόλο, εάν σε λελογισμένο βάθος χρόνου το Πολεμικό Ναυτικό μπορούσε να προωθήσει ουσιαστικά την ομοιοτυπία -που συνεπάγεται οικονομίες κλίμακος- και εξασφάλιζε έξι (6) κύριες μονάδες επιφανείας FDI-HN, θα είχε δημιουργήσει έναν σκληρό πυρήνα ναυτικής ισχύος. Επιπρόσθετα, είναι σημαντικό να υπάρχει σε εξέλιξη και ναυπηγικό πρόγραμμα, καθώς οι εμπλεκόμενες πλευρές παριστάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται το μεγάλο ρίσκο του προγράμματος αναβάθμισης των φρεγατών ΜΕΚΟ 200ΗΝ.

Η ελληνική πλευρά δείχνει μερικές φορές να επιλέγει τη… στρατηγική “κάντε το σταυρό σας μη μας προκύψει καμιά σοβαρή αναποδιά”. Σε συνδυασμό με τις κινήσεις που γίνονται για την απόκτηση φρεγατών Bergamini (ιταλικές FREMM), θα μπορούσε κάποιος να δει λύση στο βάθος του τούνελ για το Πολεμικό Ναυτικό. Να σημειωθεί ωστόσο, ότι για τα συγκεκριμένα πλοία έχουν επίσης διατυπωθεί σοβαρές ενστάσεις για την προμήθειά τους. Όχι για την καταλληλότητά τους σε “απόλυτες τιμές” και εν συγκρίσει με τις διαθέσιμες κύριες μονάδες επιφανείας του Πολεμικού Ναυτικού, αλλά με επίκεντρο τη σχέση κόστος / επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας

Τί πρέπει να διαμηνυθεί στην Τουρκία

Εν κατακλείδι, σημασία έχει ότι με τον συνδυασμό αυτών των δυο κινήσεων, η Ελλάδα θα διαβιβάσει όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στο άμεσο γεωπολιτικό της περιβάλλον, ότι δεν σκοπεύει να παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις. Κυρίως όμως θα διαμηνύσει ότι η ψευδαίσθηση των ήρεμων νερών ανήκει στο παρελθόν. Εάν στόχος ήταν η αγορά χρόνου, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ποια είναι η τελική επιδίωξη για την ελληνική πλευρά στο επίπεδο της τακτικής, πάντα υπό την προϋπόθεση ότι δεν εξυπηρετείται περισσότερο ο σχεδιασμός του αντιπάλου…

Το επίπεδο της τακτικής όμως αφορά και τον βιομηχανικό τομέα. Ενώ η τουρκική Baykar εξαγοράζοντας την ιταλική Piaggio και συστήνοντας κοινοπραξία με την επίσης ιταλική Leonardo, εξασφάλισε από την πίσω πόρτα πρόσβαση στον ευρωπαϊκό χρηματοδοτικό μηχανισμό SAFE, η Ελλάδα ούτε καν προσπάθησε να αξιοποιήσει την αντίστοιχη εξαγορά της Intracom Defense (IDE) από την ισραηλινή IAI, για να μετατραπεί η ελληνική εταιρία ως κέντρο παραγωγής και υποστήριξης – συντήρησης οπλικών συστημάτων της ισραηλινής κρατικής εταιρίας στην αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το ίδιο ισχύει βέβαια και με την ουσιαστική ελληνική ενασχόληση με κοινά προγράμματα που θα εξασφάλιζαν σημαντικούς αριθμούς όπλων διαφόρων τύπων, καθότι οι πλατφόρμες δεν πολεμούν μόνες τους. Αντ’ αυτού, αναλώνεται φαιά ουσία και πολύτιμος χρόνος για προγράμματα που δεν αφορούν αυτό που διακηρύσσεται για πολιτικούς λόγους! Χερσαίους ELSA για τις φρεγάτες FDI-HN…

Σε συνεργασία με το defencepoint