Πώς η πυρκαγιά στον Έβρο αποδυναμώνει την ελληνική άμυνα

Οι πυρκαγιές έπληξαν και πάλι φέτος την χώρα. Η πυρκαγιά στον Έβρο κατέστρεψε, μεταξύ άλλων, πάνω από 900.000 στρέμματα. Κατέκαψε το δάσος της Δαδιάς (που υπάγεται σε καθεστώς Natura) και απείλησε την ίδια την Αλεξανδρούπολη και το Σουφλί. Όλη αυτή η καταστροφή, που θα την βρούμε μπροστά μας, έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις και στην άμυνα της χώρας.

Μπορεί η πυρκαγιά να μην έφτασε σε Μονάδες Προκάλυψης προ των συνόρων, εν τούτοις δημιουργεί πολλά προβλήματα στην γενικότερη αμυντική διάταξη στα άμεσα μετόπισθεν των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, δηλαδή σε μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Μάλιστα οι φωτιές απείλησαν και αρκετά στρατόπεδα. Δύο βασικά θέματα προβάλουν άμεσα:

Πρώτον, η κάλυψη και απόκρυψη των δυνάμεων που ελίσσονται αμυντικά και των εφεδρειών που κινούνται προς τα εμπρός. Η πυκνή βλάστηση, αν και σε προστατευόμενο φυσικό περιβάλλον, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί (αν απαιτείτο) για την απόκρυψη των ελληνικών δυνάμεων. Τώρα οι δυνάμεις που θα ελιχθούν ανατολικά και βόρεια από άλλα σημεία της Θράκης προς αντιμετώπιση της όποιας εισβολής, θα κινούνται ακάλυπτες και σε κοινή θέα του εχθρού.

Δεύτερον, ένα πυκνό δασικό και αχαρτογράφητο περιβάλλον θα εμπόδιζε την όποια εχθρική προέλαση στα δυτικά. Τώρα, μια δύναμη που θα ανατρέψει την πρώτη γραμμή άμυνας, θα μπορεί να προωθηθεί με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα, σε πιο εκτεταμένο πεδίο και με περισσότερες διόδους δυτικά, προσπαθώντας να περάσει το νομό Έβρου προς Ροδόπη. Και ένας προελαύνων εχθρός δεν μπορεί να καλυφθεί, αλλά στην δική του περίπτωση, η ταχύτητα είναι αυτό που επιζητά.

Η πυρκαγιά σαν όπλο

Πρέπει να ειπωθεί πως σε περίπτωση εχθροπραξιών το δάσος (αν υπήρχε) θα αναφλεγόταν από τα πυρά, αν και οι εκρήξεις τείνουν να σβήνουν τις φωτιές είτε ακούσια, είτε εκούσια. Η χρήση πυρκαγιών για καταστροφή ή φθορά ενός εχθρού είναι προαιώνια τακτική για να αντιμετωπιστεί ένας προελαύνων εχθρός (“καμένη γη”) ή για να καούν στρατεύματα και εφόδια, όπως προτρέπει και ο Σουν Τζου. Επομένως, κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων σε δασικές εκτάσεις, η όποια δύναμη θα αντιμετώπιζε τον κίνδυνο να βρεθεί εν μέσω πυρκαγιών και θα έπρεπε ή να υποχωρήσει ή να καταστραφεί.

Είναι προφανές, όπως θα συζητήσουμε παρακάτω, ότι οι Τούρκοι δεν έχουν αναστολές στην πρόκληση πυρκαγιών. Δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα στο πλαίσιο επιχειρήσεων να κάψουν δάση, ακόμη και προστατευόμενες περιοχές, αν τους ωφελούσε, ή προκαταβολικά αν αποτελούσαν εμπόδιο γι’ αυτούς. Οπότε είναι φυσικό να θεωρήσουμε, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, ότι θα μπορούσαν να θεωρήσουν ότι οι ελληνικές δυνάμεις θα προσπαθούσαν να τους κάψουν μέσα σε ελληνικά δάση. Επομένως, η αποψίλωση του εδάφους μπορεί δυνητικά να τους βολεύει.

Μεταναστευτικό και πυροτρομοκρατία

Τα 900.000 στρέμματα καμένου δάσους και καλλιεργειών, αναμφίβολα αποτελούν τεράστιο πλήγμα για τον πολύπαθο λαό του Έβρου. Οι ακρίτες Εβρίτες ταλανίζονται χρόνια από την αδιαφορία του κράτους, τις συνεχείς τουρκικές απειλές, τις ορδές μεταναστών, τις ανάλογες κλοπές και λεηλασίες, τις φωτιές και τις πλημμύρες. Τελευταία είχαμε και τροχαία ατυχήματα στην Εγνατία, λόγω του γεγονότος ότι αυτοκίνητα των διακινητών κινούνται στο αντίθετο ρεύμα.

Τώρα, σε αυτά τα δεινά έρχεται να προστεθεί το ψυχολογικό σοκ της τεράστιας οικολογικής και οικονομικής καταστροφής. Σε ό,τι αφορά τους παράνομους μετανάστες θεωρητικά θα μπορούν να εντοπίζονται πολύ ευκολότερα, αν και αυτό δεν λύνει το πρόβλημα, καθώς απαιτούνται σκληρότερα μέτρα. Πάντως τον γύρο των ΜΜΕ έχουν κάνει βίντεο, που δείχνουν διακινητές να περνούν ομάδες μεταναστών μέσα από τις καμένες εκτάσεις, χωρίς κανένα εμπόδιο!

Δεν είναι παράλογο να εξετάσουμε, λοιπόν, αν οι πυρκαγιές μπορεί να οφείλονται σε σκόπιμες πράξεις ατόμων που θέλουν να πλήξουν το ελληνικό κράτος και τον πληθυσμό. Η πυροτρομοκρατία είναι η χρήση εμπρηστικών επιθέσεων για τον εκφοβισμό ή τον εξαναγκασμό μιας κυβέρνησης ή του αμάχου πληθυσμού για την προώθηση πολιτικών ή κοινωνικών στόχων.

Η πυροτρομοκρατία διαθέτει τα τέσσερα γενικά αποδεκτά στοιχεία της τρομοκρατίας: στόχευση αμάχων, πολιτικά κίνητρα, βία με ψυχολογικό αντίκτυπο και οργανωμένη δράση. Είναι η πολιτική και ψυχολογική επίδραση που διαφοροποιεί την πυροτρομοκρατία από τον  εμπρησμό με κίνητρο το κέρδος ή την καταπάτηση εκτάσεων. Μια αμερικανική μελέτη του 2006 ανέφερε ότι από το 1968 έως το 2005, 56 τρομοκρατικές ομάδες παγκοσμίως χρησιμοποίησαν τον εμπρησμό ως τακτική τρομοκρατίας. Είναι ένας πολύ εύκολος τρόπος να επιτευχθεί πλήγμα εναντίον αντιπάλων, χωρίς κάποιον περίπλοκο σχεδιασμό, εκπαίδευση και υλικοτεχνική υποδομή.

Πυρκαγιές και Τουρκία

Το 2011, ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ, μιλώντας στην εφημερίδα Μπιργκιούν (Birgun), αποκάλυψε πως πολλές πυρκαγιές στα ελληνικά δάση την περίοδο 1995-1997, ήταν εμπρησμοί από Τούρκους πράκτορες της ΜΙΤ. Ο Γιλμάζ είχε μιλήσει για μυστικά κονδύλια, τα οποία χρησιμοποιούνται από το τουρκικό κράτος και αποκαλύπτονται από κάθε απερχόμενο πρωθυπουργό μόνον στο επόμενο, μέσω των οποίων χρηματοδοτούνταν οι εμπρησμοί.

To 2009 αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι Τούρκοι με διασυνδέσεις με τον τουρκικό υπόκοσμο και την ΜΙΤ είχαν προκαλέσει πυρκαγιές στην Ελλάδα. Ένας ήταν ο Γιασάρ Οζ, ο οποίος όταν συνελήφθη με 10 κιλά ηρωίνη “κελάηδησε”. Καθώς, λοιπόν, τον πήγαιναν στη φυλακή, ενώπιον των τηλεοπτικών συνεργείων που είχαν συγκεντρωθεί, ο Οζ έριξε την “βόμβα”, ελπίζοντας ότι θα εκδοθεί στην Ελλάδα για να δικαστεί και να μην δολοφονηθεί στις τουρκικές φυλακές: «Όταν έβαζα φωτιές στην Ελλάδα, ήμουν καλός! Και τώρα, με κλείνετε στη φυλακή»;

Ένας άλλος, ο Αμπντουλάχ Τσατλί, που σκοτώθηκε στο δυστύχημα του Σουσουρλούκ, ουσιαστικά αποδείχθηκε πως δούλευε για το τουρκικό κράτος, ενώ οι συνεργάτες του, παραδέχθηκαν πως (και) ο ίδιος έβαζε φωτιές σε ελληνικά δάση (κυρίως της νησιωτικής χώρας) «για το καλό της μητέρας πατρίδας». Φέρεται μάλιστα ότι υπάρχει και ηχογραφημένη ομολογία του Τσατλί, πριν σκοτωθεί. Όπως είναι φυσικό, η τουρκική Δικαιοσύνη δεν ασχολήθηκε με αυτή την πτυχή και έκανε δεκτό τον φαντασιακό ισχυρισμό ότι οι φωτιές έμπαιναν ως “αντίποινα” σε πυρκαγιές στο τουρκικό έδαφος. Τα στοιχεία για τη δράση του Τσατλί αποκαλύφθηκαν μετά από έρευνα της CIA .

Όπλο οι πυρκαγιές κατά του ΡΚΚ

Ταυτόχρονα, μια μελέτη που παρουσιάστηκε το 2006, κατέδειξε ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο τουρκικός στρατός χρησιμοποιούσε την καύση δασών, χωραφιών και χωριών ως στρατηγική στη σύγκρουση ενάντια στο PKK. Στο Tunceli της Ανατολικής Τουρκίας πραγματοποιήθηκαν έρευνες για να αξιολογηθεί αυτός ο ισχυρισμός, μέσω δορυφορικών εικόνων για την επαλήθευση εκθέσεων αυτοπτών μαρτύρων που δόθηκαν σε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διαπιστώθηκε, λοιπόν, ότι αρκετές πυρκαγιές δασών, που έλαβαν χώρα μεταξύ 1991 και 1994 στην περιοχή όπου έγινε η μελέτη, μόνον τυχαίες δεν ήταν! Οι πυρκαγιές αποτελούν μέρος της τουρκικής στρατηγικής για την καταπολέμηση της όποιας εξέγερσης. Τις πρακτικές αυτές στιγμάτισε και η οργάνωση Greenpeace, σε ανακοίνωση της το 1996.

Το 2007 μια σειρά φονικών πυρκαγιών είχε συγκλονίσει την Ελλάδα. Ο συνολικός αριθμός των καμένων στρεμμάτων τον Αύγουστο του 2007 ανήλθε σε 2.688.340, περισσότερα από την εξαετία 2000-2006.  Ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης, Βύρων Πολύδωρας, είχε δηλώσει ότι οι πυρκαγιές μπορεί και να είναι αποτέλεσμα τρομοκρατικών επιθέσεων, καθώς πολλές είχαν ξεσπάσει ταυτόχρονα και σε σημεία όπου δεν φαινόταν εμπρηστής. Ο υπουργός είχε δηλώσει επίσης ότι η χώρα αντιμετωπίζει μια ασύμμετρη απειλή, όρος που χρησιμοποιείται για τρομοκρατικές επιθέσεις. Όμως, οι αντιπολιτευτικές επικρίσεις εξώθησαν τον Πολύδωρα να αναδιπλωθεί και η εξέταση της υπόθεσης αυτής παρέπεσε.

Στις τουρκικές επιχειρήσεις στην Συρία “Ασπίδα του Ευφράτη” και “Κλάδος Ελαίας” χρησιμοποιήθηκε ευρέως η πυρπόληση δασών και γεωργικών εκτάσεων για να εξαναγκαστούν στην προσφυγιά πληθυσμοί μη αρεστοί στους Τούρκους, ώστε να γίνει εθνοτική αλλοίωση σε συγκεκριμένες περιοχές. Εν κατακλείδι, αν και δεν μπορούμε να αποδώσουμε την πυρκαγιά στον Έβρο σε συγκεκριμένα αίτια (πρέπει να το κάνουν οι αρμόδιες αρχές), είναι και από στρατιωτικής απόψεως προφανές ότι η πυρκαγιά στον Έβρο ωφελεί την Τουρκία και όχι μόνο σε ενδεχόμενη πολεμική σύγκρουση.