Πώς οι ΗΠΑ έλεγξαν την Ευρώπη μέσω του ΝΑΤΟ

Η αμερικανική πολιτική μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εδράζονταν στη γεωπολιτική θεωρία του Nicolas Spykman: «Όποιος ελέγχει το Rimland (ανασχετικό δακτύλιο), ελέγχει την Ευρασία. Όποιος εξουσιάζει την Ευρασία, ελέγχει το πεπρωμένο του κόσμου». Διαπιστώνουμε ότι στον παρακάτω χάρτη των χωρών μελών του ΝΑΤΟ, στην ουσία απεικονίζεται ο ανασχετικός δακτύλιος (Rimland), που περιβάλλει την Ευρασία (Heartland), της γεωπολιτικής θεωρίας του Spykman. Το πιθανότερο είναι να μην έχει αλλάξει αυτό το σκεπτικό ούτε επί Τραμπ, απλώς ο νέος πρόεδρος έχει μία άλλη κοσμοαντίληψη, με κύρια προτεραιότητα την αναχαίτιση της Κίνας.

Μέχρι τον “τυφώνα” Τραμπ, η γεωστρατηγική αντίληψη των Αμερικανών στην Ευρώπη μέχρι την Μέση Ανατολή, εδράζονταν στην εργαλειοποίηση του ΝΑΤΟ. Πριν την άνοδο του στην εξουσία, όπου η δεύτερη θητεία του φαίνεται να σηματοδοτεί μία ιστορική τομή στις διεθνείς σχέσεις και την μεταπολεμική τάξη πραγμάτων, οι Αμερικανοί στρατηγιστές επεδίωκαν τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα για τις ΗΠΑ, με σκοπό να διατηρηθεί η αμερικανική στρατιωτική υπεροχή ανά τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, μέχρι τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, οι ΗΠΑ αναζητούσαν τρόπους για να εκφοβίσουν όσους τους αντιτίθενται.

Ο Harlan Κ Ullman (Chairman of the Killowen Group that advises leaders of government and business, Senior Advisor of the Atlantic Council in Washington, DC) ανέπτυξε την ιδέα να τρομοκρατήσουν τους πληθυσμούς, κτυπώντας τους βαριά στο κεφάλι (“Shock and awe”, “Σοκ και δέος”). Οι οπαδοί του φιλοσόφου Λέο Στράους, ονειρεύονταν να διεξαγάγουν και κερδίσουν πολλούς πολέμους ταυτόχρονα (Full-spectrum dominance, κυριαρχία πλήρους φάσματος). Ως εκ τούτου, ακολούθησαν οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, κάτω από κοινή διοίκηση. Δεν είναι τυχαίο ότι τα νεοσυντηρικά “γεράκια” το Ρεπουμπλικανικού Κόμματος τέθηκαν στο περιθώριο την εποχή Τραμπ…

Το ΝΑΤΟ μετά την 11η Σεπτεμβρίου

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, λοιπόν, ο Thomas P. M. Barnett (American military geostrategist and former Chief Analyst at Wikistrat), με το βιβλίο του “The Pentagon’s New Map: War and Peace in the Twenty-First Century”, υποστήριζε ότι για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους πάνω από τον κόσμο, οι ΗΠΑ έπρεπε να «αναλάβουν το έργο της φωτιάς». Πρέπει κατ’ αρχήν να τον χωρίσουν στα δύο. Από τη μία πλευρά, τα “σταθερά κράτη” (μέλη της G8 και του ΝΑΤΟ), από την άλλη ο υπόλοιπος κόσμος ως μια ενιαία δεξαμενή φυσικών πόρων.

Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, ο Barnet δεν θεωρούσε πλέον την πρόσβαση σε αυτούς τους πόρους ως ζωτικής σημασίας για την Ουάσιγκτον, αλλά ισχυριζόταν ότι θα ήταν προσβάσιμοι για τα “σταθερά κράτη”, μόνο μέσω των υπηρεσιών των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση ο στρατός των ΗΠΑ και οι στρατοί συμμαχικών κρατών του ΝΑΤΟ, των τουλάχιστον στενά συνδεδεμένων με τις ΗΠΑ, θα ήταν αυτοί που θα επέβαλλαν την αμερικανική πολιτική, στα κράτη-στόχους.

Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο να καταστραφούν συστηματικά όλες οι κρατικές δομές σε αυτή την δεξαμενή πόρων, έτσι ώστε κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να αντιταχθεί στη βούληση της Ουάσιγκτον, ούτε να διαπραγματευτεί άμεσα με τα “σταθερά κράτη”. Θα έπρεπε τότε κατά τον Barnett, να καταστραφούν ορισμένα ανθεκτικά κράτη, να τα ξαναφέρει στο χάος και να τα ανοικοδομήσει σύμφωνα με νέους νόμους.

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου δεν είχαμε σπουδαίες αντιπαραθέσεις με αντίπαλο δέος το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (επίσημα Συνθήκη της Φιλίας, Συνεργασίας και Αμοιβαίας Βοήθειας), ήταν μια στρατιωτική συμμαχία αμυντικού χαρακτήρα των κομμουνιστικών κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Ιδρύθηκε στις 14 Μαΐου του 1955 και ένα μήνα μετά, στις 14 Ιουνίου υπογράφηκε στη Βαρσοβία της Πολωνίας.

Κύρια αφορμή του συμφώνου αυτού, όπως υποστήριξε η Σοβιετική Ένωση θεωρώντας πιθανή απειλή από τη συμμαχία του NATO, ήταν η προ πενθημέρου της ίδρυσης, ένταξη της “επαναστρατιωτικοποιημένης” Δυτικής Γερμανίας στο NATO στις 9 Μαΐου του ίδιου έτους (1955), δια της επικύρωσης των Συνθηκών Ειρήνης του Παρισιού.

Βάσεις παντού

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι ΗΠΑ, κοσμοκράτορας και παγκόσμια κυρίαρχος, εφάρμοσε πλήρως την γεωστρατηγική της ατζέντα στην Ευρώπη και στην ΜΕΝΑ (Middle East North Africa). Οι ΗΠΑ με τις στρατιωτικές της βάσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη και με την ένταξη στο ΝΑΤΟ των περισσότερων κρατών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που ευρίσκονται δυτικά της Ρωσίας, κατόρθωσε να ελέγξει πλήρως τις γεωπολιτικές εξελίξεις ολόκληρης της Ευρώπης.

Βέβαια, ο έλεγχος της Ευρώπης είχε ξεκινήσει μετά το τέλος του πολέμου. Οι ηγέτες των ΗΠΑ φρόντισαν και μέσα από το ΝΑΤΟ, να αφαιρέσουν εκ των προτέρων από τους κατεστραμμένους μεταπολεμικά Ευρωπαίους κάθε δυνατότητα και προοπτική αυτεξούσιας πορείας. Τους έδεσαν στη Συμμαχία υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Ο Μπρεζίνσκι, ο θεωρητικός της “Μεγάλης Σκακιέρας” η θεωρία του οποίου για την Ουκρανία είναι η “βίβλος” του “κόμματος του πολέμου”, θεωρούσε την ΕΕ προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Επειδή δεν είχε όπλα. Δικά της όπλα για αντίσταση στις πιέσεις εχθρών και φίλων. Η Ευρώπη δεν μπορούσε να πει όχι τότε.

Τώρα η Γηραιά Ήπειρος έφτασε να εξετάζει τον αμυντικό απογαλακτισμό από τις ΗΠΑ και τον μαζικό επαν-εξοπλισμό της, μετά τα σαφή μηνύματα που είχε από την διοίκηση Τραμπ. Εκτός των ΗΠΑ, δύο χώρες του ΝΑΤΟ διαθέτουν πυρηνικά όπλα (Βρετανία και Γαλλία) και μία μόλις χώρα της ΕΕ, με τον Μακρόν να δηλώνει πρόθυμος να καλύψει η γαλλική πυρηνική ομπρέλα την Ευρώπη, όταν η Γαλλία διαθέτει μόλις 290 πυρηνικές κεφαλές και οι ΗΠΑ 5.000! Σε ό,τι αφορά την Γερμανία, αυτή δεν ανοικοδομήθηκε από τα ερείπια επειδή οι Γερμανοί είναι δουλευταράδες, αλλά επειδή οι Αμερικανοί είχαν υποχρεώσει τους Ευρωπαίους να πληρώσουν την οικονομική ανασυγκρότηση της (Δυτικής) Γερμανίας για να υπάρχει φράγμα στη Ρωσία (τότε ΕΣΣΔ), όπως προαναφέραμε.

Και ήταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί που δεν επέτρεπαν στην Γερμανία να δημιουργήσει ισχυρή αμυντική υποδομή, ώστε να εξαρτάται η άμυνα και η ασφάλειά της αποκλειστικά και μόνο από το ΝΑΤΟ και από τις εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες που είναι εγκατεστημένοι στο έδαφός της (επιτρέπονταν να έχει συγκεκριμένο αριθμό βαρέων όπλων, αεροσκαφών, πολεμικών πλοίων και υποβρυχίων. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που η πραγματική της αποτρεπτική ισχύς να είναι στο 10-20% των οπλικών της συστημάτων).

Είναι χαρακτηριστική η έκθεση του προέδρου της επιτροπής της Μπούντενσταγκ Χανς Πέτερ Μπάρτελς, του 2018. Σε αυτήν αναφέρονταν ότι πάνω από τα μισά άρματα Leopard 2 δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, ότι από τα συνολικά 244 τανκς μόλις 95 είναι λειτουργικά, ότι από τα 14 Α-400 μεταφορικά αεροσκάφη κανένα δεν ήταν επιχειρησιακά έτοιμο και ότι από τα 129 Eurofighter, μόνο τα οκτώ είναι επιχειρησιακά!

Φυσικά όλα αυτά άλλαξαν με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: Ο απερχόμενος καγκελάριος Όλαφ Σολτς σε μία ιστορική του ομιλία στο γερμανικό κοινοβούλιο, είχε ανακοινώσει τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, με ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ και ο πιθανός νέος καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς δηλώνει πλέον πως «Η Γερμανία επέστρεψε» (δήλωση που υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσε σοκ στην Ευρώπη) αναφερόμενος και στη νέα νομοθεσία που επιτρέπει μεγαλύτερο δανεισμό για αμυντικές δαπάνες, με την ιστορική άρση του λεγόμενου “φρένου χρέους”…

Έτσι φύτρωσε η ΕΕ…

Για να επανέλθουμε στην ιστορία του ΝΑΤΟ, η Συμμαχία συνέβαλε και στην πραγμάτωση της Ενωμένης Ευρώπης. Όχι αυτής που θα ήθελαν ίσως οι “προπάτορες” της, ο Ζαν Μονέ και ο Ρόμπερτ Σουμάν, αλλά η Ευρώπη που ήθελε ο νικητής και κυρίαρχος Αμερικανός. Ήταν εύκολο για δυο λόγους:

• Ο ένας είναι η Γιάλτα. Η Ευρώπη στα δυο με δυο αφεντάδες. Ούτε επαναστάσεις, ούτε γάτα ούτε ζημιά.
• Ο άλλος λόγος είναι ότι η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη, αλλά οι κυρίαρχες ελίτ στην Ήπειρο ήταν παρούσες, ως φυσική παρουσία και ως υπαρκτή περιουσία, που χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ και αυτοί το εκμεταλλεύτηκαν, αποδεικνύοντας ότι το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

Ήταν αυτή η αδύναμη Ευρώπη, οι περισσότερες χώρες της οποίας επέλεξαν να παραδώσουν το ύψιστο καθήκον της άμυνας και της ασφάλειας στους Αμερικανούς, οι οποίοι μετέτρεψαν το ΝΑΤΟ στην κυρία εργαλειοθήκη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Για να καταλάβουμε πως ακριβώς, να αναφέρουμε τους πολέμους στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία και τέλος την κατ’ ευφημισμό επονομαζόμενη “Αραβική Άνοιξη”, δηλαδή τον αραβικό χειμώνα και την ολική καταστροφή της Λιβύης και της Συρίας. Πρόκειται για τη σκοτεινή πλευρά του ΝΑΤΟ που θα εξετάσουμε σε επόμενο άρθρο.