Προσφέρει κάτι στις Ένοπλες Δυνάμεις η συνεργασία με την αμερικανική Εθνοφρουρά;

Πρόκειται περί της προσαρμογής της Ελληνικής στρατηγικής, σύμφωνα με τα δόγματα και τα μέσα του Αμερικανικού στρατού ξηράς, δια της οποίας θα μεταφερθεί στρατιωτική “τεχνογνωσία” στην Ελλάδα ανάλογη με εκείνη της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας Αμύνης. Και το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι ποια από τις δύο θ’ ακολουθούν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις: Την Αμερικανική, ταχυκίνητη αλλά περιορισμένη, ή την Ευρωπαϊκή, πιο αργή αλλά ολιστική, κατά του κοινού εχθρού;

Και πώς συμβιβάζονται οι Ελληνικές αμυντικές ανάγκες για την αντιμετώπιση της Τουρκίας που θεωρείται “σημαντικός σύμμαχος” τόσον υπό της Αμερικής, όσον και της διηρημένης Ευρώπης; Ένα άλλο ερώτημα προκύπτει απ’ τις σχέσεις της Ελλάδος με το Ισραήλ, το οποίο αναπτύσσει δικό του δόγμα της “προληπτικής επιθέσεως”. Οι τουρκικές ανησυχίες μπορεί να προκαλέσουν ριζοσπαστικοποίηση του στρατού της γείτονος, που μένει εκτός νυμφώνος των τριών υποδειγμάτων αμοιβαίας στρατιωτικής δράσεως.

Η Ελλάς εξετάζει την αναβίωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος (ΕΑΔ)με την Κύπρο, με συμπαράσταση της Γαλλίας – διόλου ευκαταφρόνητης. Εάν αποτύχουν οι “διακοινοτικές συζητήσεις” και συνεχισθούν οι παραβιάσεις του Κυπριακού εναερίου χώρου από την Τουρκική αεροπορία, το ενδεχόμενο του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος είναι η μόνη ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εντεύθεν γεννάται κι η απορία της πολυδιάσπασης της στρατηγικής επιλογής της χώρας μας, που αντιμετωπίζει κυρίως αεροναυτικό απειλή πολέμου, καθώς τα βόρεια σύνορά της – ο εφιάλτης του Ιωάννου Μεταξά –  έχουν θεωρηθεί ως “όασις ειρήνης”.

Μάλλον δε δύσκολο το SPP να καλύπτει τις ανάγκες προστασίας των Ελληνικών νήσων του Αιγαίου και του Λιβυκού πελάγους από τις γνωστές τουρκικές απειλές, ή ακόμη χειρότερο, την άμυνα του πολυνήσου του Καστελλορίζου, με την τεραστία ΑΟΖ, που κάποια στιγμή ευελπιστούμε ότι θα ανακηρυχθεί…

Προσφέρει κάτι η συμφωνία στις Ένοπλες Δυνάμεις;

Προς τι λοιπόν αγκιστρώνεται η Ελλάς σε άλλη μία αμφίσημη συμφωνία; Δεν της φθάνει το ΝΑΤΟ και η εμπλοκή σε εμπόλεμη σχεδόν κατάσταση με την Ρωσία; Οι σοφοί Ελβετοί, βέβαια με διαφορετικά αμυντικά προβλήματα με τα Ελληνικά, έχουν απαγκιστρωθεί από κάθε “συνεργασία” και κοιτάζουν την εθνική τους άμυνα στον Αέρα και τα βουνά. Εμείς παρασυρόμεθα σε κενούς εντυπωσιασμούς και εμπνεόμενοι από τον Πιστόριους, τον Γερμανό υπουργό ‘Άμυνας που προλέγει ότι “το προσεχές καλοκαίρι θα είναι το τελευταίο ειρηνικό στην Ευρώπη”.

Η ανάκτηση υπό των Γερμανών του Καλίνινγκραντ από τους Ρώσους (πρώην Καίνιξμπέργκ, πρωτεύουσας της Πρωσίας) δεν αποτελεί “όνειρο θερινής νυκτός”, αλλά μάλλον ρεβανσιστικόν εφιάλτη της Γηραιάς Ηπείρου με την οποίον έχομε αγκιστρωθεί επιμόνως…