Η ελληνική άμυνα στα σκουπίδια – Σε 10 χρόνια αποτροπή γιόκ;
27/06/2018
Γράφει ο Μιχαήλ Βασιλείου –
Η αποδοχή ή μάλλον το ενδιαφέρον της ανάρτησης για το πόσες μέρες εργάζεται ο Έλληνας για να θρέψει το αδηφάγο Δημόσιο που έχει δημιουργήσει η πολιτική τάξη της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα με σκοπό να μας «βολέψει» και να μας εντάξει στους επιμέρους κομματικούς στρατούς για να μας ελέγχει, αποδεικνύει τον προβληματισμό που αναπτύσσεται αργά αλλά σταθερά στη χώρα, ένα ιδιότυπο αλλά τόσο καθυστερημένο «quo vadis»…
Όσο κρατικοδίαιτος και να είναι κάποιος διότι ενδεχομένως ακολούθησε – επειδή μπόρεσε, ίσως κατά βάθος να το θέλαμε όλοι – αυτό που άπαντες σχεδόν ακούσαμε μεγαλώνοντας, «παιδάκι μου, μπες στο δημόσιο ώστε βρέξει-χιονίσει να πέφτει ο μισθός για να πορεύεσαι», δεν μπορεί να μην προβληματίζεται.
Η μία κατηγορία, όπως το καταλαβαίνουμε εμείς, είναι οι συμπολίτες μας που άρχισαν να τα σκέπτονται μετά τη δραματική – όχι βέβαια όσο στον ιδιωτικό τομέα – συρρίκνωση των εισοδημάτων τους, αλλά και όλη τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει στη χώρα με ορθολογικά επιχειρήματα, ποσοτικοποιημένα, που μπορούν να προβληματίσουν ακόμα και τον πλέον «εξτρεμιστή».
Η άλλη κατηγορία συμπολιτών μας είναι αυτή που διαθέτει την παιδεία και αντιλαμβάνεται ότι τα νούμερα, πολύ απλά δεν βγαίνουν. Το μέγεθος του Δημοσίου, το οποίο το ζει από μέσα, είναι τεράστιο για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Εφεύρισκαν διαδικασίες για να δικαιολογούν όσους έβαζαν από πόρτες, παραθύρια και φινιστρίνια.
Όσο και να φωνάζουμε ότι θα μπορούσε να επέλθει δραματική συρρίκνωση του μεγέθους και κυρίως του κόστους συντήρησης του τέρατος, εάν αποφάσιζαν να μην απολύσουν κόσμο, αλλά να καταργήσουν εκατοντάδες Οργανισμούς, παντελώς άχρηστους, τους οποίους χρησιμοποιούσαν για να διορίζουν τους δικούς τους βουλευτές, πολιτευτές, υπουργοί κ.λπ. Θα γλιτώναμε τα λειτουργικά…
Αντί να δούνε διακομματικά αυτή τη λύση που θα έδινε τεράστια ανάσα στη χώρα, η παρούσα κυβέρνηση φέρεται να αύξησε σημαντικά τον αριθμό τους, για να προλάβει να «τακτοποιήσει» τα «δικά της παιδιά». Παρότι ξέρουν καλά ότι η τακτική είναι αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική, δεν δίνουν δεκάρα.
Καμία αντιπολιτευτική διάθεση…
Για να μη νομίσουν οι φίλοι μας ότι μας έπιασε αντιπολιτευτικός οίστρος, ας σπεύσουμε να υπομνήσουμε ότι η επίδοξη κυβερνήτης της χώρας, η ΝΔ, ουδέποτε έκανε επαρκώς και ξεκάθαρα την αυτοκριτική της για το φόρτωμα στο Δημόσιο εκατοντάδων χιλιάδων συμβασιούχων.
Οι υπεύθυνοι γι’ αυτό το έγκλημα όχι μόνο δεν πλήρωσαν, αλλά είτε η μυθολογία… τους έχει αναγάγει σε εμβληματικές μορφές της παράταξης και του τόπου, ενώ άλλους τους… καθαγίασε τοποθετώντας τους σε θέσεις που θα έπρεπε να καταλαμβάνονται από προσωπικότητες που θα ήταν παράδειγμα και η εικόνα που θα θέλαμε να εκπέμπουμε ως χώρα στο διεθνές περιβάλλον.
Η κατάσταση αυτή, παρότι επιμένουν προσπαθώντας να μας πείσουν ότι αντιστρέφεται, δεν θα έχει καλό τέλος για την Ελλάδα. Θα περιοριστούμε απλά στον τομέα της άμυνας της χώρας λόγω… προσανατολισμού της διαδικτυακής μας γωνιάς, αν και θα μπορούσε κανείς να πει πολλά.
Επειδή ξεκινάμε από την αφετηρία ότι κανείς δεν είναι πιο πατριώτης από τον άλλον και κατά βάθος όλοι θέλουμε να προκόψει ο τόπος, να είμαστε ασφαλείς, να πορευόμαστε κάπως πιο «ήρεμα και ομαλά» από όσο σήμερα αν και όπως γνωρίζουμε, τα ιδεολογικά «γυαλιά» έχουν εμπλουτίσει τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα με μια παρανοϊκή διάσταση…
Αποτροπή, ταξίδι στον χρόνο, το Ναυτικό και η Αεροπορία
Αλήθεια, προσπάθησε ποτέ κανείς να σκεφτεί ποια θα είναι η ελληνική άμυνα δέκα χρόνια μετά; Μετά από την υπέρ-δεκαετή εγκατάλειψη των Ενόπλων Δυνάμεων και τις ραγδαίες εξελίξεις στην οπλική τεχνολογία την οποία ακολουθεί ο αντίπαλος, ποια θα είναι η αποτρεπτική αξιοπιστία της χώρας; Πόσο απίθανο είναι οι Τούρκοι που δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη να έχουν διαγνώσει ότι με τον δρόμο που έχουμε πάρει και αρνούμαστε πεισματικά να εγκαταλείψουμε, απλά να έχουν εκπονήσει μια πολύ απλή στρατηγική την οποία αρνούμαστε να δούμε.
Μια στρατηγική η οποία στο ένα της σκέλος περιλαμβάνει την άσκηση συνεχούς πίεσης για να μας εξαντλήσει και στο άλλο να περιμένει να πέσουμε από μόνοι μας ως ώριμο φρούτο στα χέρια τους, διότι απλούστατα δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να τους «αρνηθούμε» τους στόχους τους, σύμφωνα με την πλέον «ανώδυνη» μέθοδο αποτροπής (deterrence by denial), διότι για «τιμωρία» (deterrence by punishment) ας το αφήσουμε καλύτερα, με την αιτιολογία ότι δεν ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση και τον «φιλειρηνισμό» μας.
Πόσα αξιόμαχα μαχητικά αεροσκάφη θα έχει τη δυνατότητα να παρατάξει η Ελλάδα σε μια δεκαετία απέναντι στον αντίπαλο; Λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία όσων έχουμε, την καταπόνησή τους, την τεχνολογία που φέρουν, το κόστος συντήρησης; Για να μην πιάσουμε καθόλου τα εκπαιδευτικά και τα μεταφορικά.
Πόσα αξιόμαχα πολεμικά πλοία (φρεγάτες, κορβέτες, αντιτορπιλικά, υποβρύχια) θα μπορεί να παρατάξει στο Αιγαίο (την ανατολική Μεσόγειο δεν την αναφέρουμε καν) το Πολεμικό Ναυτικό σε μια δεκαετία από σήμερα; Ακόμα και σήμερα να βάζαμε υπογραφές σε συμβόλαια, πόσα καινούργια πλοία θα μπορούσαμε να διαθέτουμε σε μια δεκαετία;
Τόσο στην Αεροπορία όσο και στο Ναυτικό, τα εγκλήματα που έχουν γίνει είναι πολλά. Τον Στρατό Ξηράς τον αφήνουμε απ’ έξω, με το όχι και απόλυτα «τετράγωνο» σκεπτικό, ότι αν δεν διαθέτει την υποστήριξη των δυο προαναφερθέντων Κλάδων, όσον ηρωισμό και να επιδείξει, το αποτέλεσμα θα είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο.
Βέβαια, εμείς επιμένουμε ότι δεν βρέθηκε ένας ανώτατος αξιωματικός να αποχωρήσει και να πει τα αυτονόητα που όλοι συζητούμε μεταξύ μας αλλά για ευνόητους λόγους, ενίοτε αυτοπεριοριζόμαστε. Οι ευθύνες και της στρατιωτικής ηγεσίας είναι αναμφισβήτητες.
Ποιος αρχηγός ΓΕΕΘΑ τόλμησε να απαιτήσει τη σύγκληση ενός διευρυμένου ΚΥΣΕΑ με τη συμμετοχή και πολιτικών αρχηγών, όπου δεν θα ασχοληθούν καν με τα τρέχοντα, αλλά τα Επιτελεία θα πουν όλη την αλήθεια για την κατάσταση που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η χώρα σε μια δεκαετία; Υπάρχει συνείδηση ότι ο χρόνος κυλά συνεχώς σε βάρος μας; Υπάρχει συνείδηση ότι η ανάγκη σοβαρής, συνεπούς και ορθολογικής, όχι αποσπασματικής επένδυσης στην άμυνα της χώρας δεν είναι πια απλή ανάγκη, αλλά προϋπόθεση επιβίωσης;
Περιμένουμε να σωθεί η Πολεμική Αεροπορία επειδή θα εκσυγχρονίσει 85 F-16 αν δεν έχει εξασφαλιστεί ότι και τα υπόλοιπα μαχητικά αεροσκάφη που διαθέτει, ή τουλάχιστον ένας αριθμός που θα εξασφαλίζει τουλάχιστον διπλάσια μαχητικά σε επιχειρησιακά αξιόμαχη κατάσταση, να αντιπαρατεθεί με την τουρκική Αεροπορία, ακόμα κι αν δεν πάρει ποτέ F-35; Ακόμα και τα εκσυγχρονισμένα, πόσο θα αντέξουν δίχως δομική αναβάθμιση; Και δεν είναι μόνο αυτό…
Το Πολεμικό Ναυτικό τι νομίζει ότι θα μπορέσει να κάνει αν «περπατάνε» οι μισές κύριες μονάδες επιφανείας; Πόσο νομίζει ότι το συγκριτικό πλεονέκτημα των υποβρυχίων που πήραμε θα διατηρηθεί εάν δεν επέλθει δραματική αλλαγή νοοτροπίας και εξομάλυνση των σχέσεων με τις εμπλεκόμενες εταιρίες;
Για να μη μιλήσουμε για την ελλαδική γελοιότητα στον τομέα της ναυπηγικής βιομηχανίας όπου ο ένας ρίχνει το φταίξιμο στον άλλο, αλλά κομπάζουν κιόλας ότι φέρνουν την «άνοιξη», δεν κατανοούν ούτε τα στοιχειώδη, ενώ δεν ασχολούνται και με όσα θα μας «χτυπήσουν την πόρτα», διότι φροντίζουν όλοι να σκάσει η «καυτή πατάτα» στα χέρια του επόμενου.
Σε κάποιον όμως θα σκάσει νομοτελειακά και ο μόνος μετά βεβαιότητας χαμένος δεν θα είναι άλλος από τον φορολογούμενο, ενώ φυσικά θα στερήσει ξανά χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να επενδυθούν ορθολογικά στην εθνική άμυνα.
Σοβαρότης μηδέν, συναίσθηση και αντίδραση υπό το μηδέν…
Ενημερώθηκε ποτέ η πολιτική ηγεσία του τόπου, όχι απλά η κυβέρνηση δηλαδή, για το ελάχιστο που θα πρέπει να εξασφαλιστεί στο πλαίσιο ενός ορθολογικού και σοβαρά ποσοτικοποιημένου σχεδίου, ώστε να μπορέσει η χώρα να διατηρήσει μια ελάχιστη τουλάχιστον στρατιωτική αποτροπή;
