Ένας αγώνας ζωής ή θανάτου του Ελληνισμού
01/01/2020
Γράφει ο Σωτήρης Δημόπουλος* –
Παρεπόμενο του ιδεολογικού παρασιτισμού της χώρας είναι η απώθηση της μακράς εθνικής συλλογικής μνήμης και η, συνακόλουθη, απουσία στέρεων κριτηρίων στην προσέγγιση της οικείας πραγματικότητας. Το κενό συμπληρώνεται με την πρόσληψη εξωγενών εργαλειακών θεωρήσεων που μοιραία οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες αυτοδιαψεύσεις. Αυτό αποτυπώνεται κατ’ εξοχήν στις σχέσεις μας με τη Τουρκία, οι οποίες βρίσκονται για ακόμη μια φορά σε τροχιά ευθείας σύγκρουσης.
Τα διάφορα εισαγόμενα ιδεολογικά σχήματα οικονομικο-πολιτικής και πολιτισμικής προσέγγισης με την γείτονα, που προβλήθηκαν και επιβλήθηκαν κατά κόρον στο παρελθόν αποτελώντας την πυξίδα των εγχώριων ελίτ, αποδείχθηκαν αυτοκαταστροφικές πλάνες. Κι αυτό διότι επιμένουν να αγνοούν τις βαθύτερες αιτίες του φαινομένου, προτιμώντας ουτοπικές προβολές του «τέλους της ιστορίας», που προσδίδουν την ανακουφιστική αίσθηση της διαιώνισης των κοινωνικών και οικονομικών προνομίων των φορέων τους.
Η ελληνοτουρκική διένεξη δεν είναι μια συγκυριακή συνθήκη, ούτε απότοκο εσωτερικών φαντασιακών φανατισμών, που μπορούν να απαλειφθούν με την εξάλειψη των αφορμών της. Πρόκειται για μια σταθερά επαναλαμβανόμενη εκδήλωση της μακροϊστορικής αντιπαράθεσης του ελλαδικού κορμού με την μικρασιατική υποήπειρο, που εμπεριέχει διαστήματα επιφανειακής νηνεμίας ή χαμηλής/λανθάνουσας αντιπαλότητας, ιδιαίτερα όταν και στις δυο πλευρές του Αιγαίου κυριαρχεί μια ενιαία εσωτερική ή εξωτερική εξουσία.
Ως εκ τούτου, το αβυσσαλέο βάθος της ανιχνεύεται όχι μόνον την επαύριον του Ματζικέρτ, αλλά πολύ παλαιότερα, όπως, τουλάχιστον, καταδεικνύουν οι περσικές εκστρατείες, η αντεπίθεση του Αλεξάνδρου και τα αλλεπάλληλα «αιρετικά» κύματα που απείλησαν την ενότητα και την φυσιογνωμία του Βυζαντίου, ως εύθραυστη αλλά και υπεργόνιμη σύζευξη του ανατολικού μυστικισμού με την ελληνικό σκέψη, που γέννησαν την Ορθοδοξία.
Κύματα τα οποία, τελικώς, υπό κεντροασιατική οθωμανική ηγεσία και το λάβαρο του Ισλάμ πέτυχαν όχι μόνον την ανατροπή της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας αλλά και τον σφετερισμό της, υποβιβάζοντας σε υπηκόους δεύτερης κατηγορίας όσους παρέμειναν πιστοί στις χριστιανικές αρχές και στην μνήμη της απωλεσθείσας ηγεμονίας τους.
Μια ήττα που επήλθε σχεδόν μοιραία, καθόσον η εναλλακτική δυτική στροφή σωτηρίας προς την «λατινικήν καλύπτραν» είχε αποκλεισθεί λόγω της αρπακτικής διάθεσης του αναδυόμενου νέου ευρωπαϊκού, αποικιοκρατικού, κόσμου, και του εύλογου φόβου του ελληνισμού για την ταχεία και απόλυτη αλλοτρίωσή του.
Αυτόνομος διεθνής δρών
Η διαρκής ελληνική επανάσταση, από τον 18ο αιώνα μέχρι το 1922, ως Μεγάλη Ιδέα, επανέφερε τον ελληνισμό ως αυτόνομο διεθνή δρώντα και, συνάμα, το αρχέγονο σχίσμα στις δυο πλευρές του Αιγαίου, το οποίο θα μπορούσε να κλείσει μόνον εάν πετύχαινε η μικρασιατική εκστρατεία. Τόσο, όμως, η δεδομένη διεθνής συγκυρία, όσο και η αναμενόμενη συμμαχία που συγκρότησε η τουρκική ελίτ με τις μάζες στις εχθρικές για τον παλαιοελλαδικό στρατό αχανείς εκτάσεις της Ανατολίας, δεν επέτρεψαν την συγκρότηση ενός νέου αυτοκρατορικού χώρου με ελληνική ταυτότητα.
Εν συνεχεία, η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση επιβραδύνθηκε για μερικές δεκαετίες λόγω των αναταράξεων που έφερνε και στις δύο χώρες η εμπέδωση των νέων εσωτερικών πραγματικοτήτων, ο παγκόσμιος πόλεμος και η μετέπειτα ένταξη στον ίδιο στρατιωτικό συνασπισμό. Πολύ σύντομα, ωστόσο, με αφορμή την Κύπρο, θα εκδηλωθεί μια νέα μακρά συγκρουσιακή φάση, με τον ελληνισμό αμυνόμενο απέναντι στις σταθερά διευρυνόμενες τουρκικές διεκδικήσεις.
Η πίεση εξ ανατολών θα καταλήξει στη συγκρότηση ενός διακριτού και ισχυρού στην επιρροή του ρεύματος ελληνικού ενδοτισμού, αδέξια κεκαλυμμένου υπό την αύρα είτε του αριστερού διεθνισμού είτε του φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού. Οι στόχοι αυτής της τάσης δεν θα επιτευχθούν λόγω της ενστικτώδους αντίδρασης του εθνικού σώματος σε Ελλάδα και Κύπρο, που εξακολουθεί να φέρει, έστω και ως μακριά ανάμνηση, ριζωμένες τις αντιοθωμανικές μνήμες.
Ο θρίαμβος των Ανατολιτών
Η αυγή του 21ου αιώνα θα φέρει την οριστική νίκη των μαζών της Ανατολίας, που στο μεσοδιάστημα της ύπαρξης της τουρκικής δημοκρατίας θα σημειώσουν ραγδαία δημογραφική αύξηση. Στην ουσία έλαβε χώρα μια πραγματική «ειρηνική» επανάσταση, και όχι μια απλή πολιτική μεταβολή. Η κατίσχυση των Ανατολιτών έναντι της κεμαλικής ελίτ θα είναι πλήρης, που θα εφαρμόσουν όχι μόνον τον εσωτερικό μετασχηματισμό της χώρας αλλά και την «μεγάλη ιδέα» τους για την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που υπερβαίνει κατά πολύ τις φιλοδοξίες των αντιπάλων τους.
Μπορεί για την εκπλήρωση του οράματός τους να απώλεσαν τον κουρδικό πληθυσμό, που συμμετείχε ενεργά στις εκκαθαρίσεις των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα κατά των χριστιανών γειτόνων τους, αλλά διαθέτουν ένα τεράστιο βάθος δυνητικών συμμάχων που ξεκινά από το Πακιστάν και το κινεζικό ανατολικό Τουρκεστάν και φθάνει στις Ηράκλειες Πύλες, κυρίως ανάμεσα σε προλεταριακά σουνιτικά στρώματα.
Η συνείδηση αυτής της ισχύος ώθησε τους νέους ηγεμόνες της Τουρκίας να επιδιώξουν την διάσπαση του πλαισίου που από τη Δύση προοριζόταν να παίζει η χώρα στο διεθνές και περιφερειακό ισοζύγιο. Δηλαδή, α) να παραμένει ανάχωμα στην ρωσική κάθοδο στις θερμές θάλασσες και στη Μέση Ανατολή, β) να λειτουργεί ως πρότυπο κοσμικού μουσουλμανικού κράτους, τοποτηρητής του ατλαντισμού, για όλο τον ισλαμικό κόσμο, γ) να προσφέρει ασπίδα προστασίας στο Ισραήλ και δ) να λειτουργεί ως κερδοφόρα αγορά για τα δυτικά οικονομικά συμφέροντα. Διαβάστε τη συνέχεια στο defence-point.gr
