Εθνική Άμυνα: «Mιλιταριστές» και «κοσμοπολίτες»

Η εθνική άμυνα στο μικροσκόπιο, με αφορμή την ένταση στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία. Ποιες είναι οι απόψεις που ακούγονται στην δημόσια σφαίρα για τις ένοπλες δυνάμεις και τον ρόλο τους.

Η κλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις της με την Ελλάδα που έχει επιλέξει η Τουρκία, επαναφέρουν στον ελληνικό δημόσιο διάλογο, ελλείψει στρατηγικής, αφελείς απόψεις. Ορισμένες από αυτές είναι:

Δεν γίνονται πόλεμοι στην εποχή μας και ειδικά στην Ευρώπη
Η Ελλάδα προστατεύεται από τους συμμάχους του ΝΑΤΟ (Αμερικανούς) και εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ενωση
Η Τουρκία δεν εννοεί όσα λέει, απλώς υπερβάλλει λόγω σοβαρών εσωτερικών προβλημάτων
δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας γιατί οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι ικανότατος παράγοντας αποτροπής των τουρκικών επιθετικών σχεδιασμών

Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερη αναλυτική ικανότητα για να αντικρούσει τα καθησυχαστικά επιχειρήματα. Αρκεί η όραση. Κοιτώντας απλώς αντιλαμβάνεται, όποιος θέλει να αντιληφθεί, ότι η εποχή μας, εποχή μετάβασης και αναζήτησης νέων ισορροπιών στο διεθνές σύστημα, είναι μια εποχή πολέμου. Ειδικά στην Ευρώπη, όπου σχηματίζεται η μεθόριος Ανατολής-Δύσης τα όπλα ήδη έχουν μιλήσει (Κριμαία και Ουκρανία). Και τίποτε δεν αποκλείει ότι θα μιλήσουν και πάλι (Βαλκάνια) όπως έγινε πριν δυο δεκαετίες με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Η σπουδή των δυτικών (ΗΠΑ- ΕΕ) να εντάξουν στο σύστημά τους τα δυτικά Βαλκάνια (ΠΓΔΜ, Αλβανία και Σερβία) περιγράφει την ένταση στο σύνορο της Δύσης με την Ρωσία. Μια ένταση που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ούτε πως θα εξελιχθεί, ούτε που θα οδηγήσει.

Τα περί προστασίας που απολαμβάνει η Ελλάδα λόγω των στρατιωτικών (ΝΑΤΟ) και οικονομικών (ΕΕ) συμμαχιών έχουν προ πολλού και πολλές φορές διαψευσθεί. Οι εταίροι και σύμμαχοι ουδέποτε έδρασαν καταλυτικά υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Το διαπιστώνει κάποιος παρατηρώντας την εξέλιξη του Κυπριακού, των ελληνοτουρκικών σχέσεων αλλά και της υπόθεσης της ΠΓΔΜ.

Η Ελλάδα, ως δεδομένη εντός του δυτικού συνασπισμού καλείται να συνεισφέρει προκειμένου οι ισχυροί εταίροι της να κάνουν τις δουλειές τους (με την Τουρκία) και να οικοδομούν το στρατηγικό τους βάθος (Βαλκάνια) έναντι της Ρωσίας.

Η Τουρκία δεν λέει απλώς, αλλά εννοεί όσα πράττει. Και αυτά που πράττει το τελευταίο διάστημα (απαγωγή των δύο στρατιωτικών, ασκήσεις στο κέντρο του Αιγαίου, ασκήσεις που “εξαφανίζουν” το Καστελόριζο, επιβεβαίωση του γκρίζου των Ιμίων και άλλων νησίδων) γίνονται υπό την ανοχή/ σιωπή των εταίρων και συμμάχων της Ελλάδας. Κάτι που επίσης δεν αξιολογείται στον ελληνικό πολιτικό διάλογο είναι η επιλογή του Ερντογάν να συμμαχήσει με τους εθνικιστές (Γκρίζους Λύκους) και να υιοθετήσει απόλυτα την ατζέντα τους στα ελληνοτουρκικά.

Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι πράγματι ο μόνος παράγοντας αποτροπής της τουρκικής αναθεωρητικής τακτικής, όσο αυτές μπορούν να ανταπεξέλθουν στον ρόλο τους. Το ερώτημα, ωστόσο, που προβάλλει με επείγοντα και πιεστικό τρόπο έχει να κάνει με τις επιχειρησιακές δυνατότητές τους. Είναι ένα ερώτημα που δεν απασχόλησε (εν μέσω μνημονίων και οικονομικής καταστροφής) την περασμένη δεκαετία το πολιτικό σύστημα. Γι’ αυτόν τον λόγο, προφανώς, επαναδιατυπώνεται με οξύ τρόπο σήμερα .

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Την εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» του Κωνσταντίνου Σημίτη και μέχρι την οικονομική καταστροφή η Ελλάδα υλοποίησε το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα της ιστορίας της, καταβάλλοντας το οικονομικό τίμημα της προστασίας στις πολεμικές βιομηχανίες των «προστατών» συμμάχων και εταίρων.

Οι εν λόγω δαπάνες που συμμετείχαν στο 25% του εθνικού χρέους δεν έγιναν με γνώμονα τις επιχειρησιακές ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων και της αντιμετώπισης του κινδύνου από ανατολικά (καθότι όλο αυτό το διάστημα οι ελληνικές κυβερνήσεις ονειροβατούσαν με την ελληνοτουρκική προσέγγιση και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας), αλλά κυρίως με γνώμονα τις ανάγκες του ΝΑΤΟ των πολεμικών βιομηχανιών και των συνεπακόλουθων μιζών.