Γάμος ομοφύλων: Αριστερά, Εκκλησία και πίσω από τη βιτρίνα

Επίσης, η ανωτέρω αμετροεπής δήλωση εξυπακούει ότι το περίφημο «Έλληνες εσμέν το γένος», στη μοναδική αυτή γωνιά τής Μεσογείου, του Εύξεινου Πόντου και της Μαύρης Θάλασσας, δεν αφορά μόνο στην κοινή καταγωγή, γλώσσα, πολιτισμό και πίστη (θρησκεία), αλλά αφορά και στον μόνιμο ή κατά περίσταση σεξουαλικό προσανατολισμό, κάτι που παρέλειψαν να προσθέσουν ως… δομικό στοιχείο τής εθνότητας οι Πατέρες τού Έθνους.

Παραβλέπει, τέλος, ότι τα στοιχεία αυτά άντεξαν και ακόμη αντέχουν στην αλλοτρίωση από άλλους πολιτισμούς και θρησκείες (κυρίως από την καταιγιστική και ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση) και ότι διατηρούν μέχρι σήμερα, τις ημέρες της παγκοσμιοποίησης, την προμετωπίδα του Συντάγματος («Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδας»), διαχρονική αναφορά που κάθε άλλο παρά είναι τυπική, επιφανειακή και παρωχημένη.

Από τη δήλωση αυτή τού υπουργού και άλλες παρόμοιες προκύπτει επίσης ότι οι ομόφυλοι/ες συμπολίτες μας βρίσκονται στις παρυφές (στον “φράχτη”) της κοινωνίας, ότι είναι ένα “υπόστρωμα” αποκλεισμένο από τις κύριες λειτουργίες της, παρότι έχουν ενταχθεί στα ανώτερα επίπεδα της πολιτικο-οικονομικής, πνευματικής και πολιτισμικής ζωής. Προς ενίσχυση δε αυτής της τοποθέτησης, αναφέρθηκε ότι την ίδια ακριβώς νομοθεσία έχουν εισαγάγει και 15 χώρες της ΕΕ που (προφανώς κατά την άποψή του) είναι εθνικά οι πιο συνεκτικές και πολιτιστικά προηγμένες, κάτι που κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνεται από την ιστορία, αλλά και τη σημερινή πραγματικότητα.

Απαίτηση του λαού ο γάμος των ομόφυλων;

Επομένως, το προτεινόμενο νομοσχέδιο δεν αποτελεί απαίτηση της λαϊκής βάσης ούτε –σύμφωνα με την Εθνολογία– είναι conditio sine qua non της επανένωσης της… διαρρηγμένης εθνικής συνείδησης. Όπως διδάσκουν οι μεγάλοι γενετιστές, οι πολιτικοί φιλόσοφοι και οι πατέρες της Ψυχολογίας και της Κοινωνιολογίας, όταν μια μικρή μειοψηφία συμπολιτών μας επιτυγχάνει να επιβάλλει εκ των άνω (δηλαδή αφού έχει καταλάβει ισχυρές θέσεις στον μηχανισμό δημιουργίας θεσμών) τις δικές της ατομικές συνήθειες ως αναγνωρισμένο κανόνα ζωής και ισότιμο με αυτούς που ζει η συντριπτική πλειοψηφία μιας “λαότητας” (που αποτελεί, σχεδόν αποκλειστικά, μιαν εθνότητα), τότε δεν ομιλούμε για τον θρίαμβο των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά για διάρρηξη και κατακερματισμό τού εθνικού και κοινωνικού ιστού, χωρίς τον οποίο δεν μπορούν να ασκηθούν στην πληρότητά τους.

Με τον τρόπο αυτό αφενός μεν ομάδες συμφερόντων (και με τη χρήση των σύγχρονων βιολογικο-τεχνολογικών μέσων) μπορούν να αξιώσουν να παρουσιάζονται ως το πλέον εξελιγμένο είδος ανθρώπου, αφετέρου δε, όλοι οι παρεκκλίνοντες από αυτό το πρότυπο (η συντριπτική δηλαδή πλειονότητα του πληθυσμού, άντρες και γυναίκες) αισθάνονται ξεπερασμένοι, οπισθοδρομικοί, σκοταδιστές και στη χειρότερη περίπτωση “αντεθνικοί” και μειωμένης εθνικής συνείδησης, αφού δεν εγκρίνουν –κατά την υπουργική λογική– με την αποδοκιμασία τού νομοσχεδίου έναν… θεσμό «ισχυροποίησης του έθνους»!

Αυτοί δεν “νομιμοποιούν” τον συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου που δήθεν… έρχεται από το μέλλον και που (βοηθούσης της νανοτεχνολογίας, της προσθετικής, της τεχνητής νοημοσύνης, της ρομποτικής μεταμόσχευσης οργάνων, της δημιουργίας νέων και άγνωστων έως τώρα ως συστατικών του ανθρώπινου σώματος ή της φαρμακευτικής-ορμονικής εμφύτευσης νέων νευρώνων, λειτουργιών, ροπών και ενστίκτων) ενδέχεται να αποτελέσει το νέο τύπο τού μετα-ανθρωποειδούς, ξεπερνώντας ακόμη και τις συλλήψεις τής πλέον τολμηρής επιστημονικής φαντασίας.

Ο βολικός “μετα-Άνθρωπος”

Αυτός ο βολικός και αενάως διαμορφούμενος “μετα-Άνθρωπος” θα αποκτήσει –προϊόντος του χρόνου– τεχνικά επιλεγμένο εγκεφαλικό κέντρο και πλήρως ελεγχόμενες λειτουργίες, ώστε να είναι απόλυτα δεδομένος στην οικονομικο-πολιτική ολιγαρχία τής παγκόσμιας διακυβέρνησης, όπου τα έθνη αποσβέννυνται, οι λαοί κατακερματίζονται και ο δημοκρατικός πολιτισμός τής νεωτερικότητας δίνει τη θέση του στην απόλυτη δικτατορία τής τεχνο-επιστημονικής και οικονομικής τάξης πραγμάτων.

Ήδη λαμβάνουμε γεύση από τα σημάδια τού νέου αυτού κόσμου με την υπερσυγκέντρωση του πλούτου στους λίγους, αλλά και με τις αναγκαστικές επιλογές των κρατών (κυρίως των μικρών και αδύναμων). Αυτά, για να επιβιώσουν (αν και δεν ομολογείται από κανέναν Ευρωπαίο ή Έλληνα παράγοντα), ακολουθούν πιστά τις εντολές και τα δεδομένα που διαμορφώνουν οι τρεις μεγάλες παγκόσμιες χρηματο-οικονομικές-επενδυτικές συσπειρώσεις Vanguard, Black Rock και Street Global Advisor.

Τα τρία αυτά μεγαλύτερα mutual funds στον κόσμο, συγκεντρώνοντας πόρους και επενδυτές από όλες τις πηγές και τους κλάδους τής οικονομίας, διαμορφώνουν τη συμπεριφορά (μεταξύ των άλλων) και των λεγόμενων “οίκων αξιολόγησης”. Οι οίκοι αυτοί, μικροί ή μεγάλοι, βαθμολογούν τις χώρες και τις υποκείμενες χρηματοοικονομικές ενώσεις ανάλογα με τη δεκτικότητα που επιδεικνύουν να υποτάσσονται στις οικονομικές τους (και όχι μόνο) ντιρεκτίβες. Έτσι και οι λαοί, εκόντες-άκοντες, συμπράττουν στη δημιουργία συνθηκών περαιτέρω συσσώρευσης πλούτου για τους μετόχους αυτών των funds.

Συνεπώς, δεν βρισκόμαστε μπροστά στην επιβεβλημένη αναγνώριση ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων μιας μειοψηφίας συμπολιτών μας. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια συστημικά επιβαλλόμενη (από την κορυφή της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας) μεταβολή τού παραδοσιακού και διαρκώς εξελισσόμενου τρόπου ζωής ενός λαού που, ακριβώς επειδή έπαυσε να αποτελεί ενιαίο σώμα και πηγή όλων των εξουσιών, κατακερματίζεται ως προς τους τρόπους επιβίωσης και αναπαραγωγής του και –προϊόντος του χρόνου τής εταιρικής διακυβέρνησης– μεταβάλλεται σε άβουλο παρακολούθημα των τεκταινομένων στο ευρωπαϊκό εποικοδόμημα. Γιατί, για να υπάρχει “λαότητα” και να διατηρηθεί η εθνότητα, πρέπει να υφίσταται και να αναπαράγεται η συνεκτική κοινωνία.

Η χώρα όμως βρίσκεται στον αστερισμό τής πλήρους απο-κοινωνικοποίησης, έρμαιο της αλλοπρόσαλλης και εικονικής πραγματικότητας του ατομοκεντρικού ψυχολογικού βολονταρισμού και της ευμετάβολης ετεροπροσδιοριστίας. Άρα, μια κάποια μορφή πολιτικής κοινωνίας είναι αδύνατη. Η έννοια του “συνανήκειν” είναι δυστυχώς παρελθόν.

Η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού

Το νομοσχέδιο συνιστά παραβίαση της Διεθνούς Σύμβασης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού (άρθρο 21 ν. 2190/1992 και του άρθρου 21.1 του Συντάγματος). Τα δικαιώματα άλλωστε της κατά φύση ανατροφής τού παιδιού είναι οι εναρκτήριες (και ασφαλώς οι βασικές) διαδικασίες για την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου. Πώς αυτά εξασφαλίζονται, ιδίως κατά την εποχή που δεν έχουν διαμορφωθεί και ενεργοποιηθεί τα ζωτικά χαρακτηριστικά κάθε φύλου; Ποιο είναι το καθημερινό υπόδειγμα του “φυσιολογικού”, νοουμένου ως τέτοιου τού με τη σύλληψη και γέννηση φύλου, ως αρχικού γεγονότος τής φυσικής εξέλιξης;

Πότε το άτομο αρχίζει την ατέρμονη πορεία τής “προσωποποίησης”, δηλαδή της πραγμάτωσης της ελευθερίας τής ήδη διαμορφωμένης συνείδησης και της επιλογής του να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο οικογενειακό, κοινωνικό και εθνικό σύνολο και πλαίσιο ζωής, ως γνήσιο μέλος αλλά και συνεχιστής μιας διακριτής λαϊκής οντότητας; Δεν αποτελεί “αναγκαστική” παρέμβαση στην κατά φύση και γέννηση διαμόρφωσή του η καθημερινή συμβίωση και ανατροφή από ζευγάρι μόνιμο ή εναλλασσόμενων ομόφυλων συντρόφων; Πώς θα εκφράσει τις φυσικές ορμές και ροπές του όταν τα καθημερινά οικογενειακά πρότυπα παρουσιάζουν διάφορες ή άλλες επιλογές; Και πότε αρχίζει η ενσυναίσθητη επιλογή μιας σεξουαλικής προτίμησης;

Και όλα αυτά σε μία χώρα της μετα-δημοκρατίας και της ετερόνομης εταιρικής διακυβέρνησης που σταδιακώς καταργεί τους θεσμούς και μειώνει τη δραστικότητα τού κλασικού Κοινωνικού Κράτους Δικαίου το οποίο, με τους διάφορους θεσμούς του, βρισκόταν πλησίον της οικογένειας. Παραβλέπουν ότι  –προϊόντος του νεοφιλελεύθερου χρόνου– υποκαθίσταται από την κατά περίσταση εταιρική “φιλανθρωπία”, στον βαθμό βεβαίως που και οι “υπήκοοι” είναι “βολικοί” και αναγκαίοι για τη μεγιστοποίηση των ταξικών διαφορών και την ανεμπόδιστη “βασιλεία” των παγκόσμιων οικονομικών ηγεμόνων.

Δυστυχώς η Ελλάδα χάνει όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά μιας ανεξάρτητης χώρας με συγκεκριμένη ταυτότητα και οι κυρίαρχοι θεσμοί της φαίνεται ότι προτιμούν να αντλούν την ύπαρξή τους από τους υπερεθνικούς οίκους, ως πρότυπα εταιρικής διακυβέρνησης. Και όχι μόνον αυτό. Αλλά, χωρίς τα στοιχειώδη υπαρκτικά στοιχεία τού διαχρονικού άυλου και υλικού πλούτου της, κινδυνεύει να μην κατατάσσεται ούτε καν στην πολιτειολογική κατηγορία τού κράτους-αποικία το οποίο, όταν απαλλασσόταν από τους επικυρίαρχους, αποκτούσε και πάλι την υλική-περιουσιακή, πνευματική και πολιτιστική της αρτιότητα.

Η αποσυγκρότηση των ανθεκτικών συνόλων

Με αυτά τα πρότυπα η Κοινωνία των Πολιτών είναι αδύνατη και η αποσυγκρότηση των ανθεκτικών ακόμη υποσυνόλων (οικογένεια, παραδοσιακές κοινότητες, γένος) δεδομένη. Ο αταβισμός επελαύνει και μπροστά του ο Μεσαίωνας θα φαντάζει ως χωροχρόνος ελπίδας τού ανθρώπινου γένους. Η αποκοινωνικοποίηση ως απελευθέρωση του άκρατου ατομισμού και βολονταρισμού, η αποσυγκρότηση της κοινωνίας των ηθικών, αισθητικών, θρησκευτικών και ιδεολογικών προταγμάτων και η ενστικτώδης επαναφορά στην επικράτηση της ατιθάσευτης ατομικής βούλησης (όπου το Πρόσωπο δεν μπορεί να πολιτογραφηθεί ως κυρίαρχο πρότυπο ζωής) δεν μπορούν να θεωρηθούν ως η πεμπτουσία και η “μήτρα” των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη.

Τις συμπεριφορές πλέον κανοναρχούν η εικόνα, το ανεξέλεγκτο διαδίκτυο, οι άνευ αισθητικών και ηθικών ορίων διαφημίσεις, τα “νέα” πρότυπα των δήθεν επιτυχημένων, οι νεοδογματισμοί των ΜΜΕ κ.ά. Ακόμη και τα βρέφη ή τα παιδιά τής τρυφερής ηλικίας εμφανίζονται με ύφος, ενδυμασία και  σκηνοθετημένες κινήσεις και λέξεις, υπαγορευμένες από τις ανάγκες τής διαφήμισης, εθίζοντάς τα (ακόμη από την προσχολική ηλικία) σε διάφορες εκφράσεις και κινήσεις που προσβάλλουν την παιδικότητα και προωθούν τη διάχυτη σεξουαλικότητα.

Δεν ζούμε πλέον σε τόσο συνεκτική και αλληλέγγυα κοινωνία, ώστε να μπορούμε να διορθώσουμε ακόμη και τις ατέλειες της φύσης κατά τους κανόνες της Επιστήμης, ούτε μπορούμε να δίνουμε –με τη βοήθεια των οικογενειακών, κοινωνικών, επιστημονικών και εκπαιδευτικών συστημάτων– τους σωστούς προσανατολισμούς στις κρίσιμες περιόδους τής ζωής τού ανθρώπου. Απεναντίας, θεωρούμε μεγάλη… πρόοδο στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα να κατεβάζουμε το επιτρεπτό των βιολογικών παρεμβάσεων για την αλλαγή φύλου στην εφηβική ηλικία (Ν. 4491/2017).

Ανθρώπινα δικαιώματα σε συνεκτική κοινωνία

Ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχουν μόνο σε συνεκτική κοινωνία με σεβασμό στις αξίες και την ηθική τής πλειοψηφίας. Υπάρχει άραγε η δυνατότητα, μέσα στο ασφυκτικό καθεστώς τής μνημονιακής “ορθότητας” και ετερονομίας της ΕΕ και των οίκων αξιολόγησης, να οργανωθεί αυτόνομη και απροκατάληπτη συζήτηση για την ελευθερία τού Ανθρώπου και του Πολίτη; Υπάρχουν ακλόνητοι θεσμοί που ενθαρρύνουν το “συνανήκειν” και το “συνδιαμορφώνειν” με σκοπό μια ομαλή και φιλάνθρωπη συμβίωση, όπου ο άνθρωπος αρτιώνεται και τελειοποιείται και –γιατί όχι– ο ελληνικός πολιτισμός διατηρείται τουλάχιστον στο εσωτερικό;

Για να διατηρηθούν επομένως και για να πραγματώνονται καθημερινά τα ανθρώπινα δικαιώματα στην απόλυτη πληρότητά τους, πρέπει να υπάρχει  μια συνεκτική κοινωνία εν ελευθερία, που θα έχει θεσμοποιήσει το σύστημα της συμμετοχής, της αυτενέργειας, της αυτοδιαχείρισης, της αλληλοπεριχώρησης. Εκεί θα μπορούν να ανθίζουν όλα τα λουλούδια γιατί το γενικό πλαίσιο είναι δεδομένο, απαραβίαστο και αλληλοελεγχόμενο.

Στα γρανάζια όμως της ετερονομίας και της γενικευμένης εταιρικής διακυβέρνησης του μονόδρομου της ΕΕ, τα κατακερματισμένα ανθρώπινα δικαιώματα διαρκώς συρρικνώνονται γιατί δεν αποτελούν ένα αλληλοσυμπληρούμενο σύνολο που κανοναρχεί η ισότητα. Ας δούμε π.χ. τί γίνεται σήμερα με τους Ευρωπαίους αγρότες, ακόμη και των μεγάλων κρατών, που διαρκώς αποβάλλονται από το ευρωπαϊκό οικονομικό και παραγωγικό πεδίο.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση για την έννοια της συνεκτικής εν ελευθερία κοινωνίας, για την ενδυνάμωση του λαού και του έθνους; Μπορεί στη σημερινή Ελλάδα της μνημονιακής κατάθλιψης και απολυτότητας, της συντριβής κάθε διαλεκτικής ατμόσφαιρας, της σπουδαιοφάνειας του δευτερεύοντος και του ασήμαντου, κυρίως της θεοποιημένης ατομικότητας και της πλήρους αποσυγκρότησης του ανθρώπου (ως φορέα επίκοινης πορείας και μέθεξης σε ένα συνεκτικό σύστημα ιδεών που συγκροτεί και την αναγκαία ψυχολογική λαϊκή όσμωση) να γίνει συζήτηση για τα μείζονα κοινωνικά και εσχατολογικά ζητήματα; Υπάρχει περίπτωση οι επιμέρους ατομικότητες να εγκαταλείψουν το αυτοποιητικό σύστημα ζωής και να επανέλθουν στην αίσθηση της “συνόλης” κοινωνίας και “λαότητας”;

Η επίθεση στην Εκκλησία

Επίθεση δέχεται η Εκκλησία και ο Ιερώνυμος επειδή ανθίσταται στην αποσύνθεση του Κοινωνικού Ανθρώπου και τη διάβρωση του θρησκευτικού δόγματος. Έτσι, παρατηρείται το φαινόμενο κάθε αυτόκλητος (ή μη) συστημικός δημοσιολόγος να επιτίθεται κατά του Αρχιεπισκόπου εκπροσώπου σταθερών αξιών (πραότητας, ανοχής, αλληλοπεριχώρησης και διαλεκτικού συγκερασμού απόψεων), ή κατά του ευπατρίδη κορυφαίου επιστήμονα Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου, ή κατά οξυδερκών αναλυτών τής διαχρονικής πορείας τής πατρίδας, όπως του Στέλιου Ράμφου κ.λπ., γνήσιων ιεροφαντών τής σύγχρονης και παγκόσμιας σκέψης και επιστήμης.

Κι αυτό επειδή δεν μπορούν να αντιληφθούν σε τι βαθύ πηγάδι αταβισμού και αποσυγκρότησης της κοινωνικής-φιλοσοφικής σκέψης και αποσύνθεσης του κοινωνικού ανθρώπου έχουμε πέσει οι Έλληνες και οι Ευρωπαίοι. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι μάς θέλουν δέσμιους των αδυναμιών και της “επιμερισμένης αλήθειας” που ποτέ άλλοτε στην ιστορία τής νεωτερικότητας δεν ήταν τόσο αντίθετη με τη διαλεκτική τής σκέψης, της ζωής και της φύσης…

Εν κατακλείδι, αυτή την περίοδο, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και η Εκκλησία υποκαθιστούν τις ουσιαστικά ανύπαρκτες κοινωνικές οργανώσεις, αλλά και τα πολιτικά κόμματα, ιδίως τα αυτοαποκαλούμενα “προοδευτικά” και “αριστερά”, που δεν αντιλαμβάνονται πως ό,τι διαλυτικό εκπορεύεται από την παρηκμασμένη, άνευ οράματος και μέλλοντος, Ευρώπη, όχι μόνο τα περιθωριοποιεί, αλλά καθιστά αδύνατη την ύπαρξή τους στο μέλλον.

Επομένως, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και η ιεραρχία σώζουν την ενότητα και την τιμή του έθνους, της πατρίδας και της συνταγματικής τάξης, τώρα που πολλοί πολιτικοί, δημοσιολόγοι και νομικοί έχουν επινοήσει την έννοια του “επαυξημένου” Συντάγματος (στις διατάξεις του οποίου συμποσούνται και οι διάφορες αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων, των δικαστηρίων κ.λπ.) και στο οποίο “χωρούν όλα”, ακόμα και η κατάργηση ρητών και κατηγορηματικών διατάξεών του, όπως π.χ. του άρθρου 16 όπου ορίζεται ότι «H σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται».

Η στάση του ΚΚΕ

Αυτοί οι συστημικοί δημοσιολόγοι δεν βλέπουν άραγε ότι τα μέλη και οι οπαδοί των πάλαι ποτέ κραταιών αριστερών κομμάτων, μέσα στην απόγνωσή τους, αναπαράγουν τον κοινοτικό-συνεταιριστικό και οικογενειακό τρόπο ζωής τους, προστρέχοντας στη λεγόμενη “αντισυστημική Δεξιά”; Δεν αντιλαμβάνονται ότι τα απεγνωσμένα συστημικά κόμματα εμφανίζουν τον μπαμπούλα του απολυταρχισμού και του ναζισμού για να φοβίσουν τους πολίτες και να περισώσουν το σύστημα της εταιρικής διακυβέρνησης και της κατά Μάαστριχτ ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης;

Η Αριστερά, άλλωστε, προέτασσε το γενικό, το καθολικό, αυτό που αγκάλιαζε όλους τους πολίτες, πράγμα το οποίο αποτελούσε πρωταρχική καταστατική θέση που, στην περίπτωση του γάμου των ομοφύλων, σεβάστηκε μόνο το ΚΚΕ. Έτσι, ένα ζήτημα που μπορούσε να λυθεί με μία περαιτέρω διευθέτηση και εμπλουτισμό τού ήδη θεσμοθετημένου Συμφώνου Συμβίωσης, που θα έλυνε όλα τα προβλήματα εξασφάλισης στο μέλλον των υπαρχόντων τέκνων, αλλά και αυτής της νέας τεκνοθεσίας, μεταβάλλεται σε διχαστικό, αντικοινωνικό και απο-εθνοποιημένο νομοθέτημα, εντελώς άσκοπα και περιττά, προξενώντας ρωγμές σε ένα ήδη κατακερματισμένο κοινωνικό οικοδόμημα.

Οι επισπεύδοντες υποκρίνονται τους μετρημένους και λελογισμένους νομοθέτες, μη νομοθετώντας εμφανώς τη διαδικασία τής παρένθετης μητρότητας, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι με τις αποφάσεις των extra large Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, αυτό είναι δεδομένο και εξασφαλισμένο. Ο ολοφυρμός τους για τη… δυστυχία των παιδιών των ομοφύλων, εν επιγνώσει τους ότι είναι αβάσιμος, αποτελεί ένα ακόμη “πιασάρικο” ψευδοεπιχείρημα που στοχεύει να αναρριπίσει τα φιλάνθρωπα αισθήματα της κοινωνίας για την τύχη των παιδιών σε περίπτωση θανάτου τού ενός ομόφυλου γονέα.

Την ίδια όμως στιγμή, αφήνουν χιλιάδες οικογένειες και παιδιά έρμαια των funds, των καταπλεονεκτικών χρεώσεων, των στοιχειωδών αμοιβών και των γλίσχρων μέσων επιβίωσης, κυρίως της αναγκαστικής μετανάστευσης και της πολύπλευρης αιμορραγίας τής χώρας. Γιατί πλην της αποστέρησης του μορφωμένου και αναγκαίου όσο ποτέ άλλοτε νεανικού επιστημονικού και τεχνικού δυναμικού (brain drain), η χώρα βρίσκεται στην απίστευτη οικονομικά θέση να αιμοδοτεί τις άλλες ισχυρές χώρες (κυρίως της Ευρώπης) με τα έξοδα σπουδών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που δαπάνησαν οι οικογένειές τους και το κράτος. Αυτός βέβαια δεν είναι δανεισμός, αλλά δωρεά τής λεηλατημένης πατρίδας προς πολλούς, αλλά κυρίως προς τους δανειστές και δεν αφαιρείται από την προσμέτρηση του χρέους μας.

Και όλα αυτά σε έναν λαό και σε ένα έθνος που έχει σχεδόν σταματήσει να αναπαράγεται, που βρίσκεται δηλαδή στην ανεπίστροφη (μέχρι στιγμής) πορεία πληθυσμιακής συρρίκνωσης και ορατού αφανισμού. Έτσι, στη συγχυσμένη αλλοπρόσαλλη και ευμετάβολη συνείδηση των Ελλήνων, νομιμοποιείται ο πολιτιστικός και κοινωνικός αταβισμός, όπου το άτομο υποκαθιστά το σύνολο, η αίσθηση του “συνανήκειν” σβήνει και οι παραδοσιακοί τρόποι συνέχισης της οικογένειας, της πατρίδας και του έθνους αδρανοποιούνται. Εν κατακλείδι, μόνο αισιοδοξία για την πορεία τής πατρίδας δεν μπορούν να εμφυσήσουν τέτοιου είδους επιμερισμένες και υποκριτικές νομοθετικές μεθοδεύσεις.

---

Πηγή: Το Ποντίκι