Η Αμερική φεύγει, η Γαλλία έρχεται

Γράφει ο Κώστας Ράπτης  – 

 Η Αμερική φεύγει, η Γαλλία έρχεται; Η συριακή κρίση μας επιφυλάσσει, φαίνεται, ακόμη πολλούς αιφνιδιασμούς.Σε ομιλία ενώπιον συγκεντρωμένων οπαδών του στο Οχάιο, με κύριο αντικείμενο τα σχέδιά του για την ενίσχυση των αμερικανικών υποδομών, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε: “Θα αφήσουμε σύντομα τη Συρία. Ας αναλάβουν άλλοι τη φροντίδα τώρα”.

Ο ένοικος του Λευκού Οίκου υποστήριξε ότι σύντομα θα έχει ανακαταληφθεί το 100% της αλλοτινής επικράτειας του Ισλαμικού Κράτους, ενώ δεν παρέλειψε να προχωρήσει σε παραλληλισμούς με την υστέρηση των ΗΠΑ στο πεδίο των εγχωρίων δαπανών. “Έχουμε ξοδέψει επτά τρισ. δολάρια στη Μέση Ανατολή και τί κερδίσαμε από αυτό; Τίποτα” ανέφερε χαρακτηριστικά.

Παραμένει προς το παρόν άγνωστο (όχι μόνο στο ευρύτερο ακροατήριο αλλά και στις ίδιες τις αμερικανικές υπηρεσίες…) τι μπορεί να εννοεί ο Τραμπ, όταν υπόσχεται αποχώρηση από τη Συρία, στα βορειοανατολικά της οποίας βρίσκονται τουλάχιστον 2.000 Αμερικανοί κομμάντος, ως εκπαιδευτές των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, δηλ. του μετώπου των Κούρδων μαχητών του PYD (θυγατρικής του ΡΚΚ στη Συρία) και ντόπιων συμμάχων τους.

Αν πάντως η συγκεκριμένη εξαγγελία περιγράφει μιαν ουσιαστική στροφή, θα πρόκειται για την τρίτη φορά σε ένα μήνα, μετά την προαναγγελία της συνάντησης με τον Κιμ Γιονγκ Ουν και το συγχαρητήριο τηλεφώνημα προς τον Βλαντίμιρ Πούτιν, που ο Ντόναλντ Τραμπ με κάποια ηχηρή δημόσια πρωτοβουλία διαφεύγει του “κλοιού” των γραφειοκρατών “επιτηρητών” του και δρομολογεί μια αλλαγή πολιτικής, πλησιέστερη προς τις προεκλογικές του εξαγγελίες.

Αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό

Υπενθυμίζεται ότι μόλις πρόσφατα ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρεξ Τίλερσον έκανε γνωστό ότι η αμερικανική πλευρά προσανατολίζεται σε στρατιωτική παρουσία ανοικτού χρονικού ορίζοντα στη βορειοανατολική Συρία, καθώς και στη συγκρότηση μιας επιτόπιας “συνοριακής δύναμης” 30.000 ανδρών, προφανώς στην πλειονότητά τους Κούρδων. Ήταν αυτή η εξαγγελία η οποία οδήγησε την Τουρκία στην στρατιωτική επέμβαση εναντίον του κουρδικού θύλακα του Αφρίν, ενώ την ίδια ώρα ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στηλίτευε τη δημιουργία δομών “ψευδοκράτους” στη συριακή επικράτεια.

Η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στη βορειοανατολική Συρία πλάι στους Κούρδους του PYD αποτελούσε το εφεδρικό, ως προς την “αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό”, σχέδιο το οποίο θα αποστερούσε τη συριακή κυβέρνηση από τους κρίσιμους για την τροφοδοσία της πετρελαϊκούς πόρους της περιοχής και θα εξασφάλιζε τη διακοπή της γεωγραφικής συνέχειας της Συρίας και του Λιβάνου με το Ιράκ και το Ιράν. Με άλλα λόγια, θα απάλλασσε το Ισραήλ από τον εφιάλτη που συνιστά ένας αδιάσπαστος άξονας από την Τεχεράνη μέχρι την οργάνωση Χεζμπολλάχ, ενώ σε βάθος χρόνου θα παρεμπόδιζε τη φυσική έξοδο του κινεζικού “νέου δρόμου του μεταξιού” στην ανατολική Μεσόγειο.

Ωστόσο, αρκετοί αναλυτές υποστήριζαν ότι η αναμενόμενη αντισυσπείρωση όλων των γειτονικών κρατών απέναντι στον “κουρδικό κίνδυνο” και η έλλειψη γραμμών ανεφοδιασμού καθιστούσαν το αμερικανικό σχέδιο μη βιώσιμο. Ίσως είναι αυτές οι σκέψεις οι οποίες οδηγούν και τον Τραμπ στην επιλογή της αναδίπλωσης.

Αν ο ένοικος του Λευκού Οίκου υπερισχύσει των στρατηγών του Πενταγώνου οι οποίοι πεισματικά επενδύουν στην εμπλοκή στη βορειοανατολική Συρία, αυτό θα σημάνει ότι οι Κούρδοι θα μείνουν για άλλη μία φορά μετέωροι. Πιθανότατα ο Τραμπ αξιολογεί ως σημαντικότερη τη διαφύλαξη της σχέσης με την όλο και πιο απρόβλεπτη Τουρκία και την αποτροπή ενός ρήγματος (προς όφελος της Ρωσίας) στη νοτιοανατολική πτέρυγα της Ατλαντικής Συμμαχίας.

Προετοιμασία για Ιράν

Από την άλλη πλευρά, η προαγωγή του Μάικ Πομπέο στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο διορισμός του Τζον Μπόλτον στη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας ερμηνεύεται ευρέως ως προετοιμασία κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης των ΗΠΑ με το Ιράν. Κάτι τέτοιο επίσης συνηγορεί υπέρ του κλεισίματος δευτερευόντων μετώπων στην περιοχή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εν μέσω των δυσάρεστων μηνυμάτων που ανταλλάσσουν διαρκώς το τελευταίο διάστημα η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα, ο Ντόναλντ Τραμπ φέρεται να τόνισε, και μάλιστα σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, την ανάγκη της συνεργασίας με την Τουρκία.

Το γιατί επέλεξε τον συγκεκριμένο συνομιλητή γίνεται σταδιακά σαφέστερο. Ο ένοικος των Ηλυσίων δέχθηκε την Πέμπτη αντιπροσωπεία των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, η οποία τον ενημέρωσε για την κατάσταση στη βόρεια Συρία. Ο ίδιος διαβεβαίωσε τους συνομιλητές του ότι η Γαλλία εκτιμά τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις ως “αξιόπιστο εταίρο” στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους, ότι προτίθεται να συνδράμει και στρατιωτικά στη σταθεροποίηση της βόρειας Συρίας και να μεσολαβήσει μεταξύ των Κούρδων συνομιλητών του και της Τουρκίας, της οποίας τις ανησυχίες ασφαλείας ως προς το ΡΚΚ κατά τα λοιπά συμμερίζεται πλήρως.

Οι δηλώσεις αυτές προκάλεσαν ήδη την οργισμένη αντίδραση του Τούρκου συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας Ιμπραήμ Καλίν, ο οποίος τόνισε ότι η Άγκυρα αναμένει από όλους τους συμμάχους της μια καθαρή στάση απέναντι σε κάθε μορφή τρομοκρατίας.

Όμως το κρισιμότερο ερώτημα είναι αν η Γαλλία (μέχρι τώρα ανυποχώρητος θιασώτης της “αλλαγής καθεστώτος” στη Συρία και θερμός συμπαραστάτης των ισλαμιστών ανταρτών) έχει αναλάβει κάποιου είδους “υπεργολαβία” από τον Τραμπ ή απλώς επιδίδεται σε άλλη μία τυχοδιωκτική κίνηση στην πολύπαθη πρώην αποικία της.

---

Πηγή: Capital.gr