H Γαλλία το σήκωσε, ο Πούτιν κέρδισε

Το Μουντιάλ της Ρωσίας ανήκει στην ιστορία. Πρωταθλήτρια στέφθηκε η εθνική ομάδα της Γαλλίας η οποία με ισχυρή «ένεση» από ποδοσφαιριστές που γεννήθηκαν στην Αφρική (13 τον αριθμό συνολικά), σήκωσαν την κούπα πανάξια, απέναντι σε έναν εξαιρετικά υπολογίσιμο όπως απέδειξε μέσα στο γήπεδο η Κροατία. Το παιχνίδι ήταν υπέροχο. Έξι γκολ και συγκλονιστική διακύμανση, υπό την έννοια ότι στο 4-1 των Γάλλων υπήρχε ορατό το ενδεχόμενο να καταγραφεί μια τεράστια αδικία για τους Κροάτες. Καθώς θα ανοίγονταν για να μειώσουν το σκορ, το ενδεχόμενο να αφήσουν εκτεθειμένα τα μετόπισθεν και να συντριβούν.

Εάν αυτό γινόταν θα ήταν μια μεγάλη αδικία γι’ αυτή τη μεγάλη ομάδα που παρέταξαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο, η οποία πήρε τη δεύτερη θέση, που είναι η καλύτερη που έχει ποτέ λάβει η χώρα σε Μουντιάλ. Είχε προηγηθεί η Κροατία του Σούκερ, Μπόμπαν, Προσινέτσκι, Ασάνοβιτς, Βλάοβιτς, είχε πάρει την τρίτη θέση το 1998.

Ευτυχώς, ο «κανόνας» της «μπάλας-πόρνης» δεν επιβεβαιώθηκε και οι Κροάτες θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους περήφανοι, χωρίς οτιδήποτε να «κηλιδώνει» την πορεία τους στα γήπεδα της Ρωσίας, σε ένα Μουντιάλ που μάλλον ήταν το καλύτερο που διεξήχθη ποτέ, σε έναν θρίαμβο δημοσίων σχέσεων της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν. Φοβερό ποδόσφαιρο, γήπεδα ασφυκτικά γεμάτα, μηδενικά «παρατράγουδα» (χουλιγκανισμός που όλοι φοβούνταν). Ως αποτέλεσμα, ο πρόεδρος της FIFA, ο Τζιάνι Ινφαντίνο, δίπλα στον Πούτιν, το ανακήρυξε ως κορυφαίο Μουντιάλ όλων των εποχών, με τη σκυτάλη να περνά σε μια χώρα του Κόλπου, το Εμιράτο του Κατάρ.

Ο Πούτιν έχει πολλούς λόγους να χαίρεται. Έστειλε στην ανθρωπότητα το έμμεσο μήνυμα ότι μπορεί να τον κατηγορούν για αυταρχισμό, όμως ο μηχανισμός ασφαλείας της χώρας δεν επέτρεψε να συμβεί οτιδήποτε, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Ότι ακόμα και η πιο δύσκολη από γεωγραφικής απόψεως χώρα (αχανής, με συγκριτικά πολύ μικρό πληθυσμό, δύσκολο στρατιωτικά να υπερασπιστείς τα σύνορα σχεδόν από κάθε κατεύθυνση), μπορεί να ελεγχθεί.

Οι ακροδεξιοί της Ρωσίας, που κατηγορούνται και ως πολιτικοί φίλοι του Ρώσου προέδρου, δεν χρειάστηκε κάτι ιδιαίτερο, καθώς με ένα μείγμα απειλών και φιλικών – πατριωτικών – νουθεσιών, πείστηκαν ότι αυτό που διακυβευόταν ήταν η φήμη της «Αγίας Ρωσίας» ως μιας χώρας σύγχρονης που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από καμιά άλλη χώρα στον κόσμο. Και δεν άνοιξε μύτη. Δεν μπορεί να διακρίνουμε συνεχώς επικοινωνιακά κίνητρα πίσω από ενέργειες της ρωσικής ηγεσίας, με ενίοτε άκομψες παρεμβάσεις και υπέρ γραφικών με στόχο να ενισχύσει τους φίλα προσκείμενους στις δυτικές κοινωνίες και να μην αναγνωρίσουμε το επικοινωνιακό «πραξικόπημα» της ηγεσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Διαβάστε τη συνέχεια στο defence-point.gr