Η “τζιχάντ” του Ερντογάν – Από τη μαντίλα στην Αγία Σοφία

Γράφει ο Γιώργος Σκαφίδας

Ήταν Αύγουστος του 2013 όταν στο περιοδικό “Skylife” των κρατικών Τουρκικών Αερογραµµών δηµοσιεύτηκε ένα µακροσκελές άρθρο µε τον χαρακτηριστικό τίτλο «Αγία Σοφία, τζαµί των σουλτάνων». «Η Αγία Σοφία µετατράπηκε σε µουσείο µε διάταγµα του Συµβουλίου των Υπουργών στις 24 Νοεµβρίου 1934. Υπάρχουν, ωστόσο, αµφιβολίες σχετικά µε τη νοµιµότητα αυτού του διατάγµατος».

Αυτά έγραφαν τότε οι συντάκτες του κειµένου, που είχε δηµοσιευτεί, όχι µόνο στα τουρκικά αλλά και στα αγγλικά, απευθυνόµενοι στο διεθνές κοινό µέσα από τις σελίδες ενός περιοδικού το οποίο µπορεί κανείς να διαβάσει δωρεάν εν πτήσει όταν ταξιδεύει µε τις Τουρκικές Αερογραµµές (Turkish Airlines).

Επτά χρόνια µετά, εν έτει 2020, ήρθε πια η ώρα για την ελεγχόµενη από τον ισλαµιστή Ερντογάν τουρκική δικαιοσύνη να αποδοµήσει την κληρονοµιά του “κοσµικού” Μουσταφά Κεµάλ. ∆ιότι ήταν επί Κεµάλ που η Αγία Σοφία είχε µετατραπεί από ισλαµικό τέµενος σε µουσείο το 1934, σε µία κίνηση τότε γεφυροποιητική, προκειµένου η ακόµη νεοσυσταθείσα Τουρκική ∆ηµοκρατία να αρχίσει να αναπτύσσει στενότερους πολιτισµικούς δεσµούς µε τη ∆ύση.

Και είναι επί Ερντογάν, σχεδόν 100 χρόνια πια έπειτα από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκικής ∆ηµοκρατίας, που ανοίγει ο δρόµος της επιστροφής για την επανατεµενοποίηση της Αγίας Σοφίας, σε µια κίνηση όµως υπονοµευτική των δεσµών της Τουρκίας, όχι µόνο µε τη χριστιανική ∆ύση, αλλά και µε τη χριστιανική Ευρασία (βλέπε ορθόδοξη Ρωσία).

Μόνος εναντίον όλων

Μόνος εναντίον όλων, ο Τούρκος πρόεδρος παίρνει το ισλαµοεθνικιστικό του γιαταγάνι και εφορµά ωσάν νέος “Πορθητής” ξηλώνοντας την κληρονοµιά του προσανατολισµένου στη ∆ύση Μουσταφά Κεµάλ, από τη µία πλευρά και προκαλώντας τη διεθνή κοινότητα, από την άλλη. Τι κι αν αντιδρούν έντονα Ρώσοι, Αµερικανοί, Ευρωπαίοι, Οικουµενικό Πατριαρχείο, Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και UNESCO;

Το ισλαµοεθνικιστικό τουρκικό κατεστηµένο πήρε τελικώς την απόφαση να δώσει το “πράσινο φως” για τη µετατροπή της Αγίας Σοφίας σε ισλαµικό τέµενος, ικανοποιώντας έτσι ένα πάγιο αίτηµα των Τούρκων ισλαµιστών. Ηδη από την εποχή του Νετζµετίν Ερµπακάν (πρώτου ισλαµιστή πρωθυπουργού της σύγχρονης Τουρκίας), το πολιτικό ισλάµ στη γείτονα πορευόταν µε σηµαία του µια σειρά από αιτήµατα περί:

Ανέγερσης ισλαµικού τεµένους στην πλατεία Ταξίµ της Κωνσταντινούπολης, “επανεισδοχής” της ισλαµικής µαντίλας στον τουρκικό δηµόσιο βίο (στους χώρους της εκπαίδευσης, της πολιτικής, των σωµάτων ασφαλείας, του στρατού) και µετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαµί.

“Κεμάλ στη θέση του Κεμάλ”

Ο ίδιος ο Ερντογάν, ως υποψήφιος δήµαρχος της Κωνσταντινούπολης πίσω στη δεκαετία του 1990, είχε πορευτεί µε ακριβώς µια τέτοια ατζέντα. Σχεδόν δυόµισι δεκαετίες µετά, ως πρόεδρος πλέον και επίδοξος “Κεµάλ στη θέση του Κεµάλ”, ο 66χρονος Τούρκος ηγέτης κοντεύει όντως να κάνει τικ σε όλα τα κουτάκια! Την ισλαµική µαντίλα την αποκατέστησε. Το ισλαµικό τέµενος στην Ταξίµ το έχει θεµελιώσει.

Όσο για την Αγία Σοφία, εκείνη είναι πλέον πιο κοντά από ποτέ άλλοτε µετά το 1934 στο να µετατραπεί σε τέµενος, έπειτα και από την απόφαση του τουρκικού Συµβουλίου της Επικρατείας, µια απόφαση στη βάση της οποίας ο Ερντογάν παραδίδει πλέον τα κλειδιά της Αγίας Σοφίας στην αµφιλεγόµενη τουρκική ∆ιεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet).

Επί Ερντογάν άλλωστε και άλλα βυζαντινά µνηµεία της Τουρκίας (τα οποία λειτουργούσαν ως µουσεία-), έχουν αλλάξει καθεστώς χρήσης µετατρεπόµενα σε τεµένη. Ενδεικτικές οι περιπτώσεις της Αγίας Σοφίας στην Τραπεζούντα, καθώς και της Αγίας Σοφίας στην Προύσα.

Οι λόγοι πίσω από την απόφαση

Στα χέρια του Ερντογάν η Αγία Σοφία υποβιβάζεται σε “εργαλείο πολιτικής”, εξυπηρετώντας µια σειρά από ιδιοτελείς µεθοδεύσεις: Από καθαρά ψηφοθηρική-εκλογική σκοπιά, έρχεται να προσφέρει µία “νίκη” στους ισλαµιστές ψηφοφόρους, όπως άλλωστε και στο µεγαλύτερο µέρος των εθνικιστών (του συγκυβερνώντος MHP, ως επί το πλείστον, πλην όµως όχι και του περισσότερου κοσµικού VATAN).

Την ίδια ώρα λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, µεταθέτοντας την εστία της δηµόσιας αντιπαράθεσης από τα ουσιαστικά προβλήµατα της τουρκικής οικονοµίας, όπως εκείνα έχουν διαµορφωθεί-επιδεινωθεί στον απόηχο της πανδηµίας του κορονοϊού (βλέπε, µεταξύ άλλων, και την κατάρρευση της τουριστικής κίνησης), σε ένα άλλο φαινοµενικώς ανεπίκαιρο ζήτημα.

Στην πραγματικότητα διαχρονικά επίκαιρο θέμα, ασχέτως αν γίνεται για ψηφοθηρικούς λόγους, όπως είναι εκείνο της Αγίας Σοφίας, ένα θέµα το οποίο δίνει την ευκαιρία στον Ερντογάν να… συγκρουστεί παράλληλα και µε τη ∆ύση πατώντας πάνω στα φοβικά σύνδροµα καταδίωξης του συλλογικού µετα-οθωµανικού θυµικού (“Σύνδροµο των Σεβρών”).

Στόχος η δημοσκοπική ανάκαμψη

Ο Ερντογάν θα ήθελε ιδανικά να εκµεταλλευτεί τις όποιες αποφάσεις για την Αγία Σοφία ως εφαλτήριο δηµοσκοπικής ανάκαµψης για τον ίδιο και την παράταξή του. Οι σφυγµοµετρήσεις των τελευταίων εβδοµάδων ήταν, άλλωστε, απογοητευτικές για τον Τούρκο ηγέτη και το ισλαµοσυντηρητικό Κόµµα ∆ικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), όπως άλλωστε και για τους εθνικιστές (MHP) του Ντεβλέτ Μπαχτσελί.

∆ηµοσκοπήσεις των εταιρειών KONDA, Metropoll και Eurasia Public Opinion Research Center εµφάνιζαν µόλις τον περασµένο µήνα το AKP κοντά στο 30% (ή ακόµη και κάτω από το 30%) και το MHP κοντά στο 7%, ποσοστά απογοητευτικά εάν αναλογιστεί κανείς ότι στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2018 το AKP είχε λάβει πάνω από 42% και το MHP πάνω από 11%.

Οι τελευταίες δηµοσκοπήσεις εµφανίζουν ωστόσο παράλληλα τους Τούρκους ψηφοφόρους να απορρίπτουν στην πλειονότητά τους και το σύστηµα της εκτελεστικής υπερπροεδρίας που εισήγαγε ο Ερντογάν, εκµεταλλευόµενος εκείνο το οριακό “Ναι” στο σχετικό δηµοψήφισµα του 2017.

Από δηµοσκοπική σκοπιά, το ισλαµοεθνικιστικό καθεστώς δεν φαίνεται να τα πηγαίνει καλά, µε την πανδηµία του κορονοϊού να επιτείνει µάλιστα εκείνα τα προβλήµατα που όχι µόνο προϋπήρχαν αλλά και είχαν ήδη κοστίσει πολιτικά στο AKP, οδηγώντας στην απώλεια όλων των µεγαλύτερων τουρκικών δήµων (Αγκυρας, Κωνσταντινούπολης κ.ά.) στις δηµοτικές εκλογές του 2019.

 

Διαβάστε την συνέχεια στο ethnos.gr