Ο Ερντογάν πυροβολεί τη μικρή “Αφρίκα”
20/02/2018
της Uzay Bulut* –
Στις 20 Ιανουαρίου, η Τουρκία ξεκίνησε στρατιωτική επίθεση εναντίον των κουρδικών δυνάμεων που υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ στην περιοχή Afrin της βόρειας Συρίας. Σαν ειρωνεία, η επιχείρηση, η οποία είχε την ονομασία “Κλάδος Ελαίας” χαρακτηρίστηκε με υπερηφάνεια από τον Πρόεδρο του τουρκικού κοινοβουλίου Ismail Kahraman ως “τζιχάντ”, ένας δηλαδή ιερός πόλεμος που αν δεν τον ξεκινούσε η Τουρκία “δεν θα μπορούσε να σημειωθεί πρόοδος“.
Παπαγαλίζοντας αυτό το συναίσθημα, τόσο τα φιλοκυβερνητικά όσο και τα αντικυβερνητικά τουρκικά ΜΜΕ υποστήριξαν την εισβολή στο Afrin, χρησιμοποιώντας παρόμοια συνθήματα του τζιχάντ. Μία εφημερίδα όμως που δεν το έκανε ήταν η τουρκοκυπριακή ημερήσια εφημερίδα ‘Αφρίκα’, η οποία επικεντρώθηκε στην κάλυψη της επίθεσης, συγκρίνοντάς την με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974, την οποία και τότε η Τουρκία χαρακτήρισε «ειρηνευτική επιχείρηση».
Σε μια στήλη που επικρίνει τις εισβολές της Τουρκίας στην περιοχή, ο ιδιοκτήτης και εκδότης της ‘Αφρίκα’, Şener Levent, έγραψε: “Η Τουρκία χρησιμοποιεί βαρύγδουπα ονόματα για τις πολεμικές επιχειρήσεις της. Στην Κύπρο την ονόμασε ‘ειρηνευτική επιχείρηση’. Στη Συρία ‘Κλάδο Ελαίας’. Δεν είδαμε όμως καμία επιχείρηση ‘ειρήνης’. Είδαμε αεριωθούμενα αεροπλάνα να ρίχνουν βόμβες και όχι λουλούδια. Ο ηρωικός σας πιλότος βομβάρδισε ακόμη και ένα νοσοκομείο στη Λευκωσία και είδαμε ένα πτώμα παγιδευμένο ανάμεσα στους δύο ορόφους ενός βομβαρδισμένου ξενοδοχείου στα Βαρόσια. Ήταν άραγε αυτό σύμβολο της ειρηνευτικής επιχείρησης; Αιχμάλωτοι που εκτελέστηκαν με πυροβολισμούς … Γυναίκες που βιάστηκαν … Και ένας στρατιώτης που έκοψε τα αυτιά από τα θύματά του … Αυτά ήταν τα σύμβολα της ειρήνης, σωστά; Με την επιχείρηση ‘Κλάδος Ελαίας’; έσπειραν σπόροους του θανάτου και όχι κλαδιά ελιάς“.
Ενοχλημένος από αυτά τα λόγια, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιτέθηκε στην εφημερίδα ‘Αφρίκα’ ως μια «σάπια εφημερίδα στη βόρεια Κύπρο» και κάλεσε τους «αδελφούς του από τη Βόρεια Κύπρο … να δώσουν την απαιτούμενη απάντηση». Την επόμενη ημέρα, στις 22 Ιανουαρίου, η ‘Αφρίκα’ ανέφερε ότι ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να προκαλέσει διαμαρτυρίες έξω από το κτίριο όπου βρίσκεται η εφημερίδα.
“Ο δήμαρχος του Büyükkonuk (το κυπριακό χωριό του Komi Kebir) ήρθε με ολόκληρο το προσωπικό του δήμου. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Μαύρης Θάλασσας έκανε μια ανακοίνωση λέγοντας: “Ο αρχηγός [Ερντογάν] απάντησε … οι αδελφοί μας … πρέπει να τους δώσουν απαιτούμενη απάντηση“.
Ωστόσο, οι δημοσιογράφοι της ‘Αφρίκα’ μείνανε ανυποχώρητοι, γράφοντας: “Αποκαλείτε [την επίθεση στο Αφρίν], νίκη. Εμείς την αποκαλούμε ‘εισβολή’. Ζητάτε πόλεμο ενώ εμείς την ειρήνη. περιμένετε από εμάς να επικροτήσουμε την αιματοχυσία; Μάταια περιμένετε. Η κουλτούρα του λιντσαρίσματος δεν μπορεί να νικήσει την κυπριακή μας κουλτούρα”.
Περικυκλωμένη από ομάδα φασιστών
Ωστόσο, οι διαμαρτυρίες έγιναν γρήγορα βίαιες. Κάποιοι επιτέθηκαν στο κτίριο, ενώ άλλοι, πάνω στον ενθουσιασμό τους αφαίρεσαν και κατέστρεψαν το έμβλημα της εφημερίδας και το αντικατέστησαν με τουρκική σημαία. Έπειτα έκαναν επιδρομή μέσα στα γραφεία και τα λεηλάτησαν. Σε ένα βίντεο του περιστατικού, ένας εργαζόμενος ακούγεται να λέει: “Προσπαθούμε να προστατευθούμε, καθώς η αστυνομία δεν επεμβαίνει, όλα τα παράθυρα σπάνε και η αστυνομία απλώς περιμένει και κοιτάζει άπραγη, η εφημερίδα μας είναι περικυκλωμένη από μια ομάδα φασιστών“.
Με τίτλο: “Ήρθαν για να σκοτώσουν – η Εντολή έφτασε από ψηλά [Ερντογάν]“, η ‘Αφρίκα’ περιέγραψε το περιστατικό ως εξής: “Μπροστά στα μάτια της αστυνομίας, μας επιτέθηκαν με πέτρες που ήταν σαν κομμάτια βράχων, δεν άφησαν κανένα παράθυρο ή πόρτα χωρίς να τα σπάσουν. Σκαρφάλωσαν στον ιστό της σημαίας μπροστά από το κτίριο και εισέβαλαν μέσα στο κτίριο από το μπαλκόνι. Η σφαγή σταμάτησε την τελευταία στιγμή με παρέμβαση λίγων αστυνομικών που επέδειξαν αυτοθυσία“.
Ούτε η ‘Αφρίκα’ ούτε ο εκδότης της, Levent, είναι ξένοι στην καταπίεση του τουρκικού καθεστώτος. Σύμφωνα με ρεπορτάζ των New York Times του 2003: “Ο Levent έχει χάσει μεγάλο αριθμό των αγωγών που εκκρεμούν εναντίον του. Πιστεύω ότι υπάρχουν περισσότερες από 100 υποθέσεις τώρα σε πολιτικά και στρατιωτικά δικαστήρια“, δήλωσε. “Έχει φυλακιστεί δύο φορές και έχει λάβει απειλές θανάτου. Ο εξοπλισμός τη εφημερίδας έχει κατασχεθεί και το τυπογραφείο του έχει δεχτεί βομβιστική επίθεση. Όλα αυτά όμως δεν κατάφεραν να σιωπήσουν την ‘Αφρίκα’. Το δίχως άλλο χαλύβδωσαν τον κ. Levent και τους δύο αδελφούς του, να τρέξουν την ανεξάρτητη εφημερίδα με προσωπικό 20 ατόμων“.
Ο Levent δήλωσε στους Times: “Μπορείτε να ζήσετε μια φυσιολογική ζωή εδώ αν παραμείνετε ήσυχοι, αν δεν πείτε την αλήθεια ότι ζούμε υπό τουρκική κατοχή, το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειάς μας είναι στρατιωτική ζώνη όπου δεν μπορούμε να πάμε“. Η Τουρκία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ το 1952. Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, το 1974, ο τουρκικός στρατός ξεκίνησε μια βίαιη εισβολή στην Κύπρο, μια σχεδόν ανυπεράσπιστη χώρα που δεν είχε αεροπορία, δεν είχε ναυτικό και δεν είχε στρατό.
Αγνοώντας όλες τις εκκλήσεις του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένης της κατάπαυσης του πυρός, ο τουρκικός στρατός προχώρησε στην εκτέλεση τουλάχιστον 5000 Ελληνοκυπρίων, συνέλαβε και έστειλε χιλιάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και βίασε ελληνοκύπριες γυναίκες όλων των ηλικιών από 12 σε 71, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κατέστρεψαν επίσης πολλές εκκλησίες και μετέτρεψαν τις άλλες σε τζαμιά, στάβλους και στρατιωτικές αποθήκες, μεταξύ άλλων, σε μια προσπάθεια να εξαλείψουν την ιστορική ελληνική και χριστιανική ταυτότητα του νησιού μέσω της καταστροφής της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ο τουρκικός στρατός κακοποίησε και τρομοκράτησε τουλάχιστον 170.000 Ελληνοκύπριους ώστε να φύγουν στο ελεύθερο, νότιο τμήμα του νησιού. Κατέσχεσε τις περιουσίες τους για να εγκαταστήσει παράνομους εποίκους από την Τουρκία. Έτσι η Άγκυρα δημιούργησε βίαια μια τουρκική πλειοψηφία στο βόρειο τμήμα του νησιού, υποστηριζόμενη από τους στρατιώτες που συνεχίζει να αναπτύσσει εκεί.
Η Τουρκία εξακολουθεί να καταλαμβάνει το 38% της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά από την εθνοκάθαρση εις βάρος του ελληνοκυπριακού πληθυσμού. Έτσι, το κατεχόμενο έδαφος μετατράπηκε σε τουρκική επαρχία σε όλα εκτός από το όνομα.
Στο άρθρο του 2009, “Φύλο και Γενοκτονία: Αρμένισες και Ελληνίδες βρίσκουν θετική σημασία στη φρίκη“, οι μελετητές Άρτεμις Πιπινέλλη και Άνι Καλαγιάν γράφουν: “Η Τουρκία έχει κριθεί ένοχη για μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στη ζωή, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, την ελευθερία και την ασφάλεια του ατόμου, την ελευθερία σκέψης, τη συνείδηση και τη θρησκεία και την απαγόρευση των διακρίσεων”.
Εντούτοις, η Τουρκία συνεχίζει να αναφέρεται στα γεγονότα του 1974 λες και ήταν ειρηνευτική επιχείρηση. Τα γεγονότα αυτά περιλάμβαναν μαζικές δολοφονίες, βασανιστήρια, απαγωγές και βιασμούς, και που μετέτρεψαν δεκάδες χιλιάδες Κύπριους σε πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Συνεχίζει επίσης να προσπαθεί να σιωπήσει όποιον τολμά να επικρίνει την εισβολή και τα εγκλήματά της.
Ακόμα και ο George Orwell μπορεί να συγκλονιστεί από το επίπεδο των αντιφάσεων και της διγλωσσίας στην Τουρκία.
* Η Uzay Bulut είναι Τουρκάλα δημοσιογράφος που ζει στην Ουάσινγκτον
Πηγή: Gatestone Institute
