Περί δικαιωμάτων (των) ιστορικών

Εδώ και πολλούς μήνες ο ιστότοπος της Ντώυτσε Βέλλε που, όπως είναι γνωστό, εκφράζει θέσεις της Γερμανικής κυβέρνησης, επιμένει στην φιλοξενία άρθρων που έχουν ως στόχο την «θεραπεία του τραύματος» που άφησε πίσω του ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Πριν από αρκετό καιρό η σχετική θεραπευτική μέθοδος περιλάμβανε την παράθεση προφορικών μαρτυριών από απογόνους αντιστασιακών (ενίοτε «αντιστασιακών») και απογόνους δωσιλόγων.

Σε μια πρόσφατη αναβάθμιση των σχετικών δημοσιευμάτων το ενδιαφέρον προσδιορίστηκε στην παράθεση μαρτυριών από «απογόνους Ναζί και δωσιλόγων στην Ελλάδα». Με τον τρόπο αυτό επί σειρά μηνών φιλοξενήθηκε και φιλοξενείται στον εν λόγω ιστότοπο, μεταξύ άλλων, η μαρτυρία του Αλέξανδρου Γιοσμά, γιού του θλιβερά διάσημου ναζί «φον» Γιοσμά, ο οποίος (υιός) τυγχάνει να είναι και θερμός θιασώτης της Χρυσής Αυγής και όλων των παρεμφερών σχημάτων.

Η τακτική είναι γνωστή και έχει χρησιμοποιηθεί εντατικά στο παρελθόν. Στοχεύει στην σχετικοποίηση των καταστάσεων, στην ατομικοκεντρική προσέγγισή τους, στην ανάδειξη της υποκειμενικής αντίληψης ή άποψης ως ιστορικής αλήθειας και τελικά στην καλλιέργεια σύγχισης σε βαθμό ώστε να πιστεύει ο απληροφόρητος επισκέπτης του ιστοτόπου ότι τα όσα τραγικά συνέβησαν τον καιρό της γερμανικής ναζιστικής Κατοχής στην Ελλάδα δεν ήταν παρά ένα «τραύμα» στις μακρόχρονες καλές σχέσεις των δύο χωρών.

Η αναθεωρητική αυτή τακτική προοδευτικά αθωώνει τον ναζισμό και ταυτίζει θύματα και θύτες. Να μην ξεχνάμε ότι για την αναθεωρητική ιστοριογραφία τα όσα έγιναν εκείνον τον καιρό περιγράφονται ως συγκρούσεις μεταξύ «αντιφρονούντων», όπου η ατομική ένταξη υπερκαλύπτει την αντικειμενική ιστορική ανάλυση και αλήθεια. Με τον τρόπο αυτό ο ναζισμός αθωώνεται, η γερμανική ευθύνη παραγράφεται και έρχεται ο «νηφάλιος» αναθεωρητισμός να υποδείξει τον σωστό δρόμο: ότι δηλαδή τα θύματα οφείλουν να συμφιλιωθούν με τους δημίους στον βωμό της συμφιλίωσης και της προόδου, βωμός, που, τι παράξενο, δείχνει αφιερωμένος στον ίδιο και τον αυτό Θεό: τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον ναζισμό –για όψεις της ίδιας θεότητας μιλούμε.

Ο Ιάσωνας Χανδρινός, από καιρό μυημένος στην γερμανική εκδοχή της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας και ως εκ τούτου εκλεκτός και της γερμανικής πλευράς και των ΑΣΚΙ και του ΣΥΡΙΖΑ, θέλησε να εφαρμόσει την ίδια δοκιμασμένη τεχνική στο βιβλίο του με θέμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973.

Για να θεραπεύσει το «τραύμα», υποθέτουμε, έδωσε βήμα σε ένα ρυπαρό εκτελεστή του χουντικού εγκλήματος, της δολοφονικής «άλωσης» του Πολυτεχνείου από τα άρματα μάχης της δικτατορίας. Βήμα ισότιμο και ασχολιάστο έτσι όπως η μεταμοντέρνα αντίληψη περί ιστορίας απαιτεί: ο υβριστής θύτης να έχει την ίδια θέση και τιμή όπως και τα ηρωϊκά θύματά του. Πώς θα γινόταν αλλιώς η θεραπεία του «τραύματος»; Διαβάστε τη συνέχεια στον Ημερόδρομο