Το κινέζικο αερόστατο και οι τρύπες στην αμερικανική αεράμυνα

Η Πολεμική Αεροπορία θα μπορούσε συντομότερα να καταρρίψει το κινεζικό αερόστατο. Η πτήση του πάνω από τις ΗΠΑ αποκαλύπτει τις αδυναμίες της αμερικανικής αεράμυνας; Είναι κάτι που ίσως δεν εμπεριέχει ουδεμία δόση υπερβολής και αυτό θα επιχειρηθεί να αποδειχθεί μέσα από την παράθεση στοιχείων στις παρακάτω γραμμές. Φυσικά οι αδυναμίες που αποκαλύφθηκαν από την επί ημέρες πτήση του κινεζικού αερόστατου στον εναέριο χώρο των ΗΠΑ, είναι υπαρκτές και σε πολλές άλλες δυτικές χώρες στην Ευρώπη. Έκπληξη; Η Ελλάδα δεν είναι μία από αυτές όπως θα δούμε!

Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζό Μπάιντεν συνεχάρη τον ιπτάμενο που εκτελώντας zoom climb maneuver κατέρριψε εκτοξεύοντας εναντίον του πύραυλο ΑΙΜ-9Χ Sidewinder. Ήταν μία ανακούφιση και για τον ίδιο αλλά και για τη στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ συνολικά, καθώς επιβεβαιώθηκε η δυνατότητα των ενόπλων δυνάμεων της χώρας να αντιμετωπίζουν, έστω και υπό προϋποθέσεις, και τέτοιου είδους “ειδικούς στόχους”.

Η αλήθεια είναι ότι ενώ οι Αμερικανοί ήταν οι πρώτοι διδάξαντες πριν από 70 ολόκληρα χρόνια, στην επιχειρησιακή αξιοποίηση αεροστάτων για τη διενέργεια πτήσεων επιτήρησης – κατασκοπείας, πιάστηκαν απροετοίμαστοι από πλευράς εξοπλισμού και όπλων σήμερα. Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να επισημανθεί, είναι ότι οι Αμερικανοί δεν είχαν άλλη επιλογή από τη χρήση του συνδυασμού F-22 και AIM-9X.

Η χρήση ενός πανάκριβου οπλικού συστήματος, όπως το F-22 για την κατάρριψη ενός “ευτελούς” μπαλονιού, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά παρόμοιων περιστατικών, όπου F-16 αλλά και AH-64 Apache έχουν χρησιμοποιηθεί για να καταρρίψουν UAV. Στην Ελλάδα – και στα πλαίσια της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, τα αεροσκάφη T-6A (στην έκδοση ΝΤΑ) είχαν εφοδιαστεί με ατρακτίδια πολυβόλων (Σχέδιο “ΙΦΙΤΟΣ”) ειδικά για την αντιμετώπιση UAV ή/και “αργών στόχων”. Φαίνεται ότι η συγκεκριμένη διαμόρφωση όχι μόνο δεν έχει εγκαταλειφθεί, αλλά παραμένει ενεργή και μάλιστα πρέπει να επεκταθεί. Ίσως είναι η ώρα να δοκιμαστεί και στην πράξη!

Αερόστατα και αεράμυνα

Να υπενθυμίσουμε ότι ο AIM-9X χρησιμοποιεί αισθητήρα IIR (η κεφαλή “αντιλαμβάνεται” χρωματικές διαφορές και όχι μόνο θερμοκρασιακές), εξ ου και η δυνατότητα εμπλοκής ενός στόχου χωρίς “θερμικό” ίχνος. Ήταν η μόνη εναλλακτική λοιπόν που είχαν στη διάθεσή τους οι Αμερικανοί για τη συγκεκριμένη κατάρριψη, για πολλούς λόγους. Παραθέτουμε τους σημαντικότερους:

– Σύμφωνα με δημοσίευμα της New York Sun, λαμβάνοντας υπόψη το ύψος πλεύσης του αεροστάτου που σε πολλές περιπτώσεις αναφέρεται ότι ήταν μεγαλύτερο ακόμη και από το επίπεδο των 100.000 ποδών, οι περισσότεροι αντιαεροπορικοί και αντιβαλλιστικοί πύραυλοι των ΗΠΑ δεν έχουν τη δυνατότητα να το καταρρίψουν. Μόνες ίσως εξαιρέσεις ο RIM-161, SM-3 και ο RIM-174, SM-6. Και οι δύο κατασκευής Raytheon. Εξαιρώντας τον SM-3 λόγω υψηλού κόστους (μεγαλύτερο των 10 εκατ. δολαρίων ανά μονάδα!), ο SM-6 (κόστος πέντε περίπου εκατομμυρίων δολαρίων ανά μονάδα) θα έφτανε οριακά σε αυτό το επίπεδο για να καταρρίψει το αερόστατο. Πέρα όμως από αυτό, οι πιθανότητες επιτυχούς προσβολής του και πάλι θα ήταν χαμηλές λόγω της πολύ μικρής ταχύτητας του αεροστάτου. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι τέτοιοι πύραυλοι έχουν αναπτυχθεί με σκοπό την καταστροφή βαλλιστικών πυραύλων και όχι σχεδόν ακίνητων αεροστάτων που καταργούν το φαινόμενο doppler.

– Η Αεροπορία των ΗΠΑ, η USAF, ΔΕΝ διαθέτει τα κατάλληλα όπλα για στόχους όπως τα αερόστατα που πετούν σε τέτοια ύψη… Κατόρθωσε να καταρρίψει το κινέζικο αερόστατο εκτοξεύοντας ΑΙΜ-9Χ από μαχητικό υψηλών επιδόσεων (F-22A), αλλά μέσω οπτικής επαφής. Ο Αμερικανός ιπτάμενος δηλαδή έβλεπε το αερόστατο και μπήκε σε άνοδο με πλήρη στοιχεία (zoom climb) για να κάνει τη βολή… Για λόγους που δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια (ατμοσφαιρικές συνθήκες), το αερόστατο βρέθηκε σε μικρότερο ύψος (65.000 πόδια, από τα 80.000 ή 90.000 που αρχικά βρισκόταν…) για αυτό και κατέστη δυνατή η κατάρριψη… Αν πετούσε ψηλότερα, ο μικρός ΑΙΜ-9Χ απλά θα “έσβηνε” και θα έμενε από κινητική ενέργεια, ως όπλο μικρής ακτίνας. Γι’ αυτό άλλωστε χρησιμοποιήθηκε και το υψηλών επιδόσεων F-22. Για να αυξήσει τα περιθώρια κινητικής ενέργειας του μικρού όπλου…

– Οι Ρώσοι που πρώτοι από όλους ενσωμάτωσαν παθητικούς αισθητήρες (ημέρας και υπέρυθρους ΙR) στα μαχητικά τους (οι μεγάλες μπάλες μπροστά από το αλεξινέμιο όλων των εκδόσεων των οικογενειών MiG-29 και Su-27/-30/-35) και μάλιστα πριν από πολλές δεκαετίες, ΔΕΝ το έπραξαν τυχαία… Οι Ευρωπαίοι τους ακολούθησαν με μεγάλη χρονική καθυστέρηση και τελευταίοι ήρθαν οι Αμερικανοί που έχουν αναπτύξει ατρακτίδια όπως το LEGION POD και έφτασαν στο F-16E/F Block 60 και στο F-35 για να ενσωματώσουν μόνιμα τέτοιους αισθητήρες στα μαχητικά τους.

– Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πρώτοι οι Ρώσοι ανέπτυξαν πυραύλους αέρος – αέρος και μέσης ακτίνας, εξοπλισμένους με αισθητήρες αναζήτησης υπερύθρων ή /και διάκρισης φωτεινότητας (contrast) και χρωμάτων. Οι Ευρωπαίοι τους αντέγραψαν και ανέπτυξαν περαιτέρω αυτές τις τεχνολογίες/τεχνικές, παρουσιάζοντας δύο κορυφαία όπλα αέρος – αέρος τις τελευταίες δεκαετίες που άφησαν πολύ πίσω τον ΑΙΜ-9Χ. Πρόκειται για τον IRIS-T (την πολυεθνική ανάπτυξη του οποίου οι Αμερικανοί προσπάθησαν να εμποδίσουν παντί τρόπω, επιβάλλοντας απαγόρευση αποδέσμευσης του ΑΙΜ-9Χ ακόμη και σε χώρες-συμμάχους που συμμετείχαν στο πρόγραμμα IRIS-T!) και τον γαλλικό MICA IR…

Τα χαρακτηριστικά του IRIS-T 

Ο IRIS-T πέρα από τις επιδόσεις της παθητικής κεφαλής αναζήτησης που φέρει, παρουσιάζει και κορυφαία κινηματικά και ελικτικά χαρακτηριστικά και το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον MICA. Μία προσεκτική ματιά αποκαλύπτει ότι τα δύο όπλα έχουν ουσιαστικά την ίδια αεροδυναμική διαμόρφωση! Οι Γάλλοι το πήγαν μάλιστα και παραπέρα… Ο MICA είναι μεγαλύτερος και βαρύτερος του IRIS-T γιατί είναι όπλο μέσης ακτίνας. Στην έκδοση με την κεφαλή αναζήτησης υπερύθρων (IR), ακριβώς όπως και στην έκδοση ηλεκτρομαγνητικής καθοδήγησης (EM/RF), ο MICA λαμβάνει στοιχεία στοχοποίησης από το ραντάρ του μαχητικού – φορέα (θέση στόχου, πορεία, ταχύτητα, βαθμός ανόδου – καθόδου, ρυθμός στροφής) μέσω ραδιοζεύξης, μέχρι να ανοίξει το δικό του αισθητήρα IR και να “δει” το στόχο!

Λειτουργεί επίσης σε δύο διαφορετικές διαμορφώσεις κατ΄ επιλογή του ιπταμένου. Εγκλωβισμός του στόχου προ της εκτόξευσης (Lock On Before Launch – LOBL) και μετά την εκτόξευση (Lock On After Launch – LOAL). Και στις δύο περιπτώσεις, ο στόχος δεν έχει καμία προειδοποίηση επερχόμενου πυραύλου γιατί ο αισθητήρας του είναι παθητικός. Πυραύλους αέρος – αέρος μέσης ακτίνας με παθητικούς αισθητήρες η Αεροπορία και η Ναυτική Αεροπορία των ΗΠΑ δεν διαθέτουν.

Αν διέθεταν, θα μπορούσαν να έχουν καταρρίψει αρκετές ημέρες νωρίτερα το κινέζικο αερόστατο… Όταν πετούσε σε μεγαλύτερο ύψος. Οι φόβοι που είχαν διατυπωθεί σχετικά με τους κινδύνους πρόκλησης ζημιών και τραυματισμών από την πτώση συντριμμιών, δεν ήταν επομένως παρά μία πρόφαση για την κάλυψη της αμερικανικής αδυναμίας…

ΠΗΓΗ: www.defencepoint.gr