Το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν: “Στιλέτο” καρφωμένο στην καρδιά της Ασίας

Γράφει ο Christopher Black*  – 

Στις 27 Απριλίου, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ έστειλε τελεσίγραφο στους Ταλιμπάν που μάχονται τις συμμαχικές δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που εισέβαλαν και κατέλαβαν το Αφγανιστάν. “Διαπραγμάτευση –δηλαδή παράδοση- ή καταστροφή”. Ο υπαινιγμός του θυμίζει κάτι αντίστοιχο που έκαναν οι Ναζί στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιο Πόλεμο όταν εισέβαλαν και κατέλαβαν κράτη σε όλη την Ευρώπη. Ο Στόλτενμπεργκ συμπεριφέρθηκε σαν τον Ράινχαρτ Χαίντριχ, τον επικεφαλής του Κεντρικού Γραφείου Ασφαλείας του Ράιχ, εκτοξεύοντας απειλές εναντίον της αντίστασης για λογαριασμό των πολέμαρχων στην Ουάσινγκτον και άλλων πρωτευουσών μελών του ΝΑΤΟ.

Όπως και οι Ναζί έκαναν κάποτε, επανέλαβε τα ίδια ψέματα, ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ “δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ειρήνη και συμφιλίωση“. Ωστόσο, ένας πιο σοβαρός πόλεμος υποφόσκει σε αυτό το πρόσχημα για ειρήνη.

Οι απειλές δεν σταμάτησαν με τους Ταλιμπάν. Προειδοποίησε επίσης το Πακιστάν να να “λάβει πρόσθετα μέτρα για να κλείσει όλα τα “καταφύγια τρομοκρατών” και “ενθάρρυνε το Ιράν και τη Ρωσία να συμβάλουν στην περιφερειακή σταθερότητα». Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αποδεχθούν την αμερικανική/νατοϊκή κατοχή της χώρας και να εγκαταλείψουν τις κοινές ρωσικές, κινεζικές και ιρανικές προσπάθειες για την ολοκλήρωση μιας ειρηνικής επίλυσης του πολέμου στο Αφγανιστάν, ώστε οι Αμερικανοί να μην έχουν κανένα πρόσχημα για να παραμείνουν.

Αλλά τι κάνει το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν; Το Αφγανιστάν δεν έχει επιτεθεί σε κανένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ. Κανένας Αφγανός δεν έχει επιτεθεί σε κράτος του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ ισχυρίζεται ότι είναι μια αμυντική στρατιωτική συμμαχία, αλλά ταυτόχρονα δεσμεύεται να υποστηρίξει την αμερικανική επιθετικότητα εναντίον ενός κυρίαρχου κράτους. Επιπλέον το ΝΑΤΟ δεν έκανε τίποτα για να δικαιολογήσει την εισβολή των ΗΠΑ το 2001, και φυσικά καταλαμβάνει μια στρατηγικά σημαντική περιοχή του κόσμου.

Παραβίαση της Χάρτας του ΟΗΕ

Η παρουσία του ΝΑΤΟ αποτελεί παραβίαση της Συνθήκης του ΝΑΤΟ και παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Στην πραγματικότητα, η ίδια η ίδρυση της συμμαχίας του ΝΑΤΟ αποτελεί παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, καθώς το ΝΑΤΟ ισχυρίζεται ότι είναι σε θέση να ενεργήσει εκτός των κανόνων του Χάρτη του ΟΗΕ που απαγορεύει οποιαδήποτε χρήση βίας από ένα έθνος έναντι άλλου χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου αυτή η υπεκφυγή ή παραίτηση από την Χάρτα του ΟΗΕ αντισταθμίστηκε από την απάντηση που έδωσε η ΕΣΣΔ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί της με τη δημιουργία του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αλλά η αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και η επακόλουθη εγκατάλειψη του αμυντικού τείχους του Συμφώνου της Βαρσοβίας ενάντια στο ΝΑΤΟ είχε ως αποτέλεσμα την ταχεία μετακίνηση των νατοϊκών δυνάμεων του ΝΑΤΟ από τον δυτικό Ατλαντικό έως τα σύνορα της Ρωσίας.

Η αποκατάσταση στη Ρωσία μιας αίσθησης εθνικής κυριαρχίας και υπερηφάνειας και η αντικατάσταση των «Κουίσλιγκς» από εκείνους που καταλάβαιναν πως παίζεται το “μεγάλο παιχνίδι” έσωσαν την κατάσταση. Ωστόσο, η απειλή εναντίον της Ρωσίας συνεχίζει να αυξάνεται και φαίνεται να υπάρχει διαφωνία εντός της ρωσικής κυβέρνησης σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισής της. Από τη μία είναι εκείνοι που θέλουν να συμμορφωθούν με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, ελπίζοντας ότι θα τερματίσουν τον οικονομικό πόλεμο που διεξάγεται κατά της Ρωσίας υπο τη μορφή κυρώσεων. Από την άλλη είναι αυτοί που συνειδητοποιούν ότι η παραπάνω τακτική θα οδηγήσει μόνο στην εδαφική διάσπαση της Ρωσίας έτσι ώστε να μην μπορεί ποτέ να αντισταθεί στην Δύση ξανά. Βλέπε την τραγική μοίρα της Κορέας, της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας.

Ο αποδιοπομπαίος τράγος

Αλλά για ποιο λόγο γίνεται ο πόλεμος; Ένας από τους λόγους έχει να κάνει με αγωγούς φυσικού αερίου καθώς οι Ταλιμπάν δεν συμφωνούν με τους όρους που τους υπαγόρευσε η κυβέρνηση Μπους. Παρόμοιοι όροι τέθηκαν και στην Γιουγκοσλαβία δύο χρόνια πριν”. Στην περίπτωση των Ταλιμπάν, οι δυτικές υπαγορεύσεις ήταν για να σιγουρευτούν στη Δύση ότι ο προτεινόμενος αμερικανικός αγωγός αερίου για το Πακιστάν και τον Ινδικό Ωκεανό θα ήταν ασφαλής. Θυμίζουμε ότι τους Ταλιμπάν, όπως και άλλες αντιδραστικές ομάδες, τις δημιούργησαν οι Αμερικανοί και να επιτεθούν και να ρίξουν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν.

Οι Αμερικανοί απαίτησαν από τους Ταλιμπάν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού όλων των φατριών, μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», προκειμένου να σταματήσει ο συνεχιζόμενος εμφύλιος πόλεμος. Οι Ταλιμπάν αρνήθηκαν την προσφορά. Στο Βερολίνο, τον Ιούλιο του 2001, σύμφωνα με τον Jean Charles Brisard και τον Guillaume Dasquiein, οι Αμερικανοί επέμειναν: “είτε δέχεστε την προσφορά μας για ένα χαλί χρυσού, είτε σας θάβουμε κάτω από ένα χαλί βομβών”.

Ο πόλεμος δεν έγινε για τον Μπιν Λάντεν. Το κυνήγι του Μπιν Λάντεν ήταν απλώς μια δικαιολογία για την εισβολή στο Αφγανιστάν, μια εισβολή που αποφασίστηκε αρκετούς μήνες πριν από την επίθεση στη Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Το περιστατικό χρησιμοποιήθηκε ως κάλυψη, πρώτα για την εισβολή στο Αφγανιστάν και μετά στο Ιράκ.
Ο ίδιος ο Μπιν Λάντεν ήταν Αμερικανός πολίτης του οποίου η οικογένεια είχε ισχυρούς δεσμούς με τον Τζορτζ Μπους μέσω αλληλοσυνδεόμενων εταιρειών όπως η τράπεζα BCCI και η Harken Energy του Μπους, όπου ο αδελφός του Μπίν Λάντεν Σάλεμ Μπιν Λάντεν ήταν επενδυτής. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν βοήθησε τους Αμερικανούς να εγκαταστήσουν την Αλ Κάιντα για να πολεμήσουν τους σοσιαλιστές στο Αφγανιστάν και εθεάθη το 1998-99 στη Γιουγκοσλαβία με τους μουτζαχεντίν υπό αμερικανική στρατιωτική διοίκηση, να μάχεται για να ανατρέψει τη σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας.

Μόλις μία ημέρα πριν από το περιστατικό της 11ης Σεπτεμβρίου, ο αδελφός του Shafiq Bin Laden παρευρέθηκε σε μια συνάντηση του ομίλου Carlyle, μιας αμερικανικής εταιρείας, στο Ritz Carton Hotel στην Ουάσινγκτον, στο οποίο παρευρέθηκε επίσης ο George Bush ο νεώτερος. Και οι δύο ήταν επενδυτές στην εταιρεία. Ο ισχυρισμός ότι ο Μπιν Λάντεν επιτέθηκε στις ΗΠΑ είναι παράλογος για όσους γνωρίζουν τις διασυνδέσεις του και της οικογένειάς του με την αμερικανική ηγεσία και τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ. Προσπάθησαν να τον κάνουν αποδιοπομπαίο τράγο, αλλά αρνήθηκε να παίξει το ρόλο και αρνήθηκε ότι συμμετείχε στην τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου. Η αμερικανική κυβέρνηση ουδέποτε παρουσίασε καμία απόδειξη ότι ήταν εμπλεκόμενος.

Το δέλεαρ του ορυκτού πλούτου 

Ένας άλλος πρωταρχικός λόγος για την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν είναι ο τεράστιος ορυκτός πλούτος του, από το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τον άνθρακα μέχρι τους λίθους και τα σπάνια μεταλλεύματα, όπως το λίθιο, ο χρυσός και το σιδηρομετάλλευμα. Πρόκειται για μερικά από τα πλουσιότερα ορυκτά αποθέματα στον κόσμο. Οι Αμερικανοί εισέβαλαν να καρπωθούν αυτών των πόρων.

Εν τω μεταξύ, ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται και η εξόρυξη ορυκτών εμποδίζεται, οι Αμερικανοί εκμεταλλεύονται την τεράστια παραγωγή ηρωίνης και άλλων οπιούχων που έχει πολλαπλασιαστεί μετά την εισβολή τους. Ουσιαστικά το Αφγανιστάν έχει καταντήσει να είναι ένα αμερικανικό «παραμάγαζο» εξορύξεων και παραγωγής ηρωίνης στο οποίο μπορούν να έχουν πρόσβαση μόνο όσοι συνέβαλλαν στην εισβολή ώστε να διασφαλιστεί αυτός ο πλούτος. Οι Αμερικανοί, όπως όλες οι άλλες αποικιακές δυνάμεις του παρελθόντος και του παρόντος, επιλέγουν να ονομάζουν αυτή την απάτη “εξωτερική πολιτική”.

Αλλά τα ορυκτά δεν είναι ο μόνος λόγος. Το Αφγανιστάν βρίσκεται στρατηγικά μεταξύ της Ινδίας, του Πακιστάν, της Κίνας, του Ιράν καθώς και της Ρωσίας, μέσω του Τουρκμενιστάν, του Ουζμπεκιστάν και του Τατζικιστάν στα βόρεια, χώρες που έχουν επίσης τα δικά τους μεγάλα κοιτάσματα ορυκτών. Είναι ένας σημαντικός κρίκος για τις οδικές μεταφορές του παρελθόντος και του παρόντος για την ανάπτυξη της Κίνας.

Στρατηγικό σημείο

Για χρόνια, ο πόλεμος εξαπλώθηκε στο Πακιστάν με το αφγανικό καθεστώς μαριονέτα να κατηγορεί ευθέως το Πακιστάν ότι υποστήριζε τις ομάδες με την ονομασία Ταλιμπάν, ενώ το Πακιστάν δηλώνει ότι προσπαθεί να αποτρέψει τρομοκρατικές επιθέσεις από ομάδες στο Αφγανιστάν. Όλοι είναι κουρασμένοι από αυτόν τον ατελείωτο πόλεμο, όλοι, εκτός από τους Αμερικανούς, που φαίνεται να χάνουν κάθε σκοπό αν δεν βρίσκονται σε πόλεμο. Αλλά σήμερα οι Αμερικανοί και οι μαριονέτες τους αναρωτιούνται τι θα συμβεί μετά την έναρξη μιας μεγάλης διπλωματικής πρωτοβουλίας στη Ρωσία με μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα τον Δεκέμβριο του 2016 μεταξύ Κίνας, Πακιστάν και Ρωσίας για να μιλήσουν για την «ασφάλεια» του Αφγανιστάν.

Η Ρωσία γνωρίζει ότι η παρουσία μαχητών ISIS στο Αφγανιστάν αποτελεί απειλή για την ασφάλειά της. Οι Ταλιμπάν έρχονται επίσης σε σύγκρουση με αυτές, συνεπώς και οι δύο έχουν κοινό συμφέρον όσον αφορά την αντιμετώπιση του ISIS. Δεδομένου ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστεύουμε ότι ορισμένα στοιχεία του ISIS υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, αυτές οι συγκρούσεις είναι επίσης διαμάχες μεταξύ της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως συμβαίνει στη Συρία.

Οι Κινέζοι γνωρίζουν ότι οι Αμερικανοί επιθυμούν να παραμείνουν στο Αφγανιστάν για να αυξήσουν την αμερικανική οικονομική και πολιτική δύναμη στην κεντρική Ασία ως μέρος της αβίαστης λαχτάρας για παγκόσμια εξουσία και έλεγχο και να μειώσουν την κινεζική ανάπτυξη κατά μήκος του νέου «Δρόμου του Μεταξιού» που συνδέει το Πεκίνο με το Βερολίνο και πέραν αυτού. Στον νότο βρίσκεται η Ινδία, στα δυτικά η Τουρκία. Όποιος κρατάει το Αφγανιστάν έχει πλεονέκτημα στην άσκηση της εξουσίας του σε όλες αυτές τις σφαίρες. Οι Αμερικανοί εισέβαλαν για να πάρουν αυτόν τον έλεγχο και δεν νοιάζονται τίποτα για αυτό που θέλουν οι άνθρωποι του Αφγανιστάν. Η πραγματικότητα πίσω από τις φαντασιώσεις είναι ότι η κατοχή του Αφγανιστάν από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ αποτελεί ουσιαστικά ένα μαχαίρι που πλήττει την καρδιά της Ασίας.

Ίδια πολιτική με του Νίξον

Οι Αμερικανοί σκοπεύουν να παραμείνουν, λένε, και να “κερδίσουν”. Αλλά οι φράσεις που χρησιμοποιούν για να εκφράσουν την πρόθεσή τους είναι ίδιες με την ανούσια προπαγάνδα που χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν τη συνέχιση του πολέμου στο Βιετνάμ. Τον Αύγουστο του 2017 ο Πρόεδρος Τραμπ αποκάλυψε αυτό που αποκαλούσε “Στρατηγική για τη Νοτιοανατολική Ασία”, με επίκεντρο το Αφγανιστάν. Σε μια ομιλία του προς τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων στη Βιρτζίνια, ο Τραμπ έπαιξε το ρόλο του Ρίτσαρντ Νίξον και επαναλάμβανε τις ίδιες λέξεις που ο Νίξον χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει τη συνέχιση του πολέμου εναντίον του Βιετνάμ. Ο ίδιος δήλωσε, όπως και ο Nixon, ότι η αμερικανική στρατηγική δεν μπορεί να έχει χρονικά όρια συνδεδεμένα. Όπως ο Νίξον μίλησε για «έντιμη ειρήνη» (peace with honour) έτσι και ο Τραμπ μίλησε για «έντιμη έκβαση» (honourable outcome).

Όπως ο Νίξον ισχυρίστηκε ότι μια βιαστική έξοδος από το Βιετνάμ θα επέτρεπε στον κομμουνισμό να επεκταθεί στην Ασία, ο Τραμπ ισχυρίστηκε ότι “μια βιαστική έξοδος από το Αφγανιστάν θα επιτρέψει στους τρομοκράτες να επιτεθούν στην Αμερική“. Ο Νίξον ισχυρίστηκε ότι η Καμπότζη και το Λάος παρείχαν ασφαλή καταφύγια στις κομμουνιστικές δυνάμεις και στη συνέχεια τις βομβάρδισε και αφού εισέβαλε τις κατέστρεψε, ο Τράμπ ισχυρίστηκε ότι «το Πακιστάν παρέχει ασφαλή καταφύγια σε τρομοκράτες που απειλούν την Αμερική».

Όπως δήλωσε ο Νίξον ότι θα εναπόκειτο στους Βιετναμέζους να αποφάσισαν για το μέλλον τους ενώ τα αμερικανικά στρατεύματα σκότωναν οποιονδήποτε Βιετναμέζο έκανε ακριβώς αυτό, ο Τραμπ ισχυρίστηκε ότι εναπόκειται στον λαό του Αφγανιστάν να «αναλάβει την κυριότητά του μέλλοντός του». Την ίδια στιγμή οι αμερικανικές δυνάμεις λεηλατούν το Αφγανιστάν σκοτώνοντας όποιον αντιστέκεται. Επιπλέον, με τη δικαιολογία ότι υπάρχουν «τρομοκράτες», φέρνουν μισθοφόρους του ISIS για να ανατινάξουν αμάχους στους δρόμους έτσι ώστε οι Αμερικανοί να μπορούν να προσποιούνται ότι θα τους κυνηγήσουν.

Περισσότερες δυνάμεις θέλει ο στρατηγός

Στις 22 Μαρτίου του 2018, ο Αμερικανός στρατηγός Nicholson, διοικητής των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων και de facto αρχηγός κράτους στο Αφγανιστάν, δήλωσε ότι ενισχύονται συνεχώς οι δυνάμεις του με την αποστολή περισσότερων στρατευμάτων, ενώ η κύρια προσπάθεια της κεντρικής διοίκησης στις ΗΠΑ έχει μετατοπιστεί από το Ιράκ και τη Συρία στο Αφγανιστάν και αυτές οι «πρόσθετες δυνατότητες θα επιτρέψουν στους Αφγανούς να επιτεθούν“, που σημαίνει ότι οι νατοϊκοί και οι μαριονέτες τους θα προχωρήσουν στην επίθεση.

Παράλληλα με αυτήν την επίθεση, ο Nicholson δήλωσε ότι ο γενικός στόχος είναι να συμφιλιωθούν οι Ταλιμπάν με το “κράτος”, μια προσπάθεια να υπονομευθούν οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται ήδη μεταξύ της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, του Πακιστάν και των Ταλιμπάν στο πλαίσιο της ρωσικής πρωτοβουλίας για μια ειρηνευτική συμφωνία που θα απαιτούσε τότε τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ να αποχωρήσουν. Οι ΗΠΑ έχουν επίσης διοργανώσει “εκλογές” οι οποίες ελπίζουν ότι θα προσδώσουν νομιμότητα στις μαριονέτες που ελέγχουν στην Καμπούλ και ακόμη προσπαθούν να ασκήσουν θρησκευτική πίεση στους Ταλιμπάν μέσω του Συμβουλίου Ulema στην Ινδονησία, το οποίο αναμένεται να απονομιμοποιήσει το τζιχάντ στο Αφγανιστάν.

Το σφύριγμα της ήττας

Αλλά όπως ο Νίξον σφύριζε το Dixie, το παλιό τραγούδι των ηττημένων Νοτίων στον αμερικανικό εμφύλιο (1961-65), καθώς οι ΗΠΑ βρίσκονταν κοντά στην ήττα στο Βιετνάμ, έτσι και ο Τραμπ και οι στρατηγοί του σφυρίζουν την ίδια μελωδία στο Αφγανιστάν αφού δεν μπορούν να νικήσουν την αφγανική αντίσταση μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Συνεπώς, επιδιώκουν να διευρύνουν τον πόλεμο προσπαθώντας να τον κερδίσουν, ακριβώς όπως ο Νίξον αποφάσισε να διευρύνει τον πόλεμο του Βιετνάμ για να τον κερδίσει και να εισβάλει στην Καμπότζη με τρομερά αποτελέσματα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που προσπάθησαν να παρασύρουν το Πακιστάν στον πόλεμο. Υπενθυμίζουμε ότι το 2009 ο Raymond Davis, αξιωματικός της CIA στο Πακιστάν, πυροβόλησε δύο Πακιστανούς αξιωματικούς της Υπηρεσίας Πληροφοριών που τον παρακολουθούσαν και όταν συνελήφθη διαπιστώθηκε ότι διέθετε κάμερες στο αυτοκίνητο του με τις οποίες παρακολουθούσε ευαίσθητες εγκαταστάσεις. Είχε επίσης στην κατοχή του χάρτες των ισλαμικών σχολείων και τζαμιών όπου είχαν πραγματοποιηθεί βομβιστικές επιθέσεις, για τις οποίες είχε κατηγορηθεί η Αλ Κάιντα, συνδεδεμένες ομάδες όπως η Tehreek-e-Taliban με τις οποίες όλως περιέργως ήταν σε επαφή.

Οι Πακιστανοί βρήκαν επίσης στο αυτοκίνητό του πολλά κινητά τηλέφωνα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ενεργοποίηση βομβών, εξοπλισμού κατασκευής βόμβας και άλλων συσκευών. Η σύλληψή του προκάλεσε πανικό στην Ουάσινγκτον και ασκήθηκε μεγάλη πίεση στο Πακιστάν για να τον απελευθερώσει. Ο πρόεδρος του Πακιστάν Ζαρντάρι δήλωσε ότι οι ΗΠΑ οργανώνουν τις επιθέσεις “αυτοκτονίας” στο Πακιστάν. Οι ΗΠΑ το αρνήθηκαν, αλλά μετά τη σύλληψη του Ντέιβις δεν υπήρξαν άλλες βομβιστικές επιθέσεις τζαμιών στο Πακιστάν. Εκείνοι που έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα του Graham Greene, The Quiet American, θα ξέρουν τι πράγμα μιλώ.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο πρόεδρος Ζαρντάρι δήλωσε τότε ότι οι ΗΠΑ συμμετείχαν σε μια συνωμοσία για την αποσταθεροποίηση του Πακιστάν, ώστε οι ΗΠΑ να δικαιολογήσουν μια εισβολή και να αρπάξουν τα πυρηνικά όπλα του Πακιστάν και ότι οι συνδεδεμένοι με τη CIA τρομοκράτες δολοφόνησαν τη σύζυγό του Benazir Bhutto. Οκτώ χρόνια αργότερα, ο Πρόεδρος Τραμπ δήλωσε: “Πρέπει να εμποδίσουμε τα πυρηνικά όπλα”, δηλαδή τα πακιστανικά πυρηνικά όπλα, “να πέσουν στα χέρια τρομοκρατών και να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας…”

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν βρίσκονται στο Αφγανιστάν για να πολεμήσουν «τρομοκράτες» επειδή είναι οι ίδιοι τρομοκράτες. Δημιουργούν τις συνθήκες που δίνουν το πρόσχημα για την επιθετικότητα και την κατοχή και για έναν ευρύτερο πόλεμο. Έναν πόλεμο για να γλιτώσουν από την παράνοιά τους, μια στρατηγική που τελικά θα επιφέρει, μετά από πολλούς θανάτους και καταστροφή, τη δική τους ήττα, όπως έκαναν στο Βιετνάμ.

---

Ο Christopher Black είναι δικηγόρος Διεθνούς Ποινικού Δικαίου στο Τορόντο και συγγραφέας του βιβλίου “Beneath the Clouds”.

Πηγή: New Eastern Outlook