Ο Μακρόν, η Ευρωζώνη και το τείχος του Βερολίνου…

Το παλαιό κλασσικό πολιτικό σκηνικό στη Γαλλία διαλύθηκε μετά την νίκη του Εμμανουέλ Μακρόν. Ο κεντρώος φιλελεύθερος τεχνοκράτης που μπήκε στην πολιτική αρένα με βίζα από τους Σοσιαλιστές ως υπουργός Οικονομικών στην πρώτη κυβέρνηση Ολάντ και αποχώρησε εγκαίρως, με προγραμματισμένο στόχο να διεκδικήσει την προεδρία, τα κατάφερε.

Έτσι έγινε ο νεότερος Πρόεδρος στην ιστορία της Γαλλίας. Ο πολιτικός που, χωρίς κόμμα και χωρίς να έχει εκτεθεί άλλη φορά στην κρίση του λαού, κατάκτησε το ανώτατο αξίωμα! Και μετά; Και μετά οι Σοσιαλιστές πασοκοποιήθηκαν, τα δε μικρά αριστερά σχήματα (Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας) εξαερώθηκαν.

Ο Μακρόν έστησε νέο κόμμα με επιλογές από Δεξιά και Σοσιαλιστές και πήρε αμέσως κεφάλι στις δημοσκοπήσεις. Η Δεξιά του μετριοπαθούς Ζιπέ αντέχει. Η Λεπέν δεν ξέρουμε πόσο ισχυρή θα μείνει, ενώ ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς καταλαμβάνεται εξ ολοκλήρου από το νέο σχήμα του γοητευτικού λαϊκιστή Μελανσόν.

Ανισότιμη σχέση

Όλοι αγωνιούμε. Και αγωνιούμε, διότι η γαλλογερμανική συνεργασία ήταν τα τελευταία χρόνια, στις θητείες Σαρκοζί και Ολάντ, ανισότιμη. Και ειδικά εμείς εδώ στην Ελλάδα βιώνουμε ακόμα τα πειράματα και τις εμμονές του Σόιμπλε. Κανείς δεν βρέθηκε να εμποδίσει την καταστροφή μιας χώρας με βαρύ πολιτισμικό όνομα.

Αλήθεια, έχει δώσει σαφές στίγμα για τις προθέσεις του ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας; Στις 11 Ιουλίου του 2015, σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα, μιλώντας στη γερμανική εφημερίδα Die Welt από τη θέση του υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης Ολάντ, είχε αναφερθεί στην ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους.

Αναφερόμενος στο ελληνικό ζήτημα είχε πει: «Δεν θα πρέπει να υπογράψουμε μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών (την ταπεινωτική συνθήκη που η Αντάντ είχε υποχρεώσει τη Γερμανία να υπογράψει μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου)». Ο Μακρόν πιστεύει στην ελευθερία της αγοράς και στην ανάγκη εξάλειψης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Πιστεύει, όμως, και στην αμοιβαιοποίηση του χρέους των κρατών-μελών της Ευρωζώνης.

Βασικός μέτοχος

Όμως, οι δεσμεύσεις που δεν ξέρουμε, είναι εκείνες που θα ισχύσουν. Είναι εκείνες που δόθηκαν στους χορηγούς της καμπάνιας του, σε όσους κατάφεραν να τον καταστήσουν νικητή. Αν οι δυνάμεις αυτές απαιτούν αναβάθμιση του ρόλου της Γαλλίας και χρήση του άγραφου δικαιώματός της, ως βασικού μετόχου της ΕΕ, δεν χωρά αμφιβολία ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν καλύτερα για το σύνολο των μελών της Ένωσης.

Διότι δεν είναι δυνατόν να συζητά και να διαπραγματεύεται το μέλλον μιας χώρας και ενός λαού ο Σόιμπλε. Δεν είναι δυνατόν αυτός να είναι ο μόνος που έχει το δικαίωμα βέτο για τα ευρωπαϊκά πράγματα, που εμποδίζει την οικονομική ενοποίηση της Ένωσης, επειδή κάτι τέτοιο δεν συμφέρει τη Γερμανία! Δεν είναι δυνατόν η Γερμανία να δανείζεται με μηδενικά επιτόκια και να υπάρχουν χώρες που αδυνατούν να βγουν στον διεθνή δανεισμό, επειδή το Βερολίνο αρνείται τη χρήση ομπρέλας ασφαλείας στον χρηματοπιστωτικό τομέα της Ένωσης.

Το Βερολίνο –έγραψε  στους Financial Times o Βόλφγκανγκ Μυνχάου– σύντομα θα ανακαλύψει πως ο Μακρόν απαιτεί αλλαγές, τις οποίες το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο έχει απορρίψει κατηγορηματικά. Κατά τον νέο Γάλλο πρόεδρο «το ευρώ είναι ατελές και δεν μπορεί να αντέξει χωρίς μεγάλες μεταρρυθμίσεις».

Με το Βερολίνο απέναντι

Αυτή ήταν μια σαφής προεκλογική θέση-επαγγελία του Μακρόν, ο οποίος τόλμησε να γίνει περισσότερο συγκεκριμένος, προτείνοντας τη δημιουργία θέσης υπουργού Οικονομικών της ΕΕ. Ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας έχει ασφαλώς δίκιο που κρούει το κώδωνα του κινδύνου. Έχει σίγουρα εντοπίσει και τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται.

Παραμένει, όμως, ακόμα άγνωστο, αν μπορεί να τις υλοποιήσει, έχοντας απέναντι το Βερολίνο. Η Μέρκελ αρχικά παρουσιάστηκε διαλλακτική απέναντι στις ιδέες του Μακρόν, αλλά ο Σόιμπλε, παραβιάζοντας το πρωτόκολλο, απάντησε πως δεν δέχεται θέση υπουργού Οικονομικών στην ΕΕ!

Τουλάχιστον, μία από τις δύο πλευρές τελικά θα πάρει πίσω αυτά που έχει πει, ή θα το κάνουν και οι δύο, αν καταλήξουν σε συμβιβασμό. Και τί θα προκύψει από το συμβιβασμό; Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια. Πιθανότατα, την  πρώτη ενδεικτική απάντηση του νέου προέδρου της Γαλλίας για τις ευρωπαϊκές ισορροπίες, ίσως την λάβουμε με αφορμή το ελληνικό ζήτημα.