Η ανταρσία του Μελανσόν και η μάχη για την εξουσία

Ένας άνθρωπος και ένα γεγονός κάνουν αυτές τις εκλογές (του πρώτου γύρου) στη Γαλλία ξεχωριστές. Ο άνθρωπος είναι ο Μελανσόν. Το ένα γεγονός είναι η απόφαση του αρχηγού της «ανυπότακτης Γαλλίας» να μην συνταχθεί με τον Μακρόν, όπως όλοι οι άλλοι υποψήφιοι, αλλά να «αφήσει» ελεύθερους τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν όπως θέλουν στον δεύτερο γύρο, σε 15 μέρες. Το άλλο γεγονός είναι το πάθος, καλύτερα η εμπάθεια, που χαρακτήρισε αυτές τις εκλογές, τουλάχιστον στο επίπεδο των ΜΜΕ. Εμπάθεια προφανής τόσο στους δημοσιογράφους όσο και στους εντολείς τους. Χαρακτηριστικά, όταν η εικόνα άλλαξε (προσωρινά) και η Λεπέν εμφανίστηκε να προηγείται του Μακρόν, τα γαλλικά κανάλια συνέχισαν να προβάλλουν τα exit pole αντί για τα πραγματικά αποτελέσματα που ανακοίνωνε σταδιακά το υπουργείο Εσωτερικών. Κι αυτό, σε αντίθεση με τα αγγλικά, αμερικανικά και ελληνικά κανάλια που μετέδιδαν την πραγματική εικόνα της εκλογικής διαδικασίας.

Η άρνηση του Μελανσόν να συνταχθεί με τον Μακρόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ιστορική. Επειδή σπάει την κατεστημένη πολύχρονη αντίληψη ότι προέχει η σωτηρία της «Ρεπουμπλίκ», διότι αν αυτή κινδυνεύσει θα καταρρεύσει και η Δημοκρατία, η ουσία και η λειτουργία του καθεστώτος. Αυτή η αντίληψη διασφάλιζε όχι απλώς την κυβερνητική σταθερότητα, αλλά και την υποταγή των αντιπάλων στην κυρίαρχη ελίτ, στην αθόρυβη, αόρατη υπερκυβέρνηση, στο «βαθύ κράτος» όπως έχει επικρατήσει να λέγονται οι οικονομικές, στρατιωτικές, πολιτικές και όποιες άλλες δυνάμεις και παράγοντες που η διάρκεια ζωής και κατοχής της Εξουσίας είναι μεγαλύτερη από την τετραετία των εκλογών.

Η απόφαση του Μελανσόν αποκαλύπτει την ουσία του προβλήματος στη σημερινή Γαλλία και ευρύτερα στην ΕΕ και στον Δυτικό Κόσμο: Δεν ισχύουν πλέον παλαιά κριτήρια, ότι π.χ. οι δημοκράτες πάσης φύσεως είναι εναντίον των κομμουνιστών και των συνοδοιπόρων τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι κομμουνιστές χάθηκαν από το προσκήνιο, αλλά και από το παρασκήνιο της Ιστορίας, προσώρας τουλάχιστον. Η διαχωριστική γραμμή σήμερα αντιπαραθέτει από τη μία αυτούς που είναι υπέρ της Παγκοσμιοποίησης (υπό την παραδοσιακή αιγίδα των ΗΠΑ) και από την άλλη όσους είναι εναντίον άσχετα από τις διαφορές και αντιθέσεις που μπορεί να έχουν μεταξύ τους. Ξεχωρίζει και αντιπαραθέτει αυτούς που αγαπούν και υπερασπίζονται την πατρίδα τους με αυτούς που έχουν συνταχθεί με την Παγκοσμιοποίηση, το όχημα κυριαρχίας της ολιγαρχίας του χρήματος.

Ο Μελανσόν έστειλε καθαρά το μήνυμα ότι τα δυο άκρα, χωρίς να συμμαχήσουν ούτε καν να συμβαδίσουν, μπορεί να βρεθούν στιγμιαία στην ίδια γραμμή μάχης, στις κάλπες, ενώπιον του κοινού εχθρού. Είναι εντελώς άλλη ιστορία πότε θα πιάσει τόπο έτσι ώστε το μήνυμα να μετατραπεί σε κίνημα και να αποτελέσει απειλή για το στάτους κβο, την ανεξέλεγκτη κατοχή της Εξουσίας από τις κατεστημένες δυνάμεις.

Ο Μελανσόν έκανε μια υπέρβαση που κανείς άλλος ηγέτης της Αριστεράς δεν τόλμησε. Επειδή επί πλέον απόδειξε ότι διαθέτει το σθένος να αποδεχθεί ότι η Αριστερά αυτή τη στιγμή δεν έχει την ικανότητα να αναλάβει την ηγεσία του λαϊκού κινήματος. Εννοείται ότι τα ελεγχόμενα ΜΜΕ προσπερνούν και αποσιωπούν την πολιτική διάσταση της απόφασης Μελανσόν, (πέραν της εκλογικής), την εμφανίζουν ως μάλλον μια παραδοξότητα, μια αστοχία αλλά όχι κάτι καθοριστικό, κάτι στρατηγικής σημασίας. Για να μην ξυπνήσει το (μη) νοήμον κοινό.

Αυτή τη στιγμή πάντως και σύμφωνα με τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, το εκλογικό σώμα στη Γαλλία κινείται μάλλον ενστικτωδώς, χωρίς πλοηγό, με θολά κριτήρια. Ο Μελανσόν ήρθε αργά ως εκπρόσωπος όλης της αντισυστημικής Αριστεράς και κουβαλούσε το σαράκι των επιφυλάξεων του ΚΚ Γαλλίας. Το ΚΚ Γαλλίας έπεσε από το 20% στο 1-3% και μυαλό δεν έχει βάλει.

Οι μισοί και πλέον πρώην οπαδοί και μέλη του ΚΚ Γαλλίας έχουν συνταχθεί με το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Αλλά για να λέμε την αλήθεια αυτό το Εθνικό Μέτωπο έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές. Έχουν εξαφανιστεί ουσιαστικά, και όχι μόνο στα λόγια, η ρητορική π.χ. εναντίον των Εβραίων και των ομοφυλόφιλων. Και οι δυο αυτές κατηγορίες κατέχουν αξιώματα στο κόμμα, ενώ είναι γνωστό ότι είναι Εβραίοι ή/και ομοφυλόφιλοι.

Η κυρίαρχη ελίτ επέβαλε τον Μακρόν, παλαιό υπάλληλο του Ρότσιλντ, ως τον σχεδόν βέβαιο επόμενο Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της Ευρώπης και του Κόσμου. Ο Ομπάμα, στην τελευταία επίσκεψή του στο Βερολίνο, έχρισε τη Μέρκελ διάδοχο της διευρυμένης «Ομάδας Κλίντον», δηλαδή της πλήρους και αναντίρρητης αμερικανικής κυριαρχίας στην ΕΕ.

Ο Μακρόν έχει ήδη δηλώσει ότι θα συνεργαστεί απολύτως με τη Γερμανία πράγμα που σημαίνει ότι η Γαλλία θα συνεχίσει πρόθυμα να κατέχει τη θέση του κολαούζου, όπως επί Ολάντ. Υπό την αίρεση, βεβαίως, ότι δεν θα έρθουν άλλα γεγονότα και δεδομένα ανατρεπτικά. Διόλου απίθανο να συμβεί, αν λάβουμε υπόψη ότι και στις τρεις επικίνδυνες εστίες (Συρία, Ουκρανία και ιδίως Βόρειο Κορέα) έχουν μαζευτεί πολλά σύννεφα και περισσότερες στρατιωτικές δυνάμεις. Αλλά αυτό είναι, όπως λένε, μια άλλη ιστορία.