Η Σαουδική Αραβία, ο Τραμπ και οι τζιχαντιστές

Ήταν Ιανουάριος του 1979 όταν ο Σάχης του Ιράν εγκατέλειπε αεροπορικώς την χώρα υπό εξαιρετικά δραματικές συνθήκες. Είχαν προηγηθεί ογκώδεις, αιματηρές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον του. Ο στρατηγός Μπαντράι, που τον υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο, γονατίζει και του φιλάει το χέρι.

Ο μεγαλομανής Σάχης, ο καλός φίλος της Αμερικής, που κυβερνούσε για χρόνια το Ιράν με την σιδηρά πυγμή της Σαβάκ (η διαβόητη για τα φρικιαστικά της βασανιστήρια μυστική αστυνομία του καθεστώτος) δεν επέστρεψε ποτέ στην πατρίδα του. Πέθανε λίγο μετά από καρκίνο.

Ο στρατηγός Μπαντράι πλήρωσε την αφοσίωση στον Σάχη με την ίδια την ζωή του. Εκτελέστηκε από το επαναστατικό καθεστώς την επόμενη μέρα. Μόνο που η επανάσταση δεν ήταν κομμουνιστική, δεν ήταν εθνικιστική. Ήταν ισλαμική. Ο ηλικιωμένος Αγιατολαχ Χομεϊνί, ο χαρισματικός ηγέτης των σιϊτών μουσουλμάνων, με την χαρακτηριστική λευκή του γενειάδα και το υποβλητικό του βλέμμα επέστρεψε από την εξορία και έγινε ο νέος ισχυρός άντρας της χώρας.

Η κατάληψη του «Μεγάλου Σατανά»

Το γεγονός ορόσημο για την ισλαμική επανάσταση του Ιράν ήταν η κατάληψη της  πρεσβείας των ΗΠΑ (του “Μεγάλου Σατανά” κατά τον Χομεϊνί) στην Τεχεράνη από ομάδες ισλαμιστών φοιτητών το Νοέμβρη του 1979. Κατάληψη που οδήγησε σε πολυετή ομηρία του διπλωματικού προσωπικού της.

Έχει ξεχαστεί ότι σχεδόν ταυτόχρονα μία ομάδα ενόπλων είχε καταλάβει το Μεγάλο Τζαμί στην Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας. Οι ένοπλοι κατηγόρησαν την μοναρχία των Σαούντ ότι έχει προδώσει τις αρχές του Ισλάμ και κάλεσαν τον λαό να ανατρέψει το καθεστώς. Ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας, επίσης παραδοσιακός σύμμαχος της Αμερικής, δεν είχε την τύχη του Σάχη, όπως πολλοί ανέμεναν.

Ο Ιρανός μονάρχης, θαυμαστής του Ατατούρκ, με την “λευκή επανάσταση” είχε πάρει μέτρα εκκοσμίκευσης και οικονομικού εκσυγχρονισμού. Εξαγρίωσε τον σιιτικό κλήρο και τους μικρεμπόρους των παζαριών.

Η διαφθορά, η φτώχεια και η στυγνή καταστολή του καθεστώτος οδήγησαν τον ιρανικό λαό στα τζαμιά, όπου δεν υπήρχε ο φόβος της μυστικής αστυνομίας. Οι Ιρανοί άκουγαν μαγεμένοι στα τζαμιά τα κηρύγματα του εξόριστου Χομεϊνί κατά του Σάχη από κασέτες που κυκλοφορούσαν λαθραία σε όλο το Ιράν. Οι πραιτωριανοί του καθεστώτος δεν κατάφεραν να σώσουν τον θρόνο του.

Η οικογένεια Σαούντ

Αντίθετα με τον Σάχη η οικογένεια Σαούντ κυβερνάει το Βασίλειο βασιζόμενη στην πιο ακραία εκδοχή του σουνιτικού Ισλάμ, τον ουαχαβιτισμό. Έχει ιδρύσει τζαμιά, μεντρεσέδες, ισλαμικές σχολές σε όλον τον κόσμο υπό την απόλυτη επιρροή της. Εξαγοράζουν συνειδήσεις με των πακτωλό των “πετρελαιοδολαρίων”.

Δεν υπήρχε περίπτωση η Σαουδική Αραβία να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ιράν. Οι καταληψίες του  Μεγάλου Τζαμιού σφαγιάστηκαν όλοι μετά από επιδρομή των ενόπλων δυνάμεων, χωρίς να ακολουθήσει καμία λαϊκή εξέγερση.

Το καθεστώς των Σαούντ τρέμει ακόμα την αυξανόμενη επιρροή του σιϊτισμού. Είναι θεματοφύλακας του ορθόδοξου σουνιτικού Ισλάμ, το οποίο θεωρεί αποστάτες και προδότες τους σιϊτες.

Για τους Σαούντ η σιϊτική μειονότητα στην χώρα τους λειτουργεί σαν «πέμπτη φάλαγγα» ενός απειλητικού «σιϊτικού τόξου». Το θεωρούν πιο επικίνδυνο από το Ισραήλ, τον μεγάλο εχθρό των Αράβων. Περιλαμβάνει το ισχυρό στρατιωτικά Ιράν, την φιλοσιϊτική κυβέρνηση του Ιράκ, την οργάνωση Χεζμπολάχ στον Λίβανο, τον ιστορικά στενό σύμμαχο της Τεχεράνης αλαουΐτη Άσαντ στην Συρία και τους σιίτες αντάρτες Χούθι στην Υεμένη. Αυτούς που βομβαρδίζει ανελέητα η αεροπορία της Σαουδικής Αραβίας σε έναν πόλεμο  ξεχασμένο από τα ΜΜΕ, τις ανθρωπιστικές οργανώσεις και από το αντιπολεμικό κίνημα.

Οι Σαούντ ένιωσαν σίγουρα ικανοποίηση ακούγοντας τον πρόεδρο Τραμπ στην πρόσφατη επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία, να δηλώνει πως «ο μουσουλμανικός κόσμος πρέπει να απομονώσει το Ιράν διότι στηρίζει τρομοκράτες». Είναι γνωστό ότι ο Ομπάμα είχε εξαγριώσει τους Σαούντ με την «κατευναστική» στάση του για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

Η πλειονότητα του πληθυσμού στο Ιράν δεν έζησε τα γεγονότα της ισλαμικής επανάστασης. Θυμούνται τον Χομεϊνί μόνο από φωτογραφίες. Είναι νέοι άνθρωποι, μορφωμένοι που ασφυκτιούν υπό το καθεστώς των μουλάδων. Στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές ψήφισαν την συμμαχία των μεταρρυθμιστών που υποστηρίζουν το άνοιγμα στην Δύση, όχι τους σκληροπυρηνικούς.

Όταν πριν μερικά χρόνια ο πρόεδρος Μπους τζούνιορ είχε εντάξει το Ιράν στον «Άξονα του Κακού» οι συντηρητικοί υπό τον  Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ είχαν θριαμβεύσει. Παρά την σκληρή στάση Τραμπ κατά του Ιράν (ειδικά με το περιβόητο αντιμουσουλμανικό διάταγμα του) οι σκληροί αντιδυτικοί υποψήφιοι ηττήθηκαν.

Στην Σαουδική Αραβία δεν διενεργούνται καν εκλογές, όπως θύμισε στον Τραμπ ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών. Όσο για τα δικαιώματα των γυναικών, αυτά είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση σε σχέση με το Ιράν.

Και στο βάθος τρομοκρατία

Όσον αφορά την τρομοκρατία δεν υπάρχει μεγαλύτερος χορηγός της από τους ίδιους τους Σαουδάραβες. Υπήρξαν οι χρηματοδότες όλων των εξτρεμιστικών τζιχαντιστικών οργανώσεων της νεότερης ιστορίας. Στρέφονται κατά των φανατικών μόνο όταν απειλούν την εξουσία τους, όπως είχε γίνει με την περίπτωση του Σαουδάραβα πολυεκατομμυριούχου Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Στην κρίση της Συρίας οι Σαουδάραβες μαζί με την Τουρκία και το Κατάρ συνέβαλαν στην δημιουργία των τζιχαντιστών. Κύριος εχθρός τους ήταν το κοσμικό καθεστώς του Άσαντ (για το οποίο έλεγαν ότι μετράει ημέρες) και οι σιϊτες σύμμαχοι του. Πριν ο τρόμος φτάσει στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις οι τζιχαντιστές έσφαζαν χωρίς έλεος εκτός από τους χριστιανούς, τους Γεζίντι, τους Κούρδους και τους σιϊτες στο Ιράκ και στην Συρία.

Οι οργανώσεις των Σαλαφιστών (ακραίο δόγμα του σουνιτικού Ισλάμ), χρηματοδοτούμενες από την Σαουδική Αραβία στρατολογούν φανατικούς ισλαμιστές στις γειτονιές των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, συχνά Ευρωπαίους πολίτες. Πολλοί ταξίδεψαν στην Συρία και έγιναν εθελοντές του Ισλαμικού Κράτους. Η κρίση στην Συρία έχει γίνει ένας πόλεμος «δια μέσω αντιπροσώπων» μεταξύ δύο μεγάλων δογμάτων του Ισλάμ.

Ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν είχε ομολογήσει σε ανύποπτο χρόνο πως είναι τα «φιλοδυτικά καθεστώτα» του μουσουλμανικού κόσμου που δημιούργησαν τις στρατιές των τζιχαντιστών όχι οι παραδοσιακοί εχθροί της Αμερικής όπως το Ιράν. Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα η Δύση ακολουθεί την τακτική της στρουθοκαμήλου. Μέχρι το επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα.