Ακούμε το κύκνειο άσμα της Ευρώπης…

Αυτή η μάχη είναι μια φενάκη, μια απλοϊκή φαντασίωση. Εκτός των άλλων, επειδή η Μητρόπολη της Δύσης, οι ΗΠΑ, είναι διχασμένη και προσπαθούν να κρατηθούν στην κορυφή οι ίδιες σε βάρος της Ευρώπης. Σχετικά σύντομα το ερώτημα μπορεί να είναι όχι αν ξαναγίνει Μεγάλη η Αμερική, αλλά αν και πως θα επιβιώσει ως ισχυρή Δύναμη στην επόμενη φάση που μπαίνει ο Κόσμος.

Η Ευρώπη των Αγγλογάλλων είχε πάψει από καιρό να έχει αποφασιστική γνώμη και κρίσιμο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Και αυτό δεν αντιστρέφεται. Τουλάχιστον για δυο λόγους: Ένας επειδή η κυριαρχία της Ευρώπης βασιζόταν στην εκμετάλλευση του πλούτου των αποικιών και στην αμάθεια των κατοίκων. Οι αποικίες και ο πλούτος τους χάθηκαν και η αμάθεια υποχωρεί. Ο άλλος λόγος είναι ότι η Ευρώπη χωρίζεται σε μικρά κράτη. Οι όγκοι της Ασίας υπερνικούν. Ακόμα και η Τουρκία κινδυνεύει, επειδή οι Οθωμανοί μπορούσαν να αφομοιώσουν συγγενικούς λαούς, οι Τούρκοι έχουν αποτύχει.

Οι Αμερικάνοι κρατούσαν στον αφρό την ΔΥΤΙΚΉ Ευρώπη για να δίνουν την αίσθηση υπεροχής του Δυτικού Κόσμου. Συμβολικά, ήταν από τη μια πλευρά η ΕΣΣΔ και από την άλλη οι ΗΠΑ και οι, υποτίθεται ίσες, δυο Δυτικές, ευρωπαϊκές, Δυνάμεις, Αγγλία και Γαλλία. Τρεις απέναντι στην ΕΣΣΔ.

Τα τρία χαστούκια στην Ευρώπη

Στην πραγματικότητα οι δυο Ευρωπαίες ήταν υποδεέστερες, ιδίως από τη στιγμή που ηττήθηκε (από τις ΗΠΑ) η άποψη Ντε Γκώλ για μια ανεξάρτητη Ευρώπη. Η Γαλλία, πλέον, τερματίζει άδοξα με ένα δημόσιο χαστούκι στον πρόεδρο του Κράτους από την σύζυγό του. Η Αγγλία, σε ραγδαία αυτοκρατορική κατάπτωση και αδυναμία ανανέωσης της άρχουσας τάξης, κατάντησε με πρωθυπουργό από τις αποικίες (Ινδία).

Το δεύτερο και αποφασιστικό χαστούκι το εισέπραξαν οι Αγγλογάλλοι το 1958 όταν αντί να ρίξουν τον Νάσερ, έβαλαν την ουρά στα σκέλια και έφυγαν από το Σουέζ περιδεείς ενώπιον των Αμερικανών, αλλά (δευτερευόντως) και των τότε Σοβιετικών. Το τρίτο και, όπως φαίνεται, τελειωτικό, χαστούκι έδωσαν οι Αμερικάνοι στους Ευρωπαίους, όταν ο Τόμας Γκρέϊαμ ανώτατος Διευθυντής στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας επί Τζ. Μπους, υποδείκνυε ότι επιβάλλονται συνομιλίες ΗΠΑ-Ρωσίας, χωρίς την παρουσία τους (των Ευρωπαίων) «ακόμα και για θέματα που τους αφορούν»-από το βιβλίο του Σ. Λυγερού “Οι αθέατες όψεις του πολέμου στην Ουκρανία”. Θα είχε κάτι θλιβερό η κατάπτωση των Δυτικοευρωπαίων, αν δεν είχαν αναδειχθεί σε τύραννους, κλέφτες και υποκριτές περιωπής, όταν ήταν στις μέρες της δόξας.

Η δόλια Αλβιών

Ειδικά, η συμπεριφορά, κατά τους Γάλλους, της «δόλιας Αλβιών» χρειάζεται προσοχή. Οι Άγγλοι είχαν/έχουν στόχο να μην υπάρχει στην Ευρώπη Δύναμη ικανή να τους απειλήσει, εξ ου και η εχθρότητα προς την Γερμανία και, κυρίως, την Ρωσία. Δεν θα είναι τεράστια έκπληξη αν τώρα η Αγγλία σπρώχνει τους δυτικοευρωπαίους σε εντελώς άνιση, χαμένη, μάχη κατά της Ρωσίας, με σκοπό την καταστροφή τους, ελπίζοντας ότι θα τους εγκαταλείψει εγκαίρως, όπως με το BREXIT και θα την γλιτώσει. Οι Γερμανοί, κοντόθωροι, ως συνήθως, επιζητούν ρεβάνς. Θα καταστραφούν και θα συμβάλουν (και πάλι) στην θριαμβευτική επιβολή των ΗΠΑ (και των Ρώσων;) επί της Ευρώπης.

Η Ελλάδα χάνει

Η Ελλάδα έπαιξε στον Α’ Παγκόσμιο και έχασε στη Σμύρνη, υπονομευμένη από τα λάθη της και από τους Συμμάχους (Άγγλους), και στον Β Παγκόσμιο από τον εμφύλιο. Τις ευθύνες, για τον αδελφοκτόνο εμφύλιο, των ξένων (Άγγλων κυρίως) και ελληνικών δυνάμεων, μένει να καταλογίσει η Ιστορία, αντικαθιστώντας την έως σήμερα προπαγάνδα. Πάντως και τότε με την “σωστή” πλευρά πήγαμε και αλληλοσφαχτήκαμε και όσοι, ανατολικο-ευρωπαίοι, ήταν με την άλλη πλευρά είδαμε το τέλος τους.

Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θα έχει λόγους και υπόσταση, ώστε ο λαός να ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους θέματα, όταν θα γίνει ο πρώτος απολογισμός από τις σημερινές αναμετρήσεις. Όσοι ζουν θα το δουν.