Αλήθειες και ψέματα για το Παλαιστινιακό

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεσηκώθηκαν στο πλευρό της Αντάντ και οι Άραβες της περιοχής, προκειμένου να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Παλαιστίνη, μέχρι τότε, αναφέρονταν σαν γεωγραφική καθαρά περιοχή, στην οποία κατοικούσαν Άραβες κατά κύριο λόγο, οι οποίοι στο μεγαλύτερο ποσοστό ήταν Μουσουλμάνοι, αλλά και μειοψηφίες Δρούζων, Βεδουίνων, και Εβραίων. Στην επιστολή του Μπάλφουρ (εξέλιξη που καίρια για το Παλαιστινιακό) γίνεται η πρώτη αναφορά για ανεξάρτητο ισραηλινό κράτος, “στο βαθμό όμως που δεν θα επηρεάζονται οι Άραβες κάτοικοι και η κυριαρχία τους”, ως η πλειοψηφία της περιοχής.

Με τη λήξη του πολέμου, η περιοχή της Παλαιστίνης, ανακηρύχθηκε “ως κράτος κατ’ εντολήν” της Κοινωνίας των Εθνών, υπό την Βρετανική προστασία (μέχρι το 1947), χωρίς να αναφέρονται ιδιαίτερα προβλήματα μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων. Όμως, από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, άρχισε η μαζική εποίκηση της περιοχής, ατόμων Εβραϊκής καταγωγής από όλον τον κόσμο.

Έτσι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, κι ενώ οι Εβραϊκής καταγωγής κάτοικοι είχαν φτάσει σχεδόν 500.000 (οι Άραβες ήταν περίπου 1.500.000), ο ΟΗΕ, με την υπ αριθμ 181 απόφασή του, επέβαλε την διχοτόμηση της Παλαιστίνης και την ίδρυση δύο διαφορετικών κρατών στην περιοχή, ένα Αραβικό κι ένα Εβραϊκό. Το σχέδιο έγινε αποδεκτό από την Εβραϊκή ηγεσία, αλλά όχι από τους Άραβες κι έτσι το Ισραήλ ανακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του.

Η πολιτική του “διαίρει και βασίλευε”

Αυτά για την ιστορία της περιοχής και με δεδομένη την πεποίθηση μου ότι κάθε λαός (και φυσικά οι Εβραίοι, όπως και οι Μουσουλμάνοι της περιοχής) έχει το δικαίωμα να δημιουργεί κρατική υπόσταση και να αναπτυχθεί κοινωνικοπολιτισμικοοικονομικά, όπως συνέβη τα τελευταία διακόσια πενήντα χρόνια με όλα τα κράτη-έθνη. Οι επόμενες δεκαετίες μέχρι τις μέρες μας, στιγματίστηκαν από πολέμους (1948, 1967) και συρράξεις, με καθολικά κερδισμένο στο εδαφικό πεδίο το Ισραήλ, καθόσον είχε εξασφαλίσει την πολεμική στήριξη των ΗΠΑ. Η πολιτική “του διαίρει και βασίλευε” κυριάρχησε, και ισχύει ακόμα και σήμερα, για την πλευρά των Παλαιστινίων κι έτσι το Παλαιστινιακό παραμένει άλυτο εδώ και 80 χρόνια, με τη συνεχή σύγκρουση των δύο λαών της περιοχής, που φυσικά την πληρώνουν οι άμαχοι και κυρίως τα παιδιά.

Αν λάβει κανείς υπόψη του τις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας για την επίλυση του προβλήματος, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και την αναγνώριση από 146 χώρες του (από τις 193 που τον αποτελούν), της (Αραβικής ) Παλαιστίνης, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, καταλαβαίνει μάλλον εύκολα το ποιος θέλει να συνεχίζεται η διαμάχη. Αν δε λάβει κάποιος υπόψη και τις δηλώσεις από στελέχη του Ισραήλ, αλλά και από κορυφαίο Γάλλο Υπουργό, περί της χρηματοδότησης της Χαμάς (με τη λογική της διαίρεσης των Αράβων- Παλαιστινίων), τότε οι παρωπίδες κάποιων “φανατικών της μιας αλήθειας”, μπορεί να αφαιρεθούν.

Μία σύγκριση του Παλαιστινιακού με το Κυπριακό για το χάος, που άφηναν πίσω σε κάθε χώρα οι αποικιοκράτες σε όλο τον κόσμο (Αφρική, Ασία, Μέση Ανατολή) και επί του θέματος οι Άγγλοι, δεν θα ήταν παρακινδυνευμένη. Και στην Κύπρο έχουμε de facto (γεωγραφικό) διαχωρισμό, με βάση το θρήσκευμα του πληθυσμού, με τη διαφορά ότι εδώ χρειάστηκε επέμβαση και κατοχή άλλης χώρας, (καθότι το ελληνικό στοιχείο ήταν η μεγάλη πλειοψηφία και οργανωμένο, ενώ το μουσουλμανικό ελάχιστο) έχουμε εποικισμό και φυσικά έχουμε “κατοχή” του 10% από τους ίδιους για την τεράστια βάση που διατηρούν στο νησί.

Το Παλαιστινιακό και η επισιτιστική κρίση

Πέραν αυτών, όμως, και του πολιτικού ζητήματος (αλλά και του συναφούς δικαίου), σήμερα η παγκόσμια κοινότητα πρέπει να απαντήσει και να δράσει θετικά για το επισιτιστικό ζήτημα των άμαχων και κυρίως των παιδιών στη Γάζα. Επ’ αυτού, έχω την άποψη ότι δεν θα μπορούσε από έναν σώφρονα άνθρωπο να εκφραστεί αντίθετη άποψη. Κατά συνέπεια ας αφήσει ο καθένας τις στερεότυπες απόψεις επί του θέματος κι ας συμβάλλει όπως μπορεί στην άρση του αποκλεισμού για τα τρόφιμα στη Γάζα.

Κάθε άλλη σκέψη και δράση επί του συγκεκριμένου, απλά θα αποτελεί άλλοθι για την καταπάτηση των πανανθρώπινων αξιών αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Φυσικά, η διεθνής κοινότητα οφείλει επιτέλους (εφόσον Εβραίοι και Μουσουλμάνοι δεν θέλουν να ζουν μαζί) να επιβάλει de jure και την ίδρυση ενός άλλου παλαιστινιακού κράτους στην περιοχή, για να τελειώσει οριστικά αυτή η διαμάχη.

ΥΓ. Διευκρινίζεται, φυσικά, ότι η δράση της Χαμάς και κάθε άλλης τρομοκρατικής οργάνωσης είναι απολύτως και κάθετα καταδικαστέα, αλλά επειδή αρκετοί στις μέρες μας έχουν την εύκολη δικαιολογία για την απόρριψη του ανθρωπισμού και του δικαίου, με την μονομερή ανάλυση των ιστορικών γεγονότων, θα θυμίσω ότι αυτός που καλωσορίζουν σε όλες τις μεγάλες χώρες σήμερα, ως ηγέτη της Συρίας, είναι το ίδιο πρόσωπο, που μέχρι προχθές ήταν επικηρυγμένος ως τρομοκράτης και η οργάνωσή του (ο ISIS τον οποίο βέβαια είχαν δημιουργήσει πάλι οι δυτικοί για να διαλύσουν το Ιράκ, τη Συρία και κάθε άλλη χώρα και λαό, που εύκολα μπορεί να καθοδηγηθεί με βάση τον θρησκευτικό φανατισμό) είχε επανειλημμένως αιματοκυλίσει τον δυτικό κόσμο (Παρίσι, Λονδίνο, Γερμανία, δίδυμοι Πύργοι και πολλά άλλα).

ΥΓ. 2 Επειδή, επίσης, κάποιοι θα πουν για τα δικαιώματα των πατρογονικών εστιών και δικαίωμα επιστροφής σε αυτά, θα θυμίσω ότι οι Έλληνες ως εθνοτικές ομάδες θα είχαν κάθε λόγο να ονειρεύονται (και να δρούν;) ως ξεριζωμένοι από τις χαμένες πατρίδες (Μικρά Ασία, Πόντος, Κάτω Ιταλία κλπ), που απώλεσαν μόλις πριν εκατό χρόνια. Δεν είμαστε εκεί όμως. Η ανθρωπότητα, μετά τους δύο μεγάλους πολέμους, αποφάσισε να ζήσει ειρηνικά (παρά τις σοβαρές προσπάθειες από μεγάλες δυνάμεις, με τελευταία σήμερα τη Γερμανία, που προσπαθούν να μας ξαναρίξουν στη δίνη του τελικού ίσως πολέμου) και θα πρέπει όσοι ακόμα είναι λογικοί και ισορροπημένοι στην διεθνή κοινότητα να φροντίσουν με κάθε τρόπο γι αυτή την ειρηνική συνύπαρξη.

ΥΓ. 3 Η αλήθεια κρύβεται πίσω από φαινόμενα, τα οποία συνήθως οι έχοντες συμφέρον τα κάνουν να μοιάζουν με πραγματικότητα