“Αποπαγκοσμιοποίηση” και “επαναδυτικοποίηση”…

Το αποτέλεσμα είναι διαλυτικές, κατά τα φαινόμενα, επιδράσεις και τριβές που συνδέονται εμφανέστατα και με την αναζήτηση καινούριου και συνεκτικού κοινωνικού αφηγήματος. Με την εξ εφόδου ανασύσταση του μπλοκ εξουσίας, η τωρινή αμερικανική κυβέρνηση αποβλέπει –όπως ισχυρίζεται– στην οικοδόμηση μιας νέας ολιστικής παγκόσμιας τάξης, επιδιώκοντας την υπέρβαση του τοξικού κοινωνικοοικονομικού περιβάλλοντος που, κατά την εκτίμηση Τραμπ, πλήττει τη Δύση συνολικά.

Είναι αλήθεια ότι στο πλαίσιο της ύστερης παγκοσμιοποίησης, οι καταστροφικές για το δημόσιο αμερικανικό χρέος πληθωριστικές πολιτικές, που εφαρμόστηκαν κατά τα τελευταία 35 χρόνια, οδήγησαν σε συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής, απαξίωση των χρεογράφων του αμερικανικού δημοσίου και υπέρμετρη αύξηση του πλούτου ενός πολύ μικρού ποσοστού του πληθυσμού σε βάρος της συντριπτικής πλειονότητας που, παρά την σημαντική αύξηση του ονομαστικού μισθού και της ανάπτυξης, αδυνατεί να ανταπεξέλθει. Κάθε ανταποδοτική οικονομική πολιτική που δοκιμάστηκε, στοχεύοντας σε αναδιανομή εισοδήματος προς το φτωχότερο 60% του αμερικανικού πληθυσμού απέδωσε ελάχιστα μέχρι σήμερα.

Μαζί με τη φτώχεια, η άνιση αντιμετώπιση του μεταναστευτικού δυσχεραίνει τη νόμιμη μετανάστευση, η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας, η διάδοση της φαιντανύλης, η woke ατζέντα, η αστυνομική βία κατά μειονοτήτων αλλά και οι αποτυχίες στην αντιμετώπιση του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αποτελούν σήμερα ζητήματα άμεσης προτεραιότητας. Από την άλλη, η περιχαράκωση των προνομιούχων έχει επίσης φτάσει στα όριά της, καθώς το 70% της ιδιωτικής κατανάλωσης συντηρείται από το 27% του πληθυσμού, ενώ τα επενδυτικά κεφάλαια είτε είναι εισαγόμενα, είτε σε σημαντικό βαθμό κατευθύνονται σε εξωχώριες δραστηριότητες, στερούν τις ΗΠΑ από επιπλέον παραγωγικές επενδύσεις.

Οι τρεις πυλώνες της αμερικανικής ηγεμονίας

Με δυο λόγια, όποιο κι αν είναι το ιδεολογικοπολιτικό αφήγημα, ή η ταξική προέλευση της ακραίας ρεπουμπλικανικής διακυβέρνησης Τραμπ, η κατάσταση της χώρας επιβάλλει βιαστική επιβολή ριζικών μεταρρυθμίσεων παγκόσμιας εμβέλειας με στόχο την οικοδόμηση μιας νέας αμερικανικής ηγεμονίας πάνω σε τρεις, προνομιακούς για την Αμερική, πυλώνες: ενεργειακή αυτάρκεια, παγκόσμια πρωτοπορία στην καινοτομία και γεωστρατηγική υπεροχή.

Όπως διαφαίνεται, μετά την εξομάλυνση από τις τωρινές αναταράξεις, οι άλλοτε παγκοσμιοποιημένες αγορές θα λειτουργούν κατεξοχήν συνεκτικότερα εντός ενός μικρότερου, αλλά ενιαίου οικονομικού χώρου που θα περιλαμβάνει καταρχήν όλες τις “ιστορικά” δυτικές χώρες, εκείνες δηλαδή που είχαν πρωτοστατήσει στην αρχική κεφαλαιακή συσσώρευση. Με αυτάρκεια πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής, καθώς και στρατηγικές τεχνολογικές επενδύσεις αποκλειστικά εντός αυτού του λίγο-πολύ ομοιογενούς Δυτικού χώρου. Γιατί με όρους παγκόσμιας γεωπολιτικής και οικονομίας σήμερα, “επαναδυτικοποίηση” σημαίνει καταρχήν “απο-παγκοσμιοποίηση”.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, το κύριο λειτουργικό προαπαιτούμενο της συλλογικής ασφάλειας της Δύσης –σε πείσμα της εσωτερικής πολυπολικότητάς της– θα εστιάζει εφεξής στη συνεκτική συμμαχική συσπείρωση όλων των δυτικών εταίρων απέναντι στους “άλλους”, τους “εκτός”. Με τις ΗΠΑ ως αδιαμφισβήτητο ηγέτη και την ΕΕ σε ρόλο “λογιστή” να επιδιώκει το αμφίβολο αντάλλαγμα ενός πανευρωπαϊκού θόλου ασφαλείας. Πιθανόν με πανάκριβο πολιτικό κόστος τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. Και με σίγουρο οικονομικό όφελος την αποκινεζοποίηση της παραγωγής.